Terugkomst

Er doemde een duister figuur uit de verte, die langzaam steeds duidelijker werd. Zijn haar was blond en op het moment aardig lang, een deel van zijn pony verborg zijn gezicht. Toen hij nog dichterbij kwam hoorde je het geluid van metaal dat tegen elkaar aan botsten als hij liep, het klonk wel zachtjes, maar toch duidelijk hoorbaar. Het kwam door zijn metalen been die over het ijzer van zijn échte been heen schoof. Wat vermoeid bleef het gedaante staan om wat haar uit zijn gezicht te schudden, in één helft van zijn gezicht bleef het haar echter hangen, dus hij had maar één oog om mee te kijken. “Eindelijk thuis…” het was slechts een fluistering, maar het werd mee genomen door de wind. Zijn donkerblauwe oog tuurde in de verte, naar het gebouw wat daar al vaagjes aan de horizon verscheen en deed zijn best om zo snel mogelijk verder te lopen. Dit was nogal moeilijk omdat hij dat gerobotiseerde been nog niet zo lang had, hij had überhaupt al heel lang niet meer op zijn normale been gestaan, dus deze deed af en toe ook moeilijk.
Na ongeveer een uurtje lopen stond hij op de kleine heuvel in het bloemenveld, dit was de plek waar hij als eerste geweest was toen hij hier was, het bracht veel herinneringen op. De ontmoeting met leraren, maar vooral de ontmoeting met Ayano. Ayano, hoe zou die zich nu voelen? Had ze de brieven al gelezen? Zou ze hem gemist hebben? Hij had voordat hij hierheen kwam aardig veel getwijfeld, waarschijnlijk was Ayano nu closer geworden met Tadase en misschien was het wel helemaal niet zo goed voor haar als hij terug kwam. Maar daarbij kon hij zijn belofte om terug naar ‘huis’ te komen ook niet breken. Dat had hem dus uiteindelijk weer hier gebracht.
De wind speelde met zijn haren, maar toen deze iets te ruw deed waaide de pluk haren die hij nog zo zorgvuldig voor zijn gezicht gehangen had voor enkele seconden op. Er zat een verschrikkelijk litteken dat een roestige kleur had, zijn oog zat half dicht en keek glazig en het litteken was zelfs nog voor een klein gedeelte zichtbaas als hij zijn haren er voor had gedaan. Hij zuchtte diep, sloot zijn oog voor even en zette toen de laatste paar stappen, nu stond hij binnen zicht van de school, hier wachtte hij gewoon af wie er als eerste zou komen kijken.

Ayano zat in haar kamer. Riko was weg naar Juyou en zij was hier alleen met Amore. Al was Amore er niet meer bij vandaag, ze had namelijk weer eens een schoonmaakaanval. Dat gebeurde 1 keer in de maand. Ze maakte dan ook echt alles schoon, vooral Riko's kant zag er nu heel opgeruimd uit. Hun lakens waren strak getrokken en zelfs haar zwaard had een poetsbeurt gehad.
Een zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze zat in het venterbank op de paarse kussens. Over een paar dagen zouden zij en Riko naar de stad gaan om vervolgens hun kamer geheel te verbouwen. Ze was benieuwd hoe hun kamer er uit ging zien. Haar mondhoeken krulde even op maar deze gingen al snel weer naar beneden. Ze leunde naar achtere en legde haar hoofd tegen de muur aan wannaar ze naar buiten keek en haar ogen sloot.
''Ayano?'' klonk het stemmetje van Amore die zich nu naar haar knie verplaatste om daar op te gaan zitten.
''Uhm?'' Zei Ayano zonder haar ogen open te doen.
''Is er iets met je? Je bent de laatste tijd nog sipper dan normaal..'' Zei Amore bezorgd.
''Er is niets, Amore... Het is niets..'' Zei Ayano terwijl ze haar ogen open deed.
''Lariekoek, je zit ergens mee, ik voel het..'' Zei Amore
Ayano glimachte lichtjes, ''Ik ga even naar buiten..'' Zei ze vervolgens.
Ze pakte Amore op en zetten die naast haar neer waarna ze haar benen van het venster afzwiepte en op stond. Haar korte zwarte broekje lieten haar witte benen mooi uit komen. Ze had een zwart vestje aan met daaronder een paars topje. haar vest was gehalveerd en viel net over haar boezem heen. Ze trok haar laarzen aan met hoge zolen beter gezegt als kisten en vertrok zonder ook nog maar een woord tegen Amore te zeggen die beduusd op de vensterbank zat.
Eenmaal in de hal deed ze de grote deuren open en glipte door het kiertje van de deur heen. De nacht was gevallen en de sterren waren prachtig om te zien. Ze kon twee dingen doen. Naar het verlaten parkeer terrein of naar de bankjeskring in de bloemenvelden. Bij het parkeerterrein kreeg ze dan niet alleen de gedachtes over Isamu voor haar kiezen maar ook nog eens over Tadase en hun nu verre afstands relatie.
Ze had Tadase niet meer gezien na de laatste keer bij het kampvuur, het was raar. Heel raar, ze woonde zowat samen in een heel groot huis en alsnog zag ze hem niet. Ze wou niet naar zijn kamer gaan, dan zou ze misschien wel breken want ze zou Isamu's niet ingepakte spullen zien en bed en weten dat hij echt weg was.
Ze zuchtte, dan maar de bankjeskring. Dan hoefde ze enkel alleen over Isamu te denken. Ze beet op haar onderlip en liep stevig door. In de verte zag ze iemand. Iemand die bizar veel leek op Isamu maar dat zou wel een illusie zijn. Dat had ze de laatste tijd veel en veel vaker voor haar kiezen gekregen. Overal waar ze kwam zag ze hem wel maar als ze er naar toe ging verdween deze. Ze beet op haar onderlip en besloot er maar van weg te lopen, weg van de illusie want hij was er niet meer. Hij zou nooit tegen haar vader op kunnen, hij zou weg zijn. Voor altijd...

"Ayano?" zijn stem klonk schor, hij had toch echt duidelijk haar gezicht gezien "Ik ben thuis." sprak hij helder, er zaten glinsteringen in zijn ogen. Eindelijk was hij weer thuis, ookal was hij niet echt de oude, maar door Ayano nu te zien, kon hij tenminste een gedeelte van wat er gebeurd was vergeten. Al herinnerde de gelijkenisen met haar vader hem aan de pijnlijke onmoeting met de generaal. Vreemd genoeg keek het meisje hem eerst recht aan, maar liep uitiendelijk van hem weg. Herkende ze hem niet meer? Of dacht ze dat hij er niet echt was? Hij liep een paar passen, wat nogal moeilijk was omdat hij altijd op moest starten als hij even stil had gestaan en legde heel voorzichtig zijn hand op haar schouder. "Ayano..?" hij draaide haar om, keek haar eerst even recht in haar ogen aan, toen hij haar eindelijk goed in haar ogen keek zuchtte hij echt heel opgelucht. Zijn serieuze gezicht brak open in een brede glimlach "Hoe is het met je?" begon hij wat ongemakkelijk een gesprek.

Ayano hoorde iets in de verte, het leek op haar naam. Ze beet harder op haar onderlip. Even dacht ze dat ze gek werd. Gek van alles wat er om haar heen gebeurde. Het was voor haar al een heel gedoe om niet naar achtere te kijken hopen hem te zien maar dat deed ze niet omdat het een illusie was.
Ayano wist heus wel toen hij weg ging om mee te vechten in de oorlog dat hij het er zwaar te voorduren zou krijgen. Eenmaal bij haar vader kwam hij er niet levend meer vandaan. Het was moeilijk hem te laten gaan toen. Maar wat ze ook zei, ze veranderde zijn gedachtes niet.
Misschien had ze met hem moeten nemen, alleen om hem bij haar te houden. het was egotisch van haar maar als hij dan nog bij haar zou zijn die afgelopen tijden zou ze er alles voor over hebben want haar relatie met Tadase was nou ook niet bepaald verbeterd na de excursie, ze had hem helemaal niet meer gezien zelfs. Net alsof het hem niet meer uitmaakte dat Isamu er niet meer was, of misschien juist wel. Dat hij haar daarom ontloopte. Alleen zijn met zijn eigen gedachtes iets wat Ayano nu ook vaker deed. Al was ze nooit echt een gezeldschap persoon geweest.
Een zucht ontsnapte uit haar mond. Even dacht ze een stem te horen die zei dat hij weer thuis was. Ze slikte even en besloot iets sneller voor uit te lopen. Er ging van alles door haar heen op dit moment en het had vooral te maken met haar vader. In de vakantie zou ze naar hem toe gaan. Alleen om met hem de gang van zaken te bespreken en de rest van haar familie weer te zien.
Even keek ze naar achteren om te kijken waar de illusie zich bevond maar in plaats dat deze verdween volgde hij haar. Hij verdween niet en hij verscheen ook nergens anders. Nee hij volgde haar. Zoiets raars had ze nog nooit mee gemaakt. Ze schudde heftig met haar hoofd en besloot nog een stapje harder te lopen maar telkens als ze versnelde, deed hij dat ook. Het geluid van metaal dat tegen elkaar aan kwam was duidelijk te horen. Het was een akkelig geluid. Het piepte in haar oren. Even had ze de neiging om te gaan rennen weg van hem, weg van de illusies.
Totdat ze iets voelde op haar schouders. Een rilling ging door haar heen en even beet ze op haar onderlip. Opnieuw haar naam. Ze slikte. Die stem? Sinds wanneer konden Illusies praten? De gene die achter haar stond draaide haar om.
Haar ogen werden groter, zo groot dat ze er bijna uitpuilde. Door het licht van de maan leken ze wel te glinsteren, achter hen waren de vuurvliegjes bezig met hun dans in de bankjeskring.
''Isamu?'' fluisterde ze alsof het verboden was om zijn naam hard op uit te spreken.
Ze wreef even in haar ogen en knipperde een paar keer. Nee, hij bleef waar hij was. Zijn hand voelde warm aan, net als altijd. Isamu glimlachte breed naar haar en Ayano voelde haar ogen branden. Haar hart klopte sneller en haar wangen kleurde rood, niet omdat ze verlegen was maar omdat ze zich schaamde dat ze hem zag als een Illusie.
''Isamu!'' Zei ze luid waarna ze hem omhelsde, ze drukte zich tegen hem aan en had haar hoofd op zijn borst gelegt.
''Ik dacht dat je nooit meer terug zou komen! Maar je kwam toch en...'' Ayano brak haar zin af naar mate ze haar ogen nog erger voelde branden.
Enkele zwarte tranen gleden naar beneden. Ayano liet hem los en veegde haar tranen snel weg want ze wilde niet zwak lijken. Ze wilde niet laten blijken dat ze een wrak was zonder hem. Ze wilde niet toegeven dat ze nu huilde omdat hij terug was.
''Ik heb je gemist..'' Zei Ayano terwijl ze naar hem keek.
Zijn ogen glansde lichtjes in het maanlicht en even sloeg haar hart een slag over. Ze had hem echt gemist. Ze moest toegeven dat hij zwaar toegetakeld was. Hij zag er slordig uit maar voor haar was dit nu geen probleem meer.
Haar mondhoeken krulde op tot een haast verlegen maar sierlijke glimlach.
Ze keek even naar de grond en schoof haar lok achter haar oor waarna ze hem weer aan keek met die donkere roze glanzende ogen, recht in de zijne.
''Het gaat nu veel beter met me, nu ik jou zie..'' Zei ze eerlijk tegen hem.
Hij was gegroeit, had meer spieren en hij was eigenlijk verminkt door de strijd maar toch op één of andere rare manier vond ze het toch aantrekkelijk.
''H-hoe gaat het met jou?'' vroeg ze nog ongemakkelijker dan hijzelf net had gedaan.

'Isamu!' hij voelde haar armen om zijn middel "Dat had ik toch beloofd." zei hij zachtjes toen Ayano zei dat ze dacht dat hij nooit meer terug zou komen. Toen ayano hem losliet en haar tranen wegveegde, legde Isamu voorzichtig zijn hand op haar hoofd, zoals hij eignelijk bijna altijd deed, maar deze keer voelde het toch iets onwennig. Dit omdat drie van zijn vingers waren vervangen door glimmende stukken metaal. "Het spijt me dat je je zo'n zorgen om me hebt gemaakt." sprak hij met zijn warme stem en hij ging heel voorzichtig met zijn vingers door haar haren heen. 'Het gaat nu veel beter met me, nu ik jou zie..' Isamu was duidelijk blij om dat te horen, want hij sloeg voorzichtig één arm om haar schouders 'H-hoe gaat het met jou?' als je hem zag dan zou je denken dat hij zich helemala neit goed voelde, verschikkelijk zelfs, want dat was hoe hij er uit zag. Zijn wonden en littekens vielen op het moment gelukkig niet echt op. "Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld." dat was ook de waarheid. Ayano maakte hem iniederigeval voor nu gelukkig. Voorzichtig liet hij haar weer los. "Heeft Juyou je de brieven nog gegeven?" hij had bijna elke dag wel een brief naar haar geschreven, ook nu, maar de brievne die hij nu bij zich had waren niet nodig om te geven. Althans, hij vond het niet nodig. Als Ayano er ooit eens naar zou vragen zou hij ze wel geven. "En hoe is het hier op shcool eigenlijk?" ergens voelde het voor hem alsof hij nooit weg was geweest.

Ayano glimlachte warm naar hem.
''Mensen beloven veel de laatste tijd en aangezien mijn vader niemand over eind liet staan dacht ik dat je allang dood was..'' Zei Ayano zwakjes tegen hem.
Ja, ze had toen hij vertrokken was al het gevoel gehad dat hij niet meer terug zou komen. Ze zou zich enkel teleurstellen elke dag dat hij niet kwam. Ze had er de eerste week van de school zwaar chagerijnig rond gelopen en iedereen die tegen haar had gesproken kreeg een snauw van haar. Behalve tegen Riko daar was ze veel closer mee geworden de afgelopen tijd. Eerst had ze er tegen opgezetten dat Riko in haar kamer was gekomen maar nu vermaakte ze zich prima met haar en het was zelfs gezellig. Ze konden gewoon normaal met elkaar praten en het waren duidelijk goede vrienden. Ayano zou nog net niet zeggen beste vrienden maar goede vrienden waren ze wel.
Ze voelde hoe zijn hand op haar hoofd lag en even sloot ze haar ogen, ze moest wel wennen aan het metaal op haar hoofd maar dat maakte haar niet uit. Hij was weer terug en dat was het belangrijkste van alles.
''Het maakt niet meer uit, Isamu...'' Zei ze rustig.
''Ik ben allang blij dat je terug bent...'' vervolgde ze.
Ze voelde zijn arm om haar heen. Een rilling ging door haar heen, alleen was deze rilling prettig en warm. Ze betrapte zichzelf er op dat ze naar hem staarde en richten zich met een kleine maar duidelijke blos op haar schoenen. Maar dit keer was de blos van verlegenheid en niet van schaamte.
Ze keek weer omhoog naar zijn gezicht. Hij was zwaar maar dan ook zwaar toe getackeld en de meeste zouden eerder gillend weg rennen dan naar hem toe komen voor een babbeltje als ze hem niet kende voor al dit metaal.
Ze voelde hoe haar wangen nog roder werden toen hij sprak maar dat maakte nu niet meer uit. Isamu zou het waarschijnlijk niet eens zijn opgevallen dat ze bloosde. Toen Isamu haar los liet wou ze haast een pruillipje trekken maar dat deed ze maar niet.
''Uhm, eerlijk gezegt...'' Begon ze.
''Nee, ik wist dat Juyou brieven had voor me maar onze ontmoeting was nou niet echt gezegt. Leuk...'' Zei ze eerlijk.
Onbewust balde haar handen zich tot vuisten maar toen ze dit door had deed ze ze al snel weer in haar broekzakken waarna ze hem aan keek.
Ze zuchtte toen hij de volgende vraag stelde. Ze aarzelde even maar pakte toch zijn hand vast. Onbewust kwam de blos toch weer naar boven en haar maag leek wel in een achtbaan te zitten. Iets wat Ayano niet kon begrijpen en ook niet kon plaatsen. Ze besloot het er maar op te houden dat dit het geluk was wat ze voelde omdat ze hem had gemist.
''Ik denk dat we maar beter kunnen gaan zitten..'' Zei Ayano rustig.
Ze kneep in zijn hand en trok hem mee naar de bankjes kring waar de vuurvliegjes nog steeds in de lucht leken te dansen. Het was een prachtig gezicht.
Ayano's mondhoeken krulde op en ze ging zitten bij één van de vele bankjes. Onbewust koos ze het bankje waar ze al eerder hadden gezetten toen ze ruzie had gehad met Tadase.
''Om eerlijk te zijn..'' Begon ze.
''Het gaat helemaal niet zo goed met de school, leerlingen hebben onderling groepjes gevormd en iedereen kiest kanten. De ruzies zijn erger dan ooit en er word weekelijks gevochten. Maar voor de rest zijn de lessen het zelfde. Maar de sfeer hier in de gangen is om te snijden..'' Zei ze eerlijk waarna een zucht haar mond verliet.
Ze liet zijn hand nu los en keek naar de vuurvliegjes om zich heen en naar de fontein die midden in de bankjes kring stond. Het water kalmeerde haar en even sloot ze haar ogen.
''Ik heb je gemist, Isamu..'' Zei Ayano zachtjes tegen hem waarna ze haar ogen open deed en hem rustig aan keek.

Ayano werd duidelijk in verlegenheid gebracht door zijn woorden en daden, er waren nu duidelijke blosjes op haar wangen verschenen en hij kon het niet laten om zijn nog hele hand op haar wang te legen en deze voorzichtig te strelen. God, wat had hij haar gemist. En wat had hij er naar verlangt om haar weer te kunnen zien. 'Ik wist dat Juyou brieven had voor me maar onze ontmoeting was nou niet echt gezegt. Leuk...' Isamu's ogen flitsten meteen van de glimlach terug naar zijn serieuze blik, er schemerde bezorgdheid door in zijn ogen "Heeft hij je pijn gedaan?" hij ging met zijn ogen onderzoekend haar lichaam af op wonden of blauwe plekken, maar vond niets, dus hij nam gewoon aan van niet. Hij had het eigenlijk ook niet eens mogen denken, want zijn stiefbroer had hem beloofd om zich niet te veel in gevechten te mengen. Het antwoord op de volgende vraag leek moeilijk te zijn, maar hij was de vraag al bijna vergeten toen Ayano zijn hand pakte en hier zachtjes in kneep. 'Ik denk dat we maar beter kunnen gaan zitten...' hij liet zich gewoon door Ayano meevoeren naar de bankjes kring en ging niet veel later ook naast Ayano zitten. Zijn ogen waren gericht op de vuurvliegjes die rond zweefden en de sterren die aan de hemel stonden... "Is de oorlog zelfs tot hier over geslagen?" reageerde Isamu wat teleurgesteld op haar antwoord, hijz uchtte lichtjes. Dan zou hij hier vast ook niet zo welkom meer zijn. Ach, Ayano, Tadase en Juyou waren er iniederigeval, dat waren al meer vrienden dan dat hij op zijn thuis planeet had. "Ik hoop dat ze snel realiseren dat deze oorlog niet nodig is, ik hoop dat alles binnenkort stopt." Het was verschikkelijk geweest in de oorlog gebieden en toen Juyou in tweeën geslagen werd, dacht hij voor een moment serieus dat alle Ilachielen en Gardanen slecht waren. Maar dat was niet zo, hij wist dat het niet zo was, maar als je die wezens verschikkelijke dingen ziet doen... 'Ik heb je gemist, Isamu...' er liep even een rilling over zijn rug en hij sloot zijn ogen eventjes "Ik heb je elke dag een brief geschreven." vertelde hij rustig "Ik heb elke dag geschreven, in de hoop dat er ééntje door gelaten werd en jij die zou ontvangen." hij had er bij elke brief een andere naam achter gezegd en toch had Ayano's vader ontdekt dat hij het was.
Opeens dacht hij aan iets waar hij helemaal niet over wou denken: de hinderlaag, de martel kamer, de ontmoetign met Ayano's vader... Hij schudde zijn hoofd in de hoop dat het gevoel dan weer weg zou gaan, hij werd er misselijk van en zijn littekens begonnen vreemd te voelen elke keer als hij er aan dacht. Maar ergens, zou hij het Ayano niet beter gewoon kunnen vertellen? Nee, het was beter voor haar als ze het niet wist.

Een tinteling ging door haar heen toen ze zijn warme hand op haar wangen voelde. Maar er iets tegen doen deed ze niet. De tinteling voelde goed op een rare manier.
Eigenlijk moest ze nu een afkeer voor hem voelen, enkel omdat hij tegen haar vader had gesteden. Of omdat hij van Imporiaan was. Als haar vader er achter kwam dat ze bevriend was met een Imporiaan zouden de poppen aan het dansen zijn. Nog erger dan als haar vader er achter kwam dat ze iets met een Ilachiel had.
Al had ze Tadase al zolang niet meer gezien dat ze niet eens meer wist wat ze wat ze nu precies voor hem voelde. Soms ging ze naar de parkeerplaats enkel om zich er aan te herringeren waarom ze met hem had.
Een zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze naar boven keek, naar de sterrenhemel. De sterren reflecteerde in haar donkere roze ogen, iets wat haar ogen liet glinsteren. Ze sloot haar ogen even en voelde hoe zijn hand weg gleed van haar wang. Isamu vroeg haar iets over Juyou, iets wat nog net hoorde.
''Nee, maar we waren beiden in staat om elkaar af te maken, alleen Juyou trok zich terug.'' Zei ze op een rustige toon maar geheel eerlijk.
Ze was toen bij de ruzie in staat geweest hem aan te vallen, toen ze zijn kraag al beet had wou ze nog erger te keer gaan dan dat ze ooit tekeer was gegaan maar die ogen van hem. Zijn houding. Het moest haar denken aan Isamu en Ayano zou Isamu nooit iets aan doen, althans zo dacht ze er nu over want misschien ooit als ze een afkeer voor hem had. Misschien dan wel. Maar nu op dit moment had ze dat niet.
Toen hij vroeg hoe het het hier op de school er aan toe ging loodste ze hem mee naar de bankjes kring waar ze gingen zitten, precies op het bankje waar ze eerder hadden gezetten voor al dit gedoe begon. Toen het allemaal nog klopte in haar ogen en gedachtes.
Na de excursie was er iets in Ayano geknapt, een klein stukje maar, maar toch was het iets. Alleen Ayano wist niet wat. Alleen ze voelde zich ellendig en had een schuldgevoel. Ze had die koude rillingen weer en het meisje van Gadara was weer herboren uit de as. Enkel tegen Riko was ze normaal gebleven en dat was al heel wat. Maar nu voelde ze zich weer goed en de koude rillingen waren weg.
Ze zuchtte opnieuw en begon te vertellen wat er was gebeurd op de school. Ze knikte toen hij zei dat de oorlog hier ook was toegeslagen. Maar ze konden er niets aan doen en al zou Ayano dat wel, ze zou het niet kunnen doen want als ze er hier een einde aan maakte ging ze dus ook tegen haar vaders wil in en daar deed ze alles voor om te voor komen dat ze niet de fout in zou gaan bij haar vader.
Ayano keek Isamu aan, haar ogen weerspiegelde de kleine sterretjes die aan de hemel stonden.
''Ik heb één brief weten te bemachtigen, maar ik heb ze bijna allemaal gelezen. Alleen ik heb ze nooit in handen gehad. Weetje, mijn vader heeft alle brieven en toen hij ze las kon ik met hem mee lezen via Telepatie.. Dat is een verbintenis tussen mijn vader en mij. Elke keer als ik door heb dat hij zich niet heeft afgeschermd kijk ik wat hij aan het doen is. Soms zie ik gruwelijke dingen maar andere keren krijg ik informatie door.'' Vertelde Ayano.
Bijna niemand wist iets van deze verbintenis en ergens maakte het haar ook niets uit maar als vijanden zoiets te weten zouden komen zouden ze hier misbruik van kunnen maken door Ayano te martelen en te laten vertellen wat zij wist over de oorlog. Maar als ze Ayano ook maar een klein beetje kende zou je weten dat ze dan niets los liet. Ze zou niet eens laten zien dat ze pijn had. Ze zou haar pokerface opzetten en wist die maar eens te breken want dat ging absoluut niet gemakkelijk. Haar vader had haar hier in getraint en omdat ze een vampier was kon ze als er vingers werden afgeknipt het er weer aan vast maken met haar eigen speeksel. Het was net lijm, dat was een voordeel van vampieren. Ayano's vingers waren er twee keer afgeknipt door haar vader. Ze liet niets los, ze had zelfs een bewaker in zijn gezicht gespuugt en hem lelijke brandplekken gegeven. Pas toen was ze klaar met de overhorings training en kon ze gaan. Nee, ze was misschien het prinsesje van haar vader maar ook hij liet haar hard trainen en werken, zodat hij trots op haar kon zijn.
Ze keek Isamu aan en zag in zijn ogen dat hij aan iets dacht en aan het hoofdschudden zag ze dat het geen leuke gedachten was geweest.
''Hoe ging het er daar aan toe?'' Vroeg Ayano rustig aan hem waarna ze haar hand op die van hem legde en zachtjes in zijn hand kneep. Aleen om hem uit zijn gedachten te halen.
''Waar dacht je aan?'' Vroeg ze vervolgens ergens was haar stem zacht en warm maar dan zou je goed moeten luisteren.

Dus ze hadden bijna gevochten, maar Juyou had zich teruggetrokken? Natuurlijk zou Juyou nooit iemand aanvallen op neutraal terrein, behalve als het echt nodig was, dat hij daar aan had kunnen twijfelen. Ergens voelde hij zich nu best schuldig, hij twijfelde aan zijn eigen stiefbroer. Maar dat kwam gewoon omdat Isamu aan Juyou had gemerkt dat hij moeite had om zijn vampieren genen te onderdrukken, normaal was het hem niet opgevallen. Maar omdat hij de laatste tijd veel met het gif moest vechten, hoefde hij alleen maar in de spiegel te kijken hoe je er dan uit zag en soms merkt ehij dat Juyou er hetzelfde uit beogn te zien. Op he tmoment zag je niets aan Isamu, waarschijnlijk omdat Ayano hem kalmeerde. En er was geen bloed in de buurt, dat hielp natuurlijk ook mee.
'Hoe ging het er daar aan toe?' vroeg Ayano, het brak door zijn gedahctne over de oorlog heen, eigenlijk wou hij niet antwoorden, maar ayano kneep zachtjes in zijn hand en hij keek haar aan "Harder dan mensen toe willen geven." antwoorde Isamu eerlijk, Ayano had ogen waar je gewoon niet tegen kon liegen, hij tenminste niet. En hij wou ook niet tegen haar liegen. "Ik bedoel, vergeleken met veel anderen ben ik nogmaar licht gewond. En mensen scrhikken zelfs al als ze mij zien." hij keek eventjes weg en zuchtte diep.
'Waar dacht je aan?' haar stem klonk warm en zacht "Ik praat er liever niet meer over." er zat iets triests in zijn stem "Het is niet iets waar iemand bij zou kunnen helpen."

((Zit op iphone dus is kortere post x:))

Toen hij begon over de oorlog was ze stil en luisterde ze aandacht naar zijn verhaal. Dat het er hard aan toe ging had ze hem voordat hij vertrok zelfs al kunnen zeggen.
Maar ze wist dat zelfs als ze hem dat had gezegt het toch niet zou helpen dus ze had niets gezegd omdat hij toch niet zou blijven bij haar. Misschien had ze het wel kunnen verkomen? Daar voelde ze zich schuldig over. Maar het was toen niet anders, als ze er iets aan had proberen te doen zou dit allemaal nog ingewikkelder zijn geworden.
Het was goed nu, ze had hem weer hier op school. Hun thuis en dat was alles wat ze de laatste maanden had gewild sinds hij weg was.
Maar eigenlijk was ze al blij dat hij eerlijk tegen haar was geweest, ze wist zelf ook wel hoe het er een beetje aan toe ging in haar vaders ogen en de gadranen stonden zwaar voor in de strijd omdat het vampieren waren, waren ze sterker,groter en sneller. En daarbij kwam ook nog dat haar mensen magie en hun wapentechnieken samen gebruikte, ze warwn veel slimmer en ook sluwer want de meeste lazen de gedachtes van de vijand of om te weten wat hij of zij van plan was. Ze waren zoveel sluwrer dan de Imporanen en daarbij de dachten te veel na waardoor ze in de minderheid waren en daarbij was het leger des duisternis groter dan die van de Imporanen en daarbij was het leger beter getraind en dat kon Ayano weten aangezien ze ook ern jaar trainen volgde voordat ze hier heen ging.
Haar ogen glansde duister toen ze dacht aan de oefengevechten. Ze kreeg een leeg gevoel van binnen, nu zo zonder zwaard voelde ze zich leeg en ergens ook machtenloos terwijl haar magie veel maar dan ook vele malen sterker was geworden dan hier voor.
Ze keek Isamu weer aan toen hij sprak, haar mondhoeken krulde op en ze draaide haar lichaam naar hem toe. Haar vingertoppen legde ze op zijn wang.
"Je bent prachtig, Isamu..." Zei ze met een zachtte stem.
Haar woorden klonken ergens erg verleidelijk en flirterig masr dat deed Ayano onbewust.
"Het maakt mij niet uit of je half verminkt ben, je bent mooi. Van binnen en buiten." Zei ze met een haast liefdevolle glimlach.
Haar vingers gleden langs zijn wang naar zijn nek waar ze bleven liggen, precies de plek waar ze hem gebeten had op Zemfdu. Ze glimlachtte zwak naar de twee kleine puntjes in zijn nek. Even kleurde haar ogen rood toen ze dacht aan het goddelijke bloed wat door zijn aderen vloeide. Haar mondhoeken krulde zich sierlijk op.
Ze schudde lichtjes haar hoofd waarna haar ogen weer haar normale kleur aan namen en keek hem aan. Ze stelde de vraag waar hij aandacht en ze schudde lachtend haar hoofd.
"Je bent ook niets veranderd, nog steeds koppig en een binnenvechter.." Zei ze met een lachje die ergens schattig klonk uit haar mond.
"Maar je heb gelijk, ik kan je niet helpen als je me niets verteld..." Zei ze met een sierlijke glimlachje.
Ze zuchtte even en legde beide handen op zijn schouder en boog zich iets naar hem toe.
Ze legde haar voorhoofd tegen hem aan en sloot haar ogen terwijl ze iets in haar keel voelde kloppen ook haar borstkast ging sneller heen en weer. Ze voelde hoe haar hart te keer ging en haar maag een salto leek te maken.
"Ik wil je helpen, Isamu..." Fluisterde ze zacht, enkel hij kon het horen.
"Alleen je moet het me wel vertellen, vertrouw me alsjeblieft... Laat me toe in jou geheugen.." Zei ze zacht.
"Trust me...." Fluisterde ze zacht.
Heel licht waren haar wangen gekleurd maar dit was haast niet te zien maar dat maakte niet uit voor haar.

'Je bent prachtig, Isamu...' je zag aan Isamu dat hij haar woorden niet geloofde, hij sloot zijn ogen even en genoot van de korte aanraking. 'Het maakt mij niet uit of je half verminkt ben, je bent mooi. Van binnen en buiten.' hij opende zijn ogen toen haar vingers langs zijn nek gingen, zijn hele nek begon te tintelen toen ze weer aan het kleine litteken van haar beet kwam. Isamu keek even naar Ayano's ogen, die rood begonnen te glimmen, maar hij stapte niet weg. Hij vertrouwde dat Ayano hem niet zou bijten, niet nu, dat wist hij bijna zeker. Toen haar handen overgingen op zijn schouders en haar voorhoofd tegen de zijne legde, stokte zijn adem eventjes in zijn keel, niet dat hij het niet fijn vond. Maar omdat hij bang was dat ze zijn gedachten zou kunnen lezen. 'Ik wil je helpen, Isamu...' klonk haar lieve, stem 'Alleen je moet het me wel vertellen, vertrouw me alsjeblieft... Laat me toe in jou geheugen.' hij had al deze tijd niets gezegd, hij sloot zijn ogen voorzichtig "Alleen voor deze ene keer." zijn stem klonk twijfelend, alsof het bijna wegstorf.
Zijn gedachten dwaalde weer terug naar die ene dag, maar je kon gewoon aan de beelden die je zag zien dat het moeilijk voor hem was om er over te denken, de beelden waren hier en daar wat vaag.

Isamu wist nog dat hij ruzie had gemaakt met de generaal over hoeveel mannen hij mee mocht nemen naar een verdachte plek, uitiendelijk mocht hij er maar 50 mee. Het was de eerst ekeer dat hij de leiding kreeg, maar hij leek er zelf geen vertrouwen in te hebben. Ze raakten verwikkeld in een gevecht, maar de gardanen en ilachielen wisten precies waar de zwakke plekken van de titanen lagen. Maar dat was, onmogelijk... Niemand had mogen weten dat ze titanen waren, Juyou had het alleen tegen een mythologie leraar gezegd en deze had helemaal niets gezegt. Opeens schoten zijn gedachten van die gedachtengang naar het geschreeuw dat om hem heen weerklonk. En toen er een emmer water over izjn hoofd viel, zijn geschreeuw. Hij viel neer na een kort gevecht tegen een stuk of 10 man en alles werd zwart.
Hij kwam bij in een donkere ruimte, waar de geur van bloed zwaar doordrong, hij kon zich nog goed herrinneren dat zijn ogen voor even rood flitsten, tot hij herkende van wie zijn bloed de geur was. Zij eigen bloed. Zijn ogen gingen naar zijn been, waar hij nu pas de stekende pijn voelde en hij moest een schreeuw inhouden toen hij merkte dat zijn been al bijna voor de helft weggesmolten was. "Ah, je bent eindelijk bijgekomen." zijn ogen flitsten naar de gardaanse generaal, ayano's vader, maar hij keek de man niet in zijn ogen. De vragen die hij vroeg waren nog te vaag door de pijn, maar het maakte hem boos, heel boos. Isamu krabbelde met moeite overeind, op één been, er waren geen wachters omdat ze niet hadden verwacht dat Ismau ngo een stap kon verzetten en de generaal was gevaarlijk dichtbij. "Hoe je mond..." gromde Isamu bijna, zijn hand veranderde langzaam in ijzer en hij gaf de man woedend een klap in zijn gezicht. Hier was de man niet zo blij mee en er zat een gap in zijn herinneringen, waarschijnlijk omdat d eman hem een klap of een trap had gegeven, Isamu wist het zelf niet eens meer. Hij wist alleen nog dat hij bij kwam met zijn hand in de scharen en...

Huiverend opende Isamu zijn ogen "Genoeg." mompelde hij, hij trok zijn voorhoofd weg bij die an Ayano en leek er zelf nog even van bij te moeten komen. Dit waren nog niet eens de ergste herinneringen die hij had van die dag, maar hij verbrak het juist omdat Ayano de rest niet mocht zien. "Meer niet..." meer dan dat zou hij haar niet laten zien. Hij balde zijn vuisten even en hielt deze tegen zijn eigen hoofd aan.

Ayano zag dat hij haar niet wou geloven dat hij prachtig was maar Ayano bleef er bij. Hij was prachtig van binnen en van buiten. Ze voelde een rilling van zijn aanraking, een rilling van genot wel eens waar.
Zijn ogen gingen openen zonder dat Ayano het merkte wat zij had enkel oog voor de twee puntjes in haar nek. Haar ogen gloeide rood en haar tanden voelde opeens iets scherper aan. Haar vingers gleden teder langs zijn nek, ze voelde hoe het bloed vloeide en Ayano beet op haar onderlip. Ze schudden haar hoofd toen ze de dwang kreeg om hem te bijten want ze was de smaak van zijn bloed nog lang niet vergeten, alleen ze vroeg zich wel af waarom ze niet aan Isamu kon zien dat hij misschien een vampier was. Misschien had hij wel geluk gehad en was het gif niet in zijn aderen gekomen of hij was imuun voor haar gif of hij had zijn tanden er uit getrokken als een teethless. Ze schudde haar hoofd heftig heen en weer en haar ogen gingen weer naar die van hem.
Ze sprak tegen hem terwijl haar handen naar zijn schouders gleden en die daar liet liggen, ze wou hem helpen, maar dat kon ze alleen als ze wist wat er was gebeurd. Ayano kende iedereen in Gadara en als ze er achter kwam wie haar vriend verminkt had was die meer dan zeur. Ze zou Isamu wreken al was dat het laatste wat ze zou doen.
Ze boog zich naar hem toe en legde haar voorhoofd tegen die van hem aan. Ze voelde Isamu's adem op haar huid en lippen. Een rilling ging door haar heen. Een rilling van genot wel eens waar. Haar ogen waren gesloten.
''Alsjeblieft, vertrouw me isamu..'' Klonk het smekend uit haar mond.
Haar lippen raakte de zijne nog net niet maar het scheelde niet veel, iets wat haar afleid van het feit dat hij zei dat ze het mocht zien. Haar mondhoeken krulde zich op.
''Dankje...'' Zei Ayano zacht en liefdevol toen ze de twijfel in zijn stem had gehoord.
Ayano's handen gleden naar zijn nek waar ze bleven rusten. Haar huid kreeg een bepaalde gloed over zich heen. Het leek net een laag van glanzende diamanten. Het was de breekbare huid van Ayano die haar die aantrekkelijk macht gaf, zonder deze laag zou ze geen aroma verspreiden en zou haar haar niet zo glazen en haar huid zou niet wit zijn en haar ogen zouden paars hebben gekleurd met zilverachtig haar. Maar het was deze laag die haar onweerstaanbaar maakte en daarom was het maar goed dat Isamu zijn ogen dicht had. Deze laag leek op de laag die de twiglight boeken beschreven alleen deze laag kwam niet te voorschijn bij de zon nee, deze laag verscheen als ze kwetsbaar waren en nu Ayano zich helemaal over gaf aan Isamu's ziel en geheugen kon ze niet anders dan zich kwetsbaar opstellen.
Ayano's ogen gingen openen, als je naar haar ogen keek zou je denken dat ze dood zou zijn. Haar ogen waren dan ook dood, ze waren wazig en dof. De ogen die je bij een dode zou zien. De kleur van haar ogen waren weg, je zag enkel nog het oog wit.

Ayano kwam in een verlichten tunnel, het was net een orkaan van kleuren om haar heen. Het was prachtig om te zien. Ayano's mondhoeken krulde om tot een warme glimlach. Het was haar gelukt om in een soort tussenwereld te komen van de hare tot de zijne. Ze keek naar haar kant die steeds guwelijker leek te worden, een zwarte gang met hier en daar kleuren terwijl Isamu's gang vol met kleuren was met hier en daar zwarte spikkels, spikkels van slechte herringeren tenminste herringeren die de tussenwereld slecht vond. Ayano zag hoe een grote zwarte vlek in de kleuren ontstond en gloeide, de gedachten waar Isamu op dit moment aan dacht. Haar hand reikte zich uit en raakte het zwarte aan waardoor ze als het ware werd opgezogen. Ze keek door Isamu's ogen heen en zag wat er gebeurde.
Ze zag het geschreeuw, de pijn en de soldaten van haar vader, ze voelde medelijde van Isamu en vervolgens een verschrikkelijke pijn, ze zag hoe waterdruppels door zijn haren gingen en op de grond vielen. Het was met de meeste gedaan. Ze roesten snel en Ayano voelde de pijn, de herringering van de pijn.

De ruimte was zwart en Isamu's ogen gingen openen door de geur van zijn bloed werden zijn ogen rood waarbij ook zij de stille honger voelde. Hij was dus wel een vampier want dat kon niet anders. De volgende momenten voelde ze de pijn. Het duurde even voor Ayano door had waar hij was. Ze geloofde haar ogen niet. De martelkamer. Hoe konden ze hem, juist hem in de martelkamer stoppen. Ze hoorde een bekende stem, de stem die haar deed rillen maar Isamu keek hem niet aan waardoor ze hem niet kon zien. Misschien was dat maar goed ook. Ze hoorde enkele vragen, ze hoorde zelfs haar eigen naam vallen. Maar ze voelde meer pijn. Ze hoorde Isamu praten en ze sloeg haar ogen in zichzelf neer, je kon dat niet zeggen zonder geslagen te worden ook wat er gebeurde. Toen Zijn hand de scharen in kwamen voelde Ayano de woede in zich opborrelen. Het volgende moment werd ze uit zijn hoofd verbannen, ze zag de gang met kleuren vervagen en het volgende moment was ze weer in haar eigen lichaam.

Haar lichaam die bedekt was onder de glinsteren kristalen viel op de grond toen ze werd verbannen. Je zag als je goed keek de zwarte aderen door haar huid heen. Als je zo naar haar bleef kijken zou je denken dat ze dood was. Haar gezicht lag tegen de grond aan en haar haren lagen over de grond en haar hoofd verspreid. Dit had veel energie van Ayano vereist maar het duurde even om alles weer in haar opgang te krijgen. Haar witte ogen gingen weer dicht en Ayano draaide zich om. Haar haren nog steeds om zich heen verspreid als een engel. Haar lichaam schokte en haar hart begon weer te kloppen. Ayano schoot hoesten en ademhapend omhoog en keek verwilderd om zich heen. Haar ogen die weer langzaam donker roze waren gekleurd keken Isamu aan. De glinstering van haar huid nam af en na een tijd was haar huid weer in normale staat. In haar ooghoeken was een inkttraan te zien die langzaam langs haar wang naar beneden gleed. Ze keek Isamu aan.
''H-het spijt me zo..'' Stamelde ze zachtjes en met moeite want het zou nog wel enkele minuten duren voordat ze helemaal weer op krachten was gekomen want zoiets als wat ze net deed vereisde heel veel van haar omdat haar krachten toch niet zo geheel sterk waren als Ayano dacht dat ze waren.

Ayano voelde op het begin niets, alles voelde ijskoud aan. Ze moest weer in haar eigen ziel te dringen dat ging niet zo makkelijk. Doordat Isamu haar zonet had verstoten en niet zelf op eigen tempo terug kon gaan in die dorre gang werd alles versneld. Haar ziel had zo net alleen gezweefd in de lucht het was maar goed dat haar lichaam in contact was geweest voordat het op de grond viel want anders had het misschien heel anders afgelopen.
Ze hoorde heel vaag haar eigen naam, de gene leek in paniek te raken wat niet zo gek was aangezien ze daar zowat voor dood lag.
Ze voelde iets warms op haar huid, iets wat haar haar ogen liet sluiten.
Haar lichaam schokte en haar hart klopte weer, de glans van haar huid trok langzaam weg en langzaam aan opende ze haar ogen weer ademen hapend en hoestend.
Ze keek verwilderd op zich heen maar liet zich weer tegen de koude grond aanzakken, niet genoeg energie om recht op te blijven zitten. Ze leek net een lappenpop zo slap als ze was.
Pas toen ze weer op de grond lag verscheen er een duidelijke traan van inkt in haar ooghoeken die langzaam langs haar slaap naar beneden gleed. Isamu veegde de traan weg met een tedere beweging die haar van top tot teen liet tintelen.
Ze begon lichtjes te stamelen maar Isamu zei dat het niets uitmaakte. Ze schudde haar hoofd heftig.
''Ik had je nooit moeten laten gaan, ik had je moeten tegen houden..'' Zei ze zacht.
Opnieuw gleed zijn warme hand langs haar wang, ze voelde hoe haar hart iets harder begon te kloppen. Haar ogen zochten die van hem en bleven daar in hangen waarna ze zachtjes knikte. Ze gaf geen antwoord want als ze zeggen dat ze zich goed voelde zou ze aan de ene kant liegen maar aan de andere kant ook niet. Ze voelde zich goed omdat Isamu er was maar ze voelde zich zwak en mislukt nu ze niet eens de kracht had te staan.
Opnieuw knikte ze naar hem, ze voelde zijn armen handen en even sloot ze haar ogen.
Niet veel later voelde ze zijn lichaam tegen die van haar. Ze legde haar hoofd op zijn borst en sloot haar ogen heel langzaam.
Niet veel later voelde ze hoe hij naar voren boog en even openen ze haar ogen weer totdat ze zijn lippen op haar voorhoofd voelde. Ze waren zacht en teder maar ook ruw van de droogte. Opnieuw opende ze haar ogen toen hij zijn lippen van haar hoofd af haalde. Wat ze net voelde was ongelooflijk. Haar hart ging te keer en ze voelde het zelfs in haar keel. Haar maag keerde zich 3 keer om en Ayano kreeg een schuld gevoel.
Ze had Tadase toch? Isamu en zij waren vrienden niet meer, toch?
Ze voelde iets van afkeer in zich opborrelen, ze had Tadase niet meer gezien de hele tijd al niet. Er was niets meer veranderd tussen hun. Er was geen romance, het romantische wat hun ooit hadden gedaan met elkaar was in een auto met elkaar gezent in de gietende regen en een gevecht. Maar zelfs die romance was weg..
Ze keek Isamu aan en kreeg haar lichaam zover om haar hand op zijn wang te leggen en zichzelf omhoog te duwen.
Ze voelde zijn adem op haar huid, zo dichtbij was ze. Ze was enkele centimeters verwijderd maar zag een lichte traan in zijn ooghoeken. Ze tilde haar hand op en veegde deze weg.
''Eindelijk..'' Zei ze toen hij zei dat hij thuis was.
''Ik heb de verkeerde keus gemaakt, Isamu...'' Fluisterde ze zacht.
''Terwijl jij weg was zijn Tadase en ik alleen maar verder uit elkaar gedaan en ik kwam steeds dichterbij jou ookal was je zo ver weg...'' Fluisterde ze alsof het verboden was om te praten. Haar vingers gleden langs zijn nek aan de andere kant terwijl zij haar hoofd kantelde en en tedere kus op zijn nek drukte aangezien ze zich niet genoeg omhoog kreeg om hem werkelijk een kus te geven.

'Eindelijk...' Isam bleef nog een tijdje zo zitten, met zijn armen om Ayano heen en voor even voelde hij zich ziels gelukkig. Een gevoel dat hij dacht niet meer te knnen hebben na alles wat hij mee had gemaakt, maar dankzij ayano had hij zijn eigen geluk weer gevonden. Al zou dat weer weg zijn zodra het meisje weer uit zijn zicht zou verdwijnen. 'Ik heb de verkeerde keus gemaakt, Isamu...' Isamu's ogen ontmoette de hare, met een lichte verbijstering. Nee, Ayano had juist de goede keuze gemaakt, Tadase was beter voor haar. Ookal was het iets wat hij nooit had kunnen uitspreken, hij wist het. Hij en Ayano zouden nooit hand in hand kunnen lopen en zeg nou zelf. Wie wou nou een hand als de zijne vast houden? Hij schudde even wat verward zijn hoofd "W-" voor hij uit zichzelf om een verklaring kon vragen dat zijn hoofd misschien helderder zou maken, sprak Ayano verder 'Terwijl jij weg was zijn Tadase en ik alleen maar verder uit elkaar gedaan en ik kwam steeds dichterbij jou ookal was je zo ver weg...' Isamu voelde zijn hart een keer overslaan en er liep ene rilling over zijn rug toen hij de kus in zijn nek voelde. "Ayano, ik..." hij wou iets zeggne, maar deze woorden leken compleet te verbleken toen hij in haar ogen keek "Ik hou van je." ergens voelde hij zich een verraadder tegenover Tadase, die toch een goede vriend voor hem was geweest en misschien was wat hij deed erg egoistisch... Maar hij zou nu niet meer bij haar weg kunnen blijven. Hij trok haar dichter tegen zich aan en sloot haar in een omhelzing "Laat me asjebliefd voor altijd bij je zijn." of het nou was als vriend of als liefde, ookal hielt hij zo veel van haar hij zou er zelfs vrede mee kunnen hebben, als hij haar elke dag maar kon zien.

Ayano keek Isamu aan met glinsterende ogen terwijl ze sprak. Sinds de excursie was ze alleen maar meer naar Isamu gegroeit. Niet alleen omdat ze hem had gebeten maar ook omdat hij er altijd voor haar was als ze hem nodig had.
Voelde ze zich ellendig hoefde ze alleen maar hier heen te gaan voor de herringering aan hem. De vuurvliegjes dansde om hun heen net zoals de eerste keer. Normaal gesproken zou ze liever naar een afgeleggen en stille plek gaan waar het echter donker was want het licht nam soms iets van haar Gadraanse gedrag weg, maar dat maakte niet uit.
Ayano was veranderd door de school. Ze zag de lol weer in van geluk en vriendschap iets wat ze normaal nooit had gekregen op Gadara. Eerst dacht ze geen vrienden nodig te hebben maar nu was ze blij dat ze ze had. Ze zou niet meer zonder Riko, Isamu en Tadase kunnen.
Ja, ze was nog steeds een stel met Tadase en het was dan ook verkeerd om Tadase te bedriegen door haar liefde te verklaren aan Isamu maar ergens maakte het haar niet uit.
Als ze Tadase weer zag zou ze het zeggen uitlegen en hopen dat ze vrienden bleven al zou de vriendschap tussen Tadase en Isamu erg op de proef worden gesteld. Het was moeilijk maar wel het beste wat ze zou kunnen doen.
Ayano kwam iets overeind en kuste zijn nek omdat ze nog niet hoger kon komen. Ze voelde hoe het hart van Isamu sneller klopte en hem rillen. Haar mondhoeken gingen omhoog. Haar ogen leken wel te stralen als kleine diamantjes toen hij zei dat hij van haar hield. Van haar! Haar hart klopte sneller waardoor ze ook een energiekick kreeg. Ze voelde zich op dit moment zo gelukkig. Ze werd vervolgens omhelsd en ook Ayano sloeg haar armen om zijn nek. Haar energie was langzamerhand weer aan het terugkeren en door deze vlinders in haar maag ging dat veel sneller. Ze wreef haar hoofd in zijn maar al te bekende mantel en fluisterde:
"Ik zou niets anders willen..." Haar stem was zwoel en warm, teder...
Ze hief haar hoofd iets op en keek diep in die van hem. Ze boog zich naar hem toe en kantelde haar hoofd lichtjes. Haar lippen raakte heel lichtjes die van hem. Even twijfelde ze of ze dit wel moest doen. Ze keek even in Isamu's ogen om vervolgens die van haar te sluiten waarna ze doorzetten en haar lippen teder tegen die van hem aandrukte. Haar vingers gleden door zijn blonde lokken. Dit gevoel wat ze nu had was onbegrijpelijk. Maar ze kon met zekerheid zeggen dat dit liefde was. Haar huid leek weer even te glinsteren maar dat was normaalomdat ze zich nu kwetsbaar opstelde voor Isamu.