Life is not a fairytale...

De bibliotheek werd echter nu streng bewaakt, je mocht geen boeken meenemen die informatie over planeten bevatten. Dit had allemaal te maken met de oorlog. Het was totaal uit de hand gelopen, de school had groepjes gevormd en elk groepje had weer andere vrienden groepjes die elk aan 1 kant stonden. Geen libunnen trok meer op met een gadraan of een ilachiel. Nee, dat was raar in deze tijd van de oorlog.
Een zucht ontsnapte uit Yumiko's mond toen ze de grote eikendeuren richting de bibliotheek openen deed. De muffe geur van boeken en net gelakt hout was duidelijk te ruiken. Iets wat Yumiko ontspande gek genoeg. Langzaam deed ze een paar stappen naar binnen. Haar voetstappen weergalmde in de grote ruimte.
De boeken stonden allemaal netjes georderd alleen bij elke boekenkast waar de informatie van de planeten stond werd afgeschermd met een koort. Een koort die je vaak zag naast de rode lopers. Een roodkoort met gouden paaltjes alleen waren deze koorten gekleurd. Paars voor Gadara,rood voor Ilach, geel voor Imporian, groen voor Zemfdu en blauw voor Libunno. Elke leerling kreeg nu als hij of zij in de bibliotheek was een bandje met de kleur van de koorten van zijn planeet zodat deze leerling in de ruimte mocht zijn. Als de vrouw je niet geloofde keek ze in de computer voor bewijs want daar stond alles over de leerlingen en hun geleende boeken.
''Ah, Yumiko... ik dacht al. Waar blijft Yumi nou toch..'' Zei de vrouw achter het bureau. Het was de bibliothekenresse, genaamd Florance.
Florance had haar blonde haren in een knot en haar bril hing aan een koort om haar nek. Florance was 34 jaar maar de meeste mensen schatten haar 25 door haar nog jonge uitstraling. Florance werkte in het weekend en op dinsdag en donderdag. De andere dagen werkte Mimi een oudere vrouw en nogal een knorrige vrouw. Maar voor de rest was het een aardige vrouw zover Yumiko kende, zolang je maar stil was in haar bibliotheek was ze aardig maar anders kon je heel veel gekibbel verwachten van Mimi.
Yumiko glimlachte kort naar Florance en liep naar de bali waar ze nu achter stond.
''Wat mag het zijn?'' Zei Florance met een grote glimlach, net alsof ze in een supermarkt werkte in plaats van een bibilotheek op school waar heftige ruzies waren.
''Ik kom mijn tussenuren bij de sprookjesboeken uit zitten. Samen met Elisabeth,Coddy en Fhai''
''Je moet toch echt eens vaker naar buiten gaan Yumiko, al dat lezen tast je brein nog eens aan..''
''Maar..'' Begon Yumiko waarna ze naar beneden keek.
Florance begon te lachen en Yumiko keek weer op. Iets onzeker deze keer.
''Ik maak maar een grapje, veel plezier met lezen maar de volgende keer als je een tussenuur heb zal ik naar buiten gaan als ik jou was. De bloemenvelden in bijvoorbeeld..'' Zei Florance met een lach.
Yumiko glimlachte vriendelijk naar Florance en Yumiko liet de bandjes om haar pols zien dat ze van Gadara en Zemfdu kwam. Florance knikte en wuifde dat ze mocht gaan.
''Dank u en zal ik doen..'' Zei Yumiko kort waarna ze vertrok naar de sprookjesafdeling om te gaan lezen.

Eenmaal bij de sprookjesafdeling riste ze een boek uit de kast. Dit boek had een stoffen blauwe kaft met sierlijke gouden letters. Het sprookjesboek wat ze nu aan het lezen was. Een Gadraans sprookjesboek en deze was nog niet zo geheel gruwelijk zoals de andere gadraanse boeken.
Ze plofte neer op de kussens die ze op de grond had verzameld. Omdat ze hier zo vaak was had ze er toestemming voor gekregen om in een hoek een mat met kussens neer te leggen.
Yumiko sloeg het boek openen en begon te lezen. Haar ogen volgde de letters terwijl haar vingers bladzijdes om sloegen. Ze zocht de juiste bladzijdes op in het sprookjes boek.
Haar Chara's kropen uit haar rugzak en Fhai hijgde als een hond toen ze er eenmaal uit was.
''Volgende keer mag je die tas wel iets meer openen laten..'' Gromde Fhai.
Yumiko keek op naar Fhai en beet op haar onderlip maar schoot toch in de lach bij het hoofd van haar Chara.
''Ik zal er de volgende keer op letten..''Zei Yumiko met een glimlachje terwijl Fhai snoof en vervolgens v op Yumiko af vloog en voor het boek op de kussens ging zitten. Elisabeth kwam onder Yumiko's haren vandaan en Coddy stak zijn hoofd uit haar borstzakje.
''Wat lees je?'' vroeg Fhai ongeduldig.
''Het zelfde als de vorige keer,'' Zei Yumiko daar rustig op terug.
''Oooow, oke..'' Zei Fhai.
''Ga je ons voorlezen, Yumi..'' Vroeg nu Elisabeth die op haar hoofd ging zitten.
''Als ik je juiste bladzijde heb gevonden..'' Zei Yumiko vervolgens
Coddy keek even omhoog naar Yumiko die preisend naar de bladzijdes keek. Hij grinnikte kort en vloog Yumiko's borstzakje uit en ging voor het boek staan. Hij raakte het boek aan en de bladzijdes bladerde sneller. Precies bij de bladzijde waar Yumiko moest wezen stopte deze met bladderen en Coddy vloog weer terug in het borstzakje.
''Dankje Coddy..'' Zei Yumiko met een warme glimlach.
''Oke, waar waren we. Ah hier..'' Zei Yumiko en legde haar vingers bij de woorden waarna ze begon met voorlezen. Ondanks ze voor las sprak ze zacht maar net hard genoeg zodat haar Chara's haar konden horen. Zo zou ze geen overlast veroorzaken want dat was alles wat ze wou want na de excursie wou ze eigenlijk niet meer opvallen.
Yumiko's wangen kleurde lichtjes toen ze aan de excursie en Lazlo dacht en Elisabeth en haar andere Chara's keken haar even grijnzend aan. Nouja Fhai dan. Coddy lachte haast nooit en Elisabeth giechelde zachtjes, iets wat haar schattig maakte.
Yumiko werd iets roder en herstelde zich al snel weer waarna ze weer begon voor te lezen.

Lazlo liep de bibliotheek voor het eerst in zijn schoolcarrière op Inferno in. Eigenlijk had hij hier niets te zoeken, was het niet dat hij hier iemand hoopte te vinden.
"Libuun?" werd er aan hem gevraagd. Lazlo schrok op, liet de vraag tot hem doordringen, en knikte. Hij kreeg een blauw armbandje toegeworpen. Hij had geen flauw idee wat het betekende, maar het bamde hem weinig en deed het armbandje maar gewoon om.
"Ehm," vroeg Lazlo, "waar kan ik de sprookjesboeken vinden?"
Er klonk een spottend lachje, maar uiteindelijk werd hem de weg naar de afdeling gewezen en Lazlo bedankte.
Lazlo liep de aangewezen weg af. Hoe meer hij de afdeling naderde, hoe duidelijker hij een zachte stem kon verstaan. Het was niet meer dan een fluistering, en Lazlo had het niet kunnen horen was het niet zo dat hij getraind was.
Hij remde af, nog uit het zicht, en luisterde stilletjes. Hij glimlachte toen hij de vriendelijke zachte, en schattige, stem herkende. Yumiko. Lazlo wist wel dat hij haar hier kon vinden.
Na de excursie hadden ze elkaar nog niet gezien. Lazlo's hart deed echter pijn van verlangen naar het meisje. Hij wilde haar recht in de ogen kunnen kijken.
Hij stapte naar voren, in zicht, en naderde het meisje. Hij onderbrak haar niet. Zachtjes en voorzichtig zakte hij neer naast de chara's op het kussen.