Find the right way..

Een licht gehijg was te horen. Alsof het de laatste adem was van iemand na een verloren strijd. Maar de strijd was niet verloren. Nog niet. Pas als Lea haar laatste adem uitblies, dán pas was het over. Dan had ze alles gegeven wat ze kon en stierf ze voor haar vaderland. Maar zo ver was het nog niet. Nee, nog lang niet. Het gehijg hield even op en een dof klapje was te horen. Een gesmoord gekuch. En weer doodse stilte. Langzaam kwam Lea weer overeind. Ze klopte haar broek af die nu onder de aarde zat en zwiepte haar haren naar achter. Haar goudbruine ogen tuurde door de mistige duisternis. Was ze alleen? Daar leek het wel op. Een zacht geluid was onder haar te horen. Even schrok Lea en deed een stap opzij terwijl haar ogen rustte op de bodem van aarde onder haar voeten. Maar toen ze zag wat er onder zich bewoog, ontspande ze al weer. Het was Chiyo die ook moeizaam overeind kwam. De arme chara hoeste zwakjes en wreef met haar kleine handjes in haar, vreemd genoeg, grote oogjes. Lea richtte zich weer op zichzelf. Ze bekeek haar armen even die onder de krassen zaten. Die rot Zemfdanen. Het is dat ze met meer waren, anders had ze hen makkelijk verslagen! Langzaam gleed Lea's blik naar haar benen. Hier en daar wat kleerscheuren maar verder was ze oké. Op een diepe snee in haar kuit na dan. Kort beet Lea op haar lip. Het was nog steeds niet gaan stoppen met bloeden. De stof van haar spijkerbroek kleurde nog steeds donkerrood en was nog vochtig. Voorzichtig drukte ze met haar wijfvinger op de wond, maar vrij direct trok ze haar hand weer terug. Het was nog erg gevoelig. Pijnlijk zelfs. Het lopen ging ook moeizaam. Maar ze kon hier niet even blijven 'uitrusten'. Het bos zat vol gevaarlijke wezens en wie weet kwamen die Zemfdanen wel achter haar aan. Niet dat ze bang was, absoluut niet. Maar ze moest helen. Anders zou ze het niet redden. ''Lee-chan,'' klaagde Chiyo. ''Ik ben moe. Kunnen we heeeel even gaan zitten daar bij die boom?'' Lea schudden abrubt haar hoofd. ''Chiyo, we moeten verder. Kom, ik draag je wel verder op mijn schouder.'' Met haar laatse kracht vloog Chiyo naar Lea's schouder en liet zichzelf met een onhoorbaar plofje neer strijken. Ze liepen verder. Plots hoorde Lea gekraak achter zich. Wild draaide ze zich om en keek om zich heen terwijl ze stokstijf bleef staan. Door de plotselinge draai, gleed Chiyo bijna van Lea's schouder af. Haar handjes klemde zich wanhopig om de stof van haar shirt en ze wist zich nog net op te hijsen. ''N-nani yō?'' *wat is er* vroeg Chiyo zwakjes en ook zij tuurde om zich heen. Lea schudde enkel haar hoofd en draaide zich toen weer langzaam om. Maar nog geen stap verder hoorde ze het weer. Voor een moment hield Lea haar adem in. Weer doodse stilte. Er ritselde iets in de boom maar Lea wist zeker dat het niet uit de bomen kwam. Nee. Iets of iemand volgde hen. ''Chiyo, licht,'' commandeerde ze fluisterend aan haar chara. Chiyo trok een wenkbrauw op. ''Wat dacht je van 'alsjeblieft' ?!'' antwoordde Chiyo ietwat bijdehand terug. ''CHIYO!'' ''Oke, oke...'' Chiyo hief haar handjes op en maakte een soort zweverig gebaar. Een klein lichtpuntje vormde zich in de lucht waar Chiyo met haar handen rondom gebaren aan het maken was. Het lichtpuntje werd feller en zweefde langzaam voor Lea en Chiyo uit. Het verlichtte niet veel van het bos maar het was genoeg om te kunnen waarnemen. Vreemdgenoeg bleef het stil. Lea schraapte haar keel. ''Jibun jishin o miru!'' Het bleef stil. Misschien verstond het geen Japans. ''Show yourself!''

Lazlo had geen flauw idee wat hij hier deed.
Het was een donker bos. Lazlo hield niet heel veel van donker. Donker deed hem denken aan vóór hij op Inferno kwam en dat doet hem weer denken aan oorlog en dat doet hem weer denken aan toen. En aan toen wilde hij niet denken.
Hij was gewoon wat afgedwaald. Hij zweerde het, op het familiegraf van zijn stinksokken, dat hij net nog in het bloemenveld liep. Maar schijnbaar gaat dat veld over tot dit bos. Als 'bos' het goeie woord ervoor is. Het had meer iets weg van een griezelig spookhuis zonder dak.
Zijn gedachten raastte voort en Lazlo haalde diep adem. Hij ademde nog niet uit. Alsof hij zo even de tijd kon stilzetten. Hij herhaalde dit ritueel nog zo'n drie keer, totdat hij bij de vierde keer iets hoorde.
Het was zo zachtjes, dat als Lazlo niet had ingehouden met ademen, hij het niet opgemerkt had. Sluipen.
Heel even trok Lazlo zijn wenkbrauwen samen. Het zal toch niet zo'n raar monsterachtig iets zijn die hier door dit 'bos' scheen te dwalen? Nee toch? Normaal kon Lazlo zich er wel uitredden, maar hij zag vrij weinig. Hij zou verloren zijn. In een wild moment dacht hij nog aan de leuke Yumiko, bang dat hij haar niet meer zou zien, en stond hij op het punt om te draaien.
En toen stopte het geluid even.
Hij verstijfde.
Stilte.
... en het geluid ging weer verder.
Lazlo zette grote ogen op en zweeg. Hij slikte, zette zijn voet neer en--
Het geluid stopte. Opnieuw. Lazlo verstijfde. Ook opnieuw.
Toen merkte hij het kleine lichtje op. Rechts van hem. Het scheen ietwat flikkerig door de struiken waar hij zich achter bevond. Lazlo staarde ernaar. Een klein lampje, een vuurvliegje. Wargh! Het was vast zo'n lichtgevend oog! O god, het was echt een monster!
Lazlo vermande zichzelf. Kom op, knapperd, mopperde hij in zichzelf, ben je dan geen man?
Toen hoorde hij een stem. Een meisjesstem, die haar stem had verheven en iets riep in een voor hem onbekende taal, maar al snel volgde er woorden die hij wel kon begrijpen.
Show yourself.
Ja dahaaag, dacht Lazlo even. Niet met dat monster hier in de buur--- o. Lazlo knipperde met zijn ogen. En als dat licht nou geen monster was, maar dat meisje die bij die stem hoorde?
Hij tuitte even zijn lippen, haalde toen dapper adem en stapte op het lichtje af. Hij duwde nonchalant de bladeren van de struik opzij, en kwam tevoorschijn.
"Ook hallo," zei Lazlo op zijn meest geweldige gentlemen-manier. Hij was zo angstig geweest dat hij zijn hele imago (voor zijn gevoel) weer even moest opkrikken, "je weet dat het gevaarlijk is alleen rond te reizen door dit zogenoemde bos, toch?"

Lea schrok zich een ongeluk toen ze een stem had gehoord. Letterlijk. Met een ruk draaide ze zich om. Haar zwarte lange haren leken eventjes om haar heen te zweven maar daalde al snel weer neer en rustte keurig over haar schouders heen. Ze staarde naar een jongen die ineens achter haar stond. Haar ond hing ietsjes open en ze bleef hem aanstaren. Er was nog geen woord gesproken. Iet wat twijfelend deed ze een stapje achteruit. En dat was eigenlijk niets voor Lea. Lea rende nooit weg. Voor niemand niet. En al helemaal niet voor een jongen. Maar ze was zwak. En totaal niet in staat tot vechten. Chiyo had zich verstopt in het haar van Lea, waar een klein lichtpuntje te zien was. Lea draaide haar hoofd een slachje en fluisterde haar chara iets toe: ''Het is oké, Chiyo..'' fluisterde ze. Lea liet haar blik weer over de jongen gaan. ''W-wie ben je en wat moet je hier?'' vroeg ze wat onzeker. Lea voelde zich nogal licht in haar hoofd. Nog even en ze zou door haar benen gaan zakken. Lea keek even achter zich. Ze wist niet hoe ver het nog was voor ze de school überhaubt zou bereiken. Ze moest hier weg. Kort wankelde ze maar wist zich nog staande te houden. Ze lachte schamper toen hij zei dat het gevaarlijk was om alleen rond te reizen in het bos. ''Owjah? Volgens mij ben jij ook alleen.'' zei ze nu. Een stilte viel weer. Even dacht Lea aan haar shirt. Er zaten vele scheuren in en haar tattoo mocht niet zichtbaar zijn. Dan zou hij weten dat ze een.. een vampire was. En ze wilde liever dat haar 'dekmantel' nog even gespaard bleef. Voor de zekerheid voelde ze even aan haar shirt aan de achterkant. Deze leek nog in tact. Lea's fel goude ogen keken weer in die van de jongen. Een blik van minachting was te zien. Daarna draaide ze zich om.''Ik zou graag nog even bij kletsen maar ik moet-...'' verder kwam ze niet. Toen ze een stap zette voelde ze de grond onder haar voeten zowat wegzakken. Ze zakte door haar benen. Ze wist zich nog net met haar handen op te vangen voor ze hard de grond zou raken. Dit ging niet goed..

*IK BEN TERUG en ga de Inferno weer onveilig maken. Yahee~*

Lazlo hield zijn hoofd schuin. "Ik ben Lazlo en ik heb hier niets te zoeken," beantwoorde hij de eerste vraag van het meisje, "en met wie heb ik de eer om mee te spreken?"
Toen ze zei dat hij ook alleen was, keek hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ah, touché," gaf hij zich over, "ik hoor hier ook niet alleen te zijn. Ik liep voorheen nog in het bloemenveld, weet je..." dat laatste overtuigde zelfs Lazlo niet meer. Elk normaal wezen, levend of niet, zou de verschillen kunnen opmerken tussen een bloemenveld en dit bos.
De minachting in haar ogen had hij nog niet gezien. Haar gezicht kon hij ook niet aflezen in het donker. Hij kwam pas echt op de wereld terug toen het meisje in elkaar zakte en hij schrok.
Hij zakte door zijn hurken langs haar. "Hey! Hey, gaat het wel?"

Lea greep even naar haar hoofd. Het bonkte zo. En ze zag ook wat wazig. Toen ze opzij keek zag ze de jongen naast zich. ''Hey! Hey, gaat het wel?'' Vroeg hij nu. Wat wazig keek ze hem aan. Even sloot ze haar ogen en probeerde naar de juiste woorden te zoeken. ''Ik..'' begon ze. Ze slikte wat moeizaam en probeerde overeid te komen, wat moeilijk ging. ''Ik... I'm fine..'' zei ze uiteindelijk. Ze was inmiddels opgestaan en wankelde even. Ze keek naar beneden, naar de jongen. Zelf zag ze nog wat bleekjes en ze wist niet voor hoelang ze nog op haar benen kon blijven staan. Haar ogen gleden voor een moment naar zijn nek en haar ogen leken heel eventjes te gloeien. Vlug wende ze haar blik weer af en staarde de duisternis in.

"Lieg niet," zei Lazlo vlak, "als je nog bleker wordt, zou je onvindbaar zijn in een sneeuwstorm."
Hij volgde strak haar bewegingen laag vanaf de grond, maar stond uiteindelijk op. Hij keek haar recht in de ogen om te zien of hij haar blik zou verliezen. Zou dit zo zijn, dan was er kans op dat ze weer onderuit ging.
Lag het nou aan hem, of hadden haar ogen nou gegloeid? Lazlo trok heel even verward zijn ogen samen maar negeerde deze gedachte gauw. Het zou het wel fout gezien hebben.
Hij probeerde haar blik vast te houden, maar het meisje scheurde haar aandacht van hem af. Ze keek naar niets, en Lazlo werdt wat ongerust. "Zullen we... zullen we anders maar terug naar school gaan?"