Geen plan B.

Lazlo ademde diep in. Hij hield zijn ogen gesloten. Hij was geleerd om het donker in zijn ogen te zien. Ja, hij wist dat als je je ogen sloot het nooit écht donker was, je kon de lichte rode waas nog zien die de zon door je oogleden liet komen. Maar Lazlo moest naar het donker kijken. En dat wist hij.
Kijk naar het donker en luister om je heen.
Lazlo hoorde de wind die de bloemen liet ruisen. Hij hoorde een vogel in de verte praten met andere vogels. Insecten die druk in de weer waren en zacht zoemden.
En dit nam hij allemaal tot zichzelf op in drie milliseconden. Zijn adem ingehouden. Hij opende zijn ogen ondertussen weer, nietsziend, zijn concentratie nog steeds gericht op het geluid. Het duurde nog een milliseconden voordat hij de wereld om zich heen zag. Hij voelde de ruwe buitenkant van de lange stok die hij in zijn handen had. Een soort speer. Maar dan zonder punt.
Hij stak de stok verticaal voor zich uit, zijn handen gespreid van elkaar. Toen, met een vliegensvlugge beweging, sloeg hij zijn slag. Recht vooruit.
Lazlo vocht tegen niemand. Zijn stok stak in de lucht. Als hij gepunt was, als er iemand had gestaan, dan was diegene nu dood geweest. Maar dat was het niet. Hij trok zijn houten speer uit het onzichtbare lichaam, en ramde hem met de onderkant van zijn speer tegen zijn kaak. De stok doorkliefde de lucht. Hij liet het zingen. Een zware zoef, was het. De stok voerde in zijn eentje een operastuk op.
Lazlo raakte de onzichtbare tegen de holte van zijn knie en stak de speer vervolgens opnieuw in zijn buik. Opnieuw trok hij het eruit, deze keer met de achterkant van de stok in de zij van een nieuwe, onzichtbare tegenstander. Voor Lazlo waren al deze mensen hier, maar iemand die toekeek, zag alleen Lazlo.
Was het niet fantastisch. Lazlo en zijn zingende operastok.

Ayano liep rustig door de bloemenvelden. Ze verveelde zich een beetje. Tadase had ze niet meer gezien, Isamu was weg en kwam misschien niet meer terug en Riko, ja die was druk bezig met een onbekende jongen die ze blijkbaar wel zag zitten. Genoeg reden om haar met rust te laten, dus wat doe je dan als Ayano zijnde? Juist je gaat er op uit. Nieuwe mensen leren kennen en nadenken.
Ze zuchtte even diep, wie zou er gek genoeg zijn om een praatje met haar te maken. De meeste kende Ayano al maar of dat nou iets goeds of slechts was, wist ze nou niet echt precies. Ze mompelde zachtjes terwijl ze liep. Meedere malen duwde ze mensen om ver met haar schouder want Ayano was ondanks haar lengte aardig sterk maar dat kwam meer omdat ze een vampier was. Je kon duidelijk zien dat Ayano een dag had dat haar vrij wel niets interseerde. Dat zag je vooral aan haar kleding. Ze had namelijk een kort zwart voetbalbroekje aan met daar boven een wit topje met daaronder een zwart hempje die je er heel licht door heen zag maar dat maakte Ayano niets uit. Haar haren waren zoals meestal opgestoken alleen dit keer waren ze niet zo sierlijk als altijd, dit keer was het gewoon steil met enkele slagen er tussen. Een dag voor Ayano dus om zich nergens ook maar iets van aan te trekken.
Haar donkere roze ogen gingen langs het veld en de bloemen terwijl de wind met haar lokken speelde. Haar mondhoeken krulde toen ze iemand met een stok zag, het was de jongen waar vele mensen het over hadden. Vooral Libunnen, ze snoof lichtjes. Wat was er zo bijzonder aan hem? Oke, ze moest toegeven dat hij knap was, maar voor de rest zag ze niet echt iets bijzonders. Hij was wel mysterieus, een stil type dat was duidelijk. Ze had wel verhalen gehoord over hem en een meisje genaamd Yumiko. Ze trok haar wenkbrauwen even samen en keek bedenkelijk voor zich uit. Nu ze zo na dacht kon ze zich misschien herringeren wie dat meisje was.
''Het is dat meisje uit de bibiotheek die vaak bij de sprookjes afdeling zit..'' Zei Amore rustig.
Ayano keek naar haar Chara die ongemerkt op haar schouder was gaan zitten. Ayano knikte nu even naar haar, ze wist nu weer wie ze was. Apart type dat wel maar Ayano ging niemand beoordelen als ze die gene niet kende al kon ze die gene wel waarnemen, maar dat kon ze bij iedereen.
Ze bleef even staan en keek toe hoe de jongen aan het oefenen was met de stok, duidelijk wist hij wat vechten was. Ze beet zachtjes op haar onderlip, op dit soort momenten miste ze het oefenen met haar zwaard. Haar zwaard die veilig in zijn holster aan haar bed hing. Ayano was nog niet zo goed om dingen van zo'n lange afstand te teleporteren, dat was wel jammer.
Maar dat kwam vanzelf wel als ze haar telekinetische krachten onder controlle had. Maar nu werkte Ayano aan het samen smelten met Amore, iets wat moeilijk ging aangezien hun band verslechterd was de afgelopen tijd dit kwam omdat Ayano met te veel dingen zat en wilde zoiets lukken moest je je hoofd leeg kunnen maken van alles.
Ze schudde haar hoofd lichtjes, misschien kon ze haar snelheid wel opvoeren want bij gym had ze daar niet echt de kans voor aangezien ze dan veelste snel was. Haar blik bleef hangen bij de jongen die nog steeds in gevecht was met de lucht. Ze grinnikte kort en liep er op af want ze had toch niets meer te verliezen.
''De lucht vecht niet terug hoor...'' Zei Ayano met een brede grijns terwijl ze naar hem toe liep. Op een veilige afstand zodat ze niet geraakt zo worden door de stok bleef ze staan. Als hij zou toe slaan zou ze weg springen en hem uitschelden maar dat was nu nog niet het geval.

Lazlo schrok op uit zijn rituele gevecht en zijn loswaaiende gedachten. Hij stak de speer recht naar waar het geluid vandaan kwam, puur uit reflex. Hij bofte dat het meisje die de woorden gesproken had, die hem uit zijn slaap ontwaakte, op veilige afstand verwijdert stond, anders had hij haar heel misschien geraakt.
Snel liet hij de stok zakken. Ietwat verbouwereerd keek hij het wonderschone meisje voor hem aan, maar toen glimlachte hij om haar woorden. "Sorry daarvoor," excuseerde hij zich, omdat hij de stok bijna in haar neus geprikt had, "en je hebt gelijk. De lucht vecht niet terug. Maar," hij keek haar ietwat plagerig aan, "wat jij hier niet ziet zijn de onzichtbare ninja's die om mij heen drommen, en..."
Lazlo maakte een beweging en stak de speer zo'n halve meter langs haar. Hij doorspieste opnieuw de lucht met een 'haa!' en keek toen het meisje weer aan.
"... nu heb ik je zojuist van eentje gered."
Hij grijnsde flauwtjes. "Je redder heet Lazlo trouwens," stelde hij zichzelf voor, "macho van de week. En wie is de dame die ik gered heb?"

[[Lazlo is gek o3o]]

Ayano bukte voor de speer, enkel alleen voor het geval dat hij echt zo uithalen. Maar dat was meer uit reflex dan dat het echt nodig was. Want ze stond nog steeds op een veilige afstand van hem. Je wist maar nooit met wie je nou te maken had en aangezien het geen Gadraan was en ook geen Ilachiel moest ze maar extra voorzichtig zijn, zeker nu de oorlog het bij sommige mensen hoog in hun bol was gestegen wist je het nooit zeker. Want dadelijk was het wel een Libuun die dacht dat hij haar nu kon aanvallen omdat er oorlog was en zij niet van zijn planeet kwam.
Hoe ze wist dat het een Libuun was, had twee reden.
Eerste reden: De Libuunse en Zemfduaanse meisjes hadden het vaak over de Libuunse ridder op het witte paard. Die ze overigens nu niet zag staan, maar goed.
En de tweede reden was dat hij zo vocht en hij er zo uit zag. Kwa houding en uiterlijk.
Gelukkig had hij geen kwade bedoelingen aangezien hij zijn speer liet zakken en haar wat verbaasd aan keek. Ayano hield haar hoofd schuin en keek hem aan waarna haar wenkbrauw iets omhoog ging omdat hij er nogal met een mond vol tanden stond toen hij naar haar keek. Ayano besefte dat ze vandaag haar vampierengeur niet had gemaskeerd met parfum. Haar mondhoeken krulde toch op toen hij zijn excuses aanbod.
''Maakt niets uit,'' Zei Ayano met een glimlachje waarbij haar hoektanden voor de verandering dit keer niet te zien waren.
Toen hij sprak werd haar glimlach iets breder en grinnikte ze lichtjes om zijn uit spraak. Ontzichtbare Ninja's. Hoe kwamen mensen hier op. Ze schudde lichtjes haar hoofd waarna ze hem weer rustig aan keek.
''Werkelijk? Ontzichtbare ninja's?'' begon ze met een lachje.
Achter haar hoorde ze de bosjes ritselen, ze keek vanuit haar ooghoek naar de bosjes en zag enkele blonde haren door de bosjes heen. Ayano draaide zich naar de bosjes toe.
''Nou volgens mij heb je nog meer bezoek dan enkel Ninja's..'' Zei Ayano grijnzend.
Een lichtflits en Ayano knipperde heftig met haar ogen waarna er een meisje weg rende met een fototoestel in haar handen. Ayano schudde haar hoofd aangezien ze ergens niet gewend was aan zulke lichtflitsen en keek vervolgens naar Lazlo.
''Je hebt fans..'' Zei Ayano kalm en trok haar wenkbrauw op toen de speer net naast haar gezicht kwam.
Eerst wou ze boos worden maar toen hij over de ontzichtbare ninja's begon verscheen er toch een lach op haar gezicht. Wat verwachten je anders als iemand zo'n fantasie had. Haar ''redder'' stelde zich voor als Lazlo, ze ging maar niet zeggen dat ze allang wist hoe hij heten, dat zou onbeschoft zijn. Ze grinnikte opnieuw toen hij zichzelf de macho van de week noemde en keek hem met een sierlijke glimlach aan.
''Mijn naam is Ayano Sayaka, heer Lazlo. Ontzichtbare Ninja jager..'' Zei Ayano flauwtjes tegen hem met een lichte grijns.
''Maar zeg maar gewoon Ayano..'' Zei ze rustig.
Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem rustig aan van top tot teen, ze moest nog steeds toegeven dat de meisjes gelijk hadden want hij was best knap. Ze keek hem weer aan.
''En wat brengt jou nog meer hier dan alleen de ontzichtbare Ninja's?'' vroeg ze rustig aan hem.

"Wel, afgezien van die onzichtbare Ninja's is het hier toch wel een rustgevende plek." Lazlo hield zijn speer naast zich, de lucht in gestoken, en stapte een beetje naar voren zodat alleen Ayano hem kon horen, "en tussen jou en mij: ik had ook gehoopt van dat soort types af te zijn."
Hij wees het meisje na die wegrende met het fototoestel.
"Naja," haalde hij zijn schouders op, en Lazlo keek schuin naar Ayano, "nu ze weg is, heb ik er toch geen last meer van. En hey, ik krijg daarvoor ook nog eens een meid met humor ervoor terug." Hij glimlachte. Hij had dondersgoed gezien dat Ayano er ook de lol van in had gezien toen hij met haar stond te dollen, en ging zelfs met hem in zijn verhaal mee. Daar had hij wel respect voor.
"En wat brengt jou hier?" vroeg Lazlo zo vriendelijk mogelijk, "de mooie dag? Of had je altijd al gedroomt gered te worden van onzichtbare ninja's, en hoopte je door hier te komen je dromen te laten uitkomen?"
Hij glimlachte nog steeds. "Gewoon een checkje."

Ayano knikte, Ja het was een rustige plek. Dat moest ze toegeven. Soms hield ze van de stilte om zich heen. Nouja, soms. Meestal. Ayano was niet anders gewend dat ze zichzelf moest vermaken. Alleen dat deed ze vaak op Gadraanse wijzen. Dat betekende dus vechten voor de lol. Mensen de stuipen op het lijf jagen en oefenen.
Ze sloot haar ogen even en haar haren werden even opgetild door de wind die langs hun heen waaide. In de verte hoorde ze het geluid van vogels en gillende leerlingen. Haar mondhoeken krulde op van het gegil. Heerlijk...
Ze opende haar ogen toen Lazlo een stap naar voren deed. Even had ze de neiging achteruit te stappen maar ze bleef staan. Haar rug recht en haar kin omhoog. Een elegante nog sierlijke houding. De houding die ze hoorde te hebben.
Ayano's mondhoeken krulde op toen hij zei dat hij van zulke types af wou zijn. Het was een duister grijnsje, iets waar ze eigenlijk weinig aan kon doen omdat ze van Gadara kwam.
''Je kan dan 3 dingen doen, 1 je kan ze negeren, 2 je kan ze een knipoog geven en beetje charmant met ze flirten zodat ze gillend weg rennen of zo rood worden dat ze alleen maar kunnen stamelen of 3 je kan ze uitschelden en boos aan kijken..'' Zei Ayano rustig.
''3 werkt het beste eerlijk gezegt, want bij 2 komen ze terug en met meer mensen...'' Zei Ayano met haar wenkbrauw lichtjes opgetrokken.
Ze kwam weer uit haar gedachtes toen Lazlo iets zei over haar, haar mondhoeken krulde zich op en ze keek hem aan, haar hoofd een tikkeltje schuin.
''Zonder humor en fantasie zou de wereld maar een saaie vlakte zijn waar iedereen er het zelfde uit zou zien..'' Zei Ayano met haar mondhoeken sierlijk opgekruld.
Ze stopte haar handen in haar zakken en deed een paar stappen naar achteren waarna ze noncholant tegen een boom ging staan. Ze trok haar been op en zetten haar schoenzool tegen de boomstam aan waarna ze een lok uit haar gezicht haalde en Lazlo kalm aan keek terwijl hij vroeg wat ze hier kwam doen.
''Eigenlijk kwam ik hier niet echt iets doen,'' Begon ze eerlijk.
''Ik hoopte alleen dat ik een slachtoffer vond om tegen te praten die me zou helpen met het stoppen van vervelen.. en als dat niet zo lukken ging ik joggen..'' Zei ze vervolgens waarna ze hem aan keek.
''Maar gered worden van ninja's door de macho van de week is natuurlijk ook niet verkeerd..'' Zei Ayano met een grijns waarna ze naar hem knipoogde en vervolgens ook nog haar tong naar hem uitstak.
''Maar wat kwam jij hier doen, kwam je alleen de ninja's uitroeien of kwam je ook hier voor iets anders..'' Begon Ayano rustig.
Ze keek even naar de bosjes waar blauwe en groene ogen te zien waren. Zemfdanen en Libunnen, dat was al weer duidelijk te zien aan de oogkleur. Ayano schudde haar hoofd en liet haar handen zwart gloeien waarna ze van de boom weg stapte en Lazlo aan keek.
''Excuseer me even, ik moet wat onzichtbare kakkerlakken uitroeien..'' Zei ze met een grijns waarna ze naar de bosjes toe liep.

Even was Ayano niet meer te zien in de bosjes maar je hoorde duidelijk 2 meisjes gillen, wat Ayano met de meisjes had gedaan zou niemand echt weten tenzij ze in de boom zouden kijken want dan zou je hun zien hangen aan hun schoenveters aan de tak van de boom. Ayano kwam de bosjes weer uit en veegde haar haren uit haar gezicht waarna ze noncholant weer naar Lazlo liep.
''Wees maar gerust, ik heb je fans gespaard.. Ze hangen nu wat rond...'' Zei Ayano breed grijnzend.
Ze ging zitten in het gras en klopte naast zich als gebaar dat Lazlo naast haar kon zitten.
''Van Ninja's uitroeien word je moe, ik denk wel dat je een pauze heb verdiend..'' Zei ze met een lachje.
Ze greens lichtjes aan haar gedachtes. Ze had nu de kans om op onderzoek te gaan, kijken of die geruchten waar waren over hem en Yumiko. Ayano kende Yumiko als het sprookjesmeisje, ze was dan ook bijna altijd te vinden op de sprookjes afdeling. Ze was erg aardig, ze had haar een keer geholpen over een verslag over sprookjes van Miss Mizuki.
''Uhm, ik heb een klein vraagje aan de macho van de week...'' Begon Ayano met een grijns.
''Ken jij Yumiko, je weet wel dat meisje van de sprookjesafdeling..'' Begon ze.
Bijna niemand wist hoe ze heten maar iedereen wist over wie je het had als je begon over het meisje van de sprookjesafdeling.

"Ik? Wat ik kwam doen?" Lazlo dacht even na, "Ik hoopte misschien een onzichtbare Samurai tegen te komen. Deze zijn een veel grotere uitdaging dan Ninja's, weet je." Hij glimlachte. "Verder wilde ik er denk alleen gewoon tussenuit. School is me soms wat teveel. Ik wilde gewoon rust en nadenken."
Ayano verdween even maar kwam al gauw weer terug. Lazlo lachte om wat ze zei. "Het is niet dat ik ze zoek, dus ze mogen van mij best blijven rondhangen." Wat er nou precies gebeurd was wist hij niet, maar ergens kon het hem vrij weinig boeien. Toen Ayano opmerkte dat Lazlo best een pauze verdient had, greens hij. "Zeker wel. Ik heb eigenlijk best dorst," liet hij weten, "maar het liefste wil ik gewoon zitten."
Met deze woorden plofte hij ook meteen neer op de eerste beste plaats waar men kon zitten. Een grote steen sierde in de omgeving, en hier kon Lazlo zich prima op nestelen. Hij was groot genoeg om er met zijn tweeën op te zitten, dus Lazlo wenkte Ayano en nodigde haar uit om naast hem te komen.
Ze vroeg of hij Yumiko kende. Mee toen Lazlo deze naam hoorde, schoot een kleur op in zijn gezicht. "Ja... ja, die ken ik," bevestigde hij haar Ayano's vraag. Natuurlijk kende hij haar. Hij had haar alleen nog niet gezien na de excursie, en wilde vanmiddag een kijkje nemen in de bibliotheek, hopend haar daar tegen te komen.