Out of the Ashes [[Yo, Juyou. Hier. xd ]]

[[ Let niet op de titel. Ik luister naar een liedje en die heet zo en daarom was dit het eerste dat in me opkwam. :/ ]]

"Kom op dan."
Instinctief was Riko gaan fluisteren. Door de rust die in de bibliotheek leek te heersen had ze niet eens moeite hoeven te doen om wat stiller te zijn. Dit was al zo geweest sinds haar eerste bezoek aan deze reusachtige boekenverzameling. Het was ongeloofelijk hoe zo'n inmense grote ruimte, zo stil kon zijn, dat zelfs het miniscule geluidje van het zachtjes aanraken van een boek opviel.
Ze was Juyou voorgegaan de bieb in. De bibliotheek. Die voor Riko een van haar beste vrienden was geworden. Natuurlijk kon het niet op tegen haar 'menselijke' vrienden, maar ook zonder de boeken in deze bibliotheek wist Riko niet meer te overleven.
Eenmaal hier wist Riko niet helemaal meer wat ze eigenlijk zou moeten laten zien aan Juyou. Ja, het was een reusachtige grote bibliotheek. Dat stond vast. En het had een soort van waarde gevormd bij haar. Maar that's it. Ze wist meer niet echt te showen. Ze liep was stilletjes door de hoofdgang, met kleinere zijgangen langs hen, en zag Yume zacht voor haar uit zwevend. Ook in haar hum. Want dat was Riko wel: ondanks ze niet goed wist wat ze nou eigenlijk nog hier moest doen met Juyou, was ze wel thuis.

Juyou had al die tijd gewoon zwijgend achter Riko aangelopen, af en toe keek hij wat om zich heen en stak zijn hand op naar voorbij gaanders. Toen ze de grote ruimte binnen stapten keek hij wat verdwaasd rond, het was daar groot, zeker weten veel groter dan de bieb in hun huis en de boeken hier leken over heel veel dingen te gaan. Juyou was verder zwijgend achter Riko aangelopen, hij raakte haar bovenarm even aan en wees richting één van de zijgangen als teken dat hij er even zou kijken. Toen hij eenmaal daar liep liet hij zijn vinger langs de boekranden gaan, hij leek zich hier ook thuis te voelen en trok een boek uit één van de rijen weg. Hij las de achterkant vna het boek het ging over 'mytische wezens' en toen hij daar het ras 'titanen' zag staan moest hij stilletjes lachen, maar hij zette het boek terug, pakte nogmaals één boek en liep daarmee terug naar Riko, bij deze legde hij zijn hand even op haar schouder "Vind je het erg als ik even wat ga bladeren?" vroeg hij, lichtjes onzeker omdat hij niet zeker wist of Riko het niet vervelend vond dat hij niet zo veel zei. Hij ging aan ene tafeltje zitten, glimlachte via daar naar Riko en begon wat in het boek te bladeren.

Riko schrok op uit haar gedachten waar ze diep in verzonken was geraakt. Ze voelde hoe Juyou's hand haar voorzichtig aanraakte en vroeg haar iets. "Tuurlijk niet," antwoorde Riko zachtjes.
Ze volgde vanuit haar ooghoeken de jongen, die met een boek in zijn hand naar een tafeltje liep en daar plaatsnam. Ze herkende het boek niet die hij vasthad. Dat verbaasde haar lichtjes, wat als ze ergens alle boeken van dacht gelezen te hebben, dan was het in de gang waar ze net door hadden gelopen. Blijkbaar waren haar gedachten fout geweest. Riko snoof lichtjes. Dat zou betekenen dat ze nogmaals door deze gang moest neuzen, om uit te zoeken of ze wel daadwerkelijk alle boeken gelezen had.
Nee, ze vond het absoluut niet erg dat Juyou even een boek ging scannen. Dat was tenslotte de bedoeling in de bibliotheek. En het was nog eens goed getimed ook, aangezien Riko ietwat radeloos door de gang was gaan lopen. Ze scheurde haar blik van de nu in het boek verzonken jongen af en liet haar ogen glijden over de boekenplank. Juyou had vast een boek gepakt die net teruggebracht was, of zo. Riko zocht of ze nog meer van deze 'teruggebrachte' boeken kon vinden, maar tot nu toe was het nog tevergeefs.

Het zou niet lang duren of Juyou had alle boeken in de bieb in een paar weken uit, het tempo waarin hij nu aan het lezen had. Juyou had nog net gaan fotografishc geheugen, maar de dingen die hij interesant vond bleven hem gewoon altijd bij. Zijn ogen leken bijna over de regeltjes in het boek heen te flitsen en oten hij op de helft was liet hij even een lichte zucht los, schoof eht boek aan de kant en ging wat acterover zitten. Na een tijdje zo naar het plafond te hebben gestaard stond hij maar weer op om t ekijken waar Riko was. Toen hij haar eindelijk tussen de boeken gevonden had legde hij opnieuw, heel voorzichtig, een hand op haar schouder "Wat ben je aan het lezen?" vroeg hij geïnterreseerd, zijn hoofd zakte ietsjes scheef en hij keek recht over haar schouder heen om een stukje mee te lezen.

[Ik ben serieus het ww van Juyou nu al kwijt, dus ik hoop dat het nu voor mij (tijdelijk) is toegestaan om 2 karakters via 1 account te houden..?]

SORRY VOOR MONSTERPOST D: alleen onderaan staat eigenlijk de échte doel van de post, ik weet het, ik ben slecht. >.>

Riko wierp een schuine blik naar de jongen die over haar schouder heenkeek, "het boek die jij net vasthad," antwoordde ze, "iets over mythische wezens of zo." Ze voelde Juyou's hand op haar schouder rustte en glimlachte, en richtte toen haar blik weer op het boek. Wonderbaarlijk had ze nog een boek kunnen vinden die ze nog niet gelezen had, en dit had ze te danken aan Juyou, hoewel hij dit natuurlijk onbewust gedaan had.
Met haar vinger gleed ze langs de tekst. Er stonden ingewikkelde wetenschappelijke namen bij, en godzijdank ook gebruikelijke benamingen. Haar ras was ze niet tegengekomen. Niet dat ze dat persé wilde.
"Hé, moet je deze horen," probeerde Riko de aandacht van Juyou te vangen, "Nosferatu. Vind je dat ook niet episch klinken? Schijnbaar is dat de oorspronkelijke benaming voor vampier." Ze las geïntereseerd verder. "Wist je trouwens dat er stadiums bestaan voor verschillende vampiers? Je hebt Strigoi, een wetenschappelijke benaming voor wezens die als vampier geboren zijn, maar als je als mens gebeten wordt, is de benaming Ruthven. Ruthven schijnen in verschillende stadiums te groeien. Het eerste stadium is waarin ze net gebeten zijn en nog niet aan vele vampierverschijnselen leiden, en een van de laatste stadiums is hun trasformatie voltooid. Dan zijn ze 'echte' Ruthven. Maar hemel, die schijnen óók weer verschillende benamingen te hebben."
Riko zweeg. Ze praatte veel te veel, en waarschijnlijk niet eens boeiende info. Toch kon ze het niet laten te lezen, puur omdat ze deze informatie nog nooit eerder had toegedient gekregen. Ze was veel te geïnteresseerd.
"Er schijnen ook Vrykolakas te zijn," ging Riko weer verder tegen beter in, "wat letterlijk... dromende rebellen betekent? 'Ze weigeren toe te geven aan hun lot en vechten tegen de transformatieverschijnselen'," reciteerde Riko, " 'Vele Vrykolakas schijnen hun hoektanden eruit te snijden of te trekken. Ze drinken geen bloed. Echter, als zij te lang deze weigering behouden, kunnen zij terecht komen in het Velkan-stadium.'," Riko trok haar wenkbrauwen op, "welk stadium?"
Maar toen ze dit zei klapte Riko volledig dicht. Waar was ze mee bezig? Ze was Juyou het complete boek nog aan het voorlezen. Ze sloeg het boek dicht en keek hem weer aan. "Sorry. Deze info boeit je natuurlijk vrij weinig."

[PS: deze feiten kloppen niet helemaal. Nosferatu is een Latijnse vertaling wat vampier betekent. De term Strigoi betekent natuurwezens, Ruthven is spiegelbeeld-lozen, Vrykolakas betekent inderdaad dromende rebellen en Velkan betekent krankzinnigen. Echter, deze laatste vier termen heb ik gevonden op een wiki weet ik waar. xd
En ja. Met Vrykolakas doelt Riko inderdaad op Toothless. Wat ben ik toch bad ass.]

'Iets over mythische wezens of zo.' dit deed Juyou lichtjes glimlachen en hij bleef nog eventjes achter haar staan 'Hé, moet je deze horen.' hij maakte een draai zodat hij vlak naast Riko tegen de kast leunde. Hij luisterde aandachtig mee met wat ze zei, ookal wist hij het allemaal al, hij deed zijn best om geïnteresseerd over te komen. Het feit dat hij zelf vampier was maakte het best grappig, om een andere geboeit over jouw soort te horen praten. Al zag Juyou de vampiers allang niet meer als zijn eigen soort. 'Er schijnen ook Vrykolakas te zijn.' oh, wow, het was zeldzaam om de officiele benaming van teethless uit een boek te lezen, daarbij werd het er meestla niet eens ingezet omdat vampiers een hekel hadden aan die 'soort'. 'Wat letterlijk... dromende rebellen betekent?' Juyou knikte, alsof hij het al wist, wat eignelijk ook zo was. Natuurlijk, hij was er zelf een. 'Vele Vrykolakas schijnen hun hoektanden eruit te snijden of te trekken. Ze drinken geen bloed. Echter, als zij te lang deze weigering behouden, kunnen zij terecht komen in het Velkan-stadium.' bij die zin zette hij onbewust zijn nagels in het hout van de plank achter hem. 'Welk stadium?' Juyou antwoorde niet, hij keek voor zich, probeerde zijn kalmte te bewaren en hij schrok er zelf bijna van toen hij zo veel kracht had gezet dat het hout begon t ekraken en de hele kast even heen en weer wankelde. Hij liet de kast los, gaf er gewoon nog een duw tegenaan zodat hij weer stil ging staan en liep zo rustig mogelijk naar een tafel aan de andere kant van de bieb.

Riko verstijfde toen ze de kast waar Juyou tegenaan geleund stond kraakte en wankelde. Ze keek met een ruk op en staarde de jongen van schrik aan.
"Juyou?" vroeg ze hem wat vertwijfeld. Deze gaf nog een extra stomp tegen de kast zodat deze recht bleef staan. Hij leek een geforceerde kalmte te behouden, maar Riko wist niet goed waarom. Had ze iets fout gedaan?
Juyou zei geen woord tegen haar toen hij van haar wegliep. Riko liep hem niet achterna, niet wetend wat ze moest doen. Echter, toen hij bijna uit haar zich verdween, zette Riko toch ietwat bezorgd de achtervolging in, het boek nog in haar hand.
Ze raakte hem alleen uit het oog. Hij was snel geweest. Riko's gedachten stormde druk door haar hoofd als een wespennest. Wat gebeurde er hier? Waarom reageerde Juyou ineens zo raar? "Juyou!" sprak ze luid. Ze kon niet roepen, dit was een bibliotheek. Straks kreeg ze op haar kop.
Riko vond hem aan de andere kant van de bieb, neergestreken bij een tafel. Ze liep echter nog niet naar hem toe. Ze wist niet dat haar aanwezigheid gewild was, hoewel ze graag wel wilde weten waarom hij zo raar deed.

'Juyou!' hij negeerde het, op dit moment kon er het beste even niemand om hem heen zijn, dan zou hij namelijk niet weten wat hij zou doen. Hij had altidj moeite zijn kalmte te bewaren als iemand het over het Velkan-stadium had, het werdt altijd wel bij tegne hem gebruikt zorda mensen wisten dat hij een teethless was. Hij hielt zijn hand tegen zijn voorhoofd gedrukt en leunde met zijn elleboog op de tafel. Hij moest nu echt kalmeren, dus hij sloot zijn ogen evne, legde beide handen plat op de tafel en keek gelimlachend naar Riko. Hij wenkte haar "Sorry dat ik z vreemd reageerde." verontschuldigde hij zich, maar hij sprak niet uit wáárom hij zo vreemd had gereageerd.

Riko kwam, na het wenken, wat langzaam naar Juyou toegelopen. "Ik---wel, het geeft niet, denk ik." Het was niet dat Riko kwaad was, of zo, meer flink geschrokken. "Ik wilde niet iets zeggen dat... wel...".
Ze zweeg. Riko legde het boek, die ze al die tijd nog in haar hand had gehad, op tafel neer. Ze wist niets meer te zeggen, niet wat ze eventueel fout gedaan had of wat er gebeurt was.
"Het... het spijt mij ook?" sprak Riko wat vertwijfeld, "denk ik? Waarom... waarom reageerde je eigenlijk zo?" Riko wist niet of ze in de positie was dat te vragen, maar de woorden brandde op d'r lippen en waren uitgesproken voor ze er erg in had.

Juyou had Riko flink laten schrikken, daar ha dhij opzich wel zpijt van, maar hij had niet veel aan die reactie kunnen doen. 'Het... het spijt mij ook?' sprak ze twijfelend, Juyou keek haar even verbaasd aan "Nee, nee, jij hebt niets fout gedaan." ging hij er wat gestrest tegen in, hij wou niet dat mensen hem niet mochten en hielt er al helemaal niet van als iemand zich schuldig voelde dankzij hem. 'Waarom... waarom reageerde je eigenlijk zo?' fijn, nu moest hij het wel zeggen "Ik heb een hekel aan dat woord, omdat..." toen was hij eventje stil "Omdat ik een teethless... Een Vrykolakas ben." voegde hij er in een zachte mompeling aan toe, waarvan hij bijna zeker wist dat Riko het wel gehoord had. "Maar ik zal NIET in het Valkan-stadium terecht komen." zei hij nu opeens ee stuk luider, bijna gefrustreerd.

Met moeite kon Riko Juyou verstaan. Ze wist niet hoe ze moest reageren.
"Eh?" kwam er als eerste uit haar mond, "Jij bent... o." Haar mond vormde een perfecte cirkel toen ze deze laatste klank uitsprak. "Vandaar."
Riko keek van hem weg. Juyou leek er moeite mee te hebben dit aan haar te vertellen, en Riko werd hier lichtelijk nerveus van. Hij was een vampier. Een vampier! Die wezens waren gevaarlijk! Maar... maar Juyou leek dat niet. Riko was ietwat verward. Juyou was een vampier, bedacht ze zich keer op keer. Eentje die tegen zichzelf vocht, zelfs. Hij moest het zwaar hebben. Riko besefte nu pas wat voor een jongen hij écht was.
Toen Juyou zo heftig zijn laatste zin onderstreepte, keek Riko weer op. "Nee, natuurlijk niet," zei ze in een reflex. Ze keek de jongen vluchtig aan. "Wat houd dat... Velkangebeuren in, dan?"
Ze wist niets van het Velkan-stadium. Misschien dat een doorsnee wezen dit wel wist, maar Riko was niet doorsnee. Ze wist niet of ze die laatste vraag eigenlijk wel moest stellen.

[[Riko is zich er niet van bewust dat Ayano, haar kamergenootje, ook een vampier is. Anders had ze misschien minder nerveus gereageerd. Daarbij is Riko te wereldvreemd (ik weet niet of je haar geschiedenis gevolgd hebt, die heeft ze nog verteld aan Ayano tijdens de excursie) om te kunnen weten dat een Teethless niet geliefd is en vaak vermeden wordt, en zal ze dit dan ook niet doen.]]

Riko was geschrokken, ze keek van hem weg en dat maakte Juyou twijfelen, had hij het haar niet moeten vertellen? Ze leek nerveus te worden van het feit dat hij een vampier was. En hij voelde zich ongemakkelijk om eht feit dat iemand bang voor hem was, hij was tenslotte geen gevaarlijke vampier althans, nog niet en hij zou het zo lang mogelijk uitstellen als hij kon. 'Nee, natuurlijk niet!' ging Riko in tegen zijn gefrustreerde uitspraak, het klonk eerder als een reflex dan dat ze het meende. Ze wist tenslotte waarschijnlijk niet eens wat het precies was. 'Wat houd dat... Velkangebeuren in, dan?' de vraag waar hij al bang voor was en hij kreeg op het begin dan dus ook geen woord over zijn lippen. "Krankzinnigen..." mompeld ehij zachtjes, het was moeilijk om dat uit te spreken voor hem, maar uiteindelijk verhelderde hij het "Je lichaam neemt de bloedpillen niet meer op, dus zo word je gedwongen om bloed van levende wezens te drinken... Als je in het Velkan-stadium terecht komt, kan je zelfs je vrienden niet meer scheiden van je prooi. Je veranderd in iets wat de vampieren eigenlijk vanaf het begin al waren, een monster in mensen vorm die alleen maar leeft voor het drinken van bloed." daarna was hij stil, hij wou het meisje niet bang maken, maar hij had het moeilijker minder erg te maken dan dat het was. De stilte was ongemakkelijk, maar uitiendelijk keek hij Riko met een lcithe glimlach aan "Ben je nu..." hij durfde het bijna niet te vragen "Bang voor me..?"

"B-bang?" herhaalde Riko. Ze keek hem recht in de ogen aan, maar keek vervolgens weer bedenkelijk weg. Bang?
Ze wist niet meteen direct wat te antwoorden. Was ze bang? Riko was meer wat nerveus op het moment, door de situatie.
En daarbij, had ze überhaupt het recht om bang te zijn? Riko was nou ook niet de bepaalde de doorsnee. Zij was kortgezegd een monster. Daar kon ze niets aan doen. Juyou ook niet. Wat dat betreft zaten ze met hetzelfde dillema. En om het rond te maken, Juyou zát nog niet in het Velkanstadium. Nog niet.
Nee. Ze had én geen reden om bang te zijn, en naar haar smaak niet eens recht daarop. Daarbij was ze het ook niet.
Riko keek hem weer aan en schudde bevestigend haar hoofd. "Nee."

'B-bang?' herhaalde Riko zijn vraag, hij zelf durfde gewoon weg niets te zeggen tot hij haar antwoord zou hebben, het duurde een tijdje voor het meisje om na te denken maar uitiendleijk antwoorde ze met een overtuigende 'Nee.' Juyou zuchtte bijna opgelucht, als ze ja had gezegt dat had hij namelijk niet geweten wat hij moest doen en was hij waarschijnlijk weggelopen. Nu kon hij gewoon nog even rustig blijven zitten, al wist hij nu niet meer wat hij precies moest zeggen. Het gebeurde neit vaakd at hij met een mond vol tanden tegenover een meisje zat, natuurlijk, hij was altidj wel stil, maar meestal werd er tegne hem gepraat en reageerde hij altidj op zijn eigen, onbewust flirterige, manier, maar op dit moment was Riko stil. "Hmm, dat is mooi." vulde hij de stilte wat onhandig op "Dus... Wat is jouw favoriete boek?" veranderde hij van onderwerp, hoe hij aan het onderwerp boeken kwam? Ze waren in de bieb, iets anders dan boeken kon je niet denken.

Riko ging gewillig mee met het nieuwe onderwerp, om maar van de ongemakkelijke sfeer af te zijn. "Mijn... favoriete boek?" ze trok haar wenkbrauwen op, "ik heb zoveel boeken die ik lief heb. Maar als ik een genre mag kiezen; ik ben gek op romans." Ja, Riko hield ervan informatie tot haar op te nemen, maar als ze ergens nog meer van hield, dan waren het verhalen. Verhalen die haar in een wereld konden zuigen die vooral niet op die van haar leek. Zodat ze even kon vergeten wat ze echt was.
"Avonturen romas, detectives... maar het liefst toch, tja," ging Riko verder, maar toen ze hier aankwam werd ze wat stille en kleurde ze een beetje, "liefdesromans, denk ik dan wel." Ze keek heel even verlegen weg en liet een kuchje horen. "En jij? Wat is die van jou? Favoboek, dan."