Bloodlust ~ Juyou & Lea

Zijn normaal zo kalme en bruine ogen stonden nu zwart en fel. Zijn voeten bewogen in een onmenselijke snelheid over het bospad, weg van de mensen, weg van de verleidelijke geur van bloed. Pas toen hij ver geneog was om alleen nog maar de geur van het bos op te vangen werd hij weer wat kalmer. Zo'n uitbarsting van honger naar bloed was voor Juyou niet ongewoon, gewoon zo ver mogelijk wegblijven bij levende wezens, de volgende dag je tanden trekken en dan zou het wel goed komen. Althans, dat zou het geval zijn als hij de laatste tijd niet steeds zo opgefokt werd. Die stomme oorlog wist hem zelfs hier te vinden en daarbij dat stomme gesprek met Lea en Ayano laatst. Het enige goede gevoel dat hij de laatste tijd had gehad was het gevoel dat Isamu snel terug zou komen. Zijn mond stond gedeeltelijk open, puntige tanden staken uit vanuit zijn mondhoeken en zijn droge keel was zelfs hoorbaar tijdens het ademen. Met een harde klap sloeg hij zijn rug tegen een boom die vlak bij het kerkhof lag, even zag je zijn hoofd vertrekken van de pijn, maar hij liet zich naar beneden zakken en ging uiteindelijk in een zithouding met twee handen voor zijn gezicht zitten.

Zwaar gehijg was te horen. Het leek wel of ze zichzelf voortsleepte. Lea's lange zwarten haren hingen bijna spookachtig voor haar gezicht. Weer gehijg. Ze ademde zwaar. "Lee-chan, je moet echt naar de ziekenzaal toe.. Je bent zwaar gewond! Keer alsjeblieft om naar school.. Nu... LEA!" piepte Chiyo, Lea's chara. Lea stopte even bij een boom. Ze wankelde. Moeizaam schudde ze haar hoofd. "Chiyo, I'm fine!" loog ze. Voorzichtig veegde ze wat haar uit haar gezicht. Ze bekeek haar handen even die nu onder het bloed zaten. Dat was vast van haar hoofd. Een licht bloedstraaltje was nog te zien aan de zijkant van haar gezicht. Dat gevecht was behoorlijk heftig geweest. Ze was t grazen genomen door 3 Zempfdanen. En ze ha het zwaar te voorduren gehad. "Lea, alsjeblieft luister niu naar me en ga terug, naar school... Je hebt hulp nodig!" probeerde haar chara weer. Lea glinlachte zwakjes. "Ik... Heb geen hulp nodig.. van niemand niet." en terug naar school gaan in deze toestand? Never nooit. Niemand mocht haar zo zien. Ze zou keihard uitgelachen worden en misschien zelfs wel weer in een gevecht belanden. En dat kon ze nu niet aan. Ze was te zwak, uitgeput. Ze zo hier blijven totdat...... totdat ze weer wat aangesterkt was. En ze had geen idee hoe lang dat nog zou duren.

De geur van bloed vulde zijn neus, hij ademde even geschokken in en plaatste toen zijn handen voor zijn mond en neus. Dit holp natuurlijk niets, maar het leek hem soms te kalmeren, op dit moment natuurlijk compleet niet. "Ah, damned." vloekte de jongen zachtjes, teriwjl hij probeerde zichzelf tegen te houden op te staan. Zijn chara was ook onder invloed door de bloeddorst van zijn mens, hierdoor had deze zwart haar, rode ogen en zijn haar stond alle kanten op. Aitori greens dan ook breed en zweefde op de geur vna het bloed af. "Oh, nee." hij sprong op en rende achter zijn chara aan, deze kon hij nog net uit d elucht grijpen, waarbij hij zelf voorover viel en plat op zijn mond vlak naas een plasje bloed viel. Hij liet even een korte schreeuw horen, waar licht de krijs vna een vampier in doorschemerde en hij krabbelde direct weer overeind. "S...Sorry..." hij zei het bij vooorbaat al, maar toen hij zag wie het eigenlijk was overwoog hij in zijn hoofd om die woorden terug te nemen. Toch hielt hij zijn handen voor zijn mond en neus om de geur van bloed te weerstaan.
"Wat doe je dan ook gewond in een duistere plaats als deze?" gromde hij, het was duidelijk dat hij erg geïrriteerd was.

Lea keek verwildert op toen ze een schreeuw hoorde. Haar bijna goudoplichtende ogen keken Juyou bijna angstig aan. Iets wat vrijwel nooit voorkwam bij haar. Ze slikte moeizaam en liet een klein zuchtje ontsnappen. Ergens was ze blij geweest dat het Juyou was en geen Zemfdaan. "Wat ik hier doe? Dat gaat je geen bal aan... mind your own business.." zei ze even geïrriteerd. Ze snoof en wende haar blik af. Het was akelig donker in het bos. Niet dat ze dat erg vond, ze leefde zowat vol duisternis. Chiyo had zich angstig achter Lea's haar verstopt. Helemaal na het zien van Juyou's hongerige chara. Lea probeerde even op adem te komen. Ze wist niet precies wat voor verwondingen ze precies had opgelopen maar ze had barstende koppijn en een stekend gevoel in haar buik. Voorzichtig legde ze een hand op haar zij. Shit! Het was er warm en nat: bloed. Wat onhandig veegde ze haar hand af aan haar shirt. Of wat er nog van over was dan. Ze had behoorlijk wat kleerscheuren. Ze liet zich een klein stukje naar beneden zakken met haar rug tegen de boom aan. Ze zou het niet lang meer vol houden. Met een pijnlijk gezicht sloot ze haar ogen voor een moment. "Lea??" vroeg haar chara wat onzeker. Geïrriteerd opende Lea haar ogen weer? "wat?!" vroeg ze nu. Chiyo haalde opgelucht adem. "Ik dacht dat je weg aan het zakken was.." zei ze nu zacht. Lea's ogen keken nu weer Jiyou's kant op. Bijna onderzoekend keek ze hem aan. Hij stond er nog steeds..

De angstige blik deed hem lichtjes glimlachen, zijn puntige hoektanden blonken eventjes in het maanlicht, maar toen hij zich realiseerde wa thij aan het doen was leek zijn blik even verbaasd te wordne. Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd even. Het duurde even voor hij gekalmeerd genoeg was om zijn ogen weer open te doen. "Lea, gaat het?" ookal hadden ze eerder die dag nog ruzie gehad, behulpzaamhied zat gewoon in zijn aard. Hie hielt nog voor even zijn hand voor zijn neus, maar die haalde hij na een tijdje toch weg. Hij beet zijn tanden zo hard op elkaar dat er bloed ontstond, maar hij kalmeerde er wel ietsjes van. "Hier." hij stak zijn hand naar haar uit "Laat me je helpen." hij had ook helemaal geen bij bedoelingen ofzo en als hij zich niet meer in kon houden zou hij zichzelf wel weg 'flitsen' al betwijfelde hij of het licht van de maan sterk genoeg was.

Lea slikte toen ze zijn uitgestoken hand zag. Ietwat wantrouwend keek ze hem aan. Hulp?! Ze had geen hulp nodig. En al helemaal niet van zo iemand zoals hij. Lea rechtte haar rug eventjes en wist een norse blik te voorschijn te toveren. Ze opende haar mond en stond op het punt om hem de volle laag te geven. "Ik-...." abrupt stopte ze haar zin. Ze begon te hoesten en hield haar hand voor haar mond. Een bijna eng hoestje had ze geproduceerd. En toen ze haar hand weg hield, werden haar ogen groot. Ze had bloed opgehoest. Ze spuugde wat uit op de grond terwijl ze nogmaals haar hand afveegde. Toen ze weer overeind stond keek ze nog even naar Jiyou's hand en vervolgens naar haar eigen (schoone) hand. Ze mompelde iets binnensmonds en nam toen toch maar de hand van Jiyou aan. "Maar denk maar niet dat dit ook maar iets verandert!" zei ze nors tegen hem, bedoelend op het feit dat ze nu niet ineens 'vrienden' waren ofzo. Ze was zwak en kon inderdaad hulp gebruiken. Maar dat toegeven? Nooit! Daar was ze gewoon veelste koppig voor.

Juyou werd misselijk van de geur van bloed, maar probeerde het weg te drukken, zijn huid trok nog bleker weg dan het was toen Lea bloed spuugde.. Maar dit keer niet door bloedlust, eerder vanwegen bezorgdheid. Hij hielt zijn hand nogsteeds hulpgevend voor haar en zuchtte uiteindelijk ook opgelucht toen ze eindelijk zijn hand aan had gepakt. 'Maar denk maar niet dat dit ook maar iets verandert!' deze woorden maakte Juyou eerst even fronsen, het was niet echt iets wat je zou verwachten als je iemands hulp aan bied, maar uiteindelijk glimlachte hij gewoon lichtjes "Daar had ik niet eens meer op gehoopt." zei hij eerlijk, hij trok haar voorzichtig overeind "Als we naar een open plek gaan dan zijn we veiliger dan hier." sprak hij rustig "Het mistige kerkhof is hier dichtbij, ik heb daar geen last van de mist want als..." hij viel even stil en corrigeerde zich "Op dit moment heb ik hele scherpe ogen." hij ging even naast haar staan "Kan je lopen?" als ze dat niet kon dan zou hij haar moetne ondersteunen en dat zou erg moeilijk voor hem zijn.

Lea knikte kort. "Ik ben niet gehandicapt hoor!" zei ze koppig, iets gemeener dan gepland. Ze ging rechtop staan en liep met Jiyou mee. Maar het lopen ging traag. Ze wankelde nog. Bij elke stap die ze deed voelde ze een stekende pijn in haar maag. Ze voelde zich gewoonweg ellendig. Hoe had het dan ook zo ver kunnen komen. Ze had echt aes geprobeerd wat ze kon maar 3 tegen 1 was gewoon te veel voor haar. Maar ze zou wraak nemen. Haar ogen gloeide lichtjes op toen ze daar aan dacht. Als ze weer aangesterkt was, moesten die Zemfdanen uitkijken! Lea was zo in gedachte verzonken dat ze niet echt meer oplette waar ze liep. Het was ook zo donker. Ze struikelde voorover maar wist zich nog net optijd aan Jiyou vast te houden. Langzaam trok ze zichzelf weer rechtovereind. Kort keek ze hem aan in zijn ogen. Haar vingers omklemde nog steeds de stof van zijn shirt. Snel wende ze haar blik of en uiteindelijk liet ze ook zijn shirt los. Een stilte heerste.

Juyou pakte haar bovenarm vast zodat ze niet meteen terug zou vallen 'Ik ben niet gehandicapt hoor.' ging Lea koppig op zijn vraag in, Juyou liet haar dan ook meteen los "Sorry." hij keek even kort naar de grond. En richtte zijn blik pas weer op toen Lea begon te lopen, hij liep in het zelfde tempo naast haar, als er iets mocht gebeuren dan zou hij gelijk in kunnen grijpen. Toch keek hij meer weg dan naar haar, je kon zien dat hij het best moeilijk begon te worden voor hem. Gelukkig heelden vampieren sneller, dus hij hoefde niet al te lang meer in de bloed geur te zitten. Juyou stak direct zijn arm uit toen hij Lea zag vallen, maar deze greep uit zichzelf ook al zijn shirt vast. Juyou hielt zich gewoon staande en voelde toen pas hoe dicht Lea tegne hem aan zat. "Gaat het?" Lea richtte haar blik op en keek hem kort aan, hij keek gewoon met zijn kalme ogen terug, zijn ogen begonnen alweer wat buinnig te worden. Alsof hij de honger onderdrukt had, hij voelde het echter ngo wel branden in zijn keel, maar hij kon zich nu wel makkelijker inhouden. Lea wendde haar blik af en liet zijn shirt los. Juyou daarintegen, zette gewoon nog een stap haar richting uit, krulde heel voorzichtig zijn hand om haar schouder en leidde haar gewoon voorzichtig richting een grafsteen waar je goed op kon zitten. Er heerste een ongemakkelijke stilte, maar Juyou probeerde het te negeren. "Wat is er eigenlijk met je gebeurd?" probeerde hij de stilte te verbreken.

''Gaat het?'' vroeg Juyou nu. Lea knikte kort terwijl ze zijn blik probeerde te ontwijken. Ineens was die boom een eindje verderop veel belangrijker xd Ze begonnen weer te lopen. Of strompelen eigenlijk. Er werd verder niet veel gezegd. Helemaal niets zelfs. Lea heeg zachtjes aangezien het lopen haar best wel moeite kostte. Plots voelde ze Juyou's hand om haar schouders heen. Kort keek ze vanuit haar ooghoeken naar hem toe, maar iets zeggen deed ze niet. Normaal gesproken zou ze wild hebben gereageerd en zijn hand hebben weggeschud. Hem gezegd hebben dat hij met zijn poten van haar af moest blijven. Maar dat deed ze niet. Zelfs dat kostte haar op dit moment te veel energie. En daarbij hielp hij haar nu. Ze werd begeleid naar een grafsteen. Het was best oneerbiedig om daar zomaar op te gaan zitten maar daar had Lea gewoonweg schijt aan. Met een zacht gekreun liet ze zich tegen het marmer zakken. Haar benen liet ze gestrekt voor zich uit terwijl ze haar handen op haar bovenbenen liet rusten. Het was nog steeds stil. Lea staarde bijna afwezig voor zich uit. Ze had niet echt last van de ongemakkelijke stilten. Daardoor kon ze beter nadenken. Nadenken over hoe ze die ellendige Zemfdanen terug kon pakken bijvoorbeeld. ''Wat is er eigenlijk met je gebeurd?'' Het was Juyou die de stilte had verbroken. Lea keek op. Haar ogen leken wel te glanzen. Anders dan andere vampieren werden haar ogen juist fel geel als ze honger had. Was dit niet het geval dan waren ze meestal donkergoud/bruin van kleur. Wat nu dus het geval was. Al gauw liet Lea haar blik weer van Juyou afglijden. Ze haalde kort haar schouders op en keek de verte in. ''Gewoon.... een gevecht.'' zei ze zachtjes. Lea keek weer op en zag dat Juyou nog steeds naar haar keek. ''Met Zemfdanen.'' maakte ze haar zin af.

"Een gevecht?" reageerde Juyou, hij zei het alsof het hem heel erg verbaasde, maar als je de glimlach op zijn gezicht zag kon je weten dat die verbaasdheid sarcastisch was. Normaal was hij veel vriendelijker en eigenlijk bijnaa altijd wel beleefd, maar dit was nou eenmaal wat honger met hem deed. Het maakt ehem een sarcastische en soms zelfs gemene klootzak, dus hij was blij dat hij het vaak genoeg kon onderdrukken. Gelukkig was het nu ook al wat beter onderdrukt, de dorst was er nog wel, maar het had neit erg veel invloed op zijn gedag. Oké, misschien een beejte. Nu was hij zelfs zichzelf aan het irriteren met denken. Met zijn vinger had hij eht shirt van zijn chara vast, want deze leek ngo zo bloeddorstig als wat en kwijdle al bij het idee om Lea's bloed te drinken. "Ben je al bijna geheelt?" het klonk bijna ongeduldig, meestal duurde het bij vampiers maar een paar seconden voor de wonden geheelt waren, maar op dit moment duurde het voor ijn goevel wel uren. Juyou ging zitten, sloeg zijn eigne hoofd gefrustreerd tegen een steek die achter hem lag en ging uiteindelijk weer rechtop zitten. Hij knipperde even tot zijn zicht weer wat minder wazig was. "Dus, hoe komt het dat je in dat gevecht terechtkwam?" vroeg hij rusitg "Heb je weer iemand uitgedaagd?"

Lea rolde met haar ogen toen ze die sarcasme in zijn stem hoorde. Ze ging er maar niet echt op in. Al moest ze eerlijk toegeven dat ze dit liever had dan als hij de klefferige goedzak ging uithangen. Maar zo zag Lea nou eenmaal in elkaar. Ze had zoiezo een afkeer voor alles wat lief, leuk, schattig en ontschuldig was. Een klein zuchtje ontsnapte uit haar mond en voorzichtig probeerde ze wat recht op te gaan zitten. Haar wonden waren helende. De meeste dan. Sommige waren nog helemaal open. Het zag er best wel vies uit. Maar over een paar minuten was er niets meer van te zien, hoopte ze. ''Ben je al bijna geheelt?'' klonk het nu bijna ongeduldig. Lea keek op. Haar blik stond iet wat nors na het horen van die ongedult in zijn stem. ''Als meneer te ongeduldig is, gaat hij toch lekker weg... Ik heb anders niet gevraagd of je bij me wilde blijven hoor...'' zei ze nu wat pissig. Ze wende vlug haar blik weer af om een licht opborrelende irritatie te onderdrukken. Ze mompelde wat onverstaanbaars in zichzelf en voelde voorzichtig aan de wond op haar buik. Hij was bijna dicht. Lea liet haar shirt weer zakken en zuchte nogmaals. ''Dus, hoe komt het dat je in dat gevecht terechtkwam?'' vroeg Juyou nu. ''Heb je weer iemand uitgedaagd?'' Bij zijn laatste zin stak Lea enkel haar middelvinger in de lucht als antwoord terwijl ze hem met een scheinheilig lachje aankeek. Daarna stond haar blik weer even nors als net. Ze liet haar hand zakken en keek naar de steen waar Juyou zijn hoofd op had gerust. ''Hoezo wil je dat weten? Het gaat je helemaal niets aan.'' zei ze iet wat kattig. Ze stak haar neus in de lucht en draaide haar gezicht even weg van Juyou. Maar na een korte stilte keek ze hem toch weer aan. ''Maar als je het dan echt zo nodig wil weten...'' begon ze terwijl ze zich weer wat onderuit liet zakken tegen de steen aan, ''Ik was onderweg naar het bos, ik maak vaak nachtwandelingen weet je, en voor ik het wist werd ik omsingeld door... door andere leerlingen... Zemfdanen..'' bij dat laatste woord lichtte Lea's ogen even op. Een blik vol afschuw was te zien. Ze had altijd al een pesthekel aan dat soort wezens gehad. ''Ze... eh, waren dronken volgens mij. Ze wilde vechten. In eerste instantie weigerde ik omdat ik niet zomaar mn krachten ga verspillen aan zoiets nutteloos maar toen ik door wilde lopen begonnen ze me aan te vallen. Ik moest wel terugvechten.'' Lea stopte even en staarde wat naar de sterrenhemel voor ze haar verhaal voortzette. ''Ik heb geen idee waar ze allemaal vandaan kwamen maar voor ik het wist stonden er 3 Zemfdanen voor mn neus. Het gevecht ging tot diep het bos in. Ik... ik kon ze niet allemaal aan..... Ik herinner me nog dat ik een vreselijke steek in mn maag voelde en daarna een klap op mn hoofd. Daarna.....'' ze huiverde even. ''Alles werd donker en ik werd niet veel later wakker in een grote plas bloed.'' Er was weinig emotie te horen in haar stem.

"Pff... Een gewond iemand achterlaten is gewoon niet iets wat ik zou kunnen doen." ging Juyou nu al wat rustiger op Lea in toen ze op een botte manier zei dat hij weg mocht gaan als hij wou. "Ik wil het weten omdat ik dan misschien kan helpen." zijn stem begon ook wat chaggereinig te worden door de kattige uitbarsting van het meisje. Hij luisterde aandachtig naar har verhaal dat volgde. "Hm..?" het leek even otot hem door te dringen.
"Toch hebben ze practisch gezien niet de regels gebroken, want ze vielen iemand aan buiten het school terrein en de regels die ze opgesteld hebben tellen alleen binnen het school terrein." legde hij zijn chara it, deze had hem namelijk in zijn oor gefluisterd of ze de kinderen niet beter aan konden geven "Daarbij zijn er zelfs op het school terrein nog gevechten, dus zelfs als het wel op het school terrein was, zou het niets speciaals zijn en zouden ze de kinderen niet kunnen straffen."
Toen het korte gesprek tussen mens en chara voorbij was richtte Juyou zijn blik weer op Lea "We pakken ze wel terug." zijn chara keek Juyou na die woorden even verbaasd aan "Juyou, ik weet dat meerderen tegen één oneerlijk en eerloos is." ging Aitori er dus wat verontwaardigd op in "Maar vergeet de belofde aan Isamu niet, we zouden gevechten zo veel mogelijk ontlopen, weet je nog.
Juyou bromde even iets geïrriteerds richting zijn chara "De volgende keer als er weer ook maar iemand aangevallen word ben ik er." Aitori zuchtte "Fijn, we gaan weer eens de vredesstichter uit hangen."
Juyou scheurde zijn blik weer weg van zijn chara en richtte zijn aandacht opnieuw op Lea, waarvan de wonden nu al bijna geheelt waren. Zijn blik werd eerst even vragend, alsof er een vraag op het puntje van zijn tong lag, maar hij besloot het uiteindelijk toch niet te vragen.

Lea luisterde maar half naar de woorden van Juyou en Aitori. Het kon haar niet schelen of ze legaal of illegaal bezig waren. Als het moest zou ze ze zelfs in de school een pak rammel verkopen. Één ding was zeker, als ze die Zemfdanen zou tegenkomen die haar dit hadden geflikt, waren ze er geweest. Maar dan ook écht geweest. Lea voelde alweer een lichte haatneiging opborrelen maar besloot het te onderdukken. Op dit moment kon ze toch niks doen. Ze ging wat rechtop zitten en bekeek Juyou weer. ''Wat is er?'' vroeg ze toen ze zijn blik zag. Het was niet alleen zijn blik maar ergens kon ze ook voelen dat hem wat dwarszat. Of hij wilde gewoon wat aan haar vragen. Lea streek wat haar uit haar gezicht en wierp kort een blik op haar chara die nog steeds vastgeklampt op haar schouder zat. Ze was een beetje bang geworden van die hongerige blik in Aitori's ogen. Zelfs nu hij iets gekalmeerd was, durfde de arme chara niet van Lea's zijde af te wijken. Wat dat betreft waren Lea en haar chara totaal verschillend. En misschien was dat maar goed ook.

'Wat is er?' Juyou twijfelde opnieuw of hij het wel of niet moest vragen, hij besloot maar van niet dus antwoordde hij met een korte "Niets." en keek eventjes weg. Hij leek misschein geen dorst meer te hebben,maar zijn keel brandde en Aitori had nogsteeds zwart haar en rode ogen. Opneiwu overwoog Juyou het, als hij haar vroeg om een bloodpil en ze zou het door vertellen, dna ha dhij een probleem met alle vampiers van de school. Maar dan alsnog, alle vampiers hadden zowiezo al een hekel aan hem omdat hij een teethless was. Maar als hij het niet nam dan zou hij heel gevaarlijk kunnen worden, hij had de laatste tijd steeds vaker dorst aanvallen en hij had al 2 maanden geen bloodpil meer gehad, het zou kunnen dat hij na een tijdje echt zou breken en een onschuldig iemand aan zou vallen... Juyou slikte "Nou eigenlijk..." kwam hij op zijn woorden terug, Aitori keek hem wat verbaasd aan. De chara wist wat zijn mens zou gaan vragen, hij had alleen nooit verwacht dat hij het zou doen, alhoewel, ook weer wel. Ze wisten beide het risico van teethless zijn, dus af en toe liet Juyou het zichzelf toe om een bloodpil te nemen, zodat er neimand door zijn idealen in gevaar zouden komen. "Als je dit ook maar aan iemand door verteld zitten we beide in de problemen, maar... Heb je een bloodpil voor me?" hij sprak het woord 'bloodpil' uit alsof het iets ergs was, dat was het ook, in Juyou's ogen.

Lea keek een beetje verward op bij de vraag of ze misschien een bloodpill voor hem had. Ze keek hem wat niet begrijpend aan. ''Ik eh.. n-nee....'' Ze vond het een beetje een rare vraag. Waarom zou je je honger in willen houden als vampire zijnde? Als je honger had, moest je eten, vond ze. Lea zelf gebruikt nooit bloodpillen. Die kunstmatige zooi, ze vond het maar niets. ''Heb je... honger dan?'' Vroeg ze nu voorzichtig aan Juyou. Haar ogen leken bijna onzeker in de zijne te kijken. Ze merkte iets van onrust bij hem en zijn ogen leken ook een beetje wazig te staan. Eigenlijk was haar vraag wel deels beantwoord. Even dacht ze na en legde ongemerkt een hand op haar eigen nek. Daarna keek ze hem wat vanonder haar haren aan. Ze zuchte en ging rechtop zitten, tegenover hem. Normaal gesproken zou ze dit nooit doen. En eigenlijk wist ze niet waarom ze dit nu wel zou doen maar toch deed ze het. ''Als je wilt dan... je weet wel..'' Ze keek weg en gebaarde naar haar nek. Het was misschien ook maar beter als hij het deed . Dalijk zouden er nog ongelukken gebeuren. En daarbij was ze hem ook nog iets verschuldigd. Hij had haar nota bene 'geholpen'...

'Ik eh.. n-nee....' zijn hand balde zich stevig tot een vuist, zo stevig dat zijn nagels diepe afdrukken achter lieten in zijn hand. 'Heb je... honger dan?' dat was een vraag die hij eigenlijk liever niet wou beantwoorden, maar zijn rood gloeiende ogen en zijn tanden die een stukje van zijn mond uitstaken zeiden genoeg. Toen Lea rechtop voor hem ging zitten en hem aan keek, staarde hij wat wazig terug in haar ogen. 'Als je wilt dan... je weet wel...' ze gebaarde naar haar nek en Juyou's ogen werden groot, ze gloeiden even op en hij kon het bloed bijna door de aderen van haar hals zien lopen. Zo verleidelijk, hij boog zichz echtjes haar kant op, legde een hand zachtjes op haar schouder en liet zijn eigne hoofd wat scheef zakken. Zijn hoofd kwam steeds dichter bij haar nek, zijn mond opende zich en toen... Realiseerde hij zich wat hij aan het doen was. Hij trok zich snel terug, ging met zijn rug weer tegen de steen achter hem zitten en dwong zichzelf om weg te kijken. Hard beet hij op zijn lip, zo hard dat het nog net niet bloedde, dit kon hij niet doen. Als hij het bloed van een levend wezen zou drinekn zou hij het zichzelf nooit vergeven. Wat ging er trouwens in zijn hoofd om toen hij het bijna deed?! Hij reageerde op instinct, net als een echte vampier. Op dit moment verafschuwde hij zichzelf bijna. "S...Sorry." verontschuldigde hij zich tegenover Lea, zijn tanden waren al helemaal volgroeit, eigenlijk omdat hij net ook echt van plan was geweest haar te bijten.

Lea sloot haar ogen toen ze Juyou dichterbij zag komen. Het zou zo voorbij zijn en daarbij was ze het wel gewend. Ze was al eens eerder gebeten en had zich ook toen min of meer opgeofferd. Lea rilde kort. Ze kon letterlijk zijn adem op haar nek voelen. Ze hield haar adem even in. Het zou ieder moment kunnen gebeuren. Maar na een tijdje opende ze toch weer haar ogen. Ze zag dat Juyou al weer normaal was gaan zitten. Hij verontschuldigde zich en Lea keek hem wat niet begrijpend aan. ''Waarom drink je niet?'' vroeg ze nu. Ook zij ging weer rechtop zitten. ''Vind je het niet lekker?'' Het klonk best raar. Ze keek Juyou nog steeds aan. Iet wat vragend dit keer. Haar bloed was moeilijk om te weerstaan, wist ze zelf. Sommige waren er zelfs lichtelijk verslaafd aan geraakt. Maar haar bloed had natuurlijk niet hetzelfde effect op iedereen. Ze vroeg zich af wat er nu door Juyou heen ging. ''Luister, ik vind het niet erg dus...'' begon ze. Ze keek hem weer aan, dit keer bijna serieus. ''Ik zie dat je het moeilijk hebt dus, alsjeblieft, drink het..'' zei ze nu. Er viel een korte stilte. ''Zie het als.... als een 'bedankje'..''

'Waarom drink je niet?' vroeg ze opeens 'Vind je het niet lekker?' Juyou keek haar wat verbaasd aan, zijn ogen gloeiden nogsteeds van de dorst "N..Nee, dat is het niet..." dat was het zeker niet, het tegenovergestelde zelfs, hij vond het té verleidelijk en hij wou haar geen pijn doen. "Ik wil gewoon niet dat..." 'Luister, ik vind het niet erg dus...' begon Lea, ze keek hem serieus aan, Juyou's ogen dwaalden naar haar nek, maar hij sloeg deze al snel weer neer. "Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven." zijn ogen bleven op de grond gericht en er viel een korte stilte. 'Zie het als.... als een 'bedankje'...' hoe kon zij bloed drinken zien als een 'bedankje'? Hij keek haar wat verbaasd aan, je hoorde aan zijn zware rasperige adem gewoon dat hij ongelovelijke dorst had en Juyou's blik op Lea werd waziger. Hij hoorde gewoon bijna het bloed door haar aderen lopen "S...Sorry..." hij mompelde het zachtjes, hij wist dat hij het niet lang meer vol kon houden om haar aanbod af te slaan. Voorzichtig schoof Juyou dichterbij, hielt met één hand haar boven arm vast en legde zijn andere hand in de zijkant van haar nek. Hij ging eerst even met zijn tong over de houd in haar nek, het slijm van een vampier was hardend, dus als hij dit deed zou het minder pijn doen. Voorzichtig en snel, zodat het minder pijn deed liet hij zijn tanden haar nek in zinken. Zijn tandne groeiden het laatste stukje en hij dronk van haar bloed. Eigenlijk was hij van plan na een tijdje te stoppen, maar hij had zo'n dorst en haar bloed was zo lekker, dat hij bijna niet meer kon stoppen met drinken.

Lea bleef Juyou aankijken na haar laatste zin. Het bleef nog steeds stil en hij had nog geen aanstalte gemaakt om haar bloed te drinken. Lea opende haar mond om wat te zeggen maar precies op dat moment kwam Juyou dichterbij. Ze voelde zijn hand in haar nek en haar bovenarm werd voorzichtig beet gepakt. Weer voelde ze zijn adem om haar huid. Het voelde warm aan en ergens ook wel... prettig. Lea sloot langzaam haar ogen en wachtte rustig af tot Juyou zijn tanden in haar huid zou zetten. Zijn tong rolde zachtjes over haar nek heen en uit een reflex hief Lea haar kin omhoog. Ookal was er gewend aan gebeten te worden, haar nek bleef nog altijd een gevoelig plekje. Uiteindlijk voelde ze dan toch zijn tanden in haar nek wegzakken. Een zacht maar gesmoorde kreun van pijn verliet haar mond. Ze slikte en wist haar ogen te sluiten. Zijn tanden waren toch wel iets scherper als ze gedacht had, maar het was te doen. Ze steunde met haar handen achter zich zodat ze niet om zou vallen naar achter, aangezien Juyou zowat over haar heen hing. Lea voelde hoe het bloed haar lichaam verliet terwijl Juyou het bijna gulzig opdronk. Ze hoopte dat hij nog genoeg zelfbeheersing had om uiteindelijk te stoppen. Want anders zou hij haar letterlijk leegzuigen..

Juyou voelde het lichaam van Lea steeds zwaarder worden, alsof ze zwakker werd en zichzelf niet meer omhoog kon houden, maar zijn gedahcten flitsten weer terug naar het heerlijke bloed waar hij zo lang naar verlangt had "Lea..." zodra hij dat mompelde brak het eindelijk door gijn gedachten heen, voorzichtig trok hij zijn tanden terug uit haar keel en keek haar met dofrode ogen aan. Hij sloeg nu beide armen om haar heen, om zeker te zijn dat ze niet zou vallen "Het spijt me." verontshculdigde hij zicht nogmaals, nu voor haar slechte conditie "G..Gaat het?" hij boog zich nog even naar voren om het bloed van haar nek af te likken, hierdoor zou het ook sneller weer gaan helen en hij ging weer wat rechter op zitten. Hij had het niet aan moeten nemen, hij had sterker moeten zijn. Goddamned, wat was hij nou voor teethless dat hij geen eens bloed kon weerstaan?! Op sommige momenten, was hij nog maar een klein stapje verwijderd van de krankzinnigheid of het 'Valkan-stadium' zoals Riko dat een tijdej terug zo mooi had genoemd. Hij liet haar overzakken naar één arm en blee fhaar hiermee ondersteunen voor zo lang het nodig was terwijl hij met zijn vrije hand het bloed van zijn gezicht probeerde te vegen.

Lea voelde zich langzaam wat duizelig worden. Het leek wel of ze ineens zwaarder werd. Ze steunde nog steeds op haar handen, achter zich zodat ze niet om zou vallen. Maar het leek zelfs of haar armen haar niet meer konden houden. En dat terwijl Lea zo licht was. Heel voorzichtig liet ze zich dan ook naar achter zakken. Ze wist niet of Juyou haar bloed nog dronk of niet. Ergens hoorde ze vaag haar naam maar reageren deed ze niet. Net toen ze nog een stukje naar achter zakte, voelde ze twee armen om haar heen. Haar blik stond afwezig, alsof ze staarde naar het niets. Een scherpe pijn trok weer door haar nek en Lea sperde haar ogen wijd open terwijl een krampachtige zucht haar mond verliet. Juyou had duidelijk zijn tanden uit haar nek getrokken. Lea snapte het niet. Waarom deed dit pijn. Normaal voelde ze er nooit iets van. En normaal werd ze nooit zo slapjes. Ze wist niet wat er aan de hand was. Misschien was ze nog wat zwak van de knokpartij van daarnet. Ja, dat moest het vast geweest zijn. Twee rode ogen staarde Lea nu aan. Ze kon ze nauwelijks ontwijken. Nog wat afwezig keek ze Juyou aan. Een verontschuldiging klonk en Lea schudde zachtjes haar hoofd. ''Stop met die verontschuldigingen.'' zei ze zacht. Lea probeerde overeind te gaan zitten maar merkte dat ze het nog niet alleen kon. Juyou ondersteunde haar nog steeds en dat was maar goed ook. Op de vraag of het met haar ging, knikte ze enkel. ''Yeah, yeah.. I'm fine..'' zei ze en ze zuchte kort. Ze was helemaal niet 'fine'. Intengendeel. Ze voelde zich nog erg duizelig en zwak.

((Ahum Juyou moet. posten..... ahum))

'Stop met die verontschuldigingen.' hij luisterde naar die woorden, maar hierdoor moest hij zwijgen, dit omdat het enige wat hij op het moment kodoen is zich tegenover haar blijven verontschuldigen in zijn hoofd. Wat voor soort teethless was hij nou? Hij had nee moeten blijven zeggen, maar hij had zo'n dorst dat de andere stem in zijn hoofd het van hem over had genomen. Lea probeerde overeind te komen, maar Juyou bleef haar koppig ondersteunen "Misschien is het een beter idee om nog eventjes te blijven zitten." het voelde best vreemd, iemand waarvan je dacht dat ze je haatte laat je haar bloed drinken, al was het niet zo heel vreemd als je erbij telde dat hij haar eerst geholpen had. Maar nu weer, hij had zijn armen zowat om haar heen om haar te ondersteunen en ze duwde hem niet eens weg. De hele situatie was verwarrend en hij had geen diee meer wat hij moest zeggen. 'Yeah, yeah.. I'm fine..' ze loog "Nee niet waar." ging Juyou er dan ook, botter dan eigenlijk zijn bedoeling was, tegen in "Deze hele saituatie slaat nergens op." Aitori trok waarschuwend aan zijn mens zijn oor. Juyou zuchtte even diep "Ik weet dat je niet wil dat ik me verontschuldig, maar..." hij hielt zijn handpalm even tegen zijn voorhoofd "Het is mijn schuld dat je je nu zo zwak voelt."