Het vertrek

Isamu stond op een wat hogere steen, zijn hand zat om de ketting die hij van Ayano had gekregen gevlochten en hij work nog even het blik op hun tentenkamp. Hij had eigenlijk nog persoonlijk afscheid van Tadase en Lazlo willen nemen, maar hij had uiteindleijk gewoon briefjes bij hun tenten achtergelaten. Isamu ademde nog even diep in en uit en worp toen een blik naar de Guato die naast hem stond, stelen was nooit echt Isamu's ding geweest, maar hij moest zo snel mogenlijk weg. Hij had een papier achtergelaten met de belofde dat hij voor de Guato zou zorgen en hem in leven zou houden en uitiendelijk persoonlijk naar d eplek waar hij vandaan kwam terug te brengen. "Ja, we moeten even weg, maar we komen later welweer thuis..." fluisterde hij het beest even in en ging opnieuw met zijn vingers door zijn vacht. Ja, hij zag Inferno meer als zijn huis dan zijn daadwerkelijke thuis planeet. Toen hij voetstappen dichterbij hoorde komen keek hij wat geschokken op.

[Iedereen welkom]

Toen Ayano door had dat Isamu echt zou vertrekken wou ze hem nog één keer zien. Hem uit zwaaien. Ze kroop uit haar slaapzak en terwijl ze rende probeerde ze haar schoenen aan te trekken. Hikkend op één been kwam ze vooruit terwijl ze de andere schoen aan deed en begon vervolgens te rennen. Omdat Ayano een vampier was rende ze sneller dan een mens. Je zou Ayano haast niet zien. Enkel horen. Je zou haar voetstappen horen en het stof wat omhoog kwam zien maar voor het blote oog was ze ontzichtbaar. Ze stopte bij de rotsen toen ze Isamu zag en zag dat zijn hand om haar ketting heen hing. Ze hield haar tranen binnen. Dit keer zou ze niet huilen. Ze glimlachte liefdevol naar hem. ''Ik ben het maar, ik wou je enkel nog een keer gedag zeggen en je uitzwaaien.'' Zei Ayano eerlijk en glimlachte naar hem terwijl ze naar hem toe liep. Ze aaide de Guato en glimlachte naar Isamu. ''Ik ga je echt missen, beloof me dat je snel terug komt, oke?'' Zei Ayano met een glimlachje. Ze pkte zijn hand beet en hield deze vast. ''Als je langer dan een week weg blijft, schrijf je me dan...'' Zei Ayano met een glimlachje. Ze probeerde haar tranen op te houden. Hopend dat het lukte. Maar ergens was de verdriet in haar ogen te zien. Ayano wou hem eigenlijk tegenhouden maar dit had ze al geprobeerd en dat had niet geholpen. Nu moest ze hem laten gaan.

Isamu slikte toen hij Ayano voor hem zag verschijnen, hij ha dhaar heel graag nog willen zien, maar wist dat hij dan opnieuw zou gaan twijfelen. Iets wat nu dus ook gebeurde, maar hij moest gaan. Voor één keer zou hij zijn plicht echt moeten volgen, hij kón gewoon niet blijven en het deed hem pijn. Als hij Ayano niet ontmoet had had hij hier geen problemen mee gehad, dan was hij gewoon terug naar Imporan gevlogen en had hij zichzelf doodgevochten. Dat kon hij nu neit meer doen, niet nu er thuis ieman dop hem zat te wachten. "Ik beloof dat ik zo snel mogelijk terugkom." zweerd ehij plechtig, toen hij haar hand vastpakte keek hij glimlachend naar hun handen, die van hem leek zo veel groter dan de hare. "Zodra het kan schrijf ik je." toen hijd everdriet in haar ogen opneiuw zag, brak er iets in hem. Hij keek haar even aan, daarna igngen zijn ogen eventjes naar haar lippen, die hij al sinds zij hem een kus had gegeven wilde kussen, maar keek haar al snel weer recht aan. Hij legde de hand die hij nogsteeds vast had op zijn hart, zodat ze zijn hartslag zou kunnen voelen. "Hier zal jij altijd blijven." zei hij met een glimlachje, hij liet haar hand lanzgaam los en legde deze op haar wang. "En ik zal ook altijd bij jouw zijn." hij liet izjn hand zakken en keek weer naar de guato. "Klaar om te vliegen?" vroeg hij deze even, het beest knikte wild met zijn kop.

Ayano keek hem liefdevol aan. Ze streelde met haar duim zijn hand die vele malen groter was dan die van haar. Ze knikte, ''Dan is het goed,'' Zei Ayano glimlachend. ''Je moet doen wat je moet doen, Isamu.'' Zei Ayano liefjes. Isamu legde haar hand op zijn borst en ze voelde zijn hart slag. Ze sllot even haar ogen maar keek Isamu vervolgens weer liefdevol aan. Ze ging op een hoge steen staan en drukte een laatste kus op zijn wang. ''Ga maar, ik zal op je wachten op Inferno...'' ''Ons eigen huis...'' Zei Ayano met een lichte glimlach en sloeg haar armen nog even kort om hem heen en snoof zijn geur op. Toen ze hem los liet blonk er een traan in haar ooghoek en Ayano stapte van de steen af. ''Nou ga maar, voordat ik me bedenk en je tegen ga houden.'' Zei Ayano met een licht grijnsje en haalde de traan in haar ooghoek weg.

Hij knikte toen Ayano zei dat hij moest doen wat hij moest doen, toen ayano zei dat ze op Inferno hun 'thuis' op hem zou wachten en eventjes leek zijn hart een slag harder te slaan. Ergens was het voor hem genant dat Ayano het nu kon voelen, dat ze wist hoe zulke kleine woorden hem al zó blij konden maken, maar het maakte hem niet uit. Hij ging evne met zijn hand door haar haren toen ze zich tegen hem aandrukte. Hij liet haar voorzichtig los en begon de Guato klaar te maken voor vertrek toen Ayano had gezegd dat hij mocht gaan. Voor even keek hij haar recht aan, hij draaide zich snel om en drukte kort, erg voorzichtig, zijn lippen op de hare. Omdat hij net zo goed wist als Ayano dat het zou kunnen zijn dat hij niet terug zou komen, al zou hij zijn best doen om gewoon terug thuis te komen, moest hij dit gewoon nog doen. Hij trok zijn hoofd langzaam terug "Ik kom snel thuis." daarna ging hij voor de laatste keer door Ayano's haren en stapte op de guoto. Hij keek haar nog voor de laatste keer met een glimlach aan, worp daarna nog snel een blik op het kamp en vloog weg.

[Topic uit]

Ayano voelde hoe zijn hart een slagje harder begon te slaan en Ayano grinnikte heel even. Ergens voelde dat best grappig. Nadat ze had gezegt dat hij mocht gaan, maakte hij de Guato klaar voor vertrek en keek haar vervolgens aan. Ayano vond het moeilijk om hem nu gewoon niet vast te houden en hem niet meer los te laten maar ze moest hem laten gaan. Dit was zijn plicht en Ayano kwam ooit nog wel eens voor hetere vuren te staan dan dit vertrek. Want ooit zou zij ook vertrekken. Maar daar dacht ze nog maar niet aan. Ze wou niet weten hoe Isamu zich nu zou voelen om alles achter je te laten. Ze zuchte even en toen hij naar haar toe draaide keek ze hem recht aan. Isamu boog zich voor over en Ayano wist even niet wat te doen toen ze zijn lippen op die van haar voelde. Ze had het eerlijk gezegt niet verwacht. Haar ogen waren groot en ze knipperde meerdere keren. Ze keek hem even aan maar glimlachte uiteindelijk dit was misschien de laatste keer dat ze hem zag en Tadase had er maar mee te leven dat hij een kus op haar mond drukte. Als hij zou sterven en ze had dit niet toe gelaten zou ze er later spijt van krijgen. Ze drukte nog snel een vluchtig maar teder kusje op zijn mond voordat Isamu op stapte. ''Daar hou ik je aan.'' Zei ze met een glimlachje waarna hij op steeg en weg vloog. Ayano keek hem na met tranen in haar ogen en zwaaide naar hem. Pas toen hij niet meer te zien was sloeg ze haar handen voor haar ogen en ging ze even op een steen zitten om haar tranen weg te vegen, een paar keer wierp ze een blik naar de lucht, in de hoop dat hij terug kwam. Pas na enkele minuten stond ze op en keek ze naar de plek waar ze zo net hadden gestaan. ''Ik zal je missen, Isamu...'' Fluisterde ze tegen de wind waarna ze terug liep naar het kamp. Morgen zouden ze weer vertrekken naar Inferno. Hun thuis...

[topic uit]