Hello stranger...

Het was allang avond en de meeste sliepen al. Iedereen was blij dat ze weer terug gingen naar school. Yumiko daar in tegen. Niet echt. Ze zou lessen moeten volgen en ze zou gaan opvallen. Niet echt iets wat ze graag wou. Ze kende daar helemaal niemand en ookal kwam ze van Gadara ze was anders dan de andere Gadraanse meisjes. Dat kwam omdat ze een halfling was. Haar vader kwam van Gadara maar haar moeder daar in tegen kwam van Zemfdu. Een zucht onsnapte uit haar mond en haar Chara's zweefde rond het vuur. Hand in hand. In tegenstelling tot andere leerlingen had ze er drie. Alle 3 anders. Haar chara's heten. Elisabeth, Coddy & Fhai Elisabeth was een echt meisje meisje. Ze droeg jurkjes en had altijd een roos bij zich. Elisabeth is een verlegen en emotionele Chara en altijd erg snel verliefd. Maar ze was wel altijd de behulpzaamste en aardigste van de 3. Coddy was een stille Chara. Hij zegt bijna nooit iets en is altijd erg serieus. Coddy is de donkere zijde van Yumiko. Fhai daarin tegen is de drukste van alle 3. Ze heeft een grote mond, is koppig en is een echt heethoofd. Ze is nogal snel op haar teentjes getrapt. Alle 3 zijn ze delen van Yumiko. Yumiko slaakte en zucht toen Fhai, Elisabeth op haar kop gaf omdat ze het niet goed deed en deze begon te huilen. Yumiko keek toe hoe Coddy, Elisabeth weer probeerde te troosten en vervolgens naar Fhai snauwde. Yumiko schudde haar hoofd lichtjes toen de twee elkaar voor de zoveelste keer in de haren vlogen en Yumiko pakte ze beide vast. ''Jullie maken het er niet beter op zo. Maak het goed met elkaar.'' Zei Yumiko serieus. De Chara's keken haar schuldig aan en gaven elkaar een hand. Yumiko knikte en liet ze weer los. ''Ga maar weer spelen en maak geen lawaai meer oké? Ik wil niet betrapt worden..'' De chara's knikte en vlogen met ze drieeën weg. Yumiko bleef rustig zitten en staarde naar het vuur dat voor haar ogen danste. Ze zuchte en legde haar hoofd tussen haar handen terwijl ze naar het vuur keek dat nog lichtjes knetterde. De meeste sliepen en Miss Mizuki liep zo nu en dan rond op iedereen naar hun tenten te sturen. Yumiko hoorde dat er iemand aan kwam maar zei niets. Ze zou dadelijk wel weten wie het was.

Lazlo was, nadat Miss Mizuki hem in de tent gestuurd had, meteen weer uit zijn slaapzak gekropen. Mooi niet dat hij naar dát mens luisterde. Lazlo had geen zin in slapen. Vooral niet omdat hij gesprekken op ving van de tent naast hen, en meisjes spraken over jongens. Onder andere over hem. En hij had geen zin in gezwijmel.
Lazlo tijgerde zijn slaapzak uit naar de openinge van de tent, en maakte een pk rol naar buiten. Een soort halve koprol was het geworden. Vanuit deze rol rechtte hij zich en stond overeind. Het was best fris, dus Lazlo besloot naar het kampvuur te lopen.
Hij was niet de enige die dit besloten had.
In de verte zag hij al dat een meisje, starend naar het vuur, met haar knieën opgetrokken zat. Hij kon niet zien wie zij was omdat zij met de rug naar hem toegekeerd zat, maar zelfs als dit niet was geweest vermoedde Lazlo dat hij haar niet kende. Donkerpaars haar? Nee, nog niet gezien. Naast Isamu wist hij überhaupt niemand anders bij naam.
Hij tuitte even zijn lippen, en plofte vervolgens naast haar neer. Hij glimlachte een keer vriendelijk als zij eventueel naar hem keek, als begroeting, maar zei verder niets. Ook hij staarde naar het vuur.

[[inspiloos D:]]

Yumiko staarde naar het vuur. Ondanks ze iemand hoorde wilde ze niet weten wie het was. Als het Miss Mizuki zou zijn zou ze niet luisteren en gewoon blijven zitten. Miss Mizuki was een aardige vrouw en niet echt streng. Pas als Master Hidan hier naast haar zou staan dan pas zou ze braaf haar tent in gaan om er vervolgens weer stiekem uit te gaan en bij het vuur weer te gaan zitten. Het vuur maakte de nacht nog een beetje aangenaam en het vuur gaf ook wat gezelligheid. Gezelligheid waar Yumiko in deze eenzame tijden wel nodig had. Ze slaakte een zucht van verlichting toen haar Chara's bij elkaar gingen liggen en in slaap vielen. Het zag er schattig uit. Fhai en Coddy hingen beschermend over Elisabeth heen. Yumiko keek even op zij naar Lazlo toen hij naast haar neer plofte. Ze trok haar mondhoeken op tot een glimlachje maar zei verder niets. Niet dat ze geen gesprek wou aan knopen maar gewoon omdat ze niet wist hoe ze een gesprek moest beginnen. Een briefje tilde haar haren omhoog en Yumiko sloot even haar ogen. Pas toen ze haar ogen weer openen deed keek ze naar Lazlo. ''Kon je ook niet slapen?'' vroeg Yumiko na enige tijd. Ze richten zich weer tot het vuur en wakkerde het vuur een beetje aan door er met een stok in te prikken. Ze legde de stok weer naast hem neer en keek omhoog naar de grauwe lucht. Ze beet even op haar onderlip maar keek vervolgens Lazlo aan om te wachten op antwoord.

Lazlo keek haar schuin aan. "Nah," zei hij als antwoord terug, "kon ik inderdaad niet. Mensen naast m'n tent bleven maar praten over onzin."
Hij zweeg even en keek toe hoe het meisje naast hem in het vuur porde. "En jij?" vroeg Lazlo, "kon jij slapen?" Vast ook niet dan, vulde hij zichzelf aan in zijn hoofd.
Hij legde zijn handen achter hem neer en trok een van zijn benen op. Vervolgens keek hij omhoog de lucht in. "Ik geloof niet dat ik jou bij naam ken. Mijn naam is Lazlo trouwens."

Yumiko greens lichtjes. ''Jongens vinden het meestal onzin waar meisjes over praten. Maar dat is andersom net zo erg.'' Zei ze zonder hem aan te kijken. Haar ogen leken te twinkelen maar dit kwam enkel door het vuur. Yumiko keek even naar achtere naar de tent en spitste haar oren om te horen waar de giechelde meisjes het over hadden. Maar ze draaide zich al snel weer terug. ''Ach, ze spreken in elk geval niet slecht over je.'' Zei Yumiko toen Lazlo zich voorstelde. Ze zweeg even en keek hem na een tijdje weer aan. ''Yumiko, zeg maar Yumi als je dat liever heb.'' Zei ze met een glimlachje waarna ze zich weer tot het vuur wende. Yumiko was niet zo spraakzaam op het begin. Later als ze je beter kende kon ze spontaan uit de hoek komen maar op het begin was ze erg stil. Noem het maar verlegen. Ze keek even naar haar Chara's die lagen te slapen. Fhai snurkte. Coddy smakte en Elisabeth? Die sprak in haar slaap. Iets wat Yumiko soms ook deed. Maar ze sprak meer in haar slaap. Ze keek naar Lazlo. ''Waar kom je vandaan?'' vroeg ze na hem goed bekeken te hebben. Het was geen Gadraan dat was één ding dat zeker was. Misschien was het een Libuun of een Imporiaan?

"Libunno," was Laz antwoord daarop. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Yumi. "Jij Gadara, toch?" Hij gokte maar wat. In ieder geval was ze niet van zijn planeet, dat stond vast.
Yumi leek wat verlegen tegen Lazlo. Niet dat Lazlo de indruk had dat dit specifiek door hem kwam, maar Yumiko was niet erg spraakzaam. Misschien maar goed ook. Lazlo was dit ook niet echt. Hij keek weer de lucht in, hopend een ster te vinden, maar deze bleven weg. Al dat vuur op de planeet zorgde voor wolken en wolken lieten nou eenmaal geen sterrenhemel door. Lazlo pruilde zijn lip een beetje.
Hij dacht even na over wat Yumi zei over het 'niet slecht spreken' over hem. Dat was goed, toch? Lazlo moest bijna lachen om zijn eigen stompzinnigheid. Alsof het boeide of het goed was of niet.
Hij richtte zijn blik naar de Chara's die lagen te pitten en vervolgens naar Yumi. "Jou Chara's?" Hij vroeg zich eigenlijk af waar die van hem waren. Godogod. Ze dwaalde altijd wel rond.

Yumiko keek Lazlo aan en knikte. ''Ja, klopt. Mijn vader is een Gadraan maar me moeder komt van Zemfdu. Maar we wonen nu op Gadara. Meer voor onze eigen veiligheid.'' Zei Yumiko eerlijk zonder hem aan te kijken. De meisjes in de tent hadden het over Lazlo dat was duidelijk. Yumiko schudde grinnikend haar hoofd toen de meisjes aan elkaar gingen vragen hoe Lazlo zou zoenen en vervolgens antwoord gaven met liefdevol, pittig en zeer onwaarschijnlijk dat dat ging gebeuren. Yumiko vond het eigelijk wel grappig dat ze het over hem hadden terwijl hij hen gewoon kon horen. ''Je bent geliefd bij de meisjes hier, zo te horen.'' Zei Yumiko met een lichte grijns terwijl ze hem aan keek. ''Heb je hun ooit gezoend?'' vroeg ze zonder er echt bij na te denken. Van haar laatste vraag kreeg ze wel spijt maar gebeurd was gebeurd dus ze moest het beste maar hopen. Ze keek weer naar het vuur maar haar mondhoeken bleven omhoog. ze kon zichzelf niet voorstellen dat zij zou oot over een jongen zou spreken. Maar ze had dan ook niet echt mensen waarmee ze zulke dingen kon bespreken. En daarbij kende ze nog helemaal niemand van deze school. Ergens vond ze dat wel prettig en goed maar aan de andere kant was het erg eenzaam en had ze wel behoefte aan iemand weer mee ze goed kon praten. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en keek naar haar Chara's. Niet veel later vroeg Lazlo of het haar Chara;s waren. Ze knikte opnieuw. ''Dat zijn Fhai, Coddy en Elisabeth. Ze zijn nu nog erg lief maar als ze wakker zijn wil je ze niet echt mee maken.'' Zei Yumiko met een lichte glimlach terwijl ze naar haar chara's keek.

Hij keek naar Yumi's drie Chara's. Hij glimlachte toen ze hem vertelde dat hij ze niet wilde meemaken als ze wakker waren. "Wel, ze zullen meer praten dan de mijne. Die praten niet. Maar daarbij zijn ze wel drie keer zoveel drukker."
Hij dacht nogeens na over wat Yumi hem verteld had. Haar moeder van Zemfdu en haar vader van Gadara. Het was iets wat Lazlo nog nooit eerder gehoord had. Hij had überhaupt daar nooit over nagedacht. Hij trok zijn wenkbrauwen samen.
Toen glimlachte hij plagerig naar haar. Hij herinnerde zich ook weer haar vraag over het zoenen. "Terug over dat zoenen." Lazlo trok zijn wenkbrauwen op, nog glimlachend. "Misschien heb ik wel eens gezoend. En misschien doe ik dat wel liefdevol en pittig. Wil je me uittesten?" Hij greens gemeen naar haar, als plagerijtje natuurlijk. Eens kijken hoe ze reageerde.

Yumiko keek naar Lazlo en grinnikte. ''Ik zou wel blij zijn als ze eens hun mond kunnen houden als ik dat wil. Maar dat doen ze meestal niet.'' Zei ze met een licht grijnsje. Ze keek hoe Fhai snurkte en zag zelfs een belletje uit haar neus komen die uiteindelijk klapte. Yumiko grinnikte lichtjes toen Coddy overeind kwam en met grote slaperige ogen naar Lazlo keek. Hij keek naast zich en daarna weer naar Yumiko die hem een teken gaf dat het goed was. Coddy viel weer terug en viel al snel weer in slaap.
Ze keek Lazlo aan en zag hoe hij zijn wenkbrouwen samen trok. Ergens vond ze het wel een grappig gezicht dat hij dat deed. ''Het is best bijzonder als je er goed over na denkt. Maar ik vind dat iedereen een voorbeeld moet nemen aan me ouders. Dan zou er geen oorlog zijn in elk geval.'' Zei Yumiko met een vaag glimlachje en staarde weer even naar het vuur. Maar van uit haar ooghoeken zag ze alles.
Ze zag hoe hij plagerig naar haar glimlachte en Yumiko keek hem vaagjes aan. Waarom keek hij zo naar haar? Was hij iets van plan. Een blosje verscheen even op haar wangen en ze keek naar het vuur. Maar uiteindenlijk lachtte moest ze wel lachen.
''Nice try..'' Zei Yumiko met een grijsje en keek hem aan. ''Maar ik denk niet dat je het ook echt doet.'' Zei ze nog steeds met een grijnsje. ''Daarvoor ben je nog iets te u-uhm hoe zeg je dat. Te schattig voor denk ik...'' Zei ze uiteindenlijk grijnzend. Geen woorden maar daden zeggen ze altijd. Dus bring it on.. Of ben je inderdaad zo'n schattig jongetje..'' Zei ze uiteindelijk en grijsde breed naar hem. Eigenlijk was ze hem nu terug aan het plagen. Maar dat had hij wel door. Toch?
Yumiko hield zich nu groot. Ze had nooit gekust met iemand laat staan een zoen. Nouja, misschien één keer maar dat was eerder kleuter liefde en Yumiko telde dat niet echt mee. Maar ondanks ze haar uiterlijk mee had, wou niemand met haar. En waarom niet? Omdat ze anders was. Ze had ouders van verschilde planeten en dan was je anders volgens de 'normale' mensen.

Lazla [[da's rare sla o_o]] Lazlo grijnsde naar haar. "Schattig?" vroeg hij aan haar. "Je vind me schattig?" Hij legde er een nadruk op, wachtend op antwoord, zeker om het uit dit meisje te horen.
Yumi was anders. Anders dan andere meisjes. Oprecht en daarbij toch verlegen. Ze was zo anders, dat Lazlo ervan genoot om haar in deze situatie in zijn handpalm te hebben. Ze leek qua andere meisjes betreft meer met beide benen op de grond te staan en niet achter elke jongen aan te jagen. Juist dit interesseerde Lazlo, en dat was ook de reden waarom juist zij zijn doelwit op het moment was. Hij hield ervan dit soort meisjes te plagen. Meisjes die normaal zekerheid in zich hadden, maar nu even van hun voetstuk worden gekieperd.
Eigenlijk had hij geen intenties. Eigenlijk had hij haar inderdaad geen zoen willen geven. Dat zou te snel zijn. Maar toen praatte Yumi verder.
Pas toen zij door ging, over 'geen woorden maar daden', voelde Lazlo pas écht een sparkel in hem opdoemen. Plaagde ze hem nou terug? Hem? Terugplagen? Dat meisje had lef. Hij grijnsde nog breder. "Daag je me nou uit?" vroeg hij haar, "je denkt dat ik het niet doe? Grapje zeker. Een echte man houd zich altijd aan zijn woord."
Hij ging dichterbij haar zitten. Pal naast haar. Lazlo liet zich niet zomaar uitdagen. Dan had Yumi maar haar mond moeten houden. Hij greep een van haar polsen vast en boog naar voren, met een brede glimlach op zijn gezicht, totdat zijn neus nog maar net een millimeter van de hare bevond.
"Zeg het nog eens," fluisterde Lazlo haar toe, "zeg nog eens dat ik het niet doe. Of durf je niet?"

Yumiko keek hem aan met een lichte grijns. ''Ja, eigenlijk wel.'' Gaf ze eerlijk toe. Ze keek even naar het vuur voor een aantal seconde en keek Lazlo aan. ''Wat wou je daar aan doen dan?'' vroeg ze plagend. Yumiko vond het soms heerlijk om iemand te plagen of streken uit te halen vooral omdat de meeste haar dat niet zagen doen en dat maakte het extra leuk.
Lazlo was in haar op zichten een leuke en aardige jongen al was hij aardig stil, zo af en toe. Omdat Yumiko nooit op viel en andere meestal bekeek wist ze wel ongeveer wie wie was.
Yumiko grinnikte toen hij haar probeerde te over tuigen dat hij het wel deed maar Yumiko wist wel beter. Sommige hadden enkel praatjes maar of ze het ook echt deden? Nee, absoluut niet. ''Een echte man? U-uhm ja. Klinkt logisch. Maar wie zegt dat je geen schattig jongetje bent met grote praatjes.'' Zei Yumiko oprecht maar met een brede grijns op haar gezicht. Lazlo schoof op dichter bij haar en Yumiko trok even haar wenkbrouw op. Deed hij dit om haar te laten denken dat hij dit wel zou doen of was hij dit ook echt van plan. Ze ging van het eerste uit want ze had wel vaker met zulke jongens te maken gehad. Ze keek even naar haar polsen toen ze daar twee warme handen om heen voelde en keek hem aan. Ze schudde haar hoofd met een grijnsje maar toen hij voor over boog begon ze toch lichtjes te twijfelen. Ze luisterde zijn woorden na maar bij het laatste keek ze hem strak aan. ''Wie zegt dat je nu niet gewoon liegt en je me dadelijk niet gewoon los laat als ik zeg dat je het niet durft?'' Zei Yumiko en knipoogde naar hem. ''Maar goed, als jij denkt dat ik bang ben om die woorden te zeggen. Heb je het goed mis.'' Zei Yumiko grijnzend. ''Want je durft het uiteindelijk toch niet.'' fluisterde ze hem zachtjes toe.

"Wat ik er aan doen wou?" herhaalde hij vaagjes, "niets. Integendeel. Ik vind het priiiimaa zo."
Lazlo zag haar knipoog. Zag haar glimlach. Hoorde haar aan. In hem laaide het vuur van de uitdaging, klonk een brul van lust. Hij bevochtigde zijn lippen met zijn tong.
"Aha? Denk jij dat?" Hij liet een hand los van haar pols en sloeg die om haar middel. Hij zou haar plagerijen eens de mond snoeren. Letterlijk.
Zijn glimlach sierde zijn gezicht toen hij zich voorover boog en de laatste resterende milimeter tussen hen opvulde. Zijn vochtige lippen drukte hij op de hare. Om Yumi meteen te laten merken dat hij dit 'liefdevol en pittig' deed, deed hij het zachtjes, maar pakte hij het wel meteen groots aan om zijn tong erbij te gebruiken.
Dit was zijn zoen.
Als ze zich wou wegtrekken, kon zij dat nu doen. Lazlo liet expres zijn hand die om haar middel zat, afzwakken, en liet haar pols los. Als ze dit niet wilde, kon ze hem nu nog wegduwen. Nu kon het nog. Lazlo wist nu toch al dat hij gewonnen had. Hij moest haar alleen niet te hard laten schrikken, anders zag hij haar nooit meer terug.
En dat zou ergens diep in hem, hem heel erg spijten. Want hij begon haar net interessant te vinden.

Yumiko grinnikte lichtjes maar bleef hem aan kijken. Toen ze zei dat hij het uiteindenlijk toch niet durfde bevochtige hij zijn lippen. Yumiko lachtte stilletjes. Dacht hij nou echt dat hij haar over zou halen door te zeggen dat hij wel zulk soort dingen deed. Yumiko liet het komen zoals het komt. Maar ergens bleef ze erg koppig en was ze te zeker van haar zaak. En dat terwijl ze hem amper kende.
''Uhm ja dat denk ik, inderdaad.'' Zei Yumiko met een klein glimlachje. Maar toen Lazlo nog iets naar voren boog en zijn arm om haar middel lag begon de twijfel toe te slaan pas toen ze zijn lippen op de hare voelde werden haar ogen iets groter. Eigenlijk had ze verwacht dat hij zou af haken en zeggen dat ze gelijk had. Maar integendeel. Hij durfde het wel. Haar hart maakte een sprongetje en haar maag draaide 3 keer in het rond. Zoals de meisjes zeiden gingen hij liefdevol te werk maar ook wel weer wat ze noemde 'pittig'. Yumiko sloot uiteindenlijk haar ogen en de tent waar de meisjes in zatten viel stil. Zouden ze kijken? Yumiko opende een stukje van haar mond zodat de kus kon veranderen in een zoen.
Lazlo liet haar pols los en zijn arm om haar middel verzwakte. Ze wist dat het nu haar kans was om af te haken maar dat deed ze dit keer in. In plaats van weg te trekken sloeg ze een arm om zijn nek heen en streelde zijn haren terwijl de andere op zijn borst werd geplant. Ze moesten wel uit kijken dat ze dadelijk niet op de grond lagen.
Na een tijdje scheurde ze haar lippen van die van hem af en keek weg met een blosje. ''U-uhm ja, dat was u-uhm leuk... Denk ik..'' Zei Yumiko tegen het vuur. Ze keek Lazlo weer aan. ''Ik denk er de volgende keer wel beter na voor dat ik je uitdaag.'' Zei Yumiko met een lachje. Haar blos was nog steeds niet weg en die zou pas na een tijdje echt verdwijnen. ''Maar het was pittig, liefdevol en best schattig. Al moet ik toegeven dat ik niet verwachten dat je het nog echt ging doen...'' Zei Yumiko eerlijk terwijl ze hem aan keek. Ergens was ze benieuwd wat hij er van vond. Zou ze het vragen? Nee, dat klonk kinderachtig. Toch? Ze bevochtige haar lippen ondanks deze al nat waren en bleef hem aan kijken. Wat zou hij zeggen?

Toen Yumi zijn zoen beantwoorde, was Lazlo even van zijn stuk. Wat hij niet ging laten merken, natuurlijk. Eigenlijk had hij verwacht dat ze gebruik zou maken van het feit dat hij haar vrij liet om hem van haar af te duwen.
Yumi pakte hem vast. Lazlo liet dit nu niet over zich heen komen waaien, en verstevigde zijn grip weer om haar middel. Zijn hand, waar mee hij haar pols had vastgehouden, legde hij rustig achter haar haar hoofd.
Lazlo was compleet overdonderd door haar. Het plagen was leuk geweest, maar zelfs na zijn genadeslag weigerde Yumi haarzelf compleet over te geven. Ze gaf hem het gewoon weer drie keer zo hard terug. Lazlo wist nu niet of hij het uitdagen daadwerkelijk gewonnen had, want het was nu juist hij die niet wist wat hij met de situatie moest aanvangen. En Yumi. Ze lag zo lief in zijn armen, streelde zo zachtjes zijn haar en had haar zulke zachte lippen tegen de zijne gedrukt, dat hij echt niet meer wist wie van de twee daadwerkelijk 'schattig' genoemd moest worden.
Ook hij merkte de stilte om hen heen op. Was het omdat hij zo in de zoen verdiept was? Lazlo wist dat als Yumi de zoen niet zou beëindigen, hij gewoon door zou gaan. Het was dan maar goed ook dat zij het was die uiteindelijk van hem afstand nam.
Hij luisterde naar haar woorden. "Leuk, denk je?" fluisterde hij zachtjes, "ehm, ja. Ja."
Nog steeds ietwat uit het veld geslagen keek hij haar aan, maar toen Yumi zei dat ze de volgende keer zou uitkijken met het uitdagen van Lazlo, grijnsde hij. "Ja," zei hij voor een derde keer, "dat zal ik maar doen ja." Hij liet een typische jongenslach zien. Alsof hij daadwerkelijk de uitdaging gewonnen had. Hij wilde niet aan haar merken dat zij juist de climax gemaakt had.
"Weet je, ik vond het ook wel heel leuk," sprak hij de waarheid met een glimlach naar haar. Hij had Yumi nog steeds vast, en met de hand die hij had gelegd achter haar hoofd, gleed hij even met zijn vingers door haar haren. Voorzichtig liet hij haar weer los op zijn arm om haar middel na, en ging recht zitten, maar zorgde er wel voor dat Yumi nog tegen hem aanzat.
Toen pas merkte hij, dat ondanks dat de zoen over was, het daadwerkelijk stiller was geworden. Ook in de tent achter hen. Lazlo keek schuin over zijn schouder, voorbij Yumi, naar achteren. "Volgens mij hebben we last van ongewenste toeschouwers."

Toen Yumiko hem vast pakte verstevigde hij zijn grip en Yumiko vond het niet erg. Ze vond het eerder prettig. Het voelde op een rare manier vertrouwd en ergens ook veilig & warm. Ze wist niet wat ze er van moest denken, laat staan zeggen. Ze wist dat als ze Lazlo nu zag in de school dat haar maag omdraaide en haar hart een slag over sloeg. Dat was wel zeker.
Net als haar Chara, Elisabeth was Yumiko erg snel wat de mensen noemde 'verliefd' maar of ze dat echt was, wist ze eigenlijk zelf niet. Om het voor haar makkelijker te maken om te kijken of ze werkelijk verliefd was had ze een lijstje voor zich zelf gemaakt.
Boven aan stond als hij jou zou aanraken wat voel je dan. Als het antwoord was dat ze er warm van werd of iets in die trant ging ze verder met nummer 2 op de lijst. Dit was echter een Ja, nee vraag. Denk je heel vaak over hem, kan je haast niet eten & wil je bij hem zijn elke minuut van de dag. Was dit antwoord ja dan ging ze verder naar de laatste vraag. Zou je het erg vinden als die gene voor je neust met iemand anders zoent. Zou je dan jaloers worden en willen dat jij de gene was dat die zoende. Als dat antwoord ja was dan was ze verliefd. Simpel maar effectief. Yumiko was vaak dat lijstje af gegaan en meestal kwam ze niet verder dan 2. Natuurlijk had Yumiko ook wel eens gehad dat zij met die gene wou zoenen mar ze zou het niet erg vinden als die gene iemand anders zoende ook al is het voor haar neus.
Maar bij Lazlo wist ze dat eigenlijk niet zo zeker. Zou ze jaloers worden als hij met iemand anders zoende? Ze zou het lijstje af gaan om te kijken of ze echt verliefd was. Meestal piekerde ze er dagen over voordat ze er echt was achter gekomen.
De zoen stopte en Yumiko keek hem verlegen aan. Toen hij zei dat hij het heel leuk had gevonden maakte haar hart een klein sprongetje van geluk. Een glimlach sierde haar gezicht. ''Ik ben blij omdat te horen.'' Zei Yumiko eerlijk. Ze keek weer even naar het vuur en vervolgens naar zijn hand die nog steeds om haar middel lag. Zijn losse hand pakte ze voorzichtig vast en begon met zijn vingers te spelen. Dat deed ze wel vaker als ze zenuwachtig was.
Ze keek even naar achter en zag 4 nieuwsgierige ogen hun kant op kijken. Ze grinnikte. ''Hij zoend prima hoor meiden.'' Zei Yumiko met een brede grijns. Toen Yumiko hun hoofden zag moest ze eigenlijk best lachen maar ze hield zich in. Het enige wat ze deed was zacht giechelen. De meisjes gingen hun tent weer in en bespraken met elkaar wat ze gezien hadden. Yumiko had zo het idee dat ze op school heel vijandig werd aangekeken.
Maar ergens kon het haar niet schelen. Ze keek naar Lazlo en drukte heel voorzichtig een kus op zijn wang.

Lazlo keek toe hoe Yumi met zijn vingers speelden en liet haar begaan, van zijn en haar vingers keek hij op naar haar gezicht, die neerkeek op zijn hand, en hij voelde iets in hem waarvan hij het nog niet kende. Erg lief was ze zo.
Hij grijnsde breed op wat Yumiko zei tegen de meisjes. Ergens werd hij er best verlegen van, maar het was geweldig om te zien hoe de meisjes, met ogen zo groot als schoteltjes, hen aankeken, en vervolgens zonder nog iets te zeggen vliegensvlug de tent invlogen. Hij kon hun verontwaardiging en teleurstelling horen, maar het interesseerde hem niets. Hij heeft de nacht van zijn leven.
Toen Yumi naar hem keek en hem vervolgens een kus op zijn wang gaf, brak zijn gezicht voor de zoveelste maal die avond open tot een glimlach. Lazlo keek naar haar terug en trok haar nog iets steviger tegen hem aan.
Hij merkte dat het wat later en ook wat frisser was geworden. "Je hebt het toch niet koud, hé?" vroeg hij gauw aan haar.

Lazlo glimlachte toen er een kus op zijn wang werd gedrukt. Toch beelf het stil. Vond hij de kus op zijn wang wel preetig. Wie zegt dat hij niet alleen glimlacht om haar niet teleur te stellen.
Ze keek hem even aan met een glimlachje. Lazlo trok haar dichter tegen zich aan en Yumiko bloosde lichtjes en schudde heftig haar hoofd van niet. ''Nee? Jij?'' vroeg ze aan hem terwijl ze hem aan keek.
Ze beet op haar onderlip. Even wist ze niets te zeggen. ''Uhmm, zit je allang op Inferno?'' vroeg ze maar na een tijdje. ''Ik heb je namelijk nog nooit echt gezien in de school.'' Iets wat ze eigenlijk nu best jammer vond maar ze moest het er maar mee doen, maar ze zou het maar niet zeggen dat ze het jammer vond dat ze hem niet eerder kende. Maar misschien? Waarom niet. ''Ik vind het best jammer dat ik je niet eerder kende.'' Zei Yumiko eerlijk. Maar zelfs al zou ze hem eerder kennen. Wat zou er dan gebeurd zijn. Wie zegt dat hun dan vrienden waren geworden. Misschien waren ze dan al meer? Ze schudde onmerkbaar haar hoofd. Dat mocht ze niet denken. Misschien zou hij haar net zo gek maken zoals de meisjes in de tent. Zouden ze al eens gezoend hebben met hem? Maar dadelijk was het een player. Misschien was zij wel de volgende scharrel. Ze beet harder op haar onderlip om een vraag te verzinnen om er achter te komen of hij werkelijk een player was. Maar misschien loog hij wel?
Ze slikte even en keek hem aan ''Heb je wel eens eerder met iemand gezoend?'' vroeg ze aan hem. Het was even stil maar na een lange tijd vroeg ze. ''Heb je eigenlijk ooit een vriendinnetje gehad?'' waarna ze metteen nog een vraag stelde ''Ben jij meer van de scharrels en onsjes of meer van de vaste relaties.''
Het waren best veel vragen maar Yumiko moest het antwoord gewoon weten. Misschien kon ze zo achter halen wat de bedoelingen waren hier achter. Haar groene ogen keken hem aan. Ergens was ze erg nieuwsgierig wat hij hier van ging zeggen.

"Ietwat frisjes, koud niet," zei Lazlo terug tegen Yumi. O nee. Koud nooit. Stel je voor dat hij 'als man' aan haar moet toegeven dat hij tot zijn tenen bevroor en zij nergens last van had! Wat een lachertje zou dat zijn.
Lazlo luisterde naar Yumiko's vraag. "Ik zit vanaf begin dit jaar op Inferno," vertelde hij haar, "dus ik denk dat we elkaar gewoon al die tijd misgelopen zijn?" Hij vormde het tot een vraag, om te kijken of hij haar kon overtuigen. Werkelijkheid is, is dat hij gewoon altijd in de schaduwen heeft geleefd. Hij volgde lessen en verdween. In meeste gevallen was hij niet meer dan een naam op een lijst en hing hij het muurbloempje uit. Echter, sinds het incident van laatste week, waarbij hij een Imporiaans meisje had geholpen met het oprapen van haar boeken (die ze had laten vallen nadat hij tegen haar opliep), is hij een fenomeen geworden onder de roddelmensen. Iets wat hem verbaasde. Zo interessant leek hij hemzelf niet echt.
Zijn gezicht kleurde zachtrood toen hij hoorde van Yumiko dat ze het jammer vond dat ze elkaar niet eerder kende. Wat wilde ze daarmee zeggen? Hij wilde haar zeggen dat hij het ook jammer vond, maar het kwam niet over zijn lippen, zo geraakt was hij door deze simpele woorden. Die Yumi zo gemakkelijk gezegd had, dat hij niet dacht dat deze waarde voor haar waren. Waarschijnlijk bedoelt ze er niets bijzonders mee. Hij beet op zijn lip.
Lazlo schrok op toen Yumiko hem plots aankeek en een stortvloed van vragen aan hem stelde. Hij keek haar aan. Zoveel vragen, onzekere vragen. Was ze daadwerkelijk nieuwsgierig? Had ze spijt dat ze hem niet van haar afgeduwd had tijdens de zoen? Of juist niet? Probeerde ze nou een zet te maken? Of wilde ze puur praten? Dat laatste schijnen meisjes vaak te doen, had hij ooit gehoord.
Hij slikte en besloot gewoon antwoord te geven. Zou hij ooit een pass naar Yumi willen maken, moest hij beginnen met gewoon eerlijk te zijn. "Ja," zei Lazlo op de eerste vraag, "ik heb wel eens eerder gezoend. Twee keer. Allebei nog voor Inferno uit." Zou het een redelijk antwoord zijn? Straks dacht ze dingen van hem! Hij moest het goed spelen. "Ze zijn allebei mijn vriendin geweest. En hebben me allebei aan de kant gezet." Dat laatste deed hem ergens pijn, maar ja. Hij likte over zijn lippen toen hij bij haar laatste vraag aankwam.
"Ik-- " Lazlo kreeg de woorden niet volledig over zijn lippen. Toen klapte hij dicht. "Waarom vraag je dat eigenlijk?" vroeg hij haar. Zijn stem klonk een octaaf lager. "Niet vervelend bedoelt, maar dat zijn redelijk persoonlijke zaken, denk ik."
Hij keek haar recht terug aan in haar groene ogen en smolt even, maar bleef vastberaden.

Yumiko keek Lazlo aan. ''U-uhm het is inderdaad wel fris maar ik heb het niet echt koud. Maar dat komt omdat ik de kou wel gewend ben op Gadara.'' Zei Yumiko eerlijk. ''En omdat ik bij het vuur zit en tegen jou aan zit. Het maakt het toch een stuk prettiger..'' Zei Yumiko eerlijk. Maar beet daarna even op haar onderlip. Had ze dat laatste wel moeten zeggen? Wat nou als hij nu verkeerde dingen ging denken?
Yumiko knikte uiteindelijk toen hij weer sprak. ''Ik denk het.'' Zei ze. Ergens was het logisch want Yumiko was nou niet echt graag het middelpunt. Ze was meestal verscholen in hoekjes of in de bibiotheek op de sprookjes afdeling. Een afdeling waar niemand meer echt kwam. Maar Yumiko vond het heerlijk. Gewoon die fantasie verhalen met een happy-end. Iets wat zij nooit had mee gemaakt. Yumiko kende niet echt een happy-end. Misschien kwam dat omdat dit nog niet het einde was voor haar. Maar Yumiko was geen boek die je hoofdstuk voor hoofdstuk makkelijk kon uit lezen.
Als je Yumiko wilde leren kennen zou je haar elke dag moeten zien en spreken een jaar lang. Net zolang tot dat je gek werd van elkaar. En de meeste kende haar zelfs dan niet door en door. Elke keer kon ze weer wat doen waarover die gene zich verbaasde.
Ze slikte even en begon vragen te stellen die Lazlo uiteindelijk beantwoorden. Ze luisterde aandachtig naar de antwoorden die hij gaf en sommige verbaasde haar zelfs. Hem aan de kant zetten? Ze wou vragen waarom ze hem aan de kant hadden gezet maar toen ze zijn gezicht zag besloot ze dat maar niet te vragen.
Yumiko hield haar hoofd schuin toen hij antwoord gaf op de laatste vraag. Hij leek er moeite mee te hebben. Een antwoord dat begon met ik. Wat zou dat zijn? Toen kaatste Lazlo een vraag terug waardoor Yumiko nerveus werd en ze haar wijsvingers tegen elkaar aan begon te duwen terwijl ze er naar keek. ''I-ik ik was nieuwsgierig..'' Zei ze uiteindelijk zonder hem aan te kijken. Mooi niet dat ze ging zeggen dat ze hem aan het uit horen was om er achter te komen wie hij was. Ze keek hem weer recht aan. ''Sorry, I-ik zal zulk soort dingen niet meer vragen als jij dat niet wil..'' zei ze stotterend. Waarom werd ze nou altijd zo nerveus als iemand haar betrapte. Ze keek weer naar haar vingers en duwde deze op elkaar. Maar toch? Waarom zou hij geen antwoord op die vraag willen geven? Zo erg was die laatste vraag toch niet? Zou hij haar nu raar vinden? Hij zou vast dingen over haar denken maar wat. Ze beet op haar onderlip. Waarom was ze nou geen volbloed Gadraan dan kon ze zijn gedachtens lezen..

Lazlo voelde zich op zijn hart getrapt toen hij zag hoe Yumiko reageerde. Hoe ze haar vingers bij elkaar bracht en van hem wegkeek. Ze was nog steeds in zijn armen, maar het leek erop alsof ze van schrik acht meter achteruit was gewijkt.
Was hij te hard geweest? Misschien. Maar wat Yumi hem vroeg kon hij toch ook niet zomaar laten gebeuren? Niet zomaar toch? Het ging haar niets aan hoe pijnlijk zijn relaties verlopen waren. Helemaal niets.
Yumi sprak haar laatste woorden en Lazlo beet op zijn tong. Verdorie. Ze stotterde. Ze was nerveus. Hij was toch te koud geweest. Maar hij kon toch niet zomaar...
Lazlo verzachtte zijn blik niet en keek haar strak aan, ondanks dat Yumi wegkeek. Hij legde zijn vrije hand over de spelende vingers, en de hand die op haar rug gelegen had, kwam van haar los en pakte haar met twee vingers vast bij de kin. Hij richtte haar gezicht tot hem. "Kijk me eens aan."

[[zo. langer ga ik m niet maken anders ben ik m miss weer kwijt D: ]]

Yumiko duwde haar wijsvingers tegen elkaar aan terwijl ze er naar keek. Dit was een tik van haar als ze nerveus was. Een andere tik van haar was dat ze op haar onderlip beet. Of aan haar mouw sabbelde. Maar dat laatste was enkel als ze zich zelf rustig moest zien te krijgen. Het was een rare tik maar als zij er rustig van werd hadden andere er maar mee te leven.
Yumiko keek hem niet aan dat durfde ze niet echt. Ze beet op haar onderlip. Zou hij boos zijn dat ze het had gevraagd? Ze had het niet moeten vragen. Ze had er toch spijt van gekregen. Het was ook stom om het te vragen. Toch? Maar het was wel iets wat ze wou weten. Ze beet op harder haar onderlip en proefde uiteindenlijk de mentale smaak van bloed in haar mond.
Ze zag hoe Lazlo's hand over haar spelende vingers ging en Yumiko keek hem aan. Heel even. Het waren maar enkele secondes waarna ze naar haar schoenen keek. Elke keer zocht ze iets om niet naar hem te hoeven kijken.
Ze voelde twee vingers onder haar kin en hij draaide haar hoofd maar Yumiko keek hem nog niet aan. Ze keek naar het vuur en naar hun schaduwen dat wel een grappig gezicht was want ze leken net een stelletje in de schaduw maar in het echt? Nee.
Uiteindelijk keek ze hem toch aan. Recht in zijn bruine ogen en slikte even. Haar maag draaide nog een keer en haar hart sloeg sneller dan normaal. Ze beet opnieuw op haar onderlip. ''S-sorry. Ik had het niet mogen vragen..'' stotterde ze zachtjes en keek even snel weer omlaag maar omdat Lazlo zijn vingers nog steeds onder haar kin hield keek ze hem toch weer aan. Waarom kon hij haar zo nerveus maken.

Lazlo voelde Yumiko's nervositeit in zijn handen doortrillen. Haar vingers begraven onder zijn ene hand en haar kin op de ander. Hij slikte zijn vastberaden blik weg. Het was alsof hij een teer vlindertje in zijn handen had, die bang was om pijn gedaan te worden. En hij wilde vlinders als Yumi absoluut geen pijn doen.
Toen ze zachtjes haar woorden stotterden vezachten zijn boze ogen. "Yumi," zei hij haar naam zachtjes.
Hij slikte een keer. "Luister... ik," begon hij en hij moest nog eens slikken, "dus..." hij viel stil. Hij liet haar hand los en nam haar gezicht in beide handen.
Alleen maar kijken kon hij.
Verdorie. Nog nooit. Nog nooit eerder was hij zo verlegen geweest. En zeker nooit voor een meisje. Waarom, waarom, was hij het nu wel? Waarom voelde hij zich zo opgelaten? Tegenover een meisje die hij net pas ontmoet had! Hij kende haar nog niet eens goed genoeg. Toch?
Lazlo haalde diep adem. "Beloof me dat je die vraag nooit meer stelt," zei hij uiteindelijk, "beloof me dat je niet vragen stelt over... over dat soort dingen. Relaties en zo. Vriendinnetjes. Überhaupt over vroeger. Alsjeblieft. Beloof het me, Yumi."

Yumiko keek hem aan. Nog steeds beet ze op haar onderlip en slikte. Wat zou hij nu doen. Wat was hij uberhaupt van plan. Pas toen ze begon te stotteren keek hij haar niet meer zo heel boos aan. Maar bepaald liefdevol keek hij haar ook niet aan. Ze wist eigenljk niet goed hoe hij naar haar keek. Ze slikte even toen hij begon te praten. Yumiko zei niets, stel dat hij wel boos zou worden dit keer.
Zijn warme hand die op haar handen hadden gelegen werd nu op haar wang gelegd en Yumiko keek Lazlo zwijgend aan. Na een lange stilte vervolgde hij zijn woorden. Ze keek hem eerst raar aan en trok haar wenkbrouw op. Waarom zou ze hem daar geen vragen mogen over stellen. Zat daar iets achter. Had hij dan iets gedaan in zijn leven wat niemand mocht weten?
Yumiko beet op haar onderlip en keek Lazlo aan. ''Maar...'' Begon ze eerst. Ze wou er achter aan zeggen hoe ze hem dan leerde kennen. Ze had de neiging het te zeggen en ze beet harder op haar onderlip om zichzelf tegen te houden maar uiteindelijk kreeg ze het toch niet voor elkaar.
''Maar hoe leer ik je dan kennen?'' vroeg ze zachtjes aan hem. Ze keek recht in zijn ogen en verzweek er bijna onder. ''I-ik...'' Yumiko zuchte uiteindelijk. ''Beloofd...'' Zei ze uiteindenlijk en keek weg voordat ze zich dadelijk nog op andere gedachtes ging brengen en toch vragen ging stellen. Ergens werd ze nu nog nieuwsgieriger maar als Lazlo echt wat gedaan had in zijn verleden zou ze er niet naar vragen. Uiteindelijk kwam alles toch uit. Misschien kon ze het aan wat libunnen vragen. Ze slikte even en keek naar het vuur dat nog steeds voor haar ogen dansde.

Yumiko keek met een blik naar Lazlo alsof hij haar ter plekke zou opeten en haar botjes in zijn kussensloop zou bewaren. Ze leek haarzelf het zwijgen te hebben opgelegt, bang hoe hij zou reageren. Het deed hem pijn, maar tegelijkertijd wist Lazlo dat het zo goed was.
"Je wilt me niet leren kennen," zei hij tegen haar, "dat wil je niet." Lazlo leek het voor haar vast te bevestigen. Hij zwol zijn borst op door een grote ademteug in zijn longen op te slaan.
Hij hield zijn adem op een zwakke manier in, totdat Yumi, tegen haar zin in, het beloofde. Ze zei het vertwijfeld. Bedachtzaam. Met een zucht. Meende ze het wel? Dacht ze er toch wel achter te komen? Iets laaide in Lazlo weer op, en zijn handen verstevigden om Yumi's gezicht.
Ze keek van hem weg. Lazlo snoof.
"Meen je het?" fluisterde hij terug, duidend op haar verzuchtende manier van praten, "beloofd beloofd?" Hij keek haar dringend aan ondanks het feit dat zij naar het vuur keek. Hij wilde er zeker van zijn dat ze niet achter zijn historie zou komen. Dan zag hij haar nooit meer. Dat wilde hij niet.
Egoïstisch van hem, eigenlijk.
En toch stond zijn besluit vast. Yumiko zou er niet achter komen. Nooit.

Yumiko keek hem aan toen hij zei dat ze hem niet wilde leren kennen. Ze trok haar wenkbrouw op. ''Ow nee?'' vroeg ze aan hem. ''Waarom zou ik dat niet willen?'' Zei ze nog steeds met haar wenkbrouw op getrokken. ''Als ik je niet wou leren kennen dan was ik nooit een uitdaging met je aangegaan en had ik je nooit gezoend. Dan had ik je weg geduwd en je genegeerd. En aangezien ik wel met je heb gezoend en nog steeds met je praat. Wil ik je wel leren kennen.'' Zei Yumiko op recht.
Ergens viel het haar op dat hij geen vragen aan haar stelde. Wilde hij haar niet beter leren kennen? Ze beet op haar onderlip.
Een halfling. Waarom konden haar ouders nou niet alle twee van gadara komen of van Zemfdu? Waarom was zij nou precies een halfling. Niemand zag een halfling staan. Een halfling was anders. Soms had ze het gevoel dat ze de enige halfling was. Dat kwam ook omdat ze nooit een andere halfling was tegen gekomen. Elke keer had ze zich moeten bewijzen om niet raar of anders gevonden te moeten worden en meestal werkte ze zich dan 3 keer zo hard in de nesten en was zij juist raar.
Lazlo verstevigden zijn grip en keek haar doordringend aan. Ze keek hem aan en knikte. ''Ik beloof het je op de grond van mijn hart.'' Zei Yumiko zacht terwijl ze hem aan keek. Ze keek weer ven in zijn bruine ogen en dat even dat ze smolt.
Ze legde haar handen op die van hem en haalde ze van haar gezicht af. Maar toch hield ze zijn handen vast. Haar vingers speelde weer met die van hem terwijl ze hem aan keek.
''Ik wil je wel leren kennen, Lazlo...'' Zei Yumiko vast besloten.