Waiting for the bus

Daiyo stapte erg snel. Het had een ritme van 8 slagen. Haar hoed had ze vast , die zou anders afgewaaid zijn door de snelheid die ze aannam. Haar hoofd keerde om de acht stappen van links naar rechts. Het was verbazingwekkend dat ze nog geen stijve nek had. Haar ogen stonden groot alsof ze naar wat opzoek was. Het schooljaar was binnen twee weken ten einde en Daiyo moest aanwezig zijn voor dat de grote vakantie begon. Ja, Ze zocht naar Inferno. De school waar ze vorig jaar op had gezeten. Maar door problemen met het thuis front had haar familie haar voor een jaar weer naar huis gestuurd. Als ze was gebleven mocht ze dus nu naar haar tertiaire jaar gaan. Wat dan toch maar zou blijven als secundair. Daiyo was er niet blij mee. Ze zou de oudste zijn van de klas. Zelfs met dat ze hier vorig jaar had gezeten was ze haar weg verloren. Een cyaan kleurige auto stopte. 'Zoekt u wat, dame?' vroeg een dertig jarige man met een baard. "Ja! Ik vind mijn eigen school niet meer." Kraamde ze uit. "Het is een groot wit gebouw met veel ramen en een voordeur uit glas. Er staat ook een fonteintje en wat bakjes in de voortuin." De man knikte en hij wees naar het dichts bij zijnde stuk steen. Een van de honderd in lubunno. 'Daar!' zei hij. 'Met de zweef-bus dus ongeveer twee uren rijden.' Met die woorden startte hij zijn motor weer en reed door. Daiyo besefte het eerst niet maar wist toen dat ze naar de bus moest gaan, Zonder kleingeld! Alles was Daiyo mee had was haarzelf, haar kleren, haar waaier wapen en medicijnen. Ze had gedacht eens daar een weekend job te zoeken. Misschien had ze dan toch maar beter haar portefeuille mee genomen. Daar toch maar, uit pure wanhoop stond ze te wachten bij de bus halte.

[Isamu is ook 16, bijna 17 en Juyou ís 17 en die gaat misschien zelfs niet naar klas 2 omdat hij een laatkomer is. Dus ze is zeker niet de oudste. =P]
Juyou zat in de bus, al had hij geen diee waarom hij hier eigenlijk zat. Zijn ogen trokken richting zijn tas, waar verschillende brieven in zaten die allemaal naar Isamu gestuurd moesten worden. Hij had nog geen echte slaapplaats, maar elke ochtend sleepte hij zijn mand gewoon ergens heen en ging op de meest random plaatsen slapen, hij werd altijd wle wakker voor de andere leerlingen wakker waren dus het was niet echt opgevallen. Toen de bus stopte en hij uitstapte keek hij verbaasd om zich heen, dit was niet de goede busstop?! Misschien zou hij toch echt terugmoeten en één van z'n postvogels moeten sturen, ookal zouden die waarscheinlijk gedood worden, dit waren simpelweg berichten die Isamu móést lezen. Hij draaide zich om, maar in zijn draai botste hij perongeluk tegen iemand op.
Wat vaagjes knipperde hij eerst en keek het meisje waar hij tegen op was geknalt wat onderzoukend aan "Hee." zei hij wat onschuldig, met een lichte glimlach "Het spijt me, ik keek niet echt uit." daarna wreef hij even met een onhandige glimlach over zijn achterhoofd. Hij keek de bus in, die nogsteeds stond te wachten en toen weer naar het meisje. Als de bus er al was, waarom stond ze dan nog hier? "Is er iets waar ik je mee kan helpen?" vroeg hij wat onzeker. Aitori zweefde nog boven zijn schouder en maakte een lichte buiging als begroetign naar het meisje.

Het was natuurlijk ongemakkelijk om aan een vreemde te vragen of die klein geld had. Maar aangezien hij haar eerst aansprak zou ze het toch maar doen. Als ze niet op tijd op Inferno was zou ze misschien niet binnen gelaten worden! "ehhm, ja. Ik heb niet echt geld voor de bus, maar ik móét hier dan ook wel écht op." zei ze zelf verzekerd. "Kan ik misschien een stuiver van jou hebben?" vroeg ze nogal mompelend en zachtjes. Ze wende haar blik naar de grond en schuifelde met haar voeten. "Ik moet naar steen 43, Inferno." Terwijl ze dat zei wees ze naar een fonkelende ster waar de jongen met zijn rug naar toe stond. Haar hoed zette ze op haar hoofd en haar rol tas nam ze weer in haar hand. De buschauffeur wees op zijn horloge wat een teken was dat ze moest opstappen. Toch wachtte Daiyo rustig op de jongen zijn antwoord.

"Oh, oké, natuurlijk." antwoorde Juyou direct toen ze om geld vroeg, hij grabbelde wat in zijn broekzak en duwde geneog geld voor de busreis in haar hand. "Inferno, he?" herhaalde hij emt een lichte glimlach "Ik moet daar nu ook heen, dus misschien kunnen we samen gaan?" ja, hij was opzich niet zo op gezelschap, maar het kwam gewoon omdat hij zo beleefd was opgevoed. Juyou's ogen gingen evne naar de buschauffeur en hij stapte de bus in, nog even over zijn schodue rheenkijkend of het meisje ook kwam, maar uitiendelijk plofte hij neer op één van de stoelen, hij verwachtte dat ze wel naast hem zo komen zitten. "Dus, ben jij ook nieuw op inferno?" hij zei het woord 'ook' om er zeker van te zijn dat hij niet weer dezelfde vraag terug zou krijgen, hij had die vraag namelijk de laatste tijd al genoeg gehoord.

[Beetje inspiloos]

Daiyo volgde hem en ging zoals verwacht naast hem zitten. "Eigenlijk niet. Ik heb er vorig jaar gezeten, En toen een jaartje pauze genomen en ben nu dus op weg naar mijn secundaire jaar in inferno" Legde ze uit. Toen jullie op bezoek waren in zemfdu heb ik jullie gezien. Dat is hoe ik het mij weer kon herinneren. Als jullie niet op excursie waren geweest was ik hier misschien zelfs niet. Jou heb ik er niet gezien, Hoe komt dat?" Vroeg ze ten slotte. Normaal was Daiyo niet zo'n tater water, Maar om iemand van haar school tegen te komen moest ze natuurlijk wel even vrienden worden. Daiyo wist namelijk zeker dat al haar vrienden van vorig jaar haar vergeten waren en ze er weer nieuwe moest maken in haar toekomstige klas. "In welk jaar zit jij?" vroeg ze tot slot.

"Oh, oké." zei Juyou ok haar eerste woorden, zodat ze wel wist dat hij het gehoord had, maar hij wist er gewoon niets anders op te zeggen. "Oh, ja, dat komt omdat ik nog maar ongeveer een weekje op shcool ben en de excursie was ongeveer een maandje geleden." antwoorde hij met een glimlachje, god, had hij alweer moeten zeggen dat hij nieuw was. Achja, maakt niet uit, het was niet dat hij het echt erg vond. "Ik zit in klas 1." antwoordde hij, met een lichte grinnik, ja. Hij leek 17, maar was eignelijk al een stukje ouder, maar hij zat nogsteeds in klas 1. "en waarschijnlijk blijf ik nog een jaartje in klas 1 omdat ik nog maar net nieuw ben. Al hoop ik toch naar klas 2 over te mogen gaan." hij was inteligent genoeg, maar de tijd zat hem gewoon tegen. "En jij?" vroeg hij de vraag terug, zoals het hoorde. De bus was al ene tijdje begonnen te rijden, maar nu pas had hij het door en hij keek eventjes uit het raampje. Toch richtte hij zijn aandacht al snel weer op het meisje naast zich. "Ik heb me ngo helemaal niet aan je voorgesteld." zei hij opeens, alsof hij een beetje geschrokken was dat hij zoiets belangrijks kon vergeten en hij stak zijn hand naar haar uit "Mijn naam is Juyou." stelde hij zichzelf voor, Aitori deed weer zijn standaard buiginkje en stelde zichzelf voor als een echte gentle man.

Het hand dat uitgestoken werd nam Daiyo met plezier aan. "Dayio" Zei ze. Ino en Ina Bogen lichtjes terug naar de chara en Ina lachte vriendelijk. "Ik?" vroeg Daiyo. "Ik ga normaal dit jaar naar secundair, Maar ik hoor dit jaar naar tertiair te gaan. Jammer voor mij, Ik had liever weer bij mijn oude klas gezeten." Zei ze een beetje teleurgesteld. Ze zag Juyou naar buiten keken en volgde zijn voorbeeld. wauw, Het was prachtig. Al de zwevende rotsblokken van Libunno waren prachtig. Vanaf hier kon je Ilach en Zemfdu goed zien. Maar de wolk van gadara en Imporan, Die lag aan de andere kant van het melk weg stelsel, dat lag veel te ver. Daarom stapte Daiyo niet dat die leerlingen van zo ver kwamen gewoon om naar een school als Inferno te gaan. "Jij komt van Imporan... Toch?" Vroeg ze. Hij had nogal een slank en serieus gezicht. Dat meestal een kenmerk van voor Imporianen.

"Aangenaam." Juyou schudde haar hand even en liet hem toen langzaam los. "Misschien, als ik geluk heb, kom ik bij je in de klas." ging hij met ene lichte glimlach in op haar antwoord. Eventjes keek hij weer naar buiten, maar keek op toen Daiyo weer begon te praten. "Hm... Jah." antwoordde hij "Ik kom van Imporan." nu keek hij haar even wat onderzoekend aan "Jij komt van Zemfdu, toch?" gokte hij nu "Anders was je waarschijnlijk niet naast me komen zitten en je hebt de uitstraling vna een Zemfdaan." verklaarde hij met een glimlachje. Hij glimlachte eigenlijk bijna altijd, gewoon een lichte glimlach die ergens ook wel iets mysterieus had. Hij was allang blij dat Daiyo meteen merkte da thij Imporiaans was en niet twijfelde tussen dat en een gardaan. Zijnv ader was een gardaan en zijn moeder een imporaan, maar hij had ze beide nooit gekend. Daarom zag hij Ismau ook als zijn echte broer, hij was in zijn gevoel zijn enige 'familie' omdat de vader vna Isamu hem weer niet aanstond. Hij duwde de gedachten uit zijn hoofd en richtte zijn aandacht weer op Daiyo. "Volgensmij zijn we er bijna." hij wees even richting de poorten vna de school die steeds duidelijker werden.

"dat is maar goed ook" zuchtte ze toen. "Mijn maak-kennis vragen raken stilaan op en hier zit ik al lang genoeg." Ze keek op het bord dat bovenaan de bus hing. Er stond een rare naam op die ze niet kon lezen. Er stond ook dat we binnen twee haltes aan de eindbestemming zouden komen. 'Inferno' dus. Ze draaide wat met haar vingers en speelde met Ino en Ina. Ze pakte hun lepels af omdat ze daar mee elkaar sloegen. "Jullie zijn gewwon niet normaal" zuchtte ze toen nog even.

"Oh, oké." antwoordde hij opnieuw droogjes, een beetje een standaard antoword van hem geworden. Daarbij was het vrijwel onmogelijk om iets niet bijdehands te antwoorden op de opmerkingen die Daiyo had gemaakt. Aitori keek geamuseerd naar de twee chara's die elkaar met lepels te lijf gingen, hetzelfde gold voor Juyou en deze kon af en toe een wat sadistische grinnik als ze elkaar raakten niet onderdrukken. Waarna hij elke keer, zoals altijd, een klap tegen zijn wang kreeg van zijn eigen chara. Toen hun lepels afgepakt werden glimlachte Juyou even onschuldig richting Daiyo, Aitori zweefde op de twee chara's af en keek hen wat lichtjes glimlachend aan. Toen stopte de byus en viel Aitori wat met een koprolletje door de lucht weg. Juyou stond direct op, keek wat stressed om zich heen en liep opeens richitng het gangpad. "Meneer, je mag pas lopen als het groene licht brand." "Hou je mond, mijn chara ligt daar." antwoordde Juyou opeens kribbig, hierbij zag je zijn ogen heel eventjes rood flitsen end aardoor schrok de man die dat zei naar achteren. Juyou liep snel richting Aitori "Hé gaat het?" vroeg Juyou zijn chara even bezorgd, deze zweefde eerst wat vreemde rondjes en plofte uitiendelijk op zijn mens zijn schouder. "Natuurlijk ging het goed met me." zei Aitori, hij wreef even onschuldig over zijn achterhoofd. Juyou keek eventjes om zich heen, wa tmensne staard ehem vreemd aan maar hij liep weer naar Daiyo, waar hij weer naast plofte en wachtte totdat het lampje groen werd.