Hello stranger...

"Okée," fluisterde Lazlo zacht om het goed tot zichzelf door te laten dringen, "okée." Hij liet haar =w=" eheh zijn handen van Yumiko's gezicht glijden en keek toe hoe ze speelde met zijn vingers. Zijn voorhoofd rustte nog steeds tegen de hare.
Hij hoorde Yumi's vastberaden woorden en wilde er weer hard ertegenin gaan, maar beet op zijn tong om zichzelf in te houden. "Dat... wil je, wil je niet." Het klonk totaal niet overtuigend. Hij snapte het niet. "Waarom, waarom?" Ademloze woorden. Hij had hier teveel moeite mee. Teveel.
"Ik wilt niet..." tranen slikte hij door en zijn stem kraakte, "ik wil niet dat je me leert kennen. Dat is niet goed. Ik... ik vind je aardig. En ik wil met je kunnen omgaan. Als je me kent, wil je dat niet. Dan raak ik je kwijt." Hij sprak in simplistische zinnen. "En ik wil je niet kwijt, Yumiko. Dat is egoïstisch van me. Ik weet het. Maar ik wil het niet."

''Ik wil je wel leren kennen, Lazlo..'' Zei Yumiko eerlijk terwijl ze met zijn vingers speelde. Ze bleef kijken naar hun handen maar keek hem daarna toch aan. ''Waarom?..'' Ze beet even op haar onderlip. Ze kon moeilijk zeggen dat ze hem stiekem wel leuk vond toch? ''Omdat je me wel intersant lijkt.'' Zei ze eerlijk tegen hem. ''Daarom.. dus..'' Zei Yumiko met een glimlachje. Zijn stem kraakte en Yumiko hield haar hoofd een beetje schuin. Ze werd diep geraakt door zijn woorden. Er verscheen zelfs een klein blosje op haar wangen. Yumiko keek hem aan en legde een hand op zijn wang en streelde deze zachtjes. ''We doen allemaal dingen waarvan we spijt hebben en het verleden is nou eenmaal gebeurd en er is niets meer aan te doen. Het verleden zegt niet wie je bent Lazlo. Mensen veranderen...'' Zei ze liefjes. Een glimlachje sierde haar lippen. ''Wat er ook gebeurd je raakt me niet meer kwijt. Ik beloof het je op alles wat ik lief heb.'' Zei ze rsutig en drukte vervolgens een klein kusje op zijn andere wang waarna ze hem aan keek. ''Ik beloof het je... als jij mij beloofd dat je altijd eerlijk tegen me ben...'' Zei Yumiko terwijl ze hem aan keek met licht twinkelde ogen.
Achter haar hoorde ze enkele meisjes praten ook over haar dit keer. Yumiko wist dat ze nog aan de stok kreeg met die meiden maar ergens wist ze dat ze dit keer van zich af kon bijten...

Lazlo slikte luid. "Yumiko," fluisterde hij de naam die hij deze avond pas had geleerd te zeggen. De naam die nu als iets magisch voor hem had. Hij wist dat hij die naam voor altijd zou blijven onthouden.
Dammit. Hij kende het meisje nu pas en ze was nu al van zoveel meer waarde voor hem dan elk ander waar hij van hield. Vrienden en familie, ze leken bijna in het niets te vallen naast Yumi. Toen hij haar tedere kus tegen zijn wang voelde, voelde hij tranen opwellen.
"Ik beloof het je," zei hij zachtjes. Eerlijk zal hij altijd tegen haar zijn. Ja. Natuurlijk wel. Hij wilde haar ook meteen beloven dat hij niets voor haar zou verzwijgen, maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Juist dan zou hij al meteen zijn eerste belofte verbreken. Hij keek haar aan in haar doordringende groene ogen, die twinkelend zijn blik beantwoorden, en hij glimlachte zwak. Zulke lieve woorden. Hoewel zijn hoofd ertegenin wilde gaan, weigerde zijn instinct. Hoe zou hij er überhaupt woorden voor kunnen vinden er iets op in te kunnen brengen? Haar woorden waren veel te lief en te doelbewust geweest. Hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen.
Met zijn glimlach, inclusief de tranen in zijn ogen, bleef Lazlo haar aankijken. "Dank je, Yumi."

Yumiko glimlachtte lief naar hem. Nog steeds streelde ze zijn wang. Het voelde prettig, maar vooral warm. Toen ze zijn wang had gekust zag ze tranen in zijn ogen. Ze keek er verward naar. Had zij dat gedaan? Ze beet even op haar onderlip maar toen Lazlo haar beloofde altijd eerlijk tegen haar te zijn glimlachtte ze naar hem.
Ze veegde de tranen in zijn ooghoeken weg met een glimlachje en drukte hem tegen haar aan. Haar armen lagen om zijn nek. ''Je bent me allereerste echte vriend Lazlo en dat zul je altijd blijven..'' Zei Yumiko eerlijk. Want hiervoor had ze geen vrienden ook niet op haar eigen planeet. Die hadden haar allemaal laten vallen toen ze er achter kwamen dat ze een halfling was. Daarom zei ze meestal al op het begin dat ze een halfling was zo bleven de meeste mensen al bij haar weg zonder dat ze haar ook maar echt kende. Een halfling was bijzonder vonden de oudere mensen maar de mensen van haar leeftijd vonden het ook bijzonder en omdat je bijzonder was, was je anders dan hun en dan ook gelijk raar omdat je anders was dan hun. Maar Yumiko had geen behoefte aan zulke mensen.
Ze glimlachtte ondanks hij haar glimlach niet kon zien. Ook al kende ze Lazlo net het was een bijzondere jongen in haar ogen. Iemand waarmee ze kon op schieten en mee kon praten als dit nodig was. Ze groef haar hoofd in zijn kleding en snoof zijn geur op. Hij rook zoet. Ergens ook vertrouwd.

Lazlo liet haar zijn tranen wegwrijven en keek haar met een waterige glimlach aan. Toen ze hem omhelsde, was hij even overdondert door deze tedere handeling, maar al gauw sloeg hij zijn armen om Yumiko heen en drukte haar stevig tegen zich aan. Hij voelde haar adem langs zijn huid strijken en vanbinnen tintelde hij.
Lazlo luisterde naar Yumi. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Vriend. Stiekem wilde hij maar dan alleen een vriend zijn, maar als hij hoorde dat hij de eerste was, liet Lazlo zijn zelfzuchtige gedachten vallen en dacht na. Eerste? Wat had het meisje dan doorgemaakt in haar leven, dat het zo lastig was vrienden te hebben? Hij kon zich niet voorstellen dat een meisje als Yumiko eenzaam was. Ze leek zo lief. Ze had lef. Waarom zou ze dan geen vrienden kunnen hebben?
Hij bedacht zich even dat het misschien een probleem was dat ouders van twee planeten zouden komen, maar hij had daar geen moeite mee. Waarom anderen dan wel? Hij tuitte zijn lippen vragen, maar dit kon Yumiko toch niet zien.
Lazlo legde zijn hoofd op de hare. Het voelde zo veilig, Yumi in zijn armen. Hij zou uren kunnen doorbrengen zo, zittend, met zijn meisje dicht tegen zich...
Stop. Het was zijn meisje niet. Nog niet. Lazlo schudde zijn hoofd. Hij moest niet te hard van stapel lopen. Maar juist deze gedachte verwarde hem meer en hij verstevigde nog meer zijn grip op Yumi. Hij zuchtte om zijn eigen dwazigheden en drukte zijn gezicht tegen haar haren.

Yumiko merkte dat hij verbaasd was dat ze hem omhelsde maar toch hield Yumiko hem vast. Haar armen om zijn nek en haar hoofd op haar eigen arm die om zijn schouders zat. Pas toen ze zijn armen voelde kwam er een warme gloed over haar heen. Een warme gloed die haar liet blozen en glimlachen. Ze verschoof haar hoofd en legde deze tegen zijn borst aan terwijl haar vingers met zijn haren speelde. Ze sloeg een vertederde zucht en sloot haar ogen. Lazlo legde zijn hoofd op die van haar waardoor haar mondhoeken krulde tot een glimlach. Het voelde zo veilig & warm. Ze kon hem zo voor eeuwig wel vast blijven houden maar naar enkele minuten liet ze hem toch maar los.
Ze keek hem aan met een glimlachje en wreef nog even over zijn zachte wang heen. Ze kon zich niet voorstellen waarom hij niets wou vertellen over zijn verleden. Maar ze zou zich aan haar belofte houden al kreeg ze het wel steeds moeilijker.
''Ik kan me niet voorstellen dat jij geen vriendin heb. Je bent zo lief, zo aardig.. Zo l-..'' Ze stopte maar met praten voor dat ze dadelijk dingen zou zeggen die ze eigenlijk niet hoorde te zeggen. Zeker niet bij een eerste ontmoeting. Ze glimlachtte flauwtjes en legde haar hand op haar achterhoofd. ''Vergeet maar wat ik zei..'' Zei ze wat ongemakkelijk met haar hand achter haar achterhoofd. Ze legde haar hand weer op haar schoot en keek er naar. Wat moest ze nu nog zeggen tegen hem? Ze moest iets zeggen waardoor ze niet zo dom klonk. ''Uh-uh.. Ben je blij dat we morgen weer terug gaan naar Inferno?'' vroeg ze maar snel om er over heen te praten zodat hun gesprek niet zo stil vallen. Dit was het eerste wat ze kon bedenken zonder dat ze zich in een ongemakkelijk situatie zo werken. Al had ze dat de net wel gedaan.

Lazlo pruilde even zijn onderlip toen Yumiko uit zijn armen verdween, maar verbeterde zichzelf snel.
Hij voelde haar warme hand teder over zijn wang strelen en keek haar met flikkerende ogen aan. Toen Yumi praatte, en haar zin abrupt afbrak, knipperde Lazlo een paar keer met zijn ogen. Hij wist niet wat hij moest zeggen, of denken. Vooral niet toen Yumiko hem zei dat hij dat beter kon vergeten.
Lazlo trok zijn wenkbrauwen samen terwijl hij Yumi aankeek. Hij voelde hoe haar hand zijn wang verliet. Hij wilde zijn mond opentrekken, maar dat was ook precies het moment toen Yumi weer opsprak en over haar eigen woorden heenging.
Hij keek haar beduveld aan, vanwege het feit dat hij het maar 'moest vergeten', maar besloot gewoon antwoord te geven op haar laatst gestelde vraag. "Ik ben wel blij, ja," gaf hij toe, "Ilach is geen planeet voor mij. Veel te droog."
Lazlo voelde zich ongemakkelijk. Het leek alsof Yumiko de laatste vraag alleen maar stelde puur om maar ergens over te praten. Pff. Meiden.
"En jij?" speelde hij het spelletje maar mee.

Yumiko zag dat hij pruilde en ergens moest ze er wel om lachen. Ze giechelde zachtjes met haar hand als een soort vuist tegen haar mond aan. Ze giechelde met haar ogen dicht maar keek Lazlo toch weer aan waarna ze over zijn wang streek. Zijn ogen flikkerende. Hij was zo knap. Ze schudde zich los van deze gedachtes want stel nou dat hij haar niet leuk vond. En daarbij ze kende elkaar net. Ze glimlachte lichtjes naar hem. Ze begon weer met praten maar maakte uiteindelnlijk haar zin maar niet af en zei dat hij dat maar moest vergeten waardoor hij haar raar aan keek. Ze had zich in een ongemakkelijke situatie gewerkt en dat liet ze duidelijk zien. ''Het is beter als je dat laatste maar vergeet.'' Zei Yumiko wat ongemakkelijk. Even drukte ze haar vingers op elkaar en dacht na over wat ze kon zeggen zodat ze er over heen kon praten. Ergens was ze blij toen ze de vraag stelde dat ze normaal antwoord kreeg en niet een vraag van waarom hij dat moest vergeten. Want wat moest ze dan zeggen. ''Vergeet het maar want het is kinderachtig?'' Misschien dat? Ze beet op haar onderlip maar glimlachte uiteindelijk toen hij haar vroeg of ze blij was dat ze morgen weer op Inferno zatten. Ze haalde haar schouders op. ''Ik weet het niet echt, het is hier wel droog maar wel donker. En ik ben daar aan gewend en op Libunno is het niet zo donker en moet ik weer aan het licht wennen. Maar, ik ben blij dat ik nu iemand heb gevonden waarmee ik kan praten als ik me verveel...'' Zei Yumiko met een vaag glimlachje. Ze beet even op haar onderlip. ''U-uhm als je me zoekt op school, 9 van de 10 keer zit in de bibiotheek op de sprookjes afdeling...'' Zei Yumiko eerlijk tegen hem. Het was meer een schuilplek voor haar geworden. Ze kon er ontspannen en de kussens die er lagen waren heerlijk om een dutje te doen. Yumiko had er één keer zelfs over nacht omdat de bibiothenresse haar over het hoofd had gezien toen ze ging afsluiten. Erg had Yumiko het niet gevonden want zo kon ze de hele nacht lezen zonder dat iemand zei dat ze het licht uit moest doen.

Lazlo vroeg zich inderdaad af waarom hij het moest vergeten. Was wat Yumiko hem vertelde niet waar? Durfde ze het niet te zeggen? Of zat hij zichzelf nu gek te maken?
Hij luisterde naar haar antwoord op de vraag die hij teruggekaatst had. "Ikzelf ben niet echt gewend aan donker, hoor. Absurd veel licht ook niet," voegde hij toe, "meer een beetje ertussen in. Maar," hij keek haar grijnzend aan, "als je last heb van het licht hoef je me alleen maar op te zoeken. Druk ik je wel tegen me aan. Hoef je het licht niet te zien." Hij knipoogde naar haar, "en ik zal zeker tegen je aanpraten als je jezelf verveeld. Met plezier zelfs."
Lazlo keek haar geamuseerd aan. "De sprookjesafdeling?" vroeg hij haar. Hij had haar nog niet gezien als een dromertje, maar als hij erover nadacht, had hij zelfs niets snoezigers kunnen bedenken dan Yumiko lezend in sprookjesboeken.

Yumiko keek Lazlo aan. ''Gadara is één van de donkerste planeten die er zijn. Je ziet er geen hand voor ogen als je geen Gadraan bent. Dus als je daar ooit bent moet je maar iemand vinden die wel kan zien.'' Zei ze met een glimlachje. ''Mijn moeder heeft jaren hand in hand met mijn vader gelopen omdat ze niets zag. Nu wel omdat ze het gewend is geraakt.'' Zei Yumiko met een glimlachje. ''Dus eigenlijk is het licht van Libunno al best fel. Gelukkig ben ik nooit op Imporan geweest want daar is pas echt veel licht.'' Zei ze met een glimlachje. Toen ze zijn grijnsje zag op zijn gezicht en ze zijn woorden hoorde bloosde ze lichtjes. Maar toen hij ook nog naar haar knipoogde dacht ze dat ze smolt. Haar hart klopte sneller en Yumiko keek even weg waarna ze verlegen naar hem glimlachtte. Yumiko's Zemfdu kant was naar boven gekomen en dat maakte haar schattig en snoezig. ''Ik zal het zeker doen als ik last heb van het licht.'' Zei ze met een verlegen glimlachje. ''Maar nu denk ik dat ik vaker last ga hebben van het licht dan normaal.'' Zei Yumiko eerlijk en duwde even haar vingers op elkaar waarna ze hem aan keek. Ze glimlachte breed toen hij zei dat hij met plezier tegen haar zo praten.
Pas toen hij haar woorden herhaalde knikte ze naar hem. ''Ik vind het heerlijk op daar in te lezen...'' Zei ze iets wat verlegen. ''Vind je het kinderachtig?'' vroeg ze wat onzeker aan hem. Ze beet even op haar onderlip.
''Er zijn echt heel veel sprookjes boeken, ik heb de helft nog niet eens gelezen. Ik ben pas net klaar met de Gadraanse sprookjes.'' Zei Yumiko eerlijk. ''Mijn Chara's vinden het altijd wel leuk als ik ze voor lees uit die boeken. Vooral Elisabeth vind sprookjes helemaal het einde. Het loopt altijd zo romantisch en liefdevol af.'' Zei ze eerlijk. ''Een happy-end. Al hoewel de Gadraanse sprookjes soms slechter af lopen dan sprookjes van Zemfdu. Best grappig om te zien hoe erg planeten verschillen.'' Zei Yumiko een beetje dromerig maar keek Lazlo vervolgens weer aan. ''Wat lees jij voor boeken? Of lees jij geen boeken?''

"O nee, ik vind het helemaal niet kinderachtig!" wees Lazlo Yumi erop, "ik vind het leuk zelfs."
Hij luisterde naar Yumi en betrapte haar erop dat ze het erg magisch vond, boeken. Hij wist ook dat Chara's een deel van jou waren, en als haar Chara's het daadwerkelijk zo mooi vonden, kon hij amper bevangen hoe mooi Yumiko ze dan wel moest vinden. Lazlo glimlachte.
Hij zag haar dromerige blik. Het was betoverend om haar zo te zien. Lazlo voelde even zichzelf van adembenomen. Toen Yumiko haar vraag stelde, bleven hij haar even aankijken, voordat hij echt antwoord gaf.
"Ik lees weleens, maar niet veel," zei Lazlo uiteindelijk, "nog nooit echt tijd voor gehad, eigenlijk." Het was niet dat hij het niet leuk vond. Meer dat hij wist hoe de echte wereld in elkaar zat, en dat die vaak anders was dan wat er in de boeken voor werd gedaan. Soms vond hij het wel mooi te ontsnappen. Maar daar had hij tot nu toe nog niet de moeite voor kunnen nemen.

Yumiko knikte ze was opgelucht dat hij het niet kinderachtig vond en was blij dat hij het wél leuk vond. Dat liet ze dan ook zien door naar hem te glimlachen. ''Ik zal je als we op Inferno zijn laten zien welk boek ik heel erg mooi vond. Op het begin was hij heel erg zielig maar het eindigd wel heel mooi.'' Zei Yumiko met een glimlachje.
''Soms zou ik willen dat ik eens in een sprookje leefde. De prins op het witte paard ontmoeten en dat hij mij dan mee neemt naar zijn kasteel waar we nog lang en gelukkig leven. Het zou me prachtig lijken..'' Zei Yumiko met een zucht waarna ze Lazlo aan keek. ''Hoe zou jij het vinden als je in een sprookje zou leven en in welk sprookje zou je dan willen leven?'' Vroeg ze nieuwsgierig aan hem.
Ergens was ze daar best nieuwsgierig naar en daar bij hield ze zich aan haar belofte en leerde ze hem toch kennen. Het was misschien dan een maffe vraag maar ze hadden het nou eenmaal over sprookjes dus waarom zou ze het niet vragen?
Ze keek ven naar haar slapende Chara's en glimlachtte uiteindelijk vertederd naar ze. Ze zaggen er zo schattig uit. Door naar haar Chara's te kijken kwam er metteen een vraag naar boven. ''Waar zijn jou Chara's eigenlijk?'' vroeg ze aan hem.

Lazlo tuitte zijn lippen. "Sprookje leven? In welk sprookje dan?" hij herhaalde de vraag zo beduveld dat hij niet zeker wist of hij het goed gehoord had, "ik... ik zou graag in een sprookje willen leven, denk ik. Eentje zonder pijn. En de prins op het witte paard zijn," hij grijnsde en grinnikte kort, maar verbrak toen zijn illusie. Hij wist dat er van alles kon gebeuren, behalve het leven in een sprookje. Sprookjes waren niet waar.
Toch ging hij terug naar het gesprek. "Ik zou graag het boek willen zien waar jij zo van genoot," hij keek even naar de Chara's, "wil je me ook voorlezen?" Hij glimlachte weer naar haar. "Die van mij gaan dat vast ook gaaf vinden."
Toen stelde Yumi de vraag waar die van hem dan eigenlijk waren. "Kjell en Yentl? Die... heb ik zelf ook niet meer gezien. Achtergelaten in de tent. Ze zullen wel slapen."

Yumiko knikte toen hij haar vraag herhaalde. Was haar vraag zou gek dan. Misschien geloofde hij niet dat ze die vraag had gesteld maar haar knik bevestigde dat hij het goed had gehoord.
Ze hield haar hoofd schuin maar haar mondhoeken krulde er na al. Ze ging proberen een move te maken naar hem maar of dit echt zou gaan lukken of het anders een mislukte poging zou gaan worden wist ze niet echt. Ze hoopte maar op het beste.
''Je heb nog enkel nog een wit paard nodig. Want je voldoet al aan de eisen van een prins. Je bent lief, knap, vastberaden en volgens mij ook romantisch & dapper. En daarbij je kan goed zoenen.'' Zei ze met een licht blosje. ''Dus je zou dan enkel een kroon en een mantel om moeten en een staf.'' ''Nee, wacht dat is een koning.'' ''U-uhm nee alleen een kroontje.'' Zei Yumiko dromerig waarna ze hem met een brede glimlach aan keek.
Nu nog hopen dat hij het door had. Maar dat zou haast onmogelijk zijn. En als hij het door had wat zou hij dan gaan doen. Het zat er dik in dat hij haar af wees als hij het door had.
Gelukkig stelde hij alweer een volgende vraag waar op ze hem met fonkelde ogen aan keek. ''I-ik ik... Ja tuurlijk. Lijkt me leuk..'' Zei ze uiteindelijk verlegen op zijn vraag en glimlachte weer naar hem. Toen hij zei dat zijn Chara's sliepen knikte ze enkel en keek hem daarna weer met een glimlachje aan. Ergens werd ze best verlegen van hem maar dat liet ze maar niet merken. Tenminste dat probeerde ze en dat lukte eigelijk niet want zelfs al zou je haar niet zien zou je het merken.

Lazlo grijnste breed. "Vind je?" hij dacht na, "en waar haal ik een wit paard vandaan? Een kroontje valt te maken met karton." Hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd. "Maar dat wordt lachwekkend."
Hij zag haar dromerig kijken, en glimlachte verlegen. Hij was erg gevleid door haar woorden. "Hm?" klonk hij, "wil je daar iets mee zeggen?" lokte hij haar uit.
Lazlo boog zich iets dichter naar Yumiko toe. Hij keek in haar groene ogen, die in het licht van het vuur schitterden. Hij pruilde zijn lippen en zette zijn puppy ogen op. "Yumi? Als ik mijn paard vind, en mijn kroon, mag ik dan jouw prins zijn?"

Yumiko knikte heftig van ja en bloosde nog lichtjes terwijl ze haar blik weer richten op het vuur dat nog steeds vrolijk knetterde. Even sloot ze haar ogen en genoot ze van de warmte van het vuur terwijl de wind met haar haren speelde. Ze glimlachtte en deed haar ogen weer openen. Ze grinnikte om zijn opmerking over het kroontje van karton. ''Gebruik je fantasie...'' Zei Yumiko met een glimlach en keek naar het vuur. ''Stop bijvoorbeeld 2 mensen in een wit paarden pak.'' Zei Yumiko met een lachje. Ze keek dromerig voor zich uit en vervolgens naar Lazlo die naar haar toe boog en haar begon uit te lokken. Yumiko keek hem aan. ''Nee hoor,'' Loog ze met een glimlachje en keek even naar het vuur maar toen hij nog dichterbij kwam keek ze hem weer aan. Ze keek recht in zijn fonkelde bruine ogen en bloosde lichtjes maar bleef hem aan kijken. Toen hij pruilde kon je haar weg slepen. Ze beet op haar onderlip en keek hem iets verlegen aan. Maar toen ze zijn vraag hoorde werden haar ogen groter. ''Mijn prins?'' herhaalde ze overdonderd. Ze keek hem onbegrijpelijk aan en boog iets naar voren en zetten beide handen tussen hen in terwijl ze hem aan keek. Ze hield eerst haar hoofd schuin en keek hem haast doordringend aan. Waarna ze haar hand op zijn voorhoofd legde en vervolgens haar handen op zijn wangen. Alsof ze kijkte of hij niets mankeerde. Yumiko had zo haar rare trekjes. Ze liet hem los en lachte lichtjes met haar hand voor haar mond en haar ogen dicht. Ze legde haar hoofd lachend op zijn schouder nog steeds met haar hand gevormd tot een vuist voor haar mond.
Maar uiteindelijk toen keek ze hem weer aan. ''Een prins als jou...'' Ze ze uiteindelijk. Er viel een kleine stilte en een glimlach verscheen op haar gezicht. ''Die laat ik niet lopen.'' Zei ze met een brede glimlach en keek hem met een glimlachje aan.

Lazlo voelde zijn gezicht kleuren in drie verschillende tinten rood toen hij Yumiko's reactie zag. Zo schattig. Zo lief. Hij lachte toen ze probeerde uit te zoeken of hij iets mankeerde. Toen ook zij in de lach schoot en zich tegen zijn schouder aandrukte, grijnsde Lazlo nog net iets breder dan voorheen.
Na haar woorden voelde hij zich licht worden vanbinnen. "Dat is een deal dan," zei hij. "Nu alleen nog mensesn zover krijgen in zo'n paardenpak te kruipen, en dan heb ik mijn eigen prinses."
Hij kroelde door Yumi's haren en trok haar tegen zich aan. Heel even bleef hij zo zitten. Toen snoof hij een keer onbeholpen. "Misschien... misschien is het onderhand tijd naar bed te gaan? Zal ik je naar je tent brengen?"
Hij wilde nog niet, maar hij wist dat als hij morgen niet fit zou zijn, hij last zou krijgen van reisziekte. Lazlo was erg zwak in die dingen. En straks kreeg Yumi het nog koud. Hij wilde niet dat ze kou zou vatten. Hij hield haar goed tegen zich aan.

Yumiko keek hoe zijn gezicht kleurde en lachtte stilletjes. Hij was best schattig zo. Ze drukte zich tegen hem aan en sloot haar ogen terwijl haar hoofd op zijn schouder zat. Ze lachte nog stilletjes. Het voelde zo fijn bij hem. Ze grinnikte lichtjes. ''Ik denk dat je die meisjes wel zo ver krijgt om in een paardenpak te kruipen.'' Zei ze met een lachje en gaf hem een klein duwtje waarna hij haar tegen zich aan drukte. Yumiko bloosde en bleef zo zitten. Ze keek naar het vuur en speelde met zijn vingers. Toen hij zei dat het misschien tijd was om te slapen knikte ze goedkeurend. ''Ik denk dat dat wel handig is..'' Zei Yumiko met een glimlachje. Ze stond op en raapte haar Chara's bij elkaar. Ze keek Lazlo weer aan en glimlachte. Ze keek even naar haar tent. Deze was vlakbij. Ze keek hem weer aan. ''Ik ga zelf wel naar me tent.'' Zei ze met een glimlachje en liep naar hem toe. Ze drukte een kusje op zijn wang en liep richting haar tent. Voordat ze naar binnen ging keek ze nog even naar hem. ''Weltruste...'' Zei ze met een glimlachje waarna ze haar tent in ging. De andere twee meisjes lagen al te slapen. Stilletjes legde ze haar Chara's neer en trok haar kleding uit waarna ze in haar slaapzak kromp. Ze keek even nog naar haar blousje en rokje en schoenen en draaide zich om naar het tenten doek. Ze glimlachte toen ze aan Lazlo dacht en sloot haar ogen.

"Die meisjes in een paardenpak," fluisterde hij zacht, "weet je, als ik hun lief vraag misschien wel ja. Maar als ik dan daarop ga zitten denk ik dat ze gedachten omslaan."
Toen Yumi zei dat ze zelf wel naar haar tent terugliep, tuitte Lazlo even zijn lippen. Jammer. Hij had haar graag nog even weg willen brengen, puur om nog iets langer bij haar te blijven. Maar ach. Die hint begreep ze vast niet.
Hij knikte naar haar. "Weltrusten dan," zei Lazlo naar haar, "en heb fijne dromen." Hij gaf er nog gauw een knipoog erachteraan en keek hoe ze wegliep.
Toen stond hij loom op en liep ook naar zijn tent. Zijn dromen waren in ieder geval verzekerd goed te zijn. Hij dacht aan Yumi terwijl hij naar zijn tent slofte en glimlachte.

[slot?]

[Topic uit.]