Zoektocht , blablablabal (stomme tien tekens)

Daiyo stapte de zaal binnen. Haar voetstappen galmde over de hele ruimte wat benadrukte dat ze alleen was. Héél alleen. De zaal was zo groot en haar ring zo klein. Het was een klein zilveren ringetje met een heel erg klein steentje saffier. Ze was het kwijt geraakt tijdens de lessen L.O. Hoe was toch in godsnaam vanplan om dat ding te vinden. Ze stapte rustig naar een stel banken waar ze bij had gezeten. Ze schoof het krakkemikelige houten ding aan de kant om te zoeken, te vergeefs. Daar lag het niet.
dat betekende dus dat het ergens in de zaal moest liggen. En de zaal , die zo'n tienduizenden houten bankjes bij elkaar was, was leeg, helemaal leeg. Het kon overal liggen. Daiyo vloekte en begon in de rechter hoek.

"Hé, jij daar." Juyou lag verveeld op de bok in de opbergruimte en ging overeind zitten toen hij iemand binnen hoorde komen. "Oh. jij..." zei hij toen hij het meisje zag, als hij het niet fout had was het hetzelfde meisje dat hij het geld voor een busreisje had gegeven, maar om er zeker van te zijn wreef hij eerst even de slaap uit zijn ogen. Ja, het was toch echt Daiyo. Aitori zweefde al angs hem heen om Daiyo en haar chara's te hulp te schieten en even later kwam toch ook Juyou er aan lopen. "Wat ben je aan het zoeken?" vroeg hij behulpzaam, waarna hij alvast om zich heen begon te kijken voor plekken waar, wat het ook was wat hij moest zoeken, zou kunnen liggen. Aitori begon ook al overal en nergens heen te zweven om te kijken of hij iets kon vinden dat van Daiyo zou kunnen zijn.

Daiyo Schrok enorm en bleef verstijfd staan toen een stem over de zaal werd gestrooid. traag draaide ze zich om. En zacht dat het Juyou was. "Laat me niet zo schrikken! Ik zoek wat" Nadat ze dat gezegd had zocht ze verder terwijl juyou op haar af kwam. "Als ej ergens iets ziet glimmen, raap het op. Het is waarschijnlijk mijn zilveren ring die ik hier tijdens L.O heb kwijtgespeeld". Daiyo kon wel neer ploffen, zet zat al wel even te zoeken en keek toen om zich heen. Ze had nog maar vijf vierkante centimeter gedaan. "Dit is hopeloos!" zuchtte ze diep. Ino lag op de grond niets te doen. daiyo nam het haar niet bepaald kwalijk, ze zou immers het zelfde doen. Ina daar in tegen zweefde opgewekt door de zaal samen met Aitori.

Juyou keek even om zich heen, eerst even naar Aitori, die zich prima leek te vermaken met Ina en toen naar Daiyo, die het op leek te geven. "Ik vind je ring wel." verzekerde hij haar gelimlachend "Aitori, heb jij al iets gevonden?" zijn chara schudde zijn hoofd even, maar ging toch verder met zoeken. Net toen Juyou bijna overal gezocht had en de hoop ook al bijna had laten varen, zag hij iets glimmen in de zon die vanuit één van de raampjes naar binnen viel. "Ik denk dat ik het gevonden heb!" Aitori keek even richting zijn mens, volgde zijn blik en kwam uitiendelijk bij het glinsterende ringetje uit. "Ah, eindelijk!" hij zweefde er heen, zweefde met de ring in zijn handjes naar Juyou en liet de ring in zijn hand vallen. Toen hij de ring beet had en aitori op zijn schoduer was neergeploft liep Juyou weer op Daiyo af. "Hier." hij schoof het ringetje om één van haar vingers. "Niet weer kwitj raken, hé?"

"Ik dnek dat ik iets gevonden heb" Hoorde ze draaide zich met een ruk om waardoor haar rok sierlijk draaide. Jep dat was het. Een erg klein, fijn zilveren ringetje met een steentje saffier op. "Dankje wel! zonder jouw had ik het nooit gevonden en was ik mijn krachten misschien kwijt." Zei ze vol vreugde en opwinding van het feit dat de ring weer om haar vinger zat. Ze wou hem een dikke knuffel geven maar dacht dat dat niet zo goed idee was.
Om het netjes te houden boog ze gewoon door haar knieën. Daiyo was namelijk erg strict en saai opgevoed. "Kom je meer terug naar buiten? Een wandeling maken?" vroeg ze. Het was rond half drie, Twee uur nadat ze gegeten had. Dan ging ze meestal wandelen zonder Ino en Ina. Dan was ze helemaal alleen in het bos. Maar voor een keer kon het vast geen kwaad als de hele bende meekwam.

Toen ze hem bedankte glimlachte hij breed en stak gewoon zijn duim naar haar op, hetzelfde gebaar deed Aitori, maar hij deed het met een knipoog. Soms leek het alsof ze dat soort dingen ingestudeerd hadden, maar dat was niet zo, de band tussen mens en chara was bij hen gewoon zo sterk dat ze elkaars gedachten konden horen. Toen z eboog liet hij zijn hand weer gewoon zakken en keek haar even knipperend aan. Vreemd, de enige mensen waar hij voor boog waren Isamu en zijn familie. Ookal was hij daar 'geadopteerd' zijn pleegvader voelde gewoon niet als een vader, maarja, Isamu was zijn echte zoon en die had ook nooit het gevoel dat het zijn vader was. Juyou had gewoon besloten om beleefd tegen zijn pleegfamilie te zijn. Zijn gedachten kwamen weer bij het nu dankzij de stem van Daiyo "Een wandeling?" herhaalde hij even vragend, het was heel even stil "Waarom ook niet, het is leuker om de boel te verkennen in een groepje." het leek in eerste instantie eerder dat hij het tegen Aitori zei, wat eignelijk ook zo was, maar hij week al snel zijn ogen af naar Daiyo. "We gaan mee." bevestigde hij en hij begon met Daiyo mee te lopen.