Blood hunger....

Ayano slikte. Ze trok het niet langer meer. Ze moest bloed hebben. Haar ogen waren zo rood als bloed en haar keel branden zo erg dat zelfs ademen pijn deed. Hoe lang zou het duren voordat ze door zou gaan slaan? Ayano wou niet door gaan slaan want als Ayano door sloeg gebeurde er vreselijke dingen. Ze had zichzelf dan niet meer in de hand en werd een monster. Voor iedereen een prachtig monster maar zijzelf vond het afschuwelijk. Ze was zichzelf dan niet meer en iedereen in een straal van 300 meter was niet meer veilig. Ze wiegde heen en weer met haar armen om haar benen heen. Zo zat ze tegen een boom aan. Ze staarde leveloos voorzich uit. Amore was gevlucht voor haar eigen best wil. De rest waarschuwen dat ze moesten vluchten en de bloodpills die ze bij zich hadden aan haar moest geven. Maar Ayano wist dat dat niet meer zou gaan helpen. Bloodpills waren net drugs. Je snakte naar meer. Steeds meer. Per dag nam ze een heel stripje. Een hele! En daar zatten 8 bloodpills in. Ze slikte moeizaam. Haar armen gleden van haar benen af en zetten ze in het gras. De planten die onder haar groeide gingen dood door haar inkt. De boom waar ze tegen aan zat werd zwart van de inkt. Hier en daar vielen er bladeren neer maar het enige wat Ayano kon was voor zich uit staren. Ze kon niet meer helder denken. Ze leunde tegen de boom achter haar aan en beet harder op haar onderlip. 'Please, please, forgive me..' Zei ze op een zangerige toon terwijl ze haar ogen dicht kneep. Haar hart ging langzamer want als monster had ze geen hart. Haar lichaam branden en Ayano mocht van geluk spreken dat niemand haar gil zou horen. Want haar gil was oorverdovend. Ze slikte en opende haar ogen weer en hijgde moeizaam. 'Amore waar blijf je nou..' Zei Ayano smekend. Ze slikte. Dadelijk zou ze Isamu aanvallen of die Lazlo want die waren nog steeds in de buurt aangezien het donker was geworden hadden ze een kamp opgeslagen.

Isamu had Amore's waarschuwing om te vluchten genegeerd en was integendeel juist de weg waar iedereen hem weg probeerde te houden opgerend. "Ayano!" zijn stem klonk niet schreeuwend, maar ergens wel in paniek omdat hij van binnen een vreemd voorgevoel had. Iemand was in gevaar en hij dacht dat het Ayano was. Hij rende die kant op, de roepen om hem tegne te houden negerend. Zijn loopsnelheid was ondanks de vocht nogsteeds erg snel, natuurlijk niet zo snel als normaal, maar dat was dan ook sneller dan de gemiddelde Imporiaanse jongen. "Ayano." zei hij, nu opgelucht omdat hij haar zag zitten en hij liep nu iets rustiger op haar af. Ze mompelde iets en het klonk smeekend "Ayano, gaat het wel?" hij ging voor haar op zijn knie zitten zodat ze op gelijke ooghoogte zaten en legde zijn hand op haar schouder. Hij had haar van veraf al horen gillen, dus hij wist bijna zeker dat er iets goed mis was. Maar pas toen hij haar recht in haar ogen keek merkte hij de bloeddorst in haar ogen op. Het was iets wat hem ook was opgevallen toen hij haar samen met Lazlo tegen kwam, maar toen had ze zich nog goed weten te houden. Was Ayano vergeten bloedpillen te nemen? Vroeg Amore er daarom naar? "Blijf hier, ik ga snel bloedpillen voor je halen." hij stond al op om weg te lopen.

Ayano hoorde van ver weg stemmen. Haar huid werd witter dan normaal. Nog even en dan was het voltooid. Ze zetten zich schrap en wroetten met haar vingers in de zwarte aarde. Ze keek naar haar nagels die langer werden. 'Vlucht!' Gilde ze nog richting de stemmen. Ze slikte. Ze deed haar ogen dicht toen het brandden gevoel door haar hele lichaam ging. Ze kon een gil niet langer onderdrukken. Zelfs dat klonk mooi in de oren maar het was veelste luid en de meeste zouden hun handen voor hun oren hebben gedaan. Ze keek niet op maar ze wist dat het Isamu was. 'Isamu, asjeblieft. Ga weg voor dat het te laat is. Ik wil je geen pijn doen..' piepte ze. Isamu ging door zijn knieën ze ging geen antwoord geven of het met haar ging want het antwoord was al duidelijk genoeg. Ze keek hem recht aan met glansende ogen waarin je gevangen zou kunnen worden. Ze voelde de hand op haar schouder en Ayano keek hem nu hongerig aan. Haar angst was weg en ze bekeek hem als een roofdier. Toen Isamu op stond was het al te laat. Haar haren glansde als nooit te voren en werden zo zwart als de nacht. Zelfs haar lippen werden rood. Een aantrekkelijk monster. Voor Isamu ook maar een stap kon zetten stond ze al tegen hem aan. 'Ik had je gewaarschuwd.' Zei ze teder. Ze legde haar koude vingers tegen zijn borst aan en duwde hem naar achtere als hij tegen de boom aan stond kon hij geen kant meer op. Weg rennen had geen zin want Ayano rende je gewoon achterna tot ze een ander makkelijker slachtoffer had gevonden. 'Je bent te laat, Isamu..' Haar stem was mysterieus en warm maar toch beangstigend.

Ismau had haar gepiep amper verstaan, het maakte hem nog bezorgden, maar toen hij opgestaan was en haar haren ook nog zwart zag worden deed hij een stap naar achteren. "A..Ayano..?" zei hij wat verbaasd, haar vingers op zijn borstkas voelde vreemd aan, ergens voelde het fijn, maar zijn goed verstand wist wat ze aan het doen was en daarom voelde hij zich ergens ook erg aangevallen. Zijn rug raakte de boom en hij keek Ayano even strak aan. Ondanks dat bij wist wat er zou gebeuren, was zijn blik nog kalm. Hij week zijn blik even af en schudde zijn hoofd, waanr ahij beide handen plat tegne haar shcouders legde en haar bij hem weg duwde. Iets wat hem opzich al moeite koste, omdat hij het ergens helemaal niet erg vond dat Ayano zo dicht tegen hem aan stond.
Ilay had zijn zwaard al gepakt, maar Shiawan hielt hem tegen "Nee, Ayano is een vriendin." ging hij tegen de andere chara in "Als we haar nu aanvallen dan vergeeft hij ons nooit." de twee chara's zaten ergens in een boom verstopt. "Maar als we ons mens hier dood laten gaan..." "Hij gaat niet dood." hun stemmen waren zachtjes, dus Ayano en Ismau konden het beide niet horen.
Isamu nam even een diepe hap lucht "Ayano, je gaat er spijt van hebben als je dit nu doet." zei hij, waanr ahij een stap opzij zette "Laat me nu asjebliefd gaan om bloed voor je te regelen." het klonk bijna smekend, maar het was duidelijk dat hij het niet deed uit angst, maar om bezorgdheid richting Ayano.

Ayano werd naar achtere geduwd. Een glimlach sierde haar lippen en haar spierwitte tanden reikte er over heen. 'Ik laat jou niet meer gaan,' Zei Ayano met glinsterde ogen. Ze legde haar handen om zijn borst en duwde hem tegen de boom aan en ging tegen hem aan staan. 'Ik regel nu mijn eigen bloed wel.' Zei Ayano kalm met twinkelde ogen. Ze kwam langzaam dichterbij. 'Laat me je bijten, je bent zo leuk.' Zei ze teder tegen hem. 'Ik hou van je dat weet je toch,' Zei Ayano met een grijnsje. Haar vingers gingen omhoog en streelde als zijn nek. Ze drukte er een klein kusje op en liet haar tong langs zijn nek gaan. Hij zou haar niet terug kunnen duwen nu. Ze keek hem heel even aan en ging op haar tenen staan. Haar vingers klemde zich om zijn kraag. 'Laat me je bijten, ik hou zoveel van je..' Zei Ayano zachtjes terwijl ze naar zijn lippen reikte maar ze kuste hem niet. Haar blik ging naar zijn nek en opnieuw drukte ze er een zacht kusje op maar dit keer hield ze hem vast zodat er een rode plek ontstond. Opnieuw gleed haar tong langs zijn nek en langzaam zetten ze haar tanden in zijn nek. Haar tanden zonken langzaam in zijn nek en haar ogen gingen dicht toen ze het bloed proefde. Het bracht haar tot rust en verlichten haar pijn. Haar handen gleden naar die van hem en hield ze zachtjes beet. Haar haren kleurde langzaam weer zilver/paarsachtig en haar rode ogen werden weer donker roze. Ze trok haar tanden terug. Haar tong gleed langs zijn nek om de rest van het bloed weg te halen en ze keek hem aan. Het bloed zat overal om haar mond. 'Het spijt me, Isamu..' Zei ze zachtjes.

Toen Ayano zei dat ze hem leuk vond en van hem hielt, leek hij even van zijn stuk gebracht, maar hij wist dat ze het waarschijnlijk niet meende. Nee, ze had Tadase al en daarbij was ze op dit moment zichzelf niet. "Nee, Ayano." hij wou eigenlijk een stap naar achteren doen, maar zijn rug zat al tegen de boom. Haar woorden brachten hem in de war, er kwamen tegenstrijdige geovelens in hem op en het voelde voor hem alsof hij in een kleine kooi was gestopt. Maar hij kon haar niet gewoon haar gang laten gaan. Alles om hem heen leek te verdwijnen toen Ayano op haar tenen ging staan en zijn kraag beetpakte, hij zou haar nu weg moeten duwen, maar zijn armen leken niet te verdwenen. Als versteend keek hij haar aan, verward. Ze hielt niet van hem, hij bleef dat in zijn hoofd herhalen, het deed pijn. Inplaats vna hem t ekussen week ze opeens uit naar zijn nek en Isamu voelde dat Ayano er een kus op drukt. Hij huiferde, maar zijn hele lichaam leek te schokken toen haar tanden in zijn nek wegzonken. Isamu's adem werd onregelmatiger, hij voelde het bloed uit zijn lichaam wegtrekken. Isamu bracht zijn handen tegen Ayano's schoduers, maar had geen kracht meer om haar weg te duwen en al snel zakten zijn armen weer gewoon weg. Net toen Isamu op het punt stond zijn bewustzijn te verliezen, voelde hij twee handen in de zijne, op één of andere manier maakte het hem helderder. Ayano leek weer nromaal te zijn, ze had al een pas naar achteren gedaan en Isamu liet zich automatishc naar beneden zakken. In zithoudign zat hij nu tegen de boom aan en hij had zijn handen aan beide kanten van zijn hoofd gezet, alsof hij iet sheel graag uit izjn hoofd wilde bannen. "Nee, het is goed." verzekerde Isamu Ayano, maar hij leek weer heel afwezig te zijn en schudde zijn hoofd om bij de les te blijven "Alles is oké..." het duurde even voor het tot hem doorgedrongen bleek te zijn, want een paar seconden later schoot zijn hand naar zijn nek, hij moest nogsteeds zijn best doen zijn adem onder controlte te houden. Waarschijnlijk had Ayano hem nog nooit zo ind e war gezien, nee, hij was ook ngo nooit zo ind e war geweest. Zijn ogen gingen heel langzaam omhoog en hij tilde zijn hand langzaam op, waarbij hij haar hand even pakte "En..." hij moest daarna even een grote hap lucht nemen en glimlachte lichtjes "G...gaat alles weer goed?" eigenlijk zou hij boos moeten zijn, woedend, hij zou haar nooit meer moeten willen zien. Maar het enige waar hij eigenlijk aan dacht toen haar tandne in hem wegzonken, was of de woorden die ze uitsprak echt leugens waren en of ze, nadat hij gebeten was, ooit nog normaal met elkaar om konden gaan.
Opeens werden zijn ogen groot, hij liet direct Ayano's hand los en plaatste de plaats waar ze hem gebeten had. Nu kwamen ook zijn chara's, bekomen van de schok, uit de boom en probeerden wat in de war te kijken wat er met Isamu aan de hand was.

Ayano slikte toen Isamu weg zakte. Ze had spijt van haar daden maar ze had niet anders gekunt. Dit was de tweede keer dat ze iemand had gebeten waarom ze gaf. Eerst Tadase en nu Isamu. Ze keek naar haar hand die werd vast gepakt en glimlachte zwakjes. Uiteindelijk knikte ze toch maar. Het bloed druipte op de grond en Ayano veegde het weg met haar mouw. Ayano's ogen werden groter toen het goed mis ging. Ze knielde neer en legde haar hand op zijn wang. Bezorgd keek ze hem aan. ''Het spijt me zo, Isamu..'' fluisterde ze zacht. Enkele zwarte inkt tranen prikte in haar ogen. Ondanks ze geen controlle had gehad over zichzelf wist ze wat ze had gedaan en had gezegt. Haar vingers streelde zijn wang. ''Ik heb niet gelogen, Isamu...'' Zei ze zachtjes. Een traan gleed langs haar wang. Je zag precies waar de traan langs was geleden want het liet een zwart spoor achter. Ze haalde zijn hand weg en keek naar zijn nek. Ze slikte opnieuw. Zijn bloed was zo aanlokkelijk. Zo heerlijk. Ze boog zich naar voren en drukte een kus op de wond waarna ze hem aan keek. Meer kon ze niet doen. Ze waren alleen want niemand durfde hier ook maar te komen. De meeste wisten wel hoe gevaarlijk een gadraan was als hij of zij bloed honger had. Waarom was hij dan ook hier heen gekomen? Ze beet op haar onderlip. ''Waarom was hier naar toe gekomen. Je weet toch dat dat te gevaarlijk is. Je had moeten vluchten...'' Zei ze zachtjes. ''Ik wou je echt geen pijn doen..'' fluisterde ze zacht. Haar vingers streelde nog steeds zijn wang. Nog steeds vond ze het moeilijk hem zo te zien. ''Ik sta bij je in het krijt Isamu. Als je ook maar iets zo willen dan doe ik het voor je, beloof ik je.'' Zei ze zacht. ''Ik had je nooit moeten bijten,'' zei ze dit keer meer tegen zichzelf dan tegen Isamu. Ze wende haar blik af en keek naar zijn mantel waar heel licht bloed op zat. Ayano was een monster, dat vond zezelf. Normaal vond ze het nooit zo erg maar ze wou haar geliefde geen pijn doen. Tadase en Isamu betekende veel voor haar. Misschien te veel. Maar je kon onmogelijk met 2 jongens te gelijke tijd hebben, toch??

Zijn reactie op de beet was extremer dan bij de meeste gevallen, waarschijnlijk omdat hij een Imporaan was en hij deed moeite om een schreeuw van pijn te onderdrukken. Isamu voelde eerst pijn door zijn hele lichaam, maar die leek vreemd genoeg minder te worden toen Ayano haar hand op zijn wang legde, zijn adem schokte soms nog even en hij deed zijn best deze in controle te krijgen. Hij hoorde Ayano's woorden en keek haar eventjes aan, ze huilde. En dat was iets waar Isamu heel slecht tegen kon, want Ayano zo zien huilen gaf hem nog een erger gevoel van binnen dan dat de beet hem had gegeven en nogsteeds gaf. "Niet..?" herhaalde hij dat ene ongeloofwaardige woordje uit de zin die ze zei wat zwakjes. Dus ze hielt van hem..? Maar zij en Tadase... Zou het echt waar kunnen zijn dat iemand van twee personen tegelijk kon houden? Isamú's haar plakte aan zijn voorhoofd en eegens had hij nogsteeds pijn, maar hij deed zijn best het niet te laten zien. "Omdat ik een voorgevoel had..." zei hij, pas toen hij een langere zin zei hoorde je dat zijn stem schor was, nog meer dan normaal "Je had pijn en ik moest je gewoon..." opeens kromp hij weer eventjes in elkaar, maar hij herstlede zich al snel en glimlachte lichtjes. "Ayano, het geeft niet." probeerde hij haar er opnieuw van te overtuigen, ookal kwam het best ongeloofwaardig over omdat hij veel pijn had, hij sloot zijn ogen en probeerde zijn aandacht te richten op iets anders dan de pijn. Zoals Ayano's vingers die voorzichtig zijn wang streelden en de wind die zachtjes om hen heen door de bomen waaide. Hij opende zijn ogen weer bij de woorden van Ayano, maar reageerde er niet echt op, totdat ze zei dat ze hem niet had moeten bijten en haar blik afweek. Hij krabbelde overeind en sloeg zijn armen om Ayano heen. "Het was niet jouw schuld..." fluisterde hij in haar oor, ookal was hij erg zwak, zijn armen zaten nogsteeds beschermend om haar heen. Zoals ze altijd zouden zijn als ze hem nodig had. "Als je echt iets voor me zou willen doen, dan asjebliefd..." het was iets te genant voor hem om te zeggen, maar in zijn gedachten vervolgde hij de zin 'Blijf dan asjebliefd nog voor zo lang mogelijk bij me.'

Ayano bleef hem bezorgd aan kijken. Ze beet harder op haar onderlip en bleef hem aan kijken. ''Ik zou nooit tegen je liegen, Isamu...'' Zei Ayano zacht terwijl haar vingers zijn wang streelde. Ze streek zijn plakkerige haren uit zijn gezicht en glimlachte zwak naar hem waarna zijn wang weer streelde. Ze legde uiteindelijk haar hoofd op zijn schouder met haar armen om zijn nek heen geslagen. Het leven was niet eerlijk. Waarom kon je niet houden van twee personen zonder dat ze je raar aan keken. Een traan gleed langs haar wang en drupte op Isamu's wond. Dit zou de pijn verlichten dat wist ze. Maar ze kon de pijn niet afnemen van hem. Ze keek hem weer aan en veegde met één hand haar tranen weg. Een zwakkeling was ze. Als haar vader haar zo had zien zitten dan zou ze van deze school worden gehaald. Dat was iets wat zeker was. Ze glimlachte uiteindelijk zwak naar hem en wreef met haar vingers langs zijn wang. Haar ogen keken hem bezorgd aan en dit werd groter toen hij ook nog in elkaar kromp. Ze slikte en beet op haar onderlip. Ze schudde lichtjes haar hoofd. ''Wat je ook nu zegt, ik had het nooit moge doen. Ik wil geliefde geen pijn doen. Dat wil ik niet en ik zal het ook nooit meer doen... Dat beloof ik je. Ik wil je geen pijn doen.'' Zei ze met een brok in haar keel. Ayano glimlachte zwak terwijl ze langs zijn wang streek. Isamu stond op en Ayano ging ook staan. Isamu was groter dan haar. Maar wie nou niet. Ayano was klein van stuk. En nu al helemaal want ze had sneakers aan en niet haar hoge laarzen. Isamu keek haar aan en sloeg zijn armen om haar heen waardoor ze tegen hem aan stond. Ayano's ogen werden groter maar legde uiteindelijk haar armen om hem heen en groef haar gezicht in zijn mantel. ''Dat is het wel,'' Zei ze bijna onhoorbaar. De wind tilde haar haren lichtjes op en Ayano keek Isamu aan toen hij sprak. Toen ze zijn gedachtes las verscheen er een lichte blos op haar wangen. ''Ik zal altijd bij je blijven, Isamu.'' Zei Ayano met een zwakke glimlach. Ze legde haar hand op zijn borst. ''Hier,'' Zei ze met een glimlach waarbij haar hoektanden te zien waren. De hand die op zijn borst had gelegen verschoof naar zijn wang en Ayano ging op haar tenen staan en drukte een klein kusje op zijn wang.

Ze had gezegd dat ze hem geen pijn zou willen doen, maar dat zou helaas onvermeidelijk zijn. Want alleen al de gedachten haar nooit meer te zien en dat hij niet altijd bij haar kon zijn deden hem pijn. Ayano legde haar armen nu ook om Isamu heen en hij glimlachte breed, de pijn van de beet werd opeens een stuk minder toen ze een traan op zijn schouder had laten vallen en hij kon nu dus ook weer oprecht glimlachen. Al wist hij dat de pijn uitiendelijk terug zou komen. Hij zag een lichte blos op Ayano's wnagen verscheinen en glimlachte gewoon even vaagjes, ze vertelde hem dat ze altijd bij hem zou blijven, maar hij wist dat dat niet mogenlijk was, totdat ze haar hand op zijn borst legde 'Hier' Isamu kon het niet helpen terug te glimlachen. Die glimlach sloeg even over naar verbazing toen Ayano op haar tenen ging staan en hem een kus op zijn wang gaf en uitiendleijk sloeg dat weer over naar een nog bredere glimlach. Heel ovorzichtig legde hij zijn hand op Ayano's achterhoofd en gign even met zijn hand door haar haren. Het meisje had zo veel veranderd in zijn leven... Toen hij naar school kwam, was hij een jongen die alles verborg en nooit iets vertelde. In die tijd zou hij een moord doen om bij het leger te komen , maar nu, nu hij eindelijk de kans had... Toen hij Ayano ontmoette, kreeg hij een geovle dat hij nog nooit had gevoeld en ze liet hem realiseren dat het liefde was. En nu wou hij niet meer weg, door Ayano en Tadase, want hij had nog nooit vrienden gehad en wou ze niet kwijt. Toch wist hij dat hij moest. "Ayano..." hij ademde even diep in "Ik hou van je." vervolgde hij met een lichte glimlach. Ookal zou ze dit waarshcijnlijk al weten en zou het haar nog meer in verwarring brengen, het was iets wat hij moest zeggen voordat hij haar niet meer zou zien. "Meer dan van wat dan ook."

Isamu glimlachte dat was een goed teken iets wat Ayano rust gaf. Ze deed heel even haar ogen dicht toen Isamu door haar haren ging maar keek hem vervolgens weer aan. Een glimlach sierde haar gezicht en Ayano drukte zich tegen hem aan. Het gaf haar een warm & veilig gevoel. Gevoelens die ze ook had bij Tadase. Het stemmetje in haar hoofd begon weer onrust te zaaien. Dat stemmetje maakte haar meestal gek maar ze negeerde het. Ze liet dit moment er niet door verpesten. Ayano keek hem weer aan toen hij haar naam sprak. ''Ja??'' vroeg ze rustig. Haar hoofd ging een tikje schuin en ze bleef hem aan kijken. Bij zijn volgende worden knipperde ze met haar ogen. Ergens bracht het van haar stuk dat Isamu dat hard op zei. Een glimlach sierde haar gezicht. ''Ik hou ook van jou, Isamu.'' Zei ze teder in zijn oor. Haar glimlach verdween even. ''Maar je moet weten dat ik ook van Tadase hou.'' Zei ze zacht. Ze wende even haar blik af en keek hem weer aan toen hij sprak. Ze klemde haar handen om zijn kraag en trok hem wat dichterbij. Haar lippen werden zacht op die van hem gedrukt. Dit was het enige wat ze kon geven om te laten zien dat ze echt van hem hield.

Toen Ayano zei dat ze ook van hem hielt, gaf dat Ismau het beste gevoel dat hij ooit had gehad, dat gevoel werd minder toen ze over Tadase begon, niet dat hij dta had vergeten. Voor hem was het alleen iets wat hij probeerde te vergeten, maar dat hem toch niet zou lukken. Door zijn gevoelens aan Ayano te uitten, maakte hij het zijn beste vriend erg moeilijk. Voor hij een antwoord had kunnen bedenken, voelde hij zich dichter naar haar toe grtrokken worden en voelde hij haar lippen tegen de zijne. Zijn wangen kleurde lichtjes rood, zo licht dat je het alleen zou kunnen opmerken als je heel goed zou kijken en toen hun lippen zich weer van elkaar scheidde legde hij zijn handen heel voorzichtig om haar hoofd heen. Hij keek haar eventjes stilletjes aan, gewoon zwijgend en uiteindelijk liet hij langzaam zijn handen weer wegzakken. "Het maakt me niets uit dat je van ons beide houdt..." zie hij, heel zachtjes, waarna hij even voorzichtig langs haar wang streelde "Het maakt me ook niet uit wie je uitiendelijk kiest..." dit tweede zei hij met lichte tegenzin, maar ergens wis tje dat hij het meende bij de volgende zin "Als ik maar een rol in je leven kan blijven spelen." ja, want hij zou niet stoppen van haar te houden. Hij wou haar helemaal niet kwijt. "Vergeet nooit dat ik van je houd." voegde hij toe, waarna hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Het probleem was dat hij uitiendleijk bij haar weg zou moeten, maar hij wist dat het lot hen toch wel weer samen zou brengen. En zelfs al holp het lot hem niet, uitiendelijk zou hij toch wel een manier vinden om terug bij Ayano te komen.

Ayano bekeek Isamu goed en zag de rode kleur op zijn wangen die er voor zorgde dat Ayano breed begon te grijnzen. ''Je bent best schattig als je zo bloosd.'' Merkte Ayano op. Ayano was dit keer recht door zee. Maar dat was ze altijd al omdat ze wist dat gedachtes gehoord werden dus sprak ze altijd wat ze dacht. Soms was dat niet erg slim van haar maar ze was wel eerlijk. Ze voelde zijn warme vingers langs haar wang en Ayano deed haar ogen even dicht. Maar toen hij weer sprak deed ze haar ogen weer openen omdat dat beleefd was en dat haar zo was aan geleerd. Iemand aan kijken als die gene sprak. Haar ogen twinkelde. ''Dat zal je altijd doen, Isamu.'' Zei Ayano met een glimlach. ''Ik zal ook altijd van jou blijven houden, Isamu..'' Zei Ayano met een glimlach. Als haar vader dit eens zou weten zou er wat zwaaien. Vooral omdat ze niet wist wat de toekomst voor haar in petto had. En dat? Dat was absoluut geen pretje. Ze zou nooit meer haar vrienden zien. Ze zou opgesloten worden tussen 4 muren. Maar ze wist niets van deze toekomst die al vanaf haar geboorte bepaald was. Ze keek Isamu aan en streelde langs zijn wang. Ze zuchtte even en keek hem aan. Ze moest het vragen, want van Tadase kreeg ze nooit antwoord op deze vraag nouja. Niet echt het antwoord wat ze wou. Ze hoorde meestal Alles. Maar wat was alles. ''Waarom hou je van me??'' vroeg ze aan Isamu terwijl ze hem serieus aan keek.

Isamu keek even naar de grond toen ze zei dat hij schattig was als hij bloosde, hij kon niets met dat soort complimenten en werd er meestal alleen wat onzeker van. Toch glimlachte hij er lichtjes door en keek weer op toen ze zei dat ze altijd va hem zou blijven houden. Dat was het enige wat hij nodig had, als hij maar wist dat ze hem niet zou vergeten... Toen ze vroeg waarom hij van haar hielt dacht hij even na "Ik ben niet zo goed met emoties, dus wat ik zeg kan nogal... Vreemd klinken." waarschuwde hij haar alvast, want hij had geen idee hoe hij het uit zou moeten leggen en was zowiezo niet goed in het begrijpen van zijn eigen emoties. "Al sinds onze eerste ontmoeting had ik het gevoel dat je anders was en je wekte een gevoel bij me op dat ik nog nooit gevoeld had. Het klinkt misschien vreemd, maar het was de eerste keer dat ik echt intresse had in een medepersoon." ja, he tklonk inderdaad vreemd en het voelde voo rhem al vreemd genoeg om zijn gevoelens open aan haar te vertellen, maar hij kon het moeilijk verzwijgen. "En toen ik je beter leerde kennen, kwam ik er achter dat je geen haat voor me had, geen stomme vooroordelen, ik zou hebben kunnen denken dat we gewoon vrienden waren, maar het voelde als meer." hij zuchtte even, sloot zijn ogen kort "Ik merkte dat ik steeds probeerde bij je te zijn, alsof ik niet meer bij je weg kon blijven. Je bent knap en aantrekkelijk, maar dat was niet de enige reden daarvoor. Je leek ook aardig, op je eigen manier en er is iets aan je dat me gewoon erg aantrekt." toen opende hij zijn ogen weer, je kon aan zijn ogen zien dat hij het moeilijk vond om dait allemaal uit te spreken, maar omdat het haar was maakte het hem minder uit. "Ook ben jij de enige waar ik zoveel tegen gepraat heb en over m'n emoties mee durf te praten." Toch kon hij er ergens niet goed tegen om zijn gedachtes en emoties uit te spreken. "Nu jij..." hij greens lischjes, want ergens was hij erg benieuwd wat iemand als Ayano kon zien in hem.

Ayano keek hem vragend aan en knikte enkel op zijn woorden. Ze glimlachte breed bij zijn woorden en streelde zijn wang. ''Net als jij ben ik niet goed in het tonen van emotie's. Niet omdat ik het niet wil tonen maar omdat ik het niet mag tonen. Het is een zwakte..'' Zei ze eerlijk en glimlachte flauwtjes. Ze nam een grote hap lucht voordat ze verder ging. ''Onze eerste ontmoeting bij gym kan ik nog goed herringeren. Je kon aardig goed gooien en je was erg sterk. Op het begin was je zo stil maar je was er al vanaf het begin voor me. En dat vond ik prettig. Ik durfde mijn gevoelens kwijt en je veroordeelde me niet. Je dacht niet alleen dat ik alleen de dochter van de generaal was. Een meisje in een hoog geplaatste familie, nee. Bij jou kon ik mezelf zijn. Iets wat ik nooit echt hebben kunnen doen.'' Ze glimlachte flauwtjes. ''Onze gesprekken liepen altijd goed en ik kon dingen vertellen zonder bang te zijn. Je vond me niet raar of je was niet bang voor en je gaf me een kans om te zien wie ik was.'' ''Ondanks je een stil type was trek je me gewoon naar je toe. Je troosten me toen ik zo verdrietig was in de tuinen. Je liet me dingen zien die ik nooit gehad had. Het valt niet uit te leggen maar wat ik wel weet is dat je gewoon heel aantrekkelijk ben.'' Zei ze met een glimlachje. ''Licht & donker, Yin & Yang. Zo kan ik ons denk vergelijken. Ik kan niet zonder je..'' Zei Ze zacht en keek naar haar schoenen.

Ook Isamu was geleerd om niet zijn emoties te tonen, als hij negatieve emoties toonde kreeg hij zelfs pijn, maar dat zou hij niet eens zeggen. Wat ze vertelde deed hem goed, maar ergens in zijn achterhoofd begreep hij het nogsteeds niet, dat iemand zo naar haar zou kunnen kijken. Hij had haar familie al die tijd gekend, maar het maakte hem helemaal niets uit, Isamu had geen vooroordelen en oordeelde pas als hij diegene kende. Hij vroeg zich af of Ayano ove rizjn familie wist, waarschijnlijk niet of wel? Hij legde langzaam één vinger onder haar kin en duwde haar hoofd heel voorzichtig omhoog, zodat hij haar recht aan kon kijken "Ik kan ook niet zonder jouw." zei hij heel zachtjes, hij glimlachte evne lichtjes "En zelfs als we even niet samen zijn, ik kom altijd wel weer bij je terug." daarna legde hij zijn hand gewoon even op haar hoofd en ging weer even door haar haren heen, eventjes kwam er verdriet in zijn ogen tevoorschein, maar hij glimalchte daarna weer even vaagjes. Hij moest het vroeg of laat vertellen, maar niet nu. Even vertrok zijn hoofd weer even vna een vreemd gevoel dat hij in zijn nek kreeg, maar het deed nogsteed sneit zoveel pijn als eerst. Waarshcijnlijk door Ayano's tranen en het feit dat hij zich zelf nu vanbinnen beter voelde. "Er is iets wat ik je moet vertellen, maar dat doe ik later." legde hij zijn blik van eerder uit, hij zou neit dat ze nog verder in zijn gedachten zou komen. Hij had haar zijn gevoelens al open verteld, wat voor hem opzich al heel moeilijk was geweest. "Als er ooit iets is wat ik voor je kan doen, als je me ooit nodig hebt, ben ik altijd daar." verzekerde hij haar.