Excursie Ilach!!

Shizzels. Ayano had haar door. Natuurlijk. Toen Riko Ayano's woorden hoorde, brak ze bijna, zo geraakt was ze.
"O, maar Ayano," fluisterde Riko bijna zo zachtjes dat ze bang was dat Ayano het misschien niet zou kunnen horen, "dat weet ik. Ik kan je vertrouwen. Dat weet ik heel goed..."
Riko haalde een keer adem. "Ik--" haar woorden stokte. Ze wist het niet goed te verwoorden. Ze haalde nogmaals diep adem, driemaal, voordat het er echt uitkwam.
"Ik... ik mis mijn broer," mompelde Riko zachtjes. Ze hield hele delen van haar verhaal achter, eigenlijk bijna het hele verhaal, maar misschien kon Ayano dat net niet achterhalen met haar vriendinneninstinct. Misschien had Ayano het niet door. Riko slikte luid en voelde het zweet in haar handen. Me dunkt dat Ayano het doorhad. Ze was niet achterlijk.
Maar Riko zij niets. Pas als Ayano er iets van zou zeggen. Dan. Dan vertelt ze het.

[[over rotpostjes gesproken. Die van mij is ook niet de beste. Haha. Als je het wilt weten moet je het uit Riko trekken, Ayano xd]]

Coddy glimlachtte breed en stak zijn duim op. Hij keek Yumiko aan. ''Hij is goed gekeurd..'' Zei Coddy vrolijk.
Yumiko keek Coddy eerst raar aan en boog voor over waarna ze hem met haar vinger prikte om te kijken of hij wel gezond was. Coddy duikelde naar de grond en keek Yumiko aan. ''Moest dat?'' Yumiko keek hem schuldig aan. ''Sorry, maar meestal ben je niet zo vrolijk...'' Coddy haalde zijn schouders op en keek naar Fhai.
Yumiko bloosde lichtjes toen hij zei dat ook hij het leuk had gevonden. De meisjes keken boos/jaloers hun kant op. Waardoor Yumiko zich iets wat ongemakkelijk voelde. Maar toen Fhai ook nog begon werd ze zo rood als een boei.
Fhai keek Lazlo aan en grinnikte. ''Ik mag hem wel..'' Zei Fhai met een grijnsje. Ze keek even naar Yumiko en vervolgens weer naar Lazlo. ''Ik ben misschien haar Chara maar ik zoen geen meisjes...'' Zei Fhai waarna ze greens. ''En daarbij ik probeer liever jou uit?'' Zei Fhai grijnzend en wiebelde met haar wenkbrauwen. Coddy sloeg zichzelf opnieuw en Elisabeth keek naar de Chara's van Lazlo. Yumiko begon lichtjes te lachen. Nee, Fhai kon je onmogelijk de mond snoeren met woorden.
Ze giechelde opnieuw en vloog weer naar Kjell toe. Daar pakte ze zijn handjes beet en begon ze heen en weer te zweven net alsof ze dansde.
Yumiko grinnikte kort. ''Nogmaals je moet niet op ze letten..'' Zei Yumiko met een lachje.
Coddy keek Lazlo droogjes aan waarna hij naar Fhai toe zweefde en haar bij haar haren greep en mee trok. Fhai spartelde. ''Coddy!!'' piepte Fhai.
Yumiko schudde lichtjes haar hoofd en keek Lazlo aan. ''Ik zou echt blij zijn met jouw Chara's die zijn tenminste rustig..'' Zei Yumiko met een lachje.

"Laat je niet misleiden door een eerste indruk," waarschuwde Lazlo op haar laatste opmerking, "het is nu ochtend. Dan zijn mijn Chara's nog niet druk. Zie ze later op de dag en ze racen constant om je hoofd heen. Ook niet altijd prettig."
Lazlo probeerde zijn haren plat te strijken, maar ze sprongen net zo vrolijk weer overeind. Hij zuchtte overdreven. Zijn aandacht losscheurend van zijn haar, wierp hij een schuine blik naar Yumiko naast hem. Hij zuchtte opnieuw, dit keer meer van verbazing. Ze was echt lief. En ze leek ietwat nerveus. Hoe kwam het? Er waren blikken op hen gericht. Was dat de reden waarom ze zo nerveus was? Rood hoofd was lief, ja, maar Yumi glimlachend was nog liever. En op haar gemak was ze ook leuk. Misschien, misschien moest hij haar maar proberen te kalmeren? Een knuffel of zo? Of wekte dat meer blikken op?
Lazlo gokte het er maar op. Hij wierp nonchalant zijn arm om haar schouder heen en trok zo Yumiko ietwat naar hem toe. "Gaat het een beetje? Je hebt zo'n blos op je wangen. Is er iets?"

Ayano beet op haar onderlip. Op zulk soort momenten wist Ayano nooit wat ze moest doen en hoe ze iets moest aan pakken. Ze legde vriendschappelijk haar hand op haar rug.
Ze zuchtte, ''Waarom zoek je hem niet op? Of ik hij dood?'' Bij die woorden kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze slikte even en beet op haar onderlip.
''Riko?'' ''Ik ben er altijd voor je, hé..'' ''Dat je dat weet...'' Zei Ayano met een licht glimlachje.
Ze zuchtte even en keek zwijgzaam naar het vuur dat gedoofd werd. Sommige waren al bezig met de tenten opruimen.
Ze keek weer naar Riko. ''Volgens mij is dit niet het gene wat je dwars zit of wel?'' vroeg Ayano met haar wenkbrauw opgetrokken.
Ze kende Riko misschien dan niet zo super lang maar lang genoeg om te weten dat haar iets dwars zat. En dat gene zat haar al tijden dwars dat wist ze maar ze had er nooit naar gevraagt in de hoop dat ze dat zelf zou doen maar omdat Riko dat niet deed gaf ze haar vriendin maar een duwtje in de goede richting.
''Wat het ook is, je blijft me vriendin, oké..'' Zei Ayano met een glimlachje. Soms waren deze dingen heftig en Ayano begon nu te nieuwsgierig te worden naar wat het nou wel niet was dat haar vriendin zo dwars zat.

{{ een best wel mislukte en mini post D; }}

Yumiko glimlachtte, ''Nou dan pas ik maar op...'' Zei ze glimlachend.
Ze keek naar haar Chara's en zuchtte toen Fhai en Coddy voor de zoveelste keer in gevecht waren met elkaar. Maar dit keer leek het iets meer op stoeien. Coddy trok aan Fhai's haar en Fhai beet in zijn oor.
Yumiko schudde lichtjes haar hoofd waarna ze Lazlo weer aan keek met een glimlachje. Dit allemaal was een beetje ongemakkelijk aangezien de halve school mee genoot.
Ze keek even naar zijn haar en ging er door heen maar het stond vervolgens weer recht op. Ze grinnikte lichtjes. ''Leuk zo je haar.'' Zei Yumiko met een lichte grijns.
Ze besloot de jaloerse blikken te negeren wat half lukte en keek sommige even aan met een opgetrokken wenkbrauw.
Ze voelde een arm om haar heen en ze werd iets roder toen ze naar hem toe werd getrokken. Maar uiteindelijk sloeg ze een zucht van verlichting en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan.
Elisabeth stopte met dansen en keek de twee dromerig aan. ''Wat lief...'' Zei Elisabeth met haar handjes samen tegen haar wang aan. Coddy keek hun schuin aan en liet Fhai met rust die haar kans greep en op zijn rug sprong waardoor ze alle twee op de grond vielen. Elisabeth keek naar de twee en leek te ontwaken uit haar droom en hield ze overeind.
Yumiko legde een arm om hem heen langs zijn buik en keek hem aan. ''Ze staren me zo aan, dat is alles...'' Zei Yumiko met een glimlachje. Maar eenmaal tegen hem aan werd ze wat minder rood. Ze voelde zich op haar gemak bij hem. Opnieuw drukte ze een kus op zijn wang waarna ze hem recht aan keek. Zijn bruine ogen waren zo prachtig. Lazlo was van haar en van niemand anders. Het klonk egoistisch maar dan was ze dat maar. Dat kon haar niets meer schelen.

"Nee, hij is niet dood," perste Riko over haar beverige lippen. Ze wist niet goed wat voor woorden ze moest gebruiken om Ayano op de hoogte te brengen van haar verwarringen. Ze trok haar knieën op.
"Ayano," fluisterde ze zachtjes na diens woorden. De woorden die haar van binnen zo diep raakten en die Riko zo hard nodig had, "dank je wel. Maar je hebt gelijk. Er zit mij inderdaad wat meer dwars."
Ze gaf het ietwat bokkig toe. Niet dat ze het niet kwijt wil. Maar als ze het toegaf, dan zal ze het toch moeten vertellen, niet? Ze wist alleen me god niet hoe. Toen Ayano haar ook nog vertelt dat ze altijd haar vriendin zou blijven, wist Riko het niet meer voor haar te houden.
"Ik--" begon ze zwakjes. Van voor af aan beginnen, sprak Riko haarzelf in haar hoofd toe, "ik ben niet zoals men zegt een 'normale persoon'. Sterker nog, ik ben geen mens. Nee. Ik kom van een ras die men op Ilach in de volksmond Putmensen noemt, al hebben we een sjiekere benaming die ik zelfs niet weet. We leven in lavaputten en komen niet boven de grond. Wij zijn de monsters die kinderen 's avonds laat in huis moeten houden. Wij zijn de slechterikken in Ilachielse sprookjes. Over ons word gezongen bij een kampvuurliedjes, beschreven als de vijand. Wij zijn de rovers die diefstallen plegen bij niet oplettende mensen die rondtrekken over open plekken."
Riko bevochtigde haar lippen, "we zijn niet geliefd bij de bovengrondse Ilachielen, en zij niet echt bij ons. Het liefst houden we ons zo afstandelijk mogelijk." Ze keek Ayano schuin aan. "Volg je me nog?"
Ze wachtte niet te lang op antwoord en ging met een trillende stem verder. "Wat je nu ziet, is niet mijn ware uiterlijk. Niet dat het veel hiervan verschilt. Echter, hoe ik eruit ziet schrikt toch mensen af, dus ik kan beter zo blijven, toch?" Ze snoof. "Onze levenstijl is hard, Ayano. We hebben slechts enkele doelen in ons leven. Jagen, terrein bewaken, voedsel en drinken verkrijgen op wat voor manier dan ook, en voortplanten. Als je hieraan niet kan voldoen, dan wordt je verbannen. Of erger."
Riko zweeg erg lang. Heel erg lang. Toen ging ze verder. "Nou moet je het volgende weten. We zijn een kleine bevolking en op uitsterven. Voortplanten weegt op het moment even zwaar als jagen. Ik... ik was al niet zo heel goed in dat voedsel en drinken verkrijgen. Ik moest stelen van mensen bovengronds en ik was bang van ze. Terrein bewaken was ik ook niet sterk in. Ook bovengronds." Riko haalde diep adem en ging opnieuw trillend verder. "Ik ben waardeloos. Mijn volk heeft niets aan me, behalve een beetje jagen. Ik jaagde alleen niet goed en veel genoeg om mijn twee minpunten op te krikken. Ze hadden gelukkig nog hoop, want ik was een van de weinige vrouwen die ze nog hadden in hun groep."
Riko zuchtte opnieuw, rillend, en keek Ayano niet aan. "Echter..." sprak ze zachtjes, "ik ben onvruchtbaar."
Ze zweeg. Opnieuw. Als ze niet zou oppassen zou ze nog gaan huilen en aandacht trekken. Dat wilde ze niet. Met waterogen keek ze haar vriendin aan. "Ayano, ik--" ze slikte "in eerste instantie werd ik verbannen," ze richtte haar blik weer van Ayano af, "en ik werd bovengronds gestuurd. Bovengronds! Ik was zo bang," Riko wreef met de rug van haar hand door haar betraande ogen, "en de Ilachielen waren niet hartelijk tegen me. Ze haatte me. Ik ben geschopt en geslagen en verschillende keren hebben ze me gevangen gezet. Ik ben ook een aantal keren terug in lavaputten geworpen. Mijn broer vond me daar."
Riko balde haar handen tot vuisten. "Hij ging naar de raad om te vertellen dat ik het niet uithield boven de grond te wonen. Het interesseerde hen niet. Mijn broer zei daarna iets wat hij nooit had mogen zeggen. Hij vertelde over de martelingen van de Ilachielen die op mij uitgeoefend werden, en de raad flipte. Tijdens zo'n marteling kon in informatie aan hun neerleggen! Ons ras zou uitgeroeid worden! Er werd de opdracht gegeven me uit te moorden."
Riko keek haar vriendin schuin aan en wachtte om het haar te laten bezinken. "Volg je het nog?" vroeg ze zachtjes, "ik ben officieel dus dood. Maar mijn broer heeft mij eerder te pakken gekregen dan anderen en zij dat ik veiliger was als ik gewoon maar van deze planeet verdween. Inferno leek hem de perfecte oplossing."
En natuurlijk was ze toen bang geweest. Banger dan ooit. Ze moest niet alleen weg van haar vertrouwde plek, ze moest zelf van Ilach af. Naar een school waarvan ze enkel wat verhalen had gehoord.
"En weet je," fluisterde Riko zachtjes, "aangezien we ons nu alsnog op Ilach bevinden, voel ik me niet echt op mijn gemak. Snap je? Hele tijd al niet. Daarbij ben ik als de dood ervoor dat ze alsnog erachter komen dat ik niet dood ben en dat ze me persoonlijk komen opzoeken op Inferno. Of mij broer! Ik heb nog geen contact met hem gehad, al die tijd. Wie weet wat er met hem gebeurd is."
Riko staarde naar niets. "Maar we gaan zo weg. Dus ik hoef me geen zorgen te maken, denk ik." Riko slikte haar tranen weer door. Godzijdank waren ze niet verder dan haar traanbuizen gekomen. Ze zuchtte.

[[ik dacht: monsterpost om het goed te maken dat ik al die tijd niet eerder had gepost. Nu maar hopen dat jullie me niet afmaken. En dat ik nu jullie niet verveel met rotpost xd]]

Ayano luisterde naar haar verhaal. Vol bewondering en verbazing. Ze kreeg medelijden met Riko en beet op haar onderlip. Ze knikte af en toe als ze vroeg of ze het nog kon volgen. Ze wreef met haar hand over Riko's rug. Meer kon ze echter niet doen.
Ze keek omhoog naar de rokerige lucht. Wat Riko had mee gemaakt was veel erger dan wat zij had mee gemaakt. Ze beet op haar onderlip en zuchtte even waarna ze Riko weer aan keek. ''Weetje...'' Begon ze.
''Als er ooit een moment komt dat je niet op school kan blijven, kom je met mij mee. Naar mijn huis.'' Zei Ayano met een glimlachje. ''Net zo lang tot dat je echter voor je zelf kan zorgen en een eigen huis heb...'' Zei Ayano met een glimlach.
Haar moeder zou trots zijn als ze dat deed. Haar vader zou haar zwak vinden dat ze medelijden had maar hij had nooit iets tegen haar vrienden en daarbij kon hij Ilachielse mensen nog verdragen. Nouja, als het vrienden waren. Want Ayano zou onmogelijk met Tadase naar haar huis kunnen gaan. Haar vader zou Tadase haar voor haar krenken. Want Ayano moest trouwen met iemand van Gadara. Met iemand van haar eigen planeet.
En het erge nog was dat ze niet eens wist dat haar vader haar hand al had weg gegeven aan iemand met een heel hoog status. En die gene die kende ze niet eens.
Ze zuchtte en keek naar Riko en stond op. Ze stak haar hand uit en toen Riko eenmaal stond sloeg ze haar armen om haar middel heen. Een vriendschappelijke knuffel. Dat kon Riko goed gebruiken nadat ze alles had verteld.
Ayano hield zich aan haar woord. Ondanks ze dan verbannen was zou ze altijd haar vriendin blijven. Ze glimlachtte toen ze haar los liet.
''Kom we gaan hier weg, naar huis...'' Zei Ayano met een brede glimlach. ''Op naar Inferno en daar de boel onveilig maken.'' Zei ze lachend.

Lazlo voelde zijn huid gloeien naar de kus van Yumiko tegen zijn wang. Hij bolde zijn borst trots, alsof hij aan iedereen wilde laten zien dat het meisje die zich nu in zijn armen bevond, echt van hem was, alhoewel hij wist dat toch iets te vroeg was om te zeggen.
Hij glimlachte vrolijk toen Yumi haar hoofd tegen hem liet aan liet rusten, en iets leek te kalmeren. "Laat ze maar kijken," fluisterde Lazlo naar haar, en hij haalde een hand door haar haren. Die overigens wel in model zat. Beter dan dat van hem.
Hij zag om zich heen mensen op staan en opruimen. "Gaan we al?" vroeg Lazlo hardop af. Maar hij zat net zo goed. Hij had Yumi nu vast. Ja, hij had uren kunnen blijven zitten. Hij had nog geen zin om te gaan.

Riko's gezicht klaarde op onder haar tranen. "Ja? Mag ik mee?" vroeg ze fluisterend, "Dank je, Ayano."
Ze was haar vriendin zo dankbaar, ze kon het niet omschrijven in woorden. Godzijdank had ze Ayano. Dat maakte alles stukken beter.
Ze kon haar vriendin niet goed genoeg bedanken. Gewoon kalm blijven, dacht ze zachtjes. Ze zag Ayano naast haar omhoog komen en voor haar komen staan, met een grote glimlach, en Riko keek tegen haar op. Ayano stak haar hand uit. Riko greep deze vast en werd omhoog getrokken, regelrecht in de armen van haar vriendin. Ze sloeg haar armen om Ayano heen en haalde diep adem.
Toen Ayano haar losliet, zag Riko een glimlach op haar gezicht staan. Ze keek haar vriendin even na, maar na haar woorden liet ze een waterige glimlach zien. "Ja," grijnsde ze uiteindelijk, "ja, laten we dat doen."
Ze lachtte mee.

[betekent dit voor ons een verhuizing naar het topic 'De terugkeer naar Inferno'?]

[Jaa.. :3 Yumiko en Lazlo gaan daar ook zo heen...]

Ayano keek Riko met een glimlach aan en knikte. ''Ja natuurlijk. Ik zou je graag aan mijn familie willen voorstellen Riko. Ze zullen vast aardig tegen je zijn aangezien je geen jongen ben.'' Zei Ayano lachend.
Ja, haar vader had een hekel als jongens in haar buurt kwamen. Bang dat ze zich zou binden aan een jongen. De laatste keer dat ze dat had gedaan op Gadara was haar vader niet zo blij. Tenminste op het einde niet. Op het begin verwelkomde hij de jongen van harte maar toen haar vader en de jongen een één op één gesprek hadden gehad was het over. Ayano had precies gehoord waar het over ging. Het gesprek ging eerst heel goed tot dat haar vader vroeg of hij een toekomst zag met haar. De jongen antwoorden enkel. 'Ik zie haar niet als mijn vrouw maar eerder als een scharreltje' werd haar vader boos. Nouja, hij zei het niet maar hij dacht het wel. Zelfs Ayano had het gehoord. Hij schold hem uit. Het minst ergere wat hij zei was dat hij een domme koe was en hij kon oprotten uit zijn huis.
Ayano had hem de op de gang van alles toe geworpen en hem uit gedaagt voor een duel.
Van de jongen was na het duel niets meer over. Een leveloos lichaam. Nee met Ayano viel niet te spotten vooral niet als ze op haar donkerste was.
Een gedaante die zelfs Ayano beangstigde. En deze gedaante was een stem in haar hoofd. Maar Ayano had hem geleerd te onderdrukken en te negeren. De stem had ze al heel lang niet meer gehoord. Alsof het hij het opgegeven had.
Maar ze wist dat deze weer terug kwam als ze boos werd. Eerder woedend. Maar dan was Ayano niet te stoppen. Ook als ze weer eens bloedhonger had kwam haar duistere kant naar boven.
Omdat Ayano geen vrienden had die van Gadara kwamen en zelf donker waren werd ze niet in mee gesleept. Maar stel dat ze dat zou krijgen dan zou ze makkelijk mee gesleept kunnen worden.
Het lag er aan met wie ze om ging. Als deze persoon aardig was van karakter was zij dat ook. Maar was dit niet zo was Ayano gemeen, sluw en vals. De meeste noemde haar dan panisch. Maar ze was dan ontzettend sadistisch.