Afscheid nemen

[Eerst alleen Ayano en Isamu]

Ayano had zijn hand vastgepakt en beide waren ze zwijgend een eind van het kamp vandaan gelopen, niemand zou ze kunnen horen, maar Isamu kon nogsteeds de lichten van de tenten zien. Hij probeerde izjn hoofd op orde te krijgen voordat hij het Ayano zou vertellen, maar niets werkte mee. Toen Ayano liefjes vroeg wat er aan de hand was, zuchtte hij even diep en plaatste zijn hand tegen zijn voorhoofd. "Ayano, eerst moet je weten dat dit bijna even onverwacht komt voor mij als voor jouw." zei hij zachtjes, hij had haar hand nogsteeds niet losgelaten en keek gewoon strak naar hun handen "Als het aan mij lag had ik het je verteld en had je tijd gehad om aan het idee te wennen..." "Isamu, je draaid er om heen." onderbrak Ilay zijn mens streng, Isamu keek vanuit izjn ooghoek wat geërgerd naar hem, hij had gelijk, maar Isamu vond het moeilijk om te zeggen. Isamu keek nu pas Ayano recht aan "Ayano, als jullie terug gaan naar inferno, ga ik niet mee." hij wachtte tot het haar bezonken was en plaatste voorzichtig zijn nog vrije hand op haar hoofd, daarmee ging hij heel voorzichtig door haar haren terwijl hij met de nadere hand de hare nog vast had, maar niet zo stevig zodat ze hem terug ozu kunnen trekken wanneer ze het wou.

Samen waren ze zwijgend van het kamp weg gelopen en Ayano stond vragend voor hem. Ze kon aan hem zien dat hem iets dwars zat dus ze vroeg ook wat er was. Ayano trok haar wenkbrouw op toen hij begon te praten. ''Wennen?'' vroeg ze zacht. Ilay zei dat Isamu er om heen draaide maar Ayano keek hem wat verward aan. Pas toen hij haar recht aan keek en tegen haar sprak werden haar ogen groter. ''Wat?!'' Zei Ayano. ''Wacht even, volgens mij heb ik je niet goed gehoord..'' Zei Ayano wat overdonderd. ''Je gaat weg!'' Ze geloofde gewoon niet wat hij zei en keek hem met grote ogen aan. ''Zeg dat je een grapje maak..'' Zei Ayano wat stiller. Isamu plante zijn hand op haar hoofd en ging door haar haren heen. Ze sloot even haar ogen en liet zijn hand los. Ze keek eerst naar de grond en voelde tranen prikken in haar ogen. Ze balde haar handen tot vuisten en keek boos naar de grond onder haar. Ze knarsentanden. Ze was verward, boos maar vooral verdrietig. Hij ging haar verlaten. Ze moest sterk zijn. Maar dit overdonderde haar gewoon. Ze keek hem recht aan en voelde een traan langs haar gezicht lopen. ''Waarom? Waarom verlaat je me...'' Piepte ze. ''Ga niet, alsjebliefd... Dadelijk gebeurd er iets met je en dat zal ik mezelf nooit vergeven. Alsjeblieft blijf bij me...'' Zei Ayano zacht. Ze voelde een tweede traan langs haar gezicht glijden. Nog nooit had ze zo erg haar tranen laten vloeien. Misschien was het ook tijd voor haar om terug te gaan. Ze werd zwak. Ze slikte even en keek naar haar schoenen. Ze wou niet dat Isamu weg ging. Ze keek hem weer aan en beet harder op haar onderlip. ''Alsjeblieft. Zeg dat je niet ga...'' Zei ze smekend.

Toen Ayano hem aankeek en Isamu een traan over haar wang zag lopen, haalde hij wat geschrokken zijn hand weg. "Dat is het niet..." ging hij wat teneergeslagen op haar woorden in, nee, hij wou haar niet verlaten "Het spijt me." zei Isamu, waanr ahij zijn hand op haar wang legde en hij veegde heel voorzichtig haar tranen weg. Hij schudde zijn hoofd toen Ayano hem smeek om te blijven, dat was wel het laatste wat hij verwacht had. "Vergeet niet wat ik gezegd heb, Ayano." zei hij zachtjes, je kon zien dat hij het er zelf ook erg moeilijk mee had. "Ookal zullen onze paden ooit scheiden, wat er ook gebeurd, ik zal altijd bij je terug komen." Hij liet zijn hand weer zakken en liet deze slap langs zijn lichaam hangen, omda thijg een idee had wat hij er mee aan moest. "Ik moet in het leger." probeerde hij het uit te leggen "Mijn familie is bijna de enige die het lef heeft om te vechten, ik kan ze niet aan hun lot overlaten." ookal had hij een hekel aan de familie leden die hij kende, hij zou ze niet in de steek kunnen laten. Zelfs voor Ayano niet. Maar het deed hem pijn om haar zo te zien, hij kon er niet tegen dat hij haar aan het huilen maakte. Hij negeerde de steken die door zijn nek gingen en bleef Ayano strak aankijken.

Ayano voelde zijn hand langs haar wang gaan wat haar de rillingen gaf. Nu ze wist dat hij weg ging kwam er een leeg gevoel in haar maag. Ze beet nog harder op haar onderlip en schudde heftig haar hoofd. ''Je mag niet gaan! Dat mag niet!'' Schreeuwde ze. Ookal kon Isamu haar alleen horen toch schreeuwde ze. Tranen bleven stromen en ze slikte. ''Beloof me dat je terug komt. Beloof het me..'' Zei ze met een rilde stem. Ze slikte met moeite de brok in haar keel weg. Zijn hand gleed van haar wang af en Ayano keek hem aan. Je kon haast zeggen dat ze hem verloren aan keek. En dit werd alleen maar erger toen hij vertelde dat hij het leger in ging. ''Wat!'' ''Are you an idiot?!'' Zei ze haast woedend. ''Dat word je dood!'' ''Mijn vader laat niets van je heel als hij je ziet! Je bent verloren als je tegen hem strijd! Isamu alsjeblieft...'' Ze pakte zijn hand vast. ''Alsjeblieft blijf hier, dit word je dood. Ik wil je niet kwijt!'' Zei ze snikkend. De brok in haar keel was weer terug terwijl ze hem aan keek. Ze slikte en keek hem aan. Ze liet zijn hand uit eindelijk weer los en beet harder op haar onderlip. ''Ik wil je niet kwijt..'' Zei ze zachtjes. Haar waterige ogen keken hem aan. ''Alsjeblieft?'' Zei ze zachtjes terwijl ze hem aan keek. Ze balde opnieuw haar handen en liet haar hoofd hangen. ''Als dit niet de laatste keer was dat ik je zag zou ik je een klap hebben verkocht en zijn weg gelopen. Maar aangezien ik je nooit meer terug zal zien...'' Ze keek hem weer aan. ''Weet goed dat de kans dat je het overleefd klein is, Isamu.'' Zei ze zacht. ''De Ilachielen en de Gadranen zijn met veel meer en zijn niet zo aardig als je denkt dat ze zijn. Ze vermoorden je als ze de kans krijgen.'' Zei ze. Ze beet op haar onderlip. Haar adem schokte. ''Isamu, luister goed naar wat ik ga zeggen...'' Zei ze serieus. ''Als je tegen over me vader komt te staan moet je hem niet in de ogen kijken, wat je ook doet kijk hem niet in de ogen. Een knipoog van hem kan je al omleggen.'' Zei ze serieus. Ze beet op haar onderlip. ''Mijn zus is zo gestorven dus denk niet dat ik nu lieg.'' vervolgde ze. Ze keek even naar de lucht en vervolgens weer naar hem. ''Als je bijna vermoord word dreig dan met mij of Tadase. Iemand van hogere rangen zeg dat je ons kent en iemand ons dood als ze jou doden. Wees listig en sluw. Want een gadraan laat zich niet kennen.'' Zei ze rustig. Ze bleef hem serieus aan kijken. ''En als laatste. Je moet niet nadenken in de strijd want de gadranen horen je dan toch.'' Ze nam weer een grote hap lucht en keek naar haar schoenen. Ze wist even niets te zeggen en keek hem weer aan. Ze deed een stap dichterbij en legde haar hand op zijn wang. Ze glimlachte vaagjes naar hem en wachtte af. Als hij nog iets wou doen of vertellen was dit het aangewezen moment want Ayano wist dat dit misschien de laatste keer was dat ze hem zag.

Toen ze naar hem schreeuwde sloot Isamu zijn ogne gewoon even, liet haar woorden over hem heen komen en keek haar gewoon met wat lege ogen aan. Hij wist niet welke emotie hij nu zou moeten tonen "Ik beloof het." beloofde hij haar, toen ze opnieuw begon te schreeuwen knipperde hij even, nee, hij zou er niet op in kunnen gaan. Want hij wist dat hij gewond zou raken en misschien zelfs dood zou kunnen gaan, zijn ogen gingen naar d ehand die ze vastpakte "Ik kom niet tegenover je vader in een gevecht te staan." toen liet ze zijn hand los en hij keek haar aan, ze had nogsteeds waterige ogen "Ayano, ik kan niet blijven." toen ze vertelde dat ze hem eigenlijk wou slaan grinnikte hij wat opgelaten, ja, in zijn ogen klonk het ergens grappig aan. Dat sloeg over in een serieuze blik toen ze er weer op puntte dat hij het waarshcijnlijk niet ozu overleven "Dat weet ik, maar ik zal niet sterven." ging hij er nu wel tegenaan "Omdat ik nu weet dat er iemand is die op mijn terugkomst wacht." hij liet haar 'tips' gewoon over hem heen gaan en bleef haar daar tijdens gewoon rustig aankijken Hij keek even ongelovig toen ze hem de tip gaf te dreigen ze te doden, hij knikte even instemmend, maar in zijn hoofd wist hij dat hij het nooit zou kunnen. "Ik denk niet dat ze mijn gedahctengang zouden snappen, al zouden ze mijn gedahcten kunnen lezen." zei hij wat luchtig, het was neit dat het hem niet interesseerde, hij wou gewoon nie tdat Ayano er te veel over na zou denken. Het was voor haar al pijnlijk genoeg dat hij zou vertrekken, die bezorgdheid hoefde ze er niet bij te hebben.
Isamu's wang werd warm van Ayano's handen en hij zuchtte even zachtjes, ergens wou hij haar kussen en het leek ook even alsof hij dat zou doen. Maar net voor hun lippen elkaar raakten, stopte iets hem. Als hij haar nu zou kussen, dan zou Ayano hem niet meer kunnen vergeten , maar dat zou beter voor haar izjn. Ookal zou hij haar nooit vergeten, het zou beter zijn als zij hem zou vergetn en zonder hem verder zou leven. Maar dat was nu al veel te laat, Isamu sloeg zijn amren weer om haar heen en legde zwijgend zijn voorhoofd op haar schouder "Het spijt me..."

[[en dit is het moment waarop ik 'eerst alleen Ayano en Isamu' heb afgeschaft en bruut binnen kom vallen. Want Riko is zo subtiel en tactisch. D:]]

Riko rende haar longen uit haar lijf. Ayano, Ayano, zoemde door haar hoofd. Haar instinct nam het over en ze rende met vliegensvlugge bewegingen over de rotsen en stenen die het Ilachielse landschap sierde. Sneller ging ze. Als iemand van school nu keek, zouden ze meteen weten dat Riko alles behalve menselijk was. Maar dat interesseerde Riko vrij weinig. Prioriteit nummer één was Ayano vinden.
Honderden scenario's schoten door Riko's gedachten terwijl ze racete op het geluid af, de gil die Ayano nog geslaakt had enkele seconden terug. Soldaten. Putmensen. De jongen. Riko hijgde lichtjes van het rennen en besloot nog sneller te moeten gaan. Ze wist niet of de twee zo ver wel hebben kunnen komen in zo'n korte tijd. Ze zigzagde maar wat door het landschap heen. Doelbewust, dat wel. Zoekend. Haar eens zo donkerbruine ogen veranderden in oorspronkelijk staat en werden oranje terwijl Riko met superzicht zocht. Ze hing voorover en zette zich verschillende keren met vier ledematen af.
En toen zag ze de twee. Tegenover elkaar, in gesprek. Riko merkte ze op terwijl ze in de lucht zweefde, springend van één rots naar de andere. Ze weette [[serieus, weette?]] wist niet of de twee haar hadden gezien, maar dat maakte niet uit. Riko klemde de rots vast die haar bestemming was en zag hen niet meer. Ze liet haarzelf vallen. Landend op twee voeten zakte ze ietwat door om de klap op te vangen en wierp ze een blik voorbij de rotsen voordat ze actie ondernam. Vervolgens zuchtte ze opgelucht.
Riko merkte nu niets gevaarlijks op. Het enige wat ze zag, was dat er een heftig gesprek gaande was. Het was dat Riko goed zicht had in haar oorspronkelijke vorm, anders had ze niet de glimmende tranen kunnen herkennen bij Ayano's ogen. Er was geen gevaar. Ayano was veilig. En Riko besloot zich niet in het gesprek te mengen.
Ze wist niet zeker of ze opgemerkt was: Ayano was vampier en ook zij had goede zintuigen, maar ze leek in een erg emotionele staat. Misschien had ze Riko dus niet gezien. De jongen kende Riko al helemaal niet. Riko bleef verstopt achter de rotsen, niet wetend wat ze nu moest doen.
Het was toen dat de jongen Ayano omhelsde en haar tegen zich aandrukte. Riko hikte een keer verschrikt en scheurde haar blik van het tweetal af. Met haar rug tegen de rots hijgde ze uit. Typisch weer iets voor haar, deze timing. Een koppel in een ruzie. Riko vermoedde dat Isamu Ayano's vriendje was. Holy crappy shit. Maken ze uit? Geeft hij toe dat hij vreemd gaat?
Riko schudde haar hoofd. Ja. Riko op d'r best. Ze zweeg.

[[hurray voor epische monsterpost D: en drie keer hurray voor Riko's epische vergissing dat Isamu Ayano's vriendje is (zou-ie wel wille) en vijf keer hurray voor Riko's domme scenario's die daarna opdoemen over vreemdgaan xd]]

Ayano beet op haar onderlip en keek naar Isamu. Ze schudde verdrietig haar hoofd. Als hij ging werd het zijn dood. Ze kon niets anders bedenken dan dat. Hij zou zelfs zwaar gewond raken zelfs als hij het overleefde. Dat was één ding dat zeker was. Ze keek naar de grond en zag hoe een traan op de grond drupte. Ze balde haar vuist. Het hielp niets. Hoe hard ze ook smeekte hij ging weg. Ze keek hem weer aan en legde een hand op zijn wang waarna ze vaagjes glimlachte. Dit was de laatste keer dat ze hem zag. Isamu boog voor over en Ayano liet hem zijn gang gaan. Even leek het erop dat hij haar wou kussen maar Ayano deed niets deze keer. Als hij het wou doen vond ze het goed. Natuurlijk als Tadase hen dan zag had ze een hoop uit te leggen maar hij zou het wel begrijpen als dit de laatste keer was dat ze hem zou zien, toch? Maar het gebeurde uiteindelijk niet. Ze werd tegen Isamu aangedrukt en Ayano legde haar armen om zijn middel heen. Ze snoof zijn geur op en sloot haar ogen voordat er dadelijk meer tranen zouden komen. ''Ik zal je nooit vergeten, Isamu...'' Zei Ayano zacht. Ze hoorde iemand maar ze reageerde er niet op. De net had ze wel iemand gezien en het rook er naar een Ilachiel. Dus het was hoogswaarschijnlijk dat Riko hen begluurde. Maar ze schonk er geen aandacht aan. Dadelijk zou ze haar alles vertellen wat ze zou willen weten. Ze deed een stapje terug nadat ze daar 2 minuten hadden gestaan en Ayano deed een ketting af waarna ze deze om hing bij Isamu. Ze glimlachte zwakjes en veegde haar tranen weg. Ze beet even op haar onderlip en drukte vervolgens een langdurige kus op zijn wang waarna ze achteruit stapte. ''Tot ziens, Isamu...'' Zei Ayano met een waterige glimlach en draaide zich om naar de rotsen. ''Schouwspel is voorbij, je kan te voor schijn komen. Riko.'' Zei Ayano luid genoeg zodat zij het kon horen. Ze keek even achterom naar Isamu. ''Vergeet me niet, oké?'' Zei Ayano met een zwak glimlachje waarna ze terug liep naar het kamp.

Riko keek zo stil als ze kon toe. Toen Ayano zich naar haar keerde, schoot ze instinctief terug achter de rotsen ondanks ze wist dat ze te laat was. Ze gromde zachtjes, vloekend. Toen Ayano ook nog eens riep, kromp ze ineen. Shiz. Nou was het zeker dat ze gezien was.
Riko knipperde een paar keer met haar ogen zodat ze in een menselijke staat terugkeerde en kwam achter de rotsen vandaan. Ze probeerde zo nonchalant mogelijk te zijn, maar dit lukte natuurlijk niet. Ietwat ongemakkelijk bleef Riko naast de rotsen staan, niet wetend wat te doen. Het was hun moment. Meer kon ze even niet uithalen.
Ze zwaaide dwaas naar het tweetal. "Ehm, haai."

"Al zou het beter zijn als je dat wel deed." zei Isamu zachtjes, waanra hij haar hand vastpakte en hij sloot izjn ogne kort. Ayano's armen om zijn middel, het voelde zo vertrouwd, maar toch ook zo onwerkelijk. Ook hij hoorde dat er iemand was, maar omdat Ayano er niet op reageerde ookal had zij het waarshcijnlijk ook wel gehoord, schonk hij er geen aandacht aan. Isamu liet Ayano met tegenzin los toen deze na twee minuten wegstapte en keek met een wat shceef hoofd toe hoe Ayano haar ketting afdeed. Toen ze het ketinkje aan zijn nek hing, bracht hij zijn hand er eventjes heen en pakte haar hand kort vast, heel voorzichtig kuste hij haar hand en liet deze weer los. De kus op zijn wang voelde goed, hij zou het nooit meer vergeten, hij zou niets vergeten van wat hij met Ayano mee had gemaakt. "Tot snel." verbeterde Isamu haar met een zwak glimlachje, hij legde nog voor de laatste keer zijn hand op haar hoofd om door haar haren te gaan en liet deze zakken toen Ayano zich bij hem wegdraaide. Ze riep richting de rotsen waar het gleuid vandaan was gekomen en hij keek die richting ook op. "Nooit." antwoordde hij op Ayano's woorden. Toen kwam het meisje achter de rotsen vandaan en Isamu glimlachte even vaagjes naar haar "Hee..." groette hij zachtjes terug, hij raakte Ayano's hand voor de laatste keer nog lichtjes aan en begon al richting de bosrand te lopen, de enigen waar hij nu nog afscheid van hoefde te nemen waren Tadase en Lazlo.

"Héhé," krabde Riko ongemakkelijk op haar hoofd. "Ook yo, Ayano." In haar hoofd voegde ze nog een 'hé, dat rijmt' toe, maar dit zei ze niet hardop. Nog lastiger maken voor haarzelf zeker? Echt niet.
Ze liep naar Ayano en keek hoe de jongen wegliep van hen. Riko wist niet hoe en waar ze moest beginnen. Of ze überhaupt wel moest beginnen. Ze had in eerste instantie niet eens hier aanwezig moeten zijn. Ze wilde aangeven dat ze vrij weinig gezien had van het gesprek, maar wist er niet de woorden voor. Daarom begon ze simpelweg maar met "ehm, loop je mee terug naar het kamp?"

Ayano voelde hoe Isamu's lippen op haar hand werden gedrukt en een glimlachje speelde rond haar lippen. Toen ze een kus op zijn wang had gedrukt en hem weer aan keek verbeterde hij haar. Ze glimlachtte. ''Dat is je geraden..'' Zei ze met een lachje en gaf hem een klein stompje op zijn arm en glimlachtte liefdevol naar hem. ''Ik zal je missen, Isamu..'' Zei ze met een waterig glimlach. Ze sloot even haar ogen toen hij door haar haren ging. ''Tot ziens, Isamu...'' Zei Ayano met een waterige glimlach en draaide zich om naar de rotsen. ''Schouwspel is voorbij, je kan te voor schijn komen. Riko.'' Zei Ayano luid genoeg zodat zij het kon horen. Ze keek even achterom naar Isamu. ''Vergeet me niet, oké?'' Zei Ayano met een zwak glimlachje. Toen ze haar antwoord daar op hoorde glimlachte ze zwak. ''Dan is het goed...'' Zei ze glimlachend en draaide zich om. Om richting het kamp te lopen. Ze beet harder op haar onderlip om haar tranen in te houden en liep een stapje harder maar Riko kon haar makkelijk bij houden. Ze keek haar even aan en knikte kort. ''Ja, is goed.'' Zei ze met een zwak glimlachje. Zou Tadase al weten dat hij weg ging? Ze beet harder op haar onderlip terwijl ze terug liep. Ze zou Isamu erg missen. Heel erg... Het enige wat ze nu kon doen was hopen. Hopen dat hij snel terug kwam. Hopen dat hij als hij terug kwam niets mankeerde. Zolang ze maar bij hem kon zijn en hij leefde vond ze het goed. Ze sloot even haar ogen en liet de wind spelen met haar haren. ''Ik hoop dat je nooit in zo'n situatie komt als ik, Riko-chan..'' Zei Yumiko met een vaag glimlachje.

Riko hupste gauw achter Ayano aan. Ze leek... moeite te hebben, met de hele situatie, en Riko wist niet wat te zeggen. Ze had hier niet moeten zijn. Riko beet op haar tong om haarzelf te straffen.
Ayano liep snel. Niet te snel, maar ze wilde gauw weg van die plaats, dat wist Riko zeker. Toen Riko de tedere woorden over Ayano's lippen hoorde komen, dat ze hoopte dat Riko nooit in eenzelfde situatie zou komen als haar, slikte Riko een brok in haar keel door.
Riko was niet in staat te vragen wat de situatie dan wel niet was. Het leek haar niet het juiste moment om daar nu over te praten. Ze balde haar handen even tot vuisten voordat ze deze weer liet ontspannen.
"Ayano," fluisterde ze zachtjes. Ze bleef even naast het meisje lopen, even haar wezenloos aankijkend. Het deed Riko pijn Ayano zo te zien. De enige die Riko nu minimaal als vriendin kon beschouwen leek in rauw. Riko slikte opnieuw.
Toen, in een opwelling van haar, sloeg ze haar armen om het meisje heen en trok haar tegen zich aan. Het was een vliegensvlugge handeling geweest en Riko wist niet dat ze het in zich had. Toch was het daar en hield ze Ayano nu stevig vast, alsof ze zo de pijn in haar ziel kon wegjagen, al was dit tevergeefs.
Ze zei niets.

Ayano stopte toen Riko haar naam zei en keek haar met waterige ogen aan. Maar ze hield zich sterk. ''Ja,'' Zei ze terwijl ze haar verdriet probeerde te onderdrukken. Ze zag dat Riko niet wist wat ze nu echt moest doen dus ze glimlachtte zwakjes. Het was eerder een gemaakte glimlach. Toen Ayano tegen Riko werd aangedrukt werden haar ogen groter. ''Riko..'' Zei Ayano zacht. Ze sloot haar ogen en sloeg haar armen gewoon om haar heen. Riko was een goede vriendin dus waarom niet. Ze beet op haar onderlip om haar tranen tegen te houden maar dat werd steeds moeilijker. Uiteindelijk barsten ze toch in snikken uit.

[Ik moet naar de stad ben eind van de middag weer terug ;D]

[[Okido. Ik ben vanmiddag wel werken, maar ben na zevenen weer online. ]]

Riko verstevigde haar grip op Ayano en drukte diens voorhoofd tegen haar schouder. Ze voelde hoe warme tranen op haar neerdaalde. Een naar gevoel vormde zich in haar buik. Het enige wat Riko nu kon doen, was het meisje goed vast houden. Houvast dienen. Net als Ayano haar houvast was.
"Ik ben er voor je," fluisterde Riko zachtjes in Ayano's oor, "ik ben hier," dat laatste was een nog zachtere fluistering geweest, een lispel. Zo zachtjes dat Riko niet zeker wist of haar vriendin het wel gehoord had ondanks dat ze nu zo dichtbij was. Ze wilde er echt voor Ayano zijn, al wist ze niet wat er gebeurt was. De jongen waarvan ze de naam nog steeds niet goed wist, had er ook moeite meegehad. Wat had hij vertelt? Waarom waren ze beide zo overstuur?
Waarom had haar vriendin nu zo'n pijn?
De vragen doemde in zoverre in haar op, dat Riko moeite had ze niet uit te spreken. Toch. Toch wachtte ze. Ze drukte haar gezicht in de haren van Ayano.

[[ Nog een uur wachten DX]]

Ayano snikte uit. Nooit had ze gedacht dat ze zou huilen. En al helemaal niet om een jongen. Misschien werd ze inderdaad zwak. Misschien moest ze maar eens beter luisteren naar Amore want die wou een echte gadaraan van haar maken. Al hoewel? Dan was ze metteen ook zo'n zeur en dat was alles wat Ayano wilde zijn.
Ze sloeg een rilligerige zucht uit toen Riko haar hoofd in haar haren drukte. Erg vond ze het niet. Van alle leerlingen was zij de kleinste maar volgens de meeste ook de meest gevaarlijke. Ergens klopte dat wel. Ze was gevaarlijk als iemand haar uitdaagde of haar niet aan stond of tijdens gevechten. Ookal waren ze voor de lol of om te oefenen. Ze moest nu sterk zijn.
Ze deed een stapje terug en veegde haar tranen weg en keek Riko dankbaar aan. ''Dankje,'' Zei ze met een brok in haar keel. Iemand bedanken ging haar nu gemakkelijker af maar voor heen. Nee, absoluut niet. Dan moest je het uit haar trekken. Misschien was dat af en toe beter. Zo kon niemand haar pijn doen.
Maar ze wist niet eens meer hoe ze dat moest doen. Ze beet harder op haar onderlip en glimlachte uiteindelijk zwakjes.
''Een gadaraan dat huilt. Dat moet echt in de krant.'' Zei Ayano flauwtjes meer om zichzelf op te beuren. Ze keek richting het kamp. ''Laten we maar terug gaan voordat Miss Mizuki een zoek actie begint.'' Zei Ayano met een scheef glimlachje. Ze zou Riko later alles vertellen. Zodra ze op school waren zou ze haar alles vertellen. Want op een vreemde planeet ging ze niet over haar gevoelens spreken. Ze vertrouwde het niet zo anders had ze het wel gedaan. En riko had wel uitleg nodig vond ze. ''Ik vertel je alles zodra we weer in onze kamer zijn..'' Zei Ayano rustig en begon naar het kamp te lopen. ''Kom je??'' vroeg ze.

Riko liet Ayano los. Ze knikte na het bedankje dat ze kreeg. Ze wreef onbeholpen op haar achterhoofd. Toekijkend hoe Ayano een strijd in haarzelf voerde en uiteindelijk weer opsprak, hoorde Riko haar woorden aan. Het klonk flauw, alsof het niet als feit of grap maar meet als overtuiging moest doenen.
Riko knikte uiteindelijk toen Ayano haar beloofde haar alles te vertellen, maar later. Ja. Ja, daar kon Riko nog wel meeleven. De vragen bleven branden in haar ziel, alleen nu had zij een manier deze te sussen. Ze zou het nog wel te horen krijgen, dan.
Riko bleef nog even staan terwijl Riko al van haar wegliep. Ze staarde haar na, gedachteloos. Pas toen er aan haar gevraagd werd of ze ook kwam, werd ze terug naar de realiteit gebracht, knikte ze opnieuw en liep Ayano achterna richting het kamp.

[[Topic uit denk ik zo.]]