Excursie Ilach!!

De groep was uiteindelijk weer compleet en het kamp werd opgeslagen. Want ze zouden hier overnachten. Miss Mizuki had net zelf verteld over de verschillende soorten steen dat je hier kon vinden en de meeste luisterde er aandachtig naar. Enkel een paar Ilachielen niet maar dat was logisch aangezien die al wisten wat voor soorten steen er op hun planeet bevonden. Miss Mizuki wist niet erg veel over Ilach zelf aangezien zij hier nooit kwam. Ze vond het namelijk te donker. Master Hidan daar in tegen wist veel meer over deze planeet dus hij zou hier meer over gaan uitleggen. ''Oke, nu jullie weten wat voor soort gesteente zich hier bevind kunnen jullie de tenten beter vast maken aangezien je niet door elk gesteente kunt komen.'' Zei Miss Mizuki met een glimlach. ''Tadase? Riko? Zouden jullie misschien voor de kampvuren kunnen zorgen?'' Vroeg Miss Mizuki vriendelijk aan hun. Ze richten zich op enkele Libuunse meisjes die giecheld naar de jongens keken. Toch hadden de meeste oog voor Lazlo want hij was hun prins op het witte paard. ''Meisjes? Als jullie klaar zijn met giechelen zouden jullie me dan kunnen helpen met het eten?'' De meisjes keken Miss Mizuki betrapt aan en knikte. Sommige hadden een hoofd als een boei doordat ze betrapt waren op het gegiechel. Iets wat de meeste leerlingen irriteerde vooral de Gadranen onder andere Ayano. Ze glimlachte naar de andere leerlingen. ''De rest van jullie gaan de tenten opzetten.'' Zei Miss Mizuki vriendelijk. ''Jullie moge zelf weten bij wie je slaapt en met hoeveel in je in de tent slaapt. Minimaal 3 leerlingen per tent.'' Zei Miss Mizuki met een glimlach en maakte rechts om keer om het eten te verzorgen samen met de giechelde Libunnen wiens ogen vooral op Lazlo waren gericht.

Tadase snoof de lucht van Ilach in. Het kriebelde in zijn maag. Het deed hem denken aan vroeger, maar was da wel de bedoeling? Hij keek achter zich, waar Ayano stond. En keek toen voor zich naar een grote heuvel met zwarte rook. Het leken wel twee verschillende paden ofzo. Hij knipperde een paar keer met zijn vingers en klapte dan in zijn handen om vuur te creëren. "Heeft er iemand wat stokken om dit vlammetje op aan te steken?" Riep hij over de groep terwijl hij eens goed rond keek. Hij kende deze plek. Vroeger oefende hij hier altijd met zijn vader. En nu stonden er wat goedkope tentjes en wat vrienden van hem. Tijden veranderen fel. "Miss, Ik denk niet echt dat die krakkemikeligge tentjes het gaan houden vannacht, Op Ilach stormt het wanneer de maan boven komt. Moeten we ze niet wat sterker maken op een of ander manier?" Zei hij dan maar uiteindelijk. Zijn vlammetje dartelde zachtjes met de wind mee op het ritme van de onheilspellende rook.

Isamu voelde zich hier neit goed, nog midner goed dan op Zemfdu, waar hij zich opzich al slecht genoeg voelde en dat alles kwam omdat hij gedeeltelijk uit ijzer bestond. Op dit soort moment had hij er een hekel aan dat hij de volgende generatie 'Iron fist' was. De andere imporianen kenden hem waarshcijnlijk wel, zijn familie was bijna de enige familie strijders van Imporan en iedereen had de kracht om ietsa met ijzer of wapens te doen. Elke generatie werd er maar 1 iemand geboren met de kracht om alles in ijzer te veranderen, die werd dus 'the iron fist' genoemd en die titel was deze generatie overgeschoven naar Isamu. Hij opende en sloot zijn ogen even. "Te warm..." mompeld ehij bijna onhoorbaar, zijn chara's lagen ook platuit over Isamu's schoduers omdat deze zijn energie van hem overnamen. Er werden vershcillende dingen rond geroepn, maar Isamu hoorde het niet echt, hij ging ergens tegen een steen aanzitten. Er waren vaak blikken op hem gericht, vooral van meisjes, odmat hij er nou niet bepaald lelijk uitzag, maar deze kregen of een koude blik of werdne niet eens door Isamu opgemerkt. Dit meestal ook ngo onbewust van zijn kant. Hij zocht met zijn ogen naar Ayano en toen hij deze vond zag hij Tadase vlak bij haar staan. Toen pas begon zijn roep tot hem door te dringen. "Laat mij maar." hij stond wat wankel op en legde daarna zijn platte hand op de zijkant van een tent, deze veranderde langzaam in ijzer, behalve de poort zodat je er gewoon in en uit kon, maar het was te zwaar om opgetild te worden door de wind. "Dit, zal ik doen wanneer er een storm komt, bij elke tent, zodat ze neit weg zullen vliegen en iedereen veilig is." sprak hij de rest van de leerlingen toe "Het zal me misschien niet allemaal lukken, dus meer ideeën en hulp zal fijn zijn." Een paar leerlingen keken wat vreemd, want veel hadden zijn stem nog niet één keer gehoord. Isamu negeerde het gewoon en liet het ijzer weer terugtrekken en liep richting Tadase en Ayano "Hee." groette hij wat onhandig.

Tadase keek met grote ogen naar de ijzeren tent. "Nou dat noem ik nog eens vakmanschap" zei hij prijzend toen isamu het ijzer terug liet keren. "Ik heb je de hele excursie in zefdu niet gezien, fijn om je stem nog eens te horen." Zei hij. Isamu knikte vaak of zei gewoon zachtjes ja. En als hij praatte was het stil en mompelen. Het was best grappig om hem luid te horen praatten. Tadasa zette zich neer. Hij voelde zich sipjes en zei niet veel. Hij za
g er anders uit dan normaal , nogal onzeker. Een Tadase die bijna niemand kende. hIj voelde zich niet goed om thuis te zijn. ZOu het okmen door zijn vader en wat er gebeurt was met Gadara? Waarschijnlijk wel. Hij hoorde hem nog zeggen dat hij zijn zoon niet meer was. 'Ach, een muts en een sjaal en hij herkent me toch niet meer' dacht hij in zichzelf.

Ayano zuchte, ze was erg geirriteerd geraakt door de giechelde meisjes. Dat was duidelijk te lezen van haar gezicht. Ze zuchte en keek naar Tadase. ''Enig idee hoe?'' vroeg ze gewoon rustig. Ze pakte wat tent stokken op. Misschien waren hier grotten om te schuilen. Ze beet op haar onderlip maar ging toch maar aan de slag met de tenten. Een paar leerlingen kwamen aan met hout en legde dat neer. Ayano keek er met haar wenkbrouw opgetrokken naar. Dat hout ging nooit in de fik. Het was te nat om dat droog te krijgen. Ze zuchtte en keek naar de tent stokken. Ze mompelde in zichzelf en vormde met haar handen een bol. Haar handen begonnen te gloeien en uit de aarde ontstond een schaduw. Het was een weerwolf. De zelfde weerwolf waar Tadase tegen had gevochten. Een schaduw monster. Maar dit keer zou hij helpen. Haar helpen met de tenten. Ayano gaf de tentenstokken aan de weerwolf en ging zitten tegen een rots aan. Haar handen maakte gebaren en de schaduw deed wat hij moest doen haar werk. Ze grinnikte lichtjes toen ze zag dat iedereen het zelf deed en zij gewoon heel rustig op de grond zat. Af en toe keek ze naar Tadase of naar Isamu met een vaag glimlachje. Ze keek even omhoog naar de lucht. Vanavond geen heldere sterren zoals bij school. Ze snoof de lucht op en keek weer naar haar creactie. Miss Mizuki was het eten aan het schoon maken. Blijkbaar gingen ze het roosteren boven het vuur. Fijn. Het was net kamperen. Maar dan met alle leerlingen. Ze grinnikte. Dit ging nog leuk worden. Ze keek naar een gadraan die een bloodpill in nam en beet op haar onderlip. Ze moest aan Isamu denken. Zou Tadase er achter komen dat ze Isamu had gebeten? Isamu had nog niet zoveel last. Misschien was hij sterker dan haar gif? Ze keek naar haar schaduw monster die de tent had opgezet. De schaduw veranderde in een wolf en ging zitten en staarde haar aan. Ayano grinnikte even en maakte met haar hand een vuist waardoor de schaduw weer verdween. Ze zuchte en legde haar handen achter haar hoofd. Mooi niet dat ze meer tenten ging opzetten. Ze keek even naar de jongens. Ze liet ze ze maar even alleen. Het waren vrienden dus nu had zij even tijd om te luieren. ''Je kan nog een tent in ijzer veranderen.'' Zei Ayano met een glimlachje en keek daarna weer naar de donkere lucht een sloeg een verlichte zucht.

Tadse zat nog steeds bij het vuur. Met zijn handen in zijn haar. Hij keek om zich heen. Hij zag Riko nergens. 'Hmm, waar zou die meid zijn?' vroeg hij zichzelf af. Hij draaide met zijn vingers en staarde door het vuur. Het was zenuwachtig. plots schreef hij wat op een papier en gaf het aan Tsuki. Die dan weer door vloog naar het schaduw monster van AYano. "Boodschap van Tadase" zei hij lichtjes en vloog toen weer weg. Tadase keek naar Tskui die terug vloog en mompelde iets onverstaan baar tegen hem. Tsuki knikte en tadase zat weer met zijn handen in zijn haar. Het was een boodschap dat Ayano straks na het eten bij hem kwam zitten aan het vuur. Hij moest wat bespreken. Tadase geraakte stilaan weer een beetje gewend aan de rook in de lucht.

Ayano zat rustig terwijl haar schaduw het werk deed wat zij eigelijk zou moeten doen. Ze zag hoe Tsuki naar haar schaduw toe vloog en hem een briefje gaf. Ayano's wenkbrouw ging omhoog. Haar schaduw kwam even later dichterbij en over handigde haar het briefje die ze vluchtig las. Ze keek even naar achtere en knikte. Amore kwam aangevlogen. ''Oew, romantisch.'' ''Dit zal alles behalve romantisch zijn denk ik.'' Zei Ayano zacht terwijl ze Tadase bekeek. Hij leek zenuwachtig. Amore trok haar wenkbrouw op en ging op haar schouder zitten. ''Waarom niet?'' ''We zijn op zijn planeet, Amore.'' ''So?'' ''So? Nou hier woont zijn vader. Als hij er achter komt dat..'' Amore zuchte. ''Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt, alle twee krijgen jullie problemen.'' Ayano snoof en verkreukelde het briefje en stak het in haar zak.

Tadase keek achter zich , Hij ontving de knik van Ayano en knikte terug. Hij stond op en zoch tussen wat mensne naar Riko. Hij had even nood om te weten hoe een andere Ilachiel zich erbij voelde om op zijn eigen planeet te zijn. Lag het nou gewoon aan hem of was iedereen doodsbenauwd? Hij hoorde elk moment het alarm af gaan. Dat was het alarm dat men heel de weg van 100 m vrij moest maken omdat het leger er aan kwam. Hij wist niet eens of dat alamr eiegnlijk nog werd gebruikt. Misschien was zijn vader zelfs dood, maar daar had hij dan wel een telegram gekregen ofzo. Het was moeilijk en Tadase besloot een eindje te gaan wandelen.

Isamu had wel pijn, hij liet het gewoon niet merken, daarbij was het nu veel te warm voor hem en daar werd hij heel sloom van. Het begon gelukkig al avond te worden, het werd al koeler en hij zag niet veel alter Ayano en Tadase naar het kampvuur lopen, maar hij zou er geen aandacht aan besteden, dat zou hem alleen maar pijn doen. En hij had in zijn hoofd gezegt dat hij bij Ayano zou blijven, welke keuze ze ook maakte en hij wist donders goed dat ze haar keuze voor Tadase allang gemaakt had. Verderop begonnen wat leerlingen te vechten over welke tent Isamu als eerste in ijzer zou veranderen. Eigenlijk was het geen goed idee vna Isamu om zijn kracht hier te veel te gebruiken, daar werd hij door zijn chara's ook vaak aan herinnerd, maar Ismau wou niet meer het gevoel hebben dat alles wat hij deed voor niets was, daarom bleef hij gewoon doorgaan. Rustig liep hij op een tent af en legde hier zijn hand op. Het duurde niet lang voordat de tent in ijzer veranderde, maar toch langer dan normaal omdat hij erg verzwakt was.
"Meer lukken me niet." zei hij uitgeput, bijna alle tenten behalve 4 had hij in ijzer veranderd en hij vond het wel geneog geweest. Hij had v erkoeling nodig, maar voor hem was het niet zo simpel dat hij dan water over zichzelf heen kon geven, nee, want dan zou hij roesten. Stomme zwaktes, hij plofte ergens neer en keek gewoon even naar de lucht. Hij had geen tent, nou, waarschijnlijk zou hij wel ingedeeld worden in een tent, maar hij was niet vanplan om in een tent te gaan bij mensen die hij niet kende.

Tadase schreef:

Hij keek om zich heen. Hij zag Riko nergens. 'Hmm, waar zou die meid zijn?' vroeg hij zichzelf af..

[[Ik was naar een feest D: maar nou ben ik er weer]]

Riko zat op de grond, in een kleermakerszit, afgezonderd van de groep. Ze staarde.
Ze had de opdracht gekregen te helpen te zorgen voor het kampvuur. Ze had niet geluisterd. Riko was wat dat betreft een kreng en lui en ze had anderen dingen aan haar hoofd.
Ze was ietwat duizelig geworden de tocht van Zemfdu naar Ilach toe. Die beesten waarop ze vlogen waren wat dat betreft niet lichtvoetig. Riko was compleet door elkaar geschud en ze was iemand die het liefst grond onder haar voeten had. Veel veiliger. Maar dat was het punt op het moment niet. Nee. Het was het feit dat ze hier nu waren. Hier. Ilach.
Riko was aan de ene kant opgelucht de warme lucht van Ilach weer te kunnen inademen. De atmosfeer waarin ze opgegroeit was. Het gaf een veilig gevoel. Maar ze wist dat ze alles behalve veilig was.
Tuurlijk. Dit was niet het terrein van putmensen en ze vermoedde niet dat iemand van haar ras of thuis haar tegen zou komen. Ze hadden niets boven de grond te zoeken, tenzij ze gedwongen werden. Dit zou zijn als ze beneden geen voedsel konden vinden, maar in de magma onder de grond waren genoeg lavamonsters en andere wezens waar ze van konden leven. Riko wist dat ze hier niets te vrezen had, op dit moment. Toch?
Zou Tadase van iets weten? Nee. Hij was de zoon van de generaal. Hij kwam van boven. Mensen van boven bemoeiden zich niet met de putmensen. Dat was niet belangrijk. Het zou Tadase waarschijnlijk niet eens iets boeien dat zij daarmee in de clinch lag. Alsof het zij hem überhaupt kon bammen. Riko snoof.
Waar was Lucas trouwens heen? Riko schudde haar hoofd. Teveel gedachten. Haar hoofd was een puinhoop. Ze haalde diep adem, een teug warme en veilige lucht, waarvan ze hoopte dat die haar weer tot rust zou brengen, maar juist daardoor werd ze meer terug naar de realiteit gebracht dat ze op Ilach was. Riko trok haar knieën op en verstopte haar gezicht hierin, liet haar haren ervoor vallen. Ze zuchtte.

Ayano was die avond naar het kampvuur gelopen maar ze zou vanavond niet slapen. Ze liep eerst naar haar tent toe en snoof. Ze zag een imporaans meisje en een Ilachiels meisje in de tent en Ayano rolde met haar ogen toen ze hoorde waarover ze sproken. Jongens. Was dat soms het onderwerp van meisjes? Natuurlijk Ayano had veel te vertellen over Isamu en over Tadase maar dit ging andere niets aan. Het maakte haar dan ook niet uit wat mensen van haar dachten. Ze keek naar Lucas die haar bekeek vanaf de rotsen ver van het kamp zelf. Ayano trok haar wenkbrouw op maar schonk er maar geen aandacht aan. Ze zuchte en keek even naar het vuur dat danste. Ze ging er maar niet bij zitten want wat moest ze bij het vuur doen? Niets. Ze keek om zich heen en zag Riko zitten. Zonder er bij na te denken liep ze er heen. ''Hey,'' Zei ze rustig waarna ze naast haar neer plofte. Ayano was niet echt een ster in sociaal en spontaan zijn tenzij ze die mensen al goed kende en dat was bij Riko niet het geval. Riko was op zichzelf dat zag Ayano wel duidelijk maar soms hadden mensen ook Riko behoefte aan een gesprek. Ayano was misschien dan niet de aangewezen persoon voor een goed gesprek maar ze kon het in elk geval proberen want het was duidelijk dat Riko ergens mee zat en zo nieuwsgierig als Ayano was wilde ze het eigelijk wel weten.

Riko richtte haar hoofd op die ze had verstopt in haar knieeën, schudde een keer haar haren uit haar gezicht en keek schuin omhoog.
"O, hey Ayano," groette Riko zo nonchalant mogelijk terug naar het meisje die naast haar neerzakte. Ze wilde glimlachen, maar ze merkte dat haar lippen niet meewerkte.
Zou Ayano merken dat Riko nerveus was? Baalde? Bang was? Riko wist het niet. Ze ging er niet zelf over beginnen. Als Ayano niets doorhad was dat misschien mooi meegenomen? Of niet? Wilde Riko haar verhaal kwijt? Of toch weer niet? Het twijfelen maakte Riko gek.
"Ik heb je de excursie lang nog niet gezien," begon Riko maar een gesprek, weg van haar gedachten. Echter, meer wist Riko ook niet te zeggen. Ze likte over haar droge lippen.

Ayano was rustig gaan zitten en staarde voor zich uit. Ze had niet echt iets te doen en aangezien Riko volgens haar wel behoefte had aan gezeldschap ging ze er maar bij zitten. Niet dat ze de aangewezen persoon was voor een goed gesprek maar toch ging ze hier maar zitten. Ayano bekeek Riko goed. Ze wist dat haar iets dwars zat maar ze ging er niet naar vragen als ze het wou vertellen dan begon ze er zelf wel over. Ze bleef haar rustig aan kijken terwijl ze sprak. Ayano's mond hoek ging omhoog. ''Ja, inderdaad.'' Zei Ayano en keek even voor zich uit. Maar keek al snel weer naar Riko terwijl ze sprak. ''Ik had andere dingen te doen.'' Zei ze eerlijk.
Ze keek naar Isamu die kapot was van het zware werk. Hij zou vast wel weer blij zijn als we terug gingen naar school. Want morgen avond vertrokken ze weer richting de school. Ze zouden eerst nog naar de andere planeten gaan maar omdat Miss Mizuki twee planeten per maand wel genoeg vond en er oorlog werd gevoerd gingen ze terug naar de school. Ze waren dan weer veilig. Ayano snoof even om het idee. Ergens was ze opgelucht dat ze niet naar haar planeet hoefde maar ergens vond ze het ook jammer. Ze miste haar planeet wel. De school was haar tweede thuis maar Gadara bleef haar planeet die niemand kon in nemen. Op dit moment voerde ze strijd op Imporan. De planeet van licht. Een zucht ontsnapte uit haar mond.
''Ik ben blij dat we morgenavond weer op school zijn. Ik ben dat struinen een beetje zat. Ik raak telkens de groep kwijt en aangezien ik niet echt van die lichte planeten hou ben ik maar al te blij dat we terug gaan.'' Zei Ayano met een vage glimlach. ''Wat vind jij van de Excursie?'' vroeg ze rustig. Toen ze de vraag had gesteld keek ze weer naar voren.

Isamu keek even verbaasd op toen hij vaagjes een gesprek meeving van iemand die langs liep "Eh, wat?" vroeg hij wat vaagjes, één van de leerlingen keek even verbaasd op "Is jouw nog niet verteld dat we morgen weg gaan?" reageerde die verbaasd, Isamu schudde zijn hoofd even, maar keek daarna naar zijn handen. De leeringen liepen door toen ze merkten dat Ismau verder niets meer te zeggen had en deze schudde zijn hoofd nogmaals. Nee, niets ging volgensplan! Als hij niet snel naar Imporan zou komen, dan zou het voor niets zijn en kon hij niet in het leger. Hij twijfelde er nogsteeds aan of het wel een goed idee was om weg van Ayano te gaan, maar het zou goed voor hen beide zijn. Dan kon Ayano verder gaan met Tadase en hij gewoon zijn jeugd droom volgen. Hij slikte moeilijk en eerst dacht hij dat hij een brok in zijn keel had, maar het werd gevolgt door een scherpe pijn in zijn nek. Precies waar Ayano hem had gebeten...
Zijn ogen schoten eerst alle kanten op, maar na wat hevige pijn kon hij zich weer beter coördineren en zijn ogen ontmoette voor eventjes die van Ayano. Hij moest met haar praten, haar tertellen da thij weg moest, nu al... Voor d emeeste kinderen was de verkorting van deze excursie mooi, maar hij zat er dan weer mooi mee. Nu had hij minder tijd om afscheid te nemen van zijn vrienden én hij moest zelf een manier vinden om op Imporan te komen.
Hij stond met tegen zin op, wankelde wat en liep even richting Ayano en het ander emeisje dat naast haar zat. Hij glimlachte even vriendleijk naar haar "Sorry, maar ik leen haar even." daarna stak hij zijn hand naar Ayano uit en wachtte af. Het was beter om eerst afscheid van haar te nemen en dan van Tadase, niet alleen omdat zijn vriend niet binnen zicht was, maar ook omdat hij verwachtte dat het afscheid met Ayano toch echt iets langer zou duren.

Ayano was in gesprek met Riko toen Isamu aan kwam lopen. Hij glimlachte vriendelijk naar Riko en stak vervolgens zijn hand uit naar haar. Ayano keek hem eerst even raar aan maar pakte uiteindelijk zijn hand aan en stond op. Ze richten zich even op Riko. ''Ik kom zo terug.'' Zei Ze met een vaag glimlachje en richten zich op Isamu. Aan zijn gezicht was te zien dat hij ergens mee zat en het was geen goed idee om met hem te praten waar iedereen bij was. Ze trok hem voorzichtig mee weg van het kamp. Eenmaal 50 meter van hem kamp vandaan waar niemand hun kon horen keek ze Isamu vragend aan. Zijn gezichtsuitdrukking maakte haar nerveus. ''Wat wou je me vertellen, Isamu?'' Vroeg Ayano aan hem. Ze keek hem serieus aan want toen ze hem had gebeten had hij gezegt dat hij later op iets zou terug komen. En dat iets daar zat hij mee. En nu was het tijd om het te vertellen, zo niet dan zou ze het wel uit hem krijgen. Maar dan op haar manier. Ze hield haar hoofd een tikje schuin terwijl ze hem aan keek. ''Wat is er?'' vroeg ze nu zachtjes met een lieve ondertoon. Want dit had voor haar gevoel geen haast.

"Ik vind de excursie... okée," besloot Riko uiteindelijk. Nog voordat ze meer kon zeggen pikte een blonde jongen Ayano's aandacht van haar af en was Ayano met een rustige 'Ik ben zo terug' vertrokken.
Misschien maar beter zo. Of niet? Misschien wel. Toch weer niet. Riko schudde verward met haar hoofd. Blegh. Ze werd nog ziek van haarzelf. Maar goed dat ze niet hardop de vragen stelde. God, stel je voor. Riko zuchtte vermoeid.
Ayano en de jongen waren verdwenen. Ver weg waren ze. Riko merkte dat ze honger kreeg. Haar zintuigen werden scherper en Riko rook meer, hoorde meer. Ze ving gesprekken op uit de achterste tenten, twee meiden die spraken over jongens, die wel op dertig meter afstand waren.
Nee. Hoe goed ze ook kon horen, ze zou het gesprek tussen Ayano en de jongen nooit hebben kunnen volgen. Daar waren ze te ver weg voor. Als ze het gesprek volledig had opgevangen, dan had ze waarschijnlijk alleen met een rotgevoel gezeten. Niet met angst. Het enige wat Riko namelijk opving, was de gil die Ayano slaakte, de schreeuw die ze uitbracht. Het was een woedende, ietwat angstige schreeuw. Een tevergeefse roep.
Riko verstond de woorden niet. Als ze dat had gedaan, misschien was Riko dan niet opgestaan en gaan rennen. Misschien was er dan geen onrust en wanhoop bij haar ontstaan. Nu was dit er wel. Nog meer angst dan dat er in Ayano's stem gezeten had. Riko merkte dat ze vreselijk ongerust was en dit haar zowel bang als boos maakte. De enige persoon die ze nu kende, goed genoeg kende, die blijkbaar haar ook goed genoeg vond om er in ieder geval naast te komen zitten, had geschreeuwd. De enige persoon waar Riko echt vertrouwen in had, had gegild. De persoon die toestond haar als kamergenootje toe te laten, de persoon waar Riko als eerst een gesprek mee had op school. Het was niet veel, maar Riko zag een vriendin in Ayano. Haar enige. En deze schreeuw bracht Riko tot wanhoop.
Riko rende naar het geluid toe, vragende blikken achterlatend, wetende dat andere mensen Ayano niet gehoord hebben. "Ayano," fluisterde ze tussen de stappen door zacht.

Na een lange tijd kwam Tadase weer uit de bossen zonder hout. Nog steeds had hij geen hout. Toen hij terug kwam hing er een vreemde sfeer. Ayano en Isamu waren er niet en de sfeer lag heel gespannen. Een korte gil, die duidelijk kon herkend worden als Ayano's ritselde zich door de bomen en Riko schoot als een speer weg. "Riko!" Riep hij nog en achtervolgde haar meteen op de voet. "Riko! wacht! Misschien is het niet het juiste..." Hij stopte met zijn zin eveneens met lopen. Waar was Riko? waar was ze? En Ayano? Hij keek rondom. Alles leek op elkaar en nergens iets of iemand te bekennen. Hopelijk had Riko Ayano nog niet gevonden. Een schreeuw van haar betekende dat ze kwaad, verdrietig of doodsbang was. En haar in die stat tegen komen was echt niet goed geweest.

Ayano beet op haar onderlip terwijl ze terug liep met Riko. Aan de vegen op haar gezicht kon je zien dat ze gehuild had. Een paar Gadaranen begonnen te fluisteren en Ayano keek hun nijdig aan. Een meisje van Gadara liep naar haar toe en vroeg wat er was gebeurd. Ayano trok haar mondhoek vijandig op en gromde. Het meisje stapte van schrik achteruit. Ayano's tand glimde in het licht van het vuur. ''Wat er is gebeurd gaat jullie niets aan!'' snauwde ze. ''Waar is Isamu?'' vroeg een Imporiaans meisje. ''Weg..'' Het meisje sloeg een kreet. ''Ze heeft hem vermoord..'' Ayano trok haar wenkbrauw hoog op en keek het meisje schreef aan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. ''En waarom denk jij dat?'' ''Nou, jij bent de dochter van de generaal van Gadara en hij is een Imporian..'' Ayano snoof. ''Dat slaat dus werkelijk nergens op! Isamu is mijn vriend en dat jullie nou geen vrienden hebben van een andere planeet is jullie eigen schuld!'' Een paar Gadaranen staarde haar ongeloof waardig aan. ''Een Imporian?'' ''Ja en wat dan nog?!'' Opnieuw begon er gefluister en Ayano richten zich op een jongen van Imporian waarvan ze de woorden horen. ''Nee, Isamu is mijn vriendje niet!'' snauwde ze hem toe. Ze werd gek van die mensen! Opnieuw gefluister. Ayano was het zat en pakte de eerste de beste bij zijn kraag en hield hem zo vast dat ze haast kwaadaardig in de ogen keek van de gene die ze vast had. ''Luister goed, Flapdrol! Isamu is mijn vriendje niet want dat is Tadase! Ten tweede hij is weg omdat jullie ouders zulke zwakkelingen zijn die niet durven te vechten!'' ''Mijn ouders zijn geen zwakkelingen!'' ging de jongen er tegen in. Ayano lachtte. ''Ow nee? Wat zijn ze dan lui?'' ''Nee!'' ''Waarom vechten ze dan niet! hé! Leg dat eens uit!'' De jongen viel stil. ''Omdat ze dat niet willen..'' piepte hij uiteindelijk. Ayano snoof en liet hem zo los dat hij op de grond viel. ''Je ouders zijn gewoon zwakkelingen! En terwijl jullie hier gezellig knus bij elkaar zitten zijn ze daar aan het vechten! Vechten voor een betere toekomst die Gadara kan bieden! En in plaats van dat jullie zitten te roddelen over Isamu en mij zou je hem juist moeten bewonderen! Wat hij heeft wel het lef om te vechten voor Imporan!'' Schreeuwde Ayano boos tegen ze. Nee, met Ayano kon je nu geen goed gesprek hebben zonder af gesnauwd te worden. Enkel haar vrienden zouden haar kunnen sussen en zelfs dat zou niet gemakkelijk gaan. ''Jullie daar in tgen zijn zwakkelingen!'' ''Pff, en jij dan? Jij vecht ook niet mee..'' ''Als ik de kans had gekregen om mee te vechten, Ja. Dan zou ik nu op stappen.'' ''Nou ik zou zeggen, grijp je kans. Al hoe wel. Ik snap het al waarom ze je niet willen..'' Ayano voelde het al aan komen. ''Ze vinden je maar een klein mormel en net als ons een zwakkeling!'' Ayano balde haar vuisten. ''Zeg dat nog eens en ik gooi je persoonlijk in de lava!'' Siste ze woest. De gadaranen wisten al wat voor ellende de jongen op zijn hals had gehaald door haar een klein mormel te noemen. Want Ayano kon er niet tegen dat ze klein was en al helemaal niet als ze zwak werd genoemd. ''Kleintje..'' Ayano trok haar mondhoeken op en pakte de jongen vast. Ze sleurde hem mee. ''Wij gaan eens een eindje lopen en uiteindenlijk zal ik je roosteren boven de lava...'' Het geroddel begon weer maar andere vielen juist stil. De meeste Gadaranen wisten dat dit niet goed voor hem ging af lopen.

Riko staarde naar het hele tafereel. Totaal overdonderd. Onbeholpen. Levenloos. Het ging als in een roes aan haar voorbij. Hoe Ayano gromde, boos werd. Mensen die valse beschuldigingen rondgooiden. Ayano die een jongen beetpakte, dreigde persoonlijk in de lava te gooien als hij nog eens zijn mond opentrok. De jongen die zo stom was om het te doen. En Ayano die deze jongen met haar meesleepte, met de woorden een blokje om te gaan.
Dat was pas het moment Riko uit haar gedachten brak. Ze keek even toe hoe Ayano grommend voorbij stoof met de jongen achter haar aanslepend. Toen sprong ze paniekerig achter haar vriendin aan.
"Ayano," hipste ze, "wacht nou effe." Ze haalde haar vriendin in. "Wat zei je nou? Dat meen je toch niet hé?"
Riko was dan nooit eerder van haar planeet afgeweest, ze had verhalen gehoort over Gadranen. Ze waren niet altijd even aardig, wist ze. Maar dit meende ze toch niet? Toch? Juist dankzij die verhalen begon Riko te twijfelen.
Ze hupste nog steeds langs haar vriendin. "Ehm, Ayano?" Ze bedacht zich dat die jongen geen beter moment had kunnen kiezen om te sterven. Ayano stond op springen na wat er allemaal gebeurt was.
Riko moest haar vriendin wel stoppen. Niet dat die jongen haar nou zo interesseerde. Ja, het was een jongen, maar niet een leuke. En het was hijzelf geweest die zijn doodvonnis had getekend. Zijn schuld. Maar als Ayano echt iets ging doen, dan zat zij mooi in de nesten, en Riko kon haar maar beter daaruit houden. Daarbij was de lava op deze planeet enkel te vinden in en rond lavaputten. Niet Riko's favoriete plek na wat er in haar verleden gebeurt is.
"Ayano!" riep ze deze keer. Riko moest het meisje terugbrengen met haar benen op de grond.

Grommend sleep ze de jongen verder het terrein af. De jongen had eerst een grote mond en zei dat ze het toch niet zou doen maar als je de Ayano kende uit de verhalen die van Gadara kwamen wist je dat ze dat nou juist wél deed. Ayano wou je niet zien als ze boos was want als je haar beledigde dan zat je diep in de nesten. Deze trekjes had ze van haar vader. Ze sleurde de jongen over de grond met zich mee aan zijn benen. Af en toe pakte de jongen iets vast zoals een rots maar dan deed ze de jongen zoveel pijn dat hij de rots wel weer los liet. Zijn vingers lagen openen omdat hij alles vast greep wat hij kon pakken maar Ayano liep gewoon stug door. Riko kwam achter haar aan maar Ayano stopte niet. Ze snoof even. ''Wie houd me tegen om deze jongen niet in de lava te gooien.'' Zei ze. ''Alsjeblieft! Spaar me!'' Smeekte ze de jongen. ''Had je eerder aan moeten denken, jochie..'' siste ze hem toe. Ayano sleepte hem verder. Doordat ze een vampier was kon ze dit want anders had ze hem maar een meter van zijn plaats af gekregen maar nu kon ze gewoon stug door lopen terwijl ze hem aan beide benen vast had. Ze keek even naar Riko en stond stil toen ze riep. Ze draaide zich om en keek Riko aan. ''Hij verdient het!'' zei ze. De jongen spartelde. ''Blijf stil liggen jij!'' snauwde ze hem toe. ''Alsjeblieft! Doe me geen pijn..'' Ayano snoof. ''Lig daar niet zo als een speenvarken en gedraag je als een echte man...'' Beet ze hem toe. ''Ik doe alles voor je, alsjeblieft!'' Ayano trok haar wenkbrauw hoog op en keek Riko scheef aan. ''U-uhm klinkt aantrekkelijk, maar ik denk dat ik je toch in de lava gooi.'' ''Alsjeblieft!'' Ayano rolde met haar ogen. ''Dit is echt net snoep van een baby af pakken..'' Zei Ayano tegen zichzelf. Ze liet de benen van de jongen los maar toen hij weg wou rennen zetten ze haar voet neer op zijn heilig deel en de jongen schreeuwde het uit. ''Luister goed, flapdrol!'' ''Nog één woord over mij en ik zorg er voor dat je als nog de lava in gaat...'' Siste ze hem toe. De jongen knikte heftig. Ze haalde haar voet van hem af. ''Rennen, voor dat ik me bedenk..'' De jongen krabbelde op en keek naar Riko. ''Be-bedankt..'' Ayano rolde met haar ogen. ''Ik geef je 3 seconde om te rennen!'' De jongen slikte en rende voor zijn leven. Ayano keek Riko aan en ging zitten op één van de rotsen. ''Nu blij?'' mompelde ze chagerijnig.

Ietwat betrapt keek Riko Ayano aan. "Ik--- nee, dat niet," mompelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze staarde de jongen die wegrende na, en toen hij verdwenen was, keerde ze zich weer tot het meisje die haar boos aankeek vanaf de rots. Ze keek zo venijnig, dat als blikken konden doden Riko nu drie keer haar laatste adem had gelaten.
"Ik dacht meer zo van, weet je," Riko krabde op haar achterhoofd, "het lijkt me niet dat het helemaal honderd procent goed afloopt als je hem daadwerkelijk de lava inslingerd. Dat nemen mensen je vast niet in dank af."
Ze bleef haar vriendin aanstaren vanaf een afstand, niet wetend of ze wel dichterbij kon komen als Ayano in zo'n staat verkeerde. Riko slikte even. "En als je hem dan toch wilt straffen, gooi hem dan gewoon in zo'n lavaput. Scheelt een hoop werk. Een lavaput loopt om de zoveel tijd vol met lava, en er zijn nog altijd andere wezens die eten zoeken. Hij kan er toch niet uitklimmen en jij kan niet aangeklaagd worden wegens mishandeling. Probleem opgelost."
Ze vertelde dit puur bij gebrek aan een beter onderwerp en wegens teveel kennis. Riko kon alleen maar hopen dat ze haar vriendin op ideeën bracht. Nu ze erover nadacht, als Riko zo rondkeek waren ze verschrikkelijk dichtbij zo'n lavaput. Om ziek van te worden.
"Hé," begon Riko nerveus over een ander onderwerp, "bij wie lig je in de tent?"

Ayano keek Riko aan. Haar boze blik verzachten. ''Je heb best gelijk. Ik zou hoogs waarschijnlijk van school worden afgetrapt.'' Zei Ayano met een zucht.
Ze keek haar vriedin aan toen ze vertelde over de lavaputten. ''Is ook een optie..'' Zei Ayano met een lichte grijns. Ergens hield ze wel van leedvermaak. Soms was ze een echte saddist. Ze keek de jongen even na. ''Ik heb geen zin om op te staan en hem er vervolgens in te gooien. Dus voor deze keer laat ik hem gaan. Schild me een hoop werk. Al hoewel de volgende die me klein noemt die word verbannen naar de vergetelheid.'' Zei Ayano met een strak gezicht.
Ze zuchte even en keek naar de lucht. ''Ze zouden Isamu moeten bewonderen om zijn moed, hij is de enige die wil vechten voor Imporan op deze hele school en nu zitten ze hem zwart te maken.'' Ze zuchtte opnieuw. ''Dat begrijp ik gewoon niet.'' Zei ze met een zacht gemompel.
Toen Riko begon over met wie ze in de tent sliep haalde ze haar schouders op. ''Denk niemand meer als ze me de net gezien hebben en anders zorg ik er wel voor dat ze op rotten.'' Zei ze met een flauwe grijns. ''Waarom vraag je dat eigenlijk?'' vroeg ze vervolgens aan Riko.

Riko kuchtte. "Vergetelheid," herhaalde ze nerveus. "Ja, moet je doen." Ze keer even rond.
Toen ze antwoord kreeg en daarna weer daarbij een vraag teruggezonden, keek ze Ayano opnieuw betrapt aan, "ehm, gewoon." Riko schopte met haar voet tegen niets en keek naar de grond, "of je al iemand had om de tent mee te delen. Ik niet tenminste."
Werkelijkheid was natuurlijk dat Riko gewoon van onderwerp wilde veranderen, en eventueel zo snel mogelijk weg hier wilde. Blegh. Lavaputten. Putmensen. Niet goed.
"Ga je mee terug naar kamp?" vroeg ze uiteindelijk opgelaten. Het was veel te snel uitgesproken. Eigenlijk was het ook geen vraag. Het was meer een kreet van, 'weg hier'. En Riko hoopte Ayano weg te krijgen zodat het niet al te veel opviel.

Ayano trok haar wenkbrauw op. Ze keek even op haar horloge toen Riko vroeg of ze mee naar het kamp ging. Ze knikte en stond uiteindenlijk op. ''Dan slaap je maar bij mij in de tent.'' Zei Ayano met een vaag glimlachje waarna ze terug liepen. ''Morgen gaan we gelukkig weer terug naar Inferno.'' Ze keek even omhoog naar de lucht en daarna naar de tenten die steeds groter werden. Iedereen sliep al behalve twee leerlingen. Een meisje met paars haar en Lazlo. Maar Ayano schonk er geen aandacht aan. Liet hem maar doen waar hun zin in hadden. Ze had geen zin in gezeik. Ze telde de tenten en nam de 3de van rechts die ze in ging. Er lag niemand. Misschien sliep dat meisje dat bij het vuur zat wel hier want er lag wel een slaapzak en matje. Ze trapte haar schoenen uit en trok enkel haar spijkerbroek uit waarna ze in de slaapzak ging. Ze wachten tot Riko ook was gaan liggen en keek naar boven. ''Hoe denk je dat het in de oorlog vergaat?'' vroeg ze aan Riko toen ze eindelijk alle twee in hun slaapzakken lagen.

Riko zuchtte opgelucht toen Ayano met haar meeliep terug naar de tenten. Gelukkig. Weg.
Ze liep met haar vriendin mee. Riko knikte op Ayano's woorden. "Ja, gelukkig maar," zei ze. Ze had het niet echt op haar thuisplaneet. Niet meer. Ook zij merkte de twee bij het vuur op, maar ze kende ze geen een van tweeën. Riko negeerde ze.
Riko volgde Ayano een tent in die ze niet kende, maar dat deed er toch niet toe. Waarschijnlijk was-ie gewoon van Ayano. En anders? Boeiend. Net als Ayano bevreed ze haarzelf uit haar broek en verder niets. Ze droeg enkel nog T-shirt, maar ze wilde zo snel mogelijk in een slaapzak.
Eenmal liggend staarde Riko loom naar het plafond van de tent en luisterde ze naar de vraag van Ayano. Ze snoof. "Ik heb werkelijk geen idee," gaf ze eerlijk toe, "tot op school toe wist ik niets van de oorlog. Mijn 'mensen' hebben zich nooit tot andere Ilachielen bemoeid, laat staan dat ze meevechten in een oorlog." Het kwam er raar uit, vooral nu die vriend van Ayano net weg was voor het medelen van dezelfde oorlog als waar Riko nu over sprak. Echter, ze vertelde alleen maar de waarheid. Vrienden verzwegen niets voor elkaar. Toch? "Dus ik wist ook van niets."