Ayano's room

In de lichtblauwe gang op de bovenverdieping waar de slaapkamers van de leerlingen zich bevinden is de kamer van Ayano, helemaal achterin, de laatste kamer aan de rechtergang. Als je de kamer in komt kan je vrij wel meteen zien dat het een kamer is van een gardaan, de slaapkamer muren zijn grijs met één rode muur, de vloer is van donker laminaat, er staan 2 bedden in de kamer, 1 aan de linkerkant en 1 aan de rechterkant, beide bedden zijn wit met zwarte dekbedden en kussen. Ook liggen er een paar kleinere kussentjes in de kleuren, rood zwart en grijs. Er zijn 2 kozijnen die uitkijken over de velden, in deze kozijnen kan je gemakkelijk zitten als je dat zo willen, de kozijnen zijn wit en de gordijnen rood. In beide kozijnen staat er een zwarte roos. Voor de rest staan er 2 witte kasten, 1 witte make-up tafel met daarvoor een zwarte stoel en een wit bureau met daarvoor ook een zwarte stoel.

Toegang: Alleen Ayano tenzij je word meegenomen of aankloppen.

Ayano sleurde 2 zwarte koffers vooruit, haar ogen gingen alle kamers rond, uit het niets opende ze een deur, haar ogen werden groter, dat ze nog niet was flauwgevallen was een wonder, de raaf op haar schouders sloeg zijn vleugels voor zijn geniepige kraaloogjes. De kamer was roze, alles was roze, van de muur tot het tapijt alleen de meubels waren wit. ''Afschuwelijk'' zei Ayano sissend. Met een klap ging de deur weer dicht, ''Wie neemt er een nou een roze kamer'' ze maakte aanstalte om weer weg te gaan maar ze zag nog net een blonde bimboe naar binnen gaan, ze juichde... Ayano trok een viesgezicht ''Hoe kan je zo iets mooi vinden'' zei ze volafschuw. Ze liep verder de kamer die ze opende waren niets voor haar, de ene was te meisjes achtig de andere was meer voor een jongen, er waren ook normale kamer met witte muren als er niets anders was zou ze zo'n kamer nemen en die op pimpen. Maar ze zou eerst kijken wat er was... Haar voetstappen galmde door de ruimte, ze bij de laatste deur, ze deed haar ogen dicht en legde haar hand om de deurknop. Met een draai aan de knop ging de deur open, voorzichtig opende ayano één oog, smekend dat ze geen roze zag. Maar tot haar verbazing was dit wat ze de hele tijd had lopen zoeken. Ze stapte naar binnen, 2 bedden... Zou ze een kamer genoot krijgen? Ze hoopte dan maar dat het een Gardaan was of Ilachiel want die konden elkaar nog net verdragen maar andere leerlingen van andere planeten, nee dat zou ze nooit kunnen, dat zou tot een groot gevecht leiden, en aangezien Ayano niet alleen inkt magie zou gebruiken maar ook haar zwaard zou die gene er niet makkelijk van af komen. Ze liet haar koffers op haar bed neervallen en hing de koker waar haar zwaard in zat aan haar bed. Een zuchtje ontsnapte uit haar mond en ze ging zitten aan het bureau.

[Als je een slaapkamergenoot wil zijn van Ayano PM/PB me dan ]

Nadat Tadase uit de kamer over deze buiten kwam, hoorde hij in het midden van de gang een sletje met dikke tieten een roze kamer binnen stappen. Het liefst was hij naar haar toe gegaan om haar hoofd kapot te maken tegen een paal van haar nieuwe roze hemelbed. Tadase's ogen keken de andere richting uit. "Droog neerschieten is misschien het beste" Grinnikte hij in zichzelf. Met zijn wijsvinger gebogen klopte hij weer nonchalant op de deur. "Anybody home?" Zei hij nog redelijk vriendelijk. Hij verschoot van zichzelf dat hij niet gewoon de deur opendeed maar wachtte toch een poos. "Wat voor iemand zou hier ztten." Dacht hij terwijl hij nog eens keek naar de troela die nu de kamer binnen stormde. "Rechts omkeer maken als het een kopie van haar is." Herhaalde hij in zijn gedachte terwijl hij hoopte op een jonge kerel waar hij misschien mee op kon schieten.

Ayano stond langszaam op toen ze geklop hoorde op haar deur, aan de binnenkant was hij wit maar aan de buitenkant donkerblauw, achja... Het moest je smaak zijn. Het was een jongensstem aan de andere kant, hij klonk vriendelijk... Ayano snoof, vast een over ander Libuun die dacht dat hij ''vriendjes'' kon maken met haar, zo naief die Libunnen. Ze deed de deur open, voor haar stond een jongen, ze bekeek hem even, het was duidelijk geen Libuun maar ook geen Gadraan. Jammer... Ilachiel, ja dat was hij. Nouja Gadrannen en Ilachielen konden soms wel goed met elkaar opschieten... met de nadruk op SOMS. Ayano trok haar wenkbrouw op, ''Uhmm Hello'' ''En jij bent?'' vroeg ze daarna. Ze leunde noncholant tegen de deur en glimlachtte lichtjes maar niet gemeend.

Een vloed van gerust stelling ging over zich heen toen hij zag dat het een normaal, tot zijn verbazing, meisje was. Hij fronste zijn wenkbrauwen omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. "Kan ik even binnen komen?" Zei hij al een stuk minder vrolijk dan ervoor. Toen hij achter haar in het deurgat nog een ander bad zag staan vroeg hij zich af waar haar kamergenoot was. "Ook nieuw op Inferno?" 'Domme vraag Tadase, het is het eerste jaar van de school! Natuurlijk is ze ook nieuw' Ging er door zijn hoofd vlak na hij die vraag gesteld had. Hij keek even naar het meisje dat in het deurgat stond. Fijn gezicht, wit haar, rode ogen en niet al te groot. Zo zou hij haar kunnen beschrijven. Totaal anders dan hij zelf was. Hij was, Breedgebouwd, zwart haar en redelijk groot. Hij had ook rode ogen net als haar. Dat was dan ook de enigste gelijkenis. Een klein hoestje glipte uit zijn mond. Het was de inkt van de gadraan die lastig deed aan zijn longen. Gadranen en Ilachielen waren dan misschien allebei door en door slecht, Maar waren wel héél verschillend. Gadranen waren koel en strategisch en zouden nadenken hoe ze hun tegenstander het best zouden kunnen verscheuren. Ilachielen waren heethoofdig en brut. En slaan er oplos tot hun vijand neervalt.

Ayano keek de jongen aan met een schuinhoofd, hij rook naar rook, rook van vuur. Vuursturen dacht ze. Ayano rechtte haar rug. Toen hij vroeg om binnen te komen, ze knikte kort en liet hem binnen, eenmaal binnen sloot ze de deur achter hem en leunde ze tegen de deur aan, de vraag of ze nieuw was moest ze moeite doen om niet te lachen om zijn domme vraag, ''Natuurlijk, ik ben net als jij vandaag aangekomen'' ze wees naar haar nog niet uitgepakte koffer en greens even. ''Denk niet dat je mij kan versieren de eerste schooldag, daarvoor moet je bij die blonde bimbo een paar kamers verder op zijn'' Zei ze met een lichte grijns van vermaak op haar gezicht, Ayano kwam metteen op zulke punten want de meeste die dan wat van plan waren gingen dan weg, omdat ze wisten dat ayano toch geen interese voor ze had. Ze ging op haar bureau zitten en keek naar de jongen, ''Hoe heet je?'' vroeg ze kort daarna. Een raaf vloog tegen de ramen aan, Ayano trok haar wenkbrouw op en liep naar het raam om hem open te doen, ''Dombeest'' zei ze zachtjes en liet de raaf binnen, de raaf die eerst op haar schouder had gezetten, hij was weg gevlogen nadat hij die roze kamer had gezien.

'versieren' ging door hem heen. "Wahaha" Lachte hij per ongeluk luidop. "Ik ben al lang niet meer geïntreseerd in dat soort dingen." Zei hij toen hij op haar bed ging zitten. " ik heb één ding van mijn vader geleerd. Als puntje bij paaltje komt, Is teamwork het sterkste wapen.
Zei hij en was een poos stil. Hij hoestte even en wist het woordje 'Tadase' toch uit te brengen. Hij wist haar naam omdat hij de ogen van een shinigami had maar vroeg het toch om beleeft te zijn. "En de jouwe?" Vroeg hij en keek naar de raaf die er nogal... Gechokeerd uit zag. Hij glimlachte naar het beest.

Ayano grijnsde lichtjes, ''Mooi zo, want ik ben ook niet geinterseerd in jullie jongens, achtelijke wezens jongens, waarom ze bestaan geen idee'' zei ze meer tegen zich zelf dan tegen Tadase. Ze keek hem aan, ''Teamwork? Moet je eerst wel een team hebben die je niet als een baksteen laat vallen'' zei ze ertegen in. Ze ging voor het raam zitten zodat de meeste inkt naar buiten ging. De raaf met de naam mysterie ging op Tadase schouder zitten zijn klauwen doorboorden in zijn schouders. Ayano keek Tadase aan en grijnsde lichtjes, ''Mysterie zal je geen kwaad doen hoor tenzij ze je niet mag'' ze keek even naar buiten en toen vroeg hij haar naam, ''Ayano'' zei ze kort en keek naar hem. ze leunde tegen het kozijn aan en keek naar Tadase, ''Al een kamer gevonden?'' vroeg ze maar uiteindelijk.

@ tadase
Vind je het erg als ik je beschrijving van gadranen en ilachielen in de info over planeten steek? k vind 'ie best wel goed ;3

euh... ik denk het...

[NEW]

Ayano lag op haar buik midden in de kamer, ze had een stuiterballetje die ze steeds tegen de muur van de kamer er naast gooide en grijnsde breed toen ze iemand boos op de deur hoorde bonken. ''Hé kap effe'' zei het meisje geirriteerd. Ayano grijnsde nog breeder en gooide het balletje nu tegen de deur. Het meisje was blijkbaar geirriteerd en begon te schelden op Ayano die niet luisterde en gewoon verveeld door ging met haar favorite spelletje, mensjes irriteren. Het meisje deed de kamer openen en kreeg het balletje tegen haar neus aan en begon te gillen omdat ze een balletje tegen haar neus had gekregen, die nu rood was. Ayano begon te lachen toen ze dat zag. ''Whahah, leuke neus... voor jouw hoeven ze geen clownsneus meer te kopen in het circus'' gierde Ayano uit. Het meisje stamp voeten weg en Ayano lachtte nog steeds. Ze veegde een paar tranen weg en stond op om de deur dicht te doen. Na een aantal minuten lag ze weer op haar bed en dacht ze na over wat er was gebeurt met Tadase. Ze schudde haar hoofd, waarom dacht ze nou weer aan hem. Ze liet zich half uit het bed hangen en zag haar kamer nu onderste boven, ze dacht nog steeds aan Tadase en vervolgens aan de kus in de auto. Ze schudde grijnzend haar hoofd, er gebeurde gekke dingen hier metteen de eerste dag al.

"Rikooooooo~"
"Hou je mond," beantwoorde Riko de rare roep van Yume.
"Laten we een kamergenootje zoeken," opperde de chara, zonder naar Riko geluisterd te hebben. Ze maakte een koprol in slowmotion en zweefde voorbij het hoofd van het roodharige meisje.
"Hmhmm."
"Ik heb gehoord dat hier verder in de gang een kamer is met een Gadraan en één plaats vrij," ging Yume ongestoord verder, "zullen we daar eens aankloppen?"
"Hmhmm."
"Oké," zei Yume, die het gemompel verstond als een ja. Riko ging er maar niet op tegenin.
Na wat lopen hield Riko opeens halt. "En waar moeten we zijn dan?"
"Weet ik het, ik volg jou."
Riko zuchtte. "Mooi is dat." Ze dacht diep na en zuchtte toen.
"Iets enthousiaster mag ook wel weer, hoor," zei Yume, "Ik vraag het wel effe."
"Yume, ne-" Te laat. Nog voordat Riko iets kon zeggen, zweefde de chara naar een leerlinge en was ze er al mee in gesprek.
"We zijn er al bijna," kwam Yume kalm maar vrolijk terugzweven, Riko's chagrijnige gezicht negerend. "Twee kamers verder, daar moet het zijn."
Riko peinsde eventjes, niet wetend of ze Yume nou wel of niet voor haar ongehoorzaamheid moest straffen, maar liep toen er maar naar toe. Een Gadraan. Riko was slechts een keer in contact geweest met iemand van een andere planeet, een Imporiaan, wat niet een al te beste ontmoeting was geweest. Maar Gadranen schenen redelijk gelijk te zijn aan Ilachielen. Daar zou ze toch wel meet moeten opschieten?
Wat loom klopte Riko aan, hopend op respons.

Ayano zuchtte diep. Nog steeds bekeek ze de kamer onderste boven. Het zag er opeens een stuk intersanter uit dan eerst. Al vond Ayano wel dat de rode muur, paars mocht zijn. Paars was tenslotte haar lievelings kleur. Na zwart dan, maar zwart vond Ayano niet echt een kleur net als wit. Het was gewoon kleurloos vond ze. Want in zwart zag je geen kleuren, in elk geval geen blije kleuren, niet dat Ayano vrolijkere kleuren wilde in haar kamer, nee absoluut niet. Ayano hield daar niet zo van, afschuwelijk. Vooral roze, het was gewoon een kak kleur, sommige zeiden dat je wel een door een roze bril keek als je verliefd was, nou mooi niet dat zij een roze bril ging opzetten. Ze was verliefd en ze had een relatie met Tadase, daar had ze geen roze bril voor nodig. Of wel? Ze had haar benen tegen de muur aangezet terwijl ze de kamer rond keek. Inferno was een grote school, een school waar vele dingen gebeurde, vele leuke dingen moest ze eerlijk toe geven. Nooit had ze zich echt verveeld, nouja. Mischien vandaag dan, maar dat kwam omdat Ayano gewoon rust wilde vandaag. En haar vrienden wisten waar aar kamer was dus? Als ze met haar zouden willen praten hoefde ze alleen maar aan te kloppen toch? Amore lag op een wit poppenbedje versiert met zwarte roze en een rode deken. Ze deed haar schoonheids slaapje, belachelijk gewoon. Maar ze ging er niet tegen in, ze was eigelijk best blij dat ze sliep, dan zeurde ze tenminste niet zo. Ayano zuchtte, eigelijk begon ze zich te vervelen. Net op het moment dat Ayano wou gaan oefenen met haar Magie klopte er iemand op de deur. Ze schoot overeind en keek snel even naar Amore die er gewoon door heen sliep. Ayano greens even kort en ging van het bed af. Ze streek haar haren goed en liep naar de deur. Deze deed ze op een kiertje openen. Ze zag een meisje staan, een Ilachiel, dat was wel duidelijk. Ayano deed de deur verder openen en leunde tegen de deurpost aan. ''Kan ik iets voor je doen?'' vroeg ze rustig terwijl ze het meisje bekeek.

Riko tuitte even haar lippen, vliegensvlug en een klein beetje maar. Ze was even haar tekst kwijt. Nu er daadwerkelijk was opengedaan, duurde het even voordat Riko weer wist waarom ze hier was.
"Ehm, o ja, welleh..." ze krabde voorzichtig aan haar hoofd, "mag ik je kamergenootje zijn?"
Wham. Straight to the point. Ietwat lomp van haar, maar het was eruit voordat Riko er erg in had. Eigenlijk best stom. Ze beet op haar onderlip en besloot maar gauw niets meer te zeggen voordat ze voor raar aangezien werd. Wat toch wel ging gebeuren na haar vraag uit het niets.

Ayano trok haar wenkbrauw op, het meisje was stil geweest. Alsof ze niet meer wist wat ze moest zeggen nu ze hier stond. Ayano stond op het punt om iets te zeggen maar hield toen wijs haar mond dicht toen ze begon te praten, ze klonk zenuwachtig en wat onzeker maar hé, je kwam niet altijd een gadraan tegen van haar klasse. Dat laatste wat ze zei was wel direct geweest. ''U-uhm...'' Begon Ayano. Ze keek even naar haar Chara en vervolgens weer naar het meisje. Een Ilachiel kon toch geen problemen brengen toch? En ze had gelijk 2 nieuwe mensen ontmoet. Al zou dit betekenen dat ze voor de rest van het raar met haar was opgescheept... Ze kon het mischien aan kijken. ''Je snurkt toch niet hé?'' had ze gevraagt met opgetrokken wenkbrauw. Daarna keek ze de Chara van het meisje, hij zag er niet uit alsof hij problemen zo veroorzaken en Amore zou eens iemand anders gaan commanderen, dus waarom ook niet? ''Tenzij je snurkt of de kamer laat afbranden en mij in het weekend laat uitslapen, vind ik het prima...'' Zei Ayano uiteindelijk.

Riko grijnsde. "Ik snurk niet," stelde ze het meisje tegenover haar gerust, "en ik zal mijn best doen de kamer niet af te laten branden. Dat is me de afgelopen zes jaar gelukt, dus dat zal nu ook wel okée moeten zijn." Ze was opgelucht dat haar vraag redelijk optimistisch beantwoord was en liet haar nervositeit zakken. Riko was allang blij dat ze de rest van het schooljaar niet moederziel alleen op een kamer zat. "En in het weekenden zal ik je uit laten slapen," voegde ze er nog gauw voor de zekerheid aan toe, voor het geval dat het meisje daar nog mee zat. Het was niet zo dat Riko vroeg opstond in het weekend, dus ook dat zou geen probleem moeten vormen. "Beloofd," verzekerde Riko.
Ze huppelde even van het ene been naar het andere en wist niet wat ze nu moest doen. "Als ik vervelend word, hoef je me alleen maar de deur te wijzen," zei ze, "ten slotte is het jouw kamer."
Riko zweeg even. Ze praatte weer eens teveel, iets waar ze erg goed in was. "Is er dan nu een mogelijkheid dat ik binnen mag komen? Of ben ik weer eens veel te snel in dingen?"

Ayano knikte naar Riko, ''Dan vind ik het best,'' Zei ze kalmpjes. Ongelukken konden er gebeuren als het om magie ging dus dat was eigelijk niet zo heel erg. Zelf had ze ook wel iets kapot gemaakt, dus stel dat ze iets in brand zo laten vliegen, zo ze het niet zo heel erg vinden als het maar niets waardevols was van haar vond ze het prima. Al zou ze het wel moeten doven. Het meisje deed haar een beloofte en hupste kort daarna van de ene been naar de andere. ''Zal ik doen, geloof me als ik je zat ben, schop ik je er wel uit...'' Zei ze geruststellend, waarna ze breed greens. Ze had niet echt bepaald een stil kamergenootje, dat kon gezellig zijn, maar ook bloedirritant. Nouja, als ze nachts maar kon slapen, dat vond ze belangrijker. ''Ow, natuurlijk. Kom binnen in je nieuwe kamer...'' Zei Ayano en deed een stap op zij zodat Riko er in kon. ''Het linker bed is van jou,'' Zei ze rustig. ''Ik zou zeggen vermaak je, je zelf maar..'' Zei ze droogjes en keek even naar het witte poppenbedje waar Amore nog altijd lag te slapen. Die zou de schrik van haar leven krijgen, maar goed. Had ze maar wakker moeten worden. ''U-uhm heb je geen spullen?'' vroeg ze nu aan het meisje, want ze was hier aangekomen zonder koffers of tassen, tenminste die had ze niet gezien, had ze die op de gang staan of nog in haar oude kamer? Ze wist het niet echt, maar dat zou het meisje zelf moeten uitzoeken.

Ayano merkte op dat ze Riko wel weg zou jagen als ze vervelend werd, en ze zei het op een geruststellende toon, maar ergens wist Riko niet of dat dit wel zo geruststellend zou moeten zijn. Ach, ze moest zichzelf er maar niet druk om maken.
"Dank je," zei Riko, toen Ayano haar binnenliet en haar haar bed aanwees. Ze wierp een blik op Amore die sliep. Ze zou haar, zodra ze wakker word, waarschijnlijk zo rustig mogelijk moeten uitleggen dat ze hier voortaan ook bij hoort, wilt ze de kleine chara niet haar leven uit haar lijfje laten schrikken. Zo kalm en vriendelijk mogelijk vertellen, zodat Riko Amore tevreden zou houden. Amore leek een type die graag orde had.
Ayano merkte op dat Riko geen spullen bij zich had en Riko slikte even. Tja, die vraag zat eraan te komen. "Wel, ehm, inderdaad," antwoordde Riko wat stilletjes. Ze richtte haar blik even weg van Ayano de kamer in, nietsziend, "ik heb geen spullen. Die heb ik niet. Staan thuis. Ik had ietwat... haast, zullen we maar zeggen, toen ik van mijn planeet--" ze wou 'weg moest' zeggen, maar slikte dit gauw in, "vertrok."
Dit was waarschijnlijk het vaagste en meest vreemde antwoord die Ayano ooit had gekregen, en ook een antwoord die Riko nog nooit gegeven had. Riko moest toegeven dat ze zelf ook nog eens geen idee had over hoe ze dit probleem moest oplossen. Ze zat er nu wel mooi mee: geen kleren, geen toilletspullen, helemaal niets, nada, njente. Ze zuchtte zwakjes en plofte op haar bed neer aan de linkerkant van de ruimte.

Ayano grinnikte kort om het antwoord van haar nieuwe kamergenoot. Het was een raar antwoord geweest, maar Ayano kon het eigelijk niet echt iets schelen. Maar dat zou betekenen dat ze maar één setje kleren had, dus ook één setje ondergoed. Het was een vies idee. ''Komen je spullen nog hier heen of zit je het hele jaar zonder spullen?'' vroeg Ayano nu. Als ze echt zonder spullen zat, zou Ayano lichtte medelijde met haar krijgen. Maar ze zou niets uitlenen, zo was ze niet echt. Een Ilachiel in haar jurken, een lachje verscheen bij het idee er van. ''Heb je wel geld bij je?'' vroeg ze nu rustig. Ze ging op bed zitten. Als ze geld bij zich zou hebben, zouden ze naar een paar winkels kunnen gaan. Die moesten ze toch ook wel hebben op deze planeet toch? En als ze dat zelfs niet had, zou Ayano haar wel meenemen, ze moest zelf ook wat nieuwe dingen hebben. En daarbij had Ayano geld genoeg, ze was aardig rijk. En daarbij hoefde ze alleen haar vader maar op te bellen als haar geld op was of als ze iets nodig zou hebben. Want haar vader deed alles voor haar, het was best raar om te bedenken dat haar vader soms zo geheimzinnig deed. Overal als het over de familie ging van de heerser alsof hij iets verborg voor haar. Maar hij gaf haar alles wat haar hartje begeerde en toch werd Ayano niet arogant ookal had ze geld. Een kleine glimlach sierde haar gezicht toen ze dacht aan thuis maar ze richtte zich al weer snel op Riko.

Riko zag dat Ayano zich amuseerde om haar antwoord en zuchtte opgelucht, opdat Ayano niet verder ging vragen waarom ze haar spullen dan niet had. Ergens was het natuurlijk ook wel een grappig antwoord. Ook Riko glimlachtte even.
"De spullen komen helaas niet hierheen," antwoordde Riko, die wist dat daar nog weinig van over was, "ik heb gelukkig wel wat geld. Al is dat maar weinig. Ik kan in ieder geval nog één of twee setjes kleren bij mijn huidige garderobe voegen. Wat dringend nodig is, ik kan niet mijn schooljaar doorkomen met alleen dit." Ze wist niet of het genoeg was, qua geld dat ze had, want ze was van huis gegaan met alleen haar portemonee. Daar zat niet bijster veel in, en twee setjes kleding was eigenlijk nog redelijk optimitisch van haar.
Riko zag een nieuwe glimlach op het gezicht van Ayano verschijnen, niet zozeer vanwege haar antwoord, maar iets wat alleen in haar gedachten omging en Riko werd nieuwsgierig wat dit dan was. Ze trok haar wenkbrauwen vragend op maar zei niets.