Oorlog in de school

Het was al weer een lange tijd geleden dat ze terug waren van de excursie, misschien een week of 4 zelfs. Ze zuchtte kort, haar lange haren hingen sierlijk op haar rug, voor de verandering was het los met een diadeem in, een zwarte diadeem wel te verstaan. Haar jurk was paars met zwarte siersels en randjes. Het was een prachtige jurk dat moest ze eerlijk toegeven.
Een brede glimlach sierde haar gezicht terwijl ze door de gangen liep. Ze had van Riko gehoord dat iemand brieven had voor haar. En toen ze hoorde dat het brieven uit de oorlog waren en hoogswaarschijnlijk van Isamu kon haar dag niet meer stuk. Maar ergens baarde ze zich ook grote zorgen over hem. Hoe het wel niet zo gaan met hem en of hij nog terug kwam. Maar enkel dat Isamu haar een brief had geschreven maakte haar ergens blij. Misschien was dat zo omdat hij zich aan zijn woord had gehouden.
Ze vroeg zich af of hij ook brieven van haar had gekregen, expres had ze haar naam er niet onder gezet en geprobeerd een iets ander handschrift te vormen. Ze had dan ook met links geschreven. Ze kon schrijven met beide kanten alleen rechts zag er sierlijk uit en met links waren het meer blokletters net alsof je op de computer had geschreven. Ze glimlachtte lichtjes en zag maar een al bekend wezentje door de gangen zoeven.
''Ayano! Ayano!'' tierde het wezentje.
''Amore, wat is er?'' vroeg Ayano rustig aan haar Chara die als een hond die hondsdol was op haar af vloog.
''Ik heb gehoord dat er buiten word gevochten, Gadaranen tegen Libunnen en Zemfdaanse leerlingen, Imporan en Ilach hebben ook mot met elkaar, je moet komen helpen het is buiten net een slacht veld'' hijgde de Chara vermoeid, blijkbaar had ze snel gevlogen en aangezien Amore nogal lui was had ze nou niet echt een top conditie.
Ayano trok haar wenkbrauw op, het zou wel eens niet zo zijn. De oorlog had een zware invloed op de school en iedereen zocht de laatste tijd ruzie met elkaar en nu de meeste ook nog eens brieven kregen van hun ouders die hun opstoken, ging het al helemaal niet meer goed. Het was zelfs zo erg dat je in de bibiotheek alleen nog maar naar je eigen afdeling mocht gaan en naar de drankjes en sprookjes enkel omdat mensen dan zwaktes gingen zoeken van andere planeten, je mocht ook geen boeken meer meenemen, enkel sprookjesboeken mochten nog naar buiten en die werden er op gecontrolleerd dat er geen bladzijdes uit boeken waren gescheurd, je word ook op bladzijdes gecontrolleerd zodat je niets mee smokkelde. het werd steeds erger en ergens moest dit stoppen want de school werd een slachtveld en als je je daar eenmaal in begeven had kwam je er ook niet meer zo snel uit.
''Hou je vast Amore, we gaan aan onze snelheid werken..'' Zei Ayano rustig. Amore knikte en schoof in een zakje die speciaal voor haar aan de jurk was genaait zodat ze zich makkelijk kon voort bewegen.
Ayano wachten niet langer meer en rende er op af.

Niet veel later stond ze buiten waar de hel was los gebarsten en wat ze zag beviel haar helemaal niet. Hier en daar lagen er leerlingen op de grond en zelfs de leraren gingen zich er mee bemoeien al had Miss Mizuki het er de grootste moeite mee. Ze was nog veelste aardig maar haar katten staart werd steeds dikker. Ayano beet op haar onderlip, wat was hier gaande...

"Stop!" de schreeuw van Juyou was hoorbaar over het halve plein, maar slecht een paar mensen keken om. Hij beet zijn tenden op elkaar "IK ZEI DAT JULLIE JE BEK MOESTNE HOUDEN!" schreeuwde hij nu harder, er zat een sis doorheen waar de meeste mensen van schrokken, dus nu stopten meerdere mensen met vechten. Juyou 'flitste' met behulp van het zonlicht naar het midden van het 'strijdvelt' het middelpunt van het gevecht waren een imporiaan en een gardaan. Beide wisten niet wat ze met de jonen aanmoesten, omdat hij de helft van hun soort, maar ook voor de helft hun vijand was. "Het is niet de bedoeling dat hier gevochten word." zijn ogen vernauwden "Vechten, doe je daar boven, op je planeet, op het slachtveld, weten jullie waarom JULLIE nog hier zitten?" hij stampte even met zijn voet op de grond, zodat zijn voetafdruk duidelijk zichtbaar werd in de aarde "Omdat deze planeet, neutraal terrein is. Geen gevechten, school. Leren." er gingen mensen door met vechten, maar sommig eliepen een eindje weg, wetende dat hij gelijk had. Juyou wist dat ze binnenkort toch wel weer mee zouden vechten, maar voor nu was het zo goed. "Luister tegen me als ik tegen je praat." zijn stem werd duister, zijn ogen flitsten naar de personen die aan het vechten waren en voor ze het wisten stond hij recht achter ze. Zelfs zijn snelle chara had op dit moment moeite om hem bij te houden. Je kon aan hem zien dat hij boos werd, nee, woedend. Want zelfs al had hij zijn tanden er niet lang geleden nog uitgetrokken, ze begonnen nu alweer sneller te groeien dan normaal. "Imporianen als jij... Maken me spijt hebben dat ik ooit voor jullie gevochten heb." zijn ogen vernauwden, maar voor hij nog iets zei draaide hij zich om en liep met versnelde pas weg.
Het was niet dat hij alles gezegt had dat er te zeggen viel en dat hij wegliep uit irritatie, al probeerde hij het wel zo over te laten komen, eigenlijk kwam het door de geur van bloed die veroorzaakt was door de paar gevechten. Hij werd er misselijk van en voorla nu zijn tanden weer ietsjes gegroeit waren, was het nog moeilijker voor hem om het uit te houden. Toen hij zeker wist dat hij buiten zicht was liet hij zich tegen de muur aan in een zithouding zakken, zijn mond half open door de plotselinge dorst die hem overvallen had. Zijn ene hand hielt hij bij zijn keel en de andere voor izjn ogen. Zo bleef hij even zitten tot hij gekalmeerd was. Dit duurde maar verbazingwekkend kort voor een vampier. Dit kwam dan ook door jaren oefening.

Een meisje met lange zwarte egale haren liep in rustige passen op het 'slagveld af'. Ze had gehoord van de uit de hand gelopen ruzie en toen ze hoorde dat er Zempfdanen bij betrokken waren, kon ze het niet laten om even een 'kijkje' te nemen. Het woord alleen al maakte haar walgen. Veraders waren het. Een Gadraan als zij mocht eigenlijk geen enkele planeet. Maar als ze ergens een vreselijke pest hekel aan had, waren het de Zempfdanen. Die kregen het dan ook te voorduren tijdens een gevecht met haar. Lea was nog een paar meters verwijderd van het schouwspel. Enkele leerlingen hadden zich omgedraait bij het zien van Lea. Haar verschijning leek wel een soort duisternis met zich mee te brengen. Misschien was dat ook wel zo. Haar goud bruinen ogen keken nu naar een meisje. Een Zemfdaan. Ze kon het gewoon weg ruiken. Haar gezicht vertrok en het meisje verschool zich achter een groepje leerlingen. Op dat moment klonk een stem. Schichtig keek Lea op, waarna haar lange haren even leken te zweven. Die stem. Ze kenden die stem maar al te goed. Juyou. Lea balde haar vuisten. Misschien was er nóg iets uit alle planeten wat ze haate. Bijna net zo erg als Zemfdanen: veraders. Lea wilde al op hem aflopen toen er plots een stemmetje klonk. ''L-Lee-chan.. weet je zeker dat je je hier wel mee moet bemoeien?'' vroeg Chiyo wat onzeker. Haar chara was uit haar broekzak gekropen en zat nu op haar schouder. Lea keek Chiyo kort aan. ''Hij is een verader, Chiyo. Een verader!!'' Ze liep door. Ruw passeerde ze enkele leerlingen. Sommige gingen al vrijwillig weg. Want wie op haar pad kwam, was er geweest. ''Dat zijn grote 'wijze' woorden voor een.... verader, Juyou...'' zei Lea nu. Haar stem klonk scherp en ergens ook geïrriteerd. Ze had haar armen gekruist en keek Juyou met een waarschuwende blik aan. Hij kon maar beter niks flikken nu.

'Dat zijn grote 'wijze' woorden voor een.... verader, Juyou...' klonk een scherpe, geïrriteerde stem, Juyou krabbelde meteen overeind zodat ze op gelijke voet stond met het meisje. "Lea, als ik me niet vergis?" reageerde hij, gewoon alsof hij haar bedoeling niet eens had opgemerkt, zijn hoofd zakte iets schuin en hij keek het meisje gewoon wat vaag onderzoekend aan "Zou je me kunnen vertellen in welk opzichte ik jouw ooit heb verraden?" hij vroeg het gewoon alsof hij het echt niet wist. Door zijn lichte glimlach waren de kleine puntjes die weer boeven zijn tanden begonnen te verschijnen lichtjes zichtbaar, maar het kon hem helemaal niets schelen. "Ik kan me het namelijk niet herinneren." hij deed zijn hoofd weer gewoon recht, zijn eigen ogen begonnen nu ook iets duisterder te staan.
"Juyou..?" er was een meisje achter hem aan gekomen toen ze gemerkt had dat er iets mis met hem was, ze had een snee in haar arm en Juyou keek dus direct de andere kant op. Hij was altidj zwakker dan andere vampiers als het op bloed zien aankwam "Ga weg." het meisje deed toch nog een stapje hun richting uit en voor heeleven zag je lichte paniek in Juyou's ogen "Ik zei: GA WEG!" het meisje rende geschrokken weg en Juyou zuchtte even opgelucht toen ze eindelijk weg was.

Lea lachte vol minachting. ''Dat je dat nog durft te vragen.'' zei ze met een klein glimlachje. Maar haar glimlach leek wel als sneeuw voor de zon te verdwijnen toen ze verder ging met praten. ''Je bent een Gadraaan noch Imporiaan. En toch gebruik je je kracht voor het 'goede'??'' Lea trok een gezicht alsof ze niet goed werd. Ze rilde even bij het woord ''goed''. ''Misselijkmakend gewoon. En al helemaal voor een Teethless...'' Ze tilde haar lip een stukje op en blies bijna onhoorbaar naar hem. En blinkende, scherpe hoektand was nu zichtbaar. Lea stopte even toen het meisje op Juyou af was gekomen. Een klein zelfverzekerd lachje sierde Lea's gezicht toen ze zag dat Juyou het meisje zo bot afwees. ''Nog altijd even zwak met bloed, begrijp ik...'' Lea liep een half rondje om Juyou heen en gooide haar haren naar achter. ''Ach, het zwakken geslacht he... of moet ik zeggen ras..'' Ze stond nu schuin achter hem en keek hem fel aan. Haar ogen leken zelfs voor een moment te gloeien. Ze boog zich kort naar zijn oor toe terwijl ze hem iets leek in te fluisteren. ''Je tanden weg laten halen, hoe durft je!'' siste ze nu gevaarlijk. Ze liep eventjes van hem vandaan en ging uiteindelijk recht tegenover hem staan. ''Je bent gewoonweg een schande voor alle vampiers én Gadranen.''

[ Sorry, ik ben zo slecht in wachten. D= ]

"Waar ik mijn kracht voor gebruik is mijn zaak." antwoorde Juyou rustig terug, althans, je kon aan hem zien dat hij probeerde rustig te blijven, maar die kalmte was bijna als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze het woord teethless als scheldwoord gebruikte. Hij balde zijn hand tot een vuist en deed zijn best om toch nog kalm te blijven. "Ik ben niet zwak..." reageerde hij opeens fel, nouja, hij sliste het tussen zijn samengebeten tanden door. Hij sloot zijn ogen, als je goed oplette kon je zijn puntige tanden weer een stukje zien groeien. Hij vloekte binnensmonds "Nee..." bromde hij terug na het verwijt van Lea omdat hij zijn tanden weg had gehaalt "Hoe durf jij bloed van andere wezens te drinken? Gore bloedzuiger!" hij greep even met zijn hand richtign zijn hoofd, maar hetpakte zichzelf alweer snel door zijn rug opnieuw te rechten en Lea nu opnieuw recht aan te kijken. "Het maakt me niet utit of ik een schande ben of niet, als ik mijn fouten maar weer goed kan maken." terugdenken aan zijn fouten deed pijn aan zijn hoofd, ookal probeerde hijd at niet te laten merken. "Weetje wat jouw probleem is?" hij sloot zijn ogen enkele seconden en opende die weer "Voor jouw is de enige manier om jezelf goed te voelen door anderen omlaag te halen, pijn te doen." hij fronste even en keek haar even recht aan, zijn ogen waren duister, maar er was ook iets anders in te zien "Is mensen pijn doen echt jouw enige manier om gelukkig te zijn?" het was een vreemd soort medeleiden dat in zijn ogen zat, dat en woede.

[ Misschien kunnen we nu beter wachten op Ayano. ]

((na veel zeuren door Juyou gaan we toch maar verder xdd))

''Een bloedzuiger he? Denk je zo over je eigen afkomst. Ten slotte was je er zelf ook ooit een, Juyou.'' sprak Lea nu zachtjes. Ze keek hem nog steeds aan met haar felle blik. Er leek haast wel een glinstering van haar goudbruine ogen af te komen. ''Je woorden raken me niet.'' Ze ging nu weer voor hem staan en deed een aantal stappen in zijn richting. Een klein gemeen, of eigenlijk meer speels glimlachje sierde haar gezicht. ''De pijn van mensen is.. heerlijk.'' zei ze zacht, alsof ze er echt van genoot. En eigenlijk was dat ook wel zo. Ze vond het geweldig om de 'bad guy' uit te hangen en andere de stuipen op het lijf te jagen. Haar haren wapperde zachtjes op de wind naar achter en haar ogen keken nog steeds Juyou's richting uit. ''Doe maar niet net of je medelijde hebt.'' zei ze toen ze zijn blik zag. Voor een moment viel er een stilte. Chiyo zat nog steeds op Lea's schouder en verborg zichzelf een beetje achter Lea's haar. Ze kon de spanning gewoon voelen. Op de achtergrond was nog het geluid van vechtende mensen te horen maar een groot deel had zich verzameld om Juyou en Lea heen. ''Dus... kan ik je nog overhalen om het juiste pad te volgen... van de Gadranen?'' zei Lea uiteindelijk. Ze had haar handen in haar zij en keek Joyou aan met een bijdehante blik aan. Ze hield zijn ogen goed in de gaten. Puur om zijn reactie proberen te peilen. Ze kwam dichterbij en ging naast hem staan. Voorzichtig boog ze zich naar voren en rijkte weer naar zijn oor.''Of blijf je voor altijd..... een verader?'' fluisterde ze.

''Dat maakt hij zelf wel uit, Lea..'' Zei Ayano kalm.
De mensen die zich om hen heen hadden verzameld stapte op zij om haar door te laten. Ayano was door de meeste hier bekend. Als je vrienden was met haar had je het goed voor elkaar, ze kwam voor je op en ging voor je door het vuur. Ze was dan aardig, maar vooral saditisch tegen je, je kon dan gewoon met haar praten maar daar stond ze niet om bekend. Ze stond hier eerder bekend als de dochter van de generaal van het leger des duisternis oftewel het leger van Gadara. Oftewel Princess the Ripper en de naam had ze niet voor niets gekregen, ze was sluw, achterbaks en kon de meeste zo om haar vingers winden.
''Leer je vijanden en soort genoten kennen..'' Zei Ayano nuchter.
Amore die nog altijd in het zakje van haar jurk zat kwam naar buiten, de zwarte vleugels waren goed zichtbaar bij Amore. Amore vloog het zakje uit en ging zitten op Ayano's schouder.
''Juyou, vredesstichter, strijder van het imporiaanse leger, opgenomen als pleegkind in een imporiaanse familie alhoewel het titanen, beschermer van zijn broertje Isamu dat overigs een halfling is. En dadelijk ook een postbode'' Noemde Ayano nuchter op waarna haar wenkbrauwen lichtjes omhoog gingen.
Voor sommige was dit een raadsel hoe ze dit wist, anders gokte het er maar op dat ze dit van Isamu wist. Maar eigenlijk had ze dit uit de archief kamer en ook deels van Isamu maar er stond meer in die papieren dan je dacht. Ayano's mondhoeken krulde op.
''Je moet hem niet zien als een verrader aangezien hij er niets aan kon doen dat zijn echte ouders geen scharminkel als kind wouden en hem dumpte bij een familie die vecht voor het goede...'' Zei Ayano rustig.
''Al moet ik toegeven dat hij aardig wat moed en lef heeft om zich in een gevecht als deze te mengen. Maar ik moet hem ook ergens gelijk geven, vechten voor onze planeet heeft niet veel zin. Aangezien we allemaal weten dat uiteindelijk het leger des duisternis en de ilachielen alles zullen veroveren tenzij ze die planeten van jullie zat worden, wat ik me best wel eens kan voorstellen aangezien Imporian is te licht en te zonning, Libunno zou nog net kunnen, Zemfdu is een ellendige planeet met veelste veel groen en Ilach... Ja dat is gewoon een bedorven planeet waar niets anders dan steen te vinden is maar ze hebben alleen bruikbare pionnen voor de oorlog want ze denken niet na, net een stel holbewoners die op hol zijn geslagen. Maar goed, dat is mijn mening..'' Zei ze nuchter en zonder ook maar één enkele emotie te tonen.
Ze keek naar de vechtende mensen en snoof, ''Ze zouden het nog aardig doen in het strijdveld maar ik geef ze maar 1 minuut met 2 Ilachielen..'' Zei Ayano opmerkzaam waarna ze zich naar Lea toe richten. ''En waarom zat jij hier ookal weer op school?'' Vroeg ze terwijl ze Lea aan keek. ''Want aan je stem te horen zou je maar al te graag mee doen in de oorlog, dus waarom ben je hier en niet daar...'' Zei Ayano rustig waarna haar mondhoeken iets meer omhoog gingen zodat 2 kleine scherpe puntjes te zien waren over haar lippen.

"Ik heb er niet voor gekozen om te zijn wat ik ben." ging Juyou op haar woorden dat hij ook een 'bloedzuiger' was geweest in "Daarbij word ik, practisch, gezien niet meegeteld onder de 'vampiers' maar onder de 'teethless' dus ik was wel een bloedzuiger, in een ver verleden, maar nu ben ik een buiten staander." hij gebruikte de woorden van de vampiers tegen eentje, want die wezens hadden altijd gezegt dat ze de 'teethless' niet meer als vampiers beschouwden.
'Doe maar niet net of je medelijde hebt.' ging Lea in op zijn (andere) woorden "Ik doe niet alsof." ging hij er wat beduusd tegen in, Lea leek met haar woorden steeds dichterbij te komen en ergens maakte dat Juyou wat nerveus. Hij fronste echter toen ze met haar 'voorstel' kwam, net toen hij zijn mond wou openen doemde een andere stem op in de verte 'Dat maakt hij zelf wel uit, Lea...' er woken verschillende mensen voor het meisje uit en Juyou hoefde maar één blik te werpen om te weten dat het Ayano was.
Toen Ayano allemaal feiten over hem opdreunde fronste hij even, hij wist dat Isamu wel wat dingen ana har had verteld en toegegeven, maar sommige dingen van wat ze zei hoorde ze neit eens te weten. "Zoiets." sprak hij met een glimlachje toen ze klaar was met spreken, als teken dat haar uitleg goed was. Maar toen ze verder ging over zijn ouders balde hij zijn handen tot vuisten. "Het imporiaanse leger zal zich pas gewonnen geven als er geen één soldaat meer overeind staat." reageerde hij, opeens fel, tegen Ayano's woorden dat hun deel van het leger toch wel zou winnen "Wij vechten met eer." hierbij sloeg hij zijn armen over elkaar, iets wat iedereen ergens vast wel aan Isamu zou doen denken en keek Ayano recht in haar ogen aan.

Ayano keek Juyou even kort aan toen hij glimlachte, ze knikte even bij de woorden want ze wist dat ze het goed had, dat stond in zijn dossier bij de archiefkamer en Ayano wist alles over de Gadranen op haar planeet. Als de dochter van de generaal hoorde ze dat te weten al helemaal als die generaal ook nog eens de rechterhand was van de heerser van hun planeet.
Ze zag dat hij zijn vuisten balde toen ze over zijn ouders begon maar Ayano zei waar het op aan kwam. Daarbij waren alle weggegooide kinderen bij hun scharminkels, net zoals de ouders. Als ze er achter kwamen wat ze hadden gedaan met hun kinderen werden ze in de troonzaal geroepen en werd hen om een uitleg gevraagd. Was deze niet goed genoeg moesten ze binnen een uur de planeet hebben verlaten want anders zouden ze bij de andere verraders worden opgesloten en later worden leeggetapt voor hun bloed. Eerlijk was eerlijk, haar volk was wreed en sluw en dat was Ayano ook als ze niets had gedronken.
Ayano beet even op haar onderlip toen hij zijn armen over elkaar deed. Hij leek ergens op Isamu nu en dat was pijnlijk voor haar. Ze betrapte zichzelf er op dat ze op haar lip beet en naar hem staarde. Ze deed eerst haar mond openen om iets te zeggen om er tegen in te gaan maar hij keek zo diep in haar ogen dat ze ongemakkelijk begon te voelen.
Amore prikte haar ongezien in haar schouders waardoor Ayano weer uit haar gedachtes over Isamu werd gehaald. Haar ogen werden weer doordringend en ze keek net zo recht en diep in Juyou's ogen als maar mogelijk was. Ze sloeg haar armen over elkaar.
''Eer is iets wat je moet verdienen en jou volk heeft niets te verdienen, noem maar een paar dingen met wat ze wel goed hebben gedaan? Uhm?!'' Zei Ayano scherp.
''Onze generatie zal hierna samen vechten voor hun eer, omdat je misschien het broertje bent van Isamu, krijg je geen andere behandeling van mij..'' Vervolgde ze nuchter.
''Net zoals jou volk door blijft vechten tot het eind, zal mijn volk ook doen...'' Zei ze kalm.
''En daarbij komt ook nog, waarom denk jij! Dat alleen jou volk! Met eer vecht! Hé! Leg dat eens uit...'' Zei Ayano scherp.
''Nou?!'' ''Kan je dat?!'' Zei Ayano geirriteerd.
''Ik wacht....'' Zei Ayano enkele seconde er na.
Maar wat Ayano ook deed, ze bleef hem aan kijken. Haar ogen waren doordringend en het was juist deze blik waar de meeste bang van werden.

Lea keek wat verbaasd op toen er ineens een stem klonk. Het was Ayano. En die kende ze maar al te goed. Lea rechtte haar rug even en deed een stap van Juyou vandaan. Lea haar sluwe goudbruine ogen bleven Ayano nauwlettend volgen. Ze ging niet echt in op de opmerking die ze naar haar maakte. Ten slotte was ze de dochter van de generaal. Én ze kwamen van dezelfde planeet waardoor ze nog eerder bondgenoten waren dan vijanden. Niet dat ze close was met Ayano. Ze kende dr niet echt. Althans niet persoonlijk. Lea sloeg haar lange zwarten haren naar achter. "Ayano," begon ze. Langzaam draaide Lea zich in haar richting. "Wat een.. 'aangenaam' genoegen.." zei ze met een klein flauw lachje terwijl ze ietsjes voorover boog uit beleefdheid. Maar die blik van minachting in haar ogen verade alles. Ze hield er niet van als mensen zich met haar zaken bemoeiden. Dochter van de generaal of niet. ''En waarom zat jij hier ookal weer op school?'' Vroeg Ayano terwijl ze Lea aan keek. ''Want aan je stem te horen zou je maar al te graag mee doen in de oorlog, dus waarom ben je hier en niet daar?'' Twee kleine scherpe puntjes waren nu te zien. Ook Lea ontblootte haar tanden nu. "Denk je echt dat ik zo achterlijk ben om me nu in deze nutteloze strijd te werpen?" vroeg ze nu op een gedempte toon. "Kijk om je heen, Ayano. Mensen die nu vechten zijn zinloos bezig. Je krachten verspillen tegen een stelletje Ilachen of Libunnen. Iedereen is elkaar aan het afmaken, en als ze dat willen doen prima! De grootste strijd mag dan gestreden zijn maar er komt nog veel meer aan. Het zal niet lang meer duren voor Gadara sterker wordt." Lea stopte even en keek nu Juyou weer aan. "Types zoals jij maken ons volk ten schande." siste ze nu. Haar ogen gkeden weer langzaam naar Ayano. "Het beste wat wij nu kunnen doen is hier blijven.. Voorlopig dan. Tenzij je jezelf wil laten opblazen natuurlijk. Ga dan gerust je gang. Maar het zou zonde zijn om mensen zoals jij te verliezen, Ayano." zei Lea nog. Het was waar. Ayano en haar familie konden veel betekenen voor Gadara. "Het imporiaanse leger zal zich pas gewonnen geven als er geen één soldaat meer overeind staat." bemoeide Juyou zich er nu mee. "Wij vechten met eer." Verhit draaide Lea zich om. "En met welke eer om precies te zijn?!" riep ze nu uit. Haar ogen gloeide gevaarlijk en haar tanden leken ietsjes langer te worden. ''Eer is iets wat je moet verdienen en jou volk heeft niets te verdienen!" zei Ayano nu. Lea bleef Juyou nog steeds fel aankijken. Wat dit betreft sloot ze zich volledig aan bij wat Ayano zei.

'En met welke eer om precies te zijn?!' viel Lea opeens naar hem uit, Juyou fronste 'Eer is iets wat je moet verdienen en jou volk heeft niets te verdienen, noem maar een paar dingen met wat ze wel goed hebben gedaan? Uhm?!' voegde Ayano fel toe. "Een paar redenen..?" herhaalde Juyou, hij reageerde erop alsof het een voor de hand liggend antwoord zou zijn "De Imporianen hebben de vampiers die geen bloed wouden drinken de kans gegeven teethless te worden." hierbij glimlachte hij breed "Ze lieten een volk toe die door anderen verstoten en zelfs vermoord werden. Imporan was de enige planeet oznder voor oordelen, al hadden sommige hun twijfels, ze hebben de titanen niet verstoten." hij fronste even "Wij hebben respect voor de Imporianen, we staan bij ze in het krijt, daarom vechten we voor ze." Juyou praatte vaak in wij-vorm, hierbij bedoelde hij voor het grootste gedeelte hem en Isamu. hij keek beide eventjes recht aan. "Daarbij laten wij nooit mensen achter op het slachtveld en wij vermoorden gen mensen in hun slaap." deze laatste twee waren verwijten, maar dat was wat er een tijdje geleden was gebeurd, het duurde een tijdje tot het leger allemaal wakker was, daarom was hij zo gewond geraakt en werdt uitiendelijk te gewond om nog naast zijn stiefbroer verder te vechten.
'Omdat je misschien het broertje bent van Isamu, krijg je geen andere behandeling van mij...' Juyou knikte gewoon begrijpend, alsof hij nog de kalmte hemzelfe was, eigenlijk was hij wel boos. Maar hij had geleerd zijn woede onder controle te houden, zodat hij niet meer zou transformeren in een 'bloedzuiger'. "Ik had ook niet anders verwacht." een lichte glimlch vormde rond zijn gezicht "Als je me hetzelfde zou behandelen als Isamu zou dat een belediging voor hem zijn."
'En daarbij komt ook nog, waarom denk jij! Dat alleen jou volk! Met eer vecht! Hé! Leg dat eens uit...' begon Ayano opeens boos, Juyou moest even diep inademen en tot 10 tellen voor hij kalmpjes antwoord kon geven "Ik heb niet letterlijk gezegt dat andere volken zonder eer vechten." merkte hij gewoon scherp op "Ik heb alleen gezegt dat wij mét eer vechten."

Ayano keek Lea aan. Haar mondhoeken krulde op tot een sierlijk glimlachje.
''Het genoegen staat geheel aan mijn kant..'' Zei Ayano beleefd terug waarna ze lichtjes boog voor Lea.
Al had ze de blik van minachting allang gezien in haar ogen maar Ayano was hier niet om vijanden te maken maar ook geen vrienden. Ze was hier enkel omdat het zo moest zijn. Ze was hier om te kijken wie er zo stom was om hier aan deze strijd mee te vechten al had het geen enkele zin in haar ogen want het strijdveld was echter op Gadara op dit moment.
Ze keek Lea aan bij haar uitleg waarom ze niet aan het strijden was in de oorlog op Gadara. Ze snoof enkel en knikte vervolgens.
''Daar heb je gelijk in, Gadara word steeds sterker en machtiger. Iets waar vele jaren nog voor nodig moeten zijn willen ze alles bemachtigen. Maar we hebben de tijd. Andere bewoners sterven na ongeveer 30 jaar dienstverlening in de strijd terwijl wij Gadranen langer leven dan een gemiddeld mens. Teethless of niet...'' Zei Ayano nuchter nog steeds met haar armen gekruist over elkaar.
De leerlingen om hen heen luisterde aandachtig naar hun gesprek terwijl andere nog steeds aan het vechten waren voor, uhm... niets...
Ze luisterde even naar de wind totdat Lea weer tegen haar sprak. Ze knikte enkel. Ze zou hier ook blijven en meer leren. Ze zou eerst deze opleiding afmaken voordat ze uiteindelijk mee zou strijden. Maar zelfs voordat ze dat zou doen zouden er nog andere taken op haar wachten. Ze zou namelijk eerst nog 2 jaar training moeten volgen wilde ze mee strijden. Niet dat haar vader vond dat ze het nodig had maar Ayano zelf wilde nergens onder komen te staan en daarbij was ze dan ook gegroeit en was ze volwassen genoeg om dat te doen.
Juyou ging verder met zijn reden en Ayano had er ergens de schijt er over in en luisterde maar met een half oor.
''Enkel alleen omdat ze dat doen, maakt ze niet beter dan de andere planeten. En daarbij, je feiten kloppen niet helemaal. Zemfdu en Libunno hebben ook geen oordelen en Zemfdu stond de titanen ook toe alleen het klimaat is voor hun soort niet geschikt..'' Zei Ayano opmerkzaam.
Zelfs al luisterde ze half ze wist de waarheid er altijd tussen uit te halen. Ook luisterde ze naar de verwijten. Ze snoof.
''Wat wil je daarmee zeggen..'' Zei ze fel.
''Mijn volk en eigenlijk ook jou volk hebben geen mensen in hun slaap vermoord en hebben dan ook niemand in de strijd in de steek gelaten!'' Zei ze met gebalde vuisten.
''En als jou volk niemand in de steek laat hé... waar is Isamu dan!'' Schreeuwde ze haast woedend naar hem.
''Ga iemand anders sprookjes vertelen over jouw planeet en die van mij... iemand die er misschien wel in trapt!'' Zei ze woedend tegen hem.
Haar ogen waren vuur rood gekleurd en haar tanden waren over haar lippen heen gegroeid. Haar blik was angstaanjagend voor de mensen die geen vampier waren. Ze kon hun angst gewoon ruiken. Ergens genoot ze er van maar aan de andere kant kon het haar niets schelen dat ze bang waren voor haar. Ze had twee leerlingen gebeten dit hele schooljaar, big deal...
Toen hij glimlachte werden haar ogen spleetjes. Amore keek verbijsterd naar Ayano.
''Ayano, tel tot 10 voordat het dadelijk uit de hand loopt..'' Piepte Amore die zich verborg in het zakje van haar jurk want deze wist al wat er ging gebeuren als Ayano boos was. Enkele gadaranen stapte achteruit.
Ze stapte op Juyou af en greep zijn kraag beet. Haar rode ogen keken doordringend in die van hem.
''Moet jij eens je luisteren, scharminkel''
''Wat denk jij nou.. Wat denk je hier mee te kunnen bereiken.. Dat je vriendjes kan worden door je zo te gedragen! Het is geen kleuterschool meer weetje, het is niet. ''Wil je vriendjes worden..'' Nee, dat heb je fout. Dat Isamu hier niet meer is ligt niet aan mij! Jij bent een onbruikbaar stuk vreet! Nou snap ik waarom jouw ouders je dumpte!'' Ze gromde luid terwijl ze hem vast had.
''Sterf... Lea had gelijk, jij maakt de planeten ten schande...''
''Wat ziet Riko in jou?!'' Zei ze boos terwijl ze hem ruw los liet en terug duwde. Iets harder dan gepland was.
''Jij hebt geen eergevoel, je denkt het alleen maar je bent niets meer dan een elledige mier die al lang geleden vertrapt moest worden..'' Zei ze fel.
Ayano hijgde een beetje en haar ogen kregen weer een normale kleur maar haar tanden bleven nog wel zo totdat ze een bloodpill op had.

"Leugens." ging Juyou tegen Ayano's 'feiten' over de titanen in "De titanen zijn alle planeten af geweest door dat ze hun rust vonden op Imporan. En waren het niet de Zemfdanen die ons afwachtten met emmers water en 10 tallen halflingen verminkten nadat ze ons 'vriendelijk' verzoekten om te vertrekken?" ging hij daar nogal bot op in, hij had haat aan de mensen die dachten de feiten te weten "De helft vad de dingen die in boeken staan over de titanen zijn fabels, allen titanen zelf kunnen die spleiten van de waarheid. Het feit dat je denkt dat de fabels de waarheid is bewijst hoe verbazing wekkend weinig andere wezens over ze weten."
'Mijn volk en eigenlijk ook jou volk hebben geen mensen in hun slaap vermoord.' toen viel Juyou stil "Weet je niet over die aanval?" reageerde hij opeens dood serieus "Je vader ook niet?" het leek alsof er een paar puzzel stukjes in zijn hoofd op zijn plaats vielen "Er waren namelijk, een paar dagen voordat ik hier heen kwam, wakker geworden terwijl iedereen werd aangevallen. In dat gevecht spleet ik doormidden." dit laatste klonk veel ernstiger dan dat het voor hem was. "Als geen van jullie tweeën hier van weet, dan vermoed ik dat er een paar Gardanen en Ilachielen op eigen houtje bezig zijn ons uit te moorden."
'En als jou volk niemand in de steek laat hé... waar is Isamu dan!' je kon zien dat deze woorden Juyou pijn deden "Ik wou blijven, maar hij stuurde me hier heen." sprak hij, opeens woedend "Omdat ik die verdomde brieven naar JOUW moest brengen ben IK nu niet daar om hem te beschermen." daarna duwde hij woedend die brieven bijna in haar gezicht.
Opeens greep Ayano zijn kraag vast 'Dat Isamu hier niet meer is ligt niet aan mij! Jij bent een onbruikbaar stuk vreet! Nou snap ik waarom jouw ouders je dumpte!' Juyou gromde nu woedend terug, werd uitiendelijk na nog wat geschreeuw los gelaten en hard tegen de muur aan geknalt. Hij bleef gewoon staan en balde zijn vuisten 'Jij hebt geen eergevoel, je denkt het alleen maar je bent niets meer dan een elledige mier die al lang geleden vertrapt moest worden...'
Juyou keek haar gewoon nog even aan "Je hebt gelijk, ik zou niet eens moeten proberen om normaal leven te hebben." mompelde hij rustig "Maar JIJ hebt niet het recht om over mij of mijn ouders te praten alsof je ze kent." zijn blik werd opeens duister en hij zette een paar passen naar voren. Maar toen hoorde hij de stem van Isamu weer in zijn hoofd, de stem die zei hoe veel hij van Ayano hielt en dingen over haar uitlegde. Hij gromde even van frustratie en hielt een hand bij zijn hoofd "Ik val geen anderen aan las dat niet nodig is." mompelde hij tegen zichzelf, om zich eraan te herinneren, hij zette een pas naar achteren en leunde tegen de muur.
"Het spijt me voor mijn onbeleefde en onnadenkende gedrag." verontschuldigde hij zich, met een lichte buiging. Hierna zag je zijn ogen wat oranjiger worden en flitste hij opeens buiten zicht.

Ayano luisterde niet eens naar zijn woorden over de titanen. Het maakte haar niet meer uit wat ze met zijn geliefde volk hadden gedaan. Het kon haar niets meer schelen. Isamu was er niet meer dat was onmogelijk en daarom maakte haar niets meer uit wat er met zijn planeet gebeurde. Helemaal niets meer.
Ayano keek hem fel aan toen hij verder ging over het vermoorden van mensen in hun slaap. Ze werd er zo boos over als mensen door over begonnen. Mensen die dachten te weten wat er in de oorlog gebeurde onderleiding van haar vader.
''Ik weet alles van de oorlog af, mijn vader geeft me alles door. Telepatisch....'' Zei Ayano
''Ik weet precies wat hij doet, ik hoef alleen maar contact te zoeken en ik zie wat hij ziet, ik voel wat hij voelt en ik hoor wat hij zegt, ik lees zelfs zijn gedachtes..'' Zei Ayano eerlijk.
''Ik ben verbonden met mijn vader. Alleen weten alleen wij twee hoe we ons zelf kunnen afschermen zodat we geen contact met elkaar hebben..'' Zei Ayano vervolgens.
''Was je maar altijd in tweeën gebleven.'' zei Ayano fel toen hij verder ging met zijn verhaal.
Ze zag dat ze hem pijn deed met haar woorden maar op dit moment maakte het haar niets uit. Ze gromde binnensmonds maar toen hij begon over waarom hij hier was. Viel ze stil.
Ze keek hem haast verbijsterd aan, zeker nadat hij die brieven zowat in haar gezicht duwde. Brieven? Zou het echt? Had hij echt naar haar geschreven? Ze herstelde zich na een tijd.
Toen hij begon over dat ze Isamu dan zou beledigen viel ze hem zowat aan. haar knokkels waren wit gekleurd toen ze zijn kraag beet had en haar zegje deed.
Juyou kwam harder tegen de muur aan dan gepland maar een excuses zou je niet uit haar mond horen.
''Ik ken jou misschien niet maar ik ken wel je ouders..'' Ging Ayano er fel tegen in met haar handen als vuisten gebald wiens strak naast haar lichaam hing.
''Heel toevallig zijn jouw ouders het 3de paar wat ongestraft weg kwam en ook het laatste paar wat ongestraft weg kwam uit Gadara...'' Zei Ayano eerlijk.
Zijn blik werd duister en hij stapte op haar af, haar handen gloeide zwart als hij iets zou proberen zou hij het zwaar te voorduren krijgen want Ayano was niet bang om haar handen vies te maken. In tegendeel als ze boos was deed ze niets anders dan dat. Geen woorden maar daden vond zij altijd en zo was het haar ook geleerd door haar vader.
Ze keek hem doordringend aan toen hij zowat over haar heen boog met zijn hand bij haar hoofd. Haar ogen waren doordringend. Ze wou haar mond openen doen maar hoorde hem mompelen. Toen hij weg stapte en zijn excuses aan bood was hij weg.
Ayano was verbijsterd door het snelle handelen. Ze pakte de brieven op die op de grond waren gevallen en richten zich op de leerlingen die nu allemaal aan het kijken waren.
''Er valt niets meer te zien..'' Siste Ayano boos waarna ze zich een weg baande naar haar kamer.

((kinda toppic out, I guess?))

(( Jaa... je kan Lea nog weg laten gaan maar Juyou en Ayano zijn al vertrokken..))