Excursie Ilach!!

Ayano draaide zich op haar zij en keek naar Riko. Ze knikte enkel. ''Miss Mizuki wil zo snel mogelijk van deze planeet af dus we zullen morgenmiddag wel vertrekken. Misschien morgenochtend wel. Ze heeft het niet zo op de rook hier zegt ze.'' Zei Ayano tegen Riko waarna ze gaapte.
Ayano keek de tent even rond maar zag niet wat ze zocht. Ze kwam overeind en ritsende haar rugzak openen. Ze glimlachtte uiteindelijk toen ze zag dat Amore al sliep in haar rugzak. Ayano deed haar rug zak weer dicht al liet ze nog wel een stukje openen zodat Amore adem kon halen en liet zich vervolgens weer terug vallen in haar kussen.
Ze keek Riko weer aan toen ze haar vraag beantwoorden en knikte uiteindelijk. ''Ik snap het,'' Zei ze rustig. Ergens was het ook begrijpelijk dat haar mensen niet mee vochten in de oorlog want als ze nooit wat met de ilachielen te maken hadden gehad hoefde ze ook nergens bang voor te zijn en haar mensen zouden zichzelf wel verdedigen.
Ze sloeg een vertederde zucht toen ze dacht aan Isamu. Ze moest moeite doen om niet te huilen en draaide zich daarom voor het geval dat haar rug naar Riko toe. ''Weltruste..'' Zei Ayano zach waarna ze haar ogen sloot.

Vroeg in de ochtend ging er een trompet af. Ayano schoot overeind van schrik maar staarde vervolgens droogjes voor zich uit toen ze de staart van Miss Mizuki voor de tent zag verschijnen. Ayano liet zich weer terug in haar kussen vallen met een luide kreun. Konden ze haar niet gewoon met rust laten. Of haar in elk geval laten uitslapen? Ze mompelde enkele gadraanse scheldwoorden en keek even naar het meisje wat ook bij hen in de tent lag. Het was inderdaad het meisje van gisteravond maar omdat Ayano geen last van het meisje had gehad snauwde ze haar ook niet af. Ze keek even naar Riko en gaapte even waarna ze loom naar het plafon van de tent keek met haar armen onder haar hoofd. Ze kwamen haar maar halen ondanks Miss Mizuki schreeuwde dat ze op moesten staan bleef Ayano stug liggen.

"Ha, de rook balt me niet," mompelde Riko zo zacht, dat ze ervanuit ging dat Ayano het niet kon horen. Goed. Misschien met vampierzintuigen. Maar ach, alsof het wat uitmaakte.
In de tent luisterde nog naar Ayano's woorden, die niet meer waren dan 'ik snap het'.
"Tja," voegde Riko nog die bij haar eigen toe, "als we ons nergens aanbinden, hoeven we ook nergens voor verantwoording voor af te leggen. De mensen waar ik voorheen bij hoorde klemde zich expres niet vast aan de andere Ilachielen."
Riko merkte dat ze 'voorheen bij hoorde' had gezegd, en schrok even van zichzelf. Pff. Als ze er zelf geen punt van maakte dan deed Ayano dat ook niet. Ze zocht naar Yume die neergestreken was op haar kussen, sliep op haar rug met haar mond halfopen en zachte ronkende geluidjes maakte. Waarneer die tevoorschijn was gekomen wist Riko ook niet. Ach. Wat maakt het uit.
Toen haar weltrusten werd gewenst, glimlachte Riko zwak, ondanks dat Ayano al met de rug naar haar toe lag. "Jij ook weltrusten."

De trompet ging af en Riko schoot met een klein gilletje overeind. Komisch effect was dat Ayano ook overeind schoot. Twee slaaphoofden naast elkaar.
Naast Riko sukkelde Yume bijna van haar kussen af en piepte iets benauwds. Riko interesseerde het niet; zij wreef de slaap uit haar ogen en gaapte vermoeid. Toen liet ze haarzelf weer achterover vallen. Hierdoor stuiterde Yume écht van het kussen af en Riko hoorde beledigingen uit het kleine wezentje komen.
Riko wilde uitslapen. Ze gingen 's middags toch pas? Wat was het nut om zo vroeg op te staan dan? Laat haar toch met rust. Riko keek toe hoe ook Ayano weer neer zakte. Ze keek Ayano aan vanaf haar kussen, stak haar tong plagerig naar haar uit 'puur voor de kicks' en kneep haar ogen koppig weer dicht.

Ayano had geluisterd naar haar woorden maar ze had er niet op gereageerd. Ayano zou het ooit zelf wel horen waarom ze niet meer bij die mensen hoorde. Dus ze ging er niet naar vragen. Ze vond dat iemand dat zelf moest vertellen als die gene er behoefte aan had. En wanneer dit moment was moesten ze zelf weten. Maar door alle belevenissen van vandaag was ze aardig moe en viel daarom ook al snel in slaap.

Ayano zuchte nog een keer en keek naar Riko die ook overeind was gekomen. Net als haar had ze behoefte aan slaap. Ze mompelde iets waarna ze zich liet terug vallen in haar kussen. Ze hoorde een rist openen gaan en Ayano deed één oog openen waarna ze ook Riko haar tong uit zag steken. Ayano grinnikte lichtjes en keek naar Amore die erg nijdig keek. ''Moet dat nou!'' ''Weten ze dan niet dat ik slaap tot 12 uur!'' Ayano keek naar haar Chara. ''Kop dicht Amore en ga maar weer slapen..'' ''Maar ze roept jullie?'' ''Uh-uhm néh..'' Zei Ayano waarna ze haar ogen weer dicht deed. De rits van de tent ging openen. ''We gaan het terrein verkennen met Miss Mizuki, kleed jullie aan...'' Ayano deed één oog openen en staarde de jongen er mee aan. ''Als je leven je lief is laat je me uitslapen..'' Zei Ayano. Daar in tegen stond meisje dat gisteren bij het vuur had gezeten op. Een beetje zombie achtig want ze was voor over gebogen en wreef in haar ogen waarna ze haar rokje en bloesje aan trok. Ze had een schooluniform aan. Ze deed een petje op en trok haar schoenen uit waarna ze de tent uitslofte. Ayano mompelde en deed haar oog weer dicht. ''Ayano! Riko! Kom jullie tent eens uit!'' Riep Miss Mizuki. Ayano mompelde. ''Ze komt me maar halen...'' gromde ze slaperig.

Riko besloot Ayano's voorbeeld te volgen. Mooi niet dat zij het bed uitkwam. Terreinverkennen? Hier? Bwah. Ze kon het uit haar hoofd omschrijven en dat terwijl ze maar enkele keren boven de grond geweest is. En zelfs zij, een Ilachiel, kende maar een grondsoort op deze planeet: steen. Boeit het haar wat dat ze allemaal verschillende soorten steen hadden. Dat die Miss Mizuki dat meende boeiend te vinden, interesseerde het Riko nog niet.
Riko hoorde hoe de flap van de tent weer openging en zag licht door haar oogleden heen. Iemand riep naar binnen dat ze moesten opstaan. Alweer. Riko greep het dichtsbijzijnste voorwerp en wierp het blindelings naar de tentopening toe.
Piepend schoot Yume door de lucht tegen de hoofd van de jongen aan die hun probeerde te wekken. Riko kreunde. "Sorry Yume," mompelde ze.
Yume kwam terug zweven en bromde iets. Toen beet ze in het oor van Riko.
Riko schoot gillend overeind. "Yume!" riep ze waarschuwend. "Rotbeest."
"Ik ben geen beest. Ik ben een Chara."
"Hetzelfde."
Riko geeuwde. "Godsnakverdikkie, nu ben ik wakker ook." Ze zuchtte en ritste haar slaapzak open.

Ayano hield één oog openen en schoot uiteindenlijk in de lach. Een luide lach die door het gehele kamp te horen was. Amore keek Ayano aan. ''U-uhm Ayano? Je lacht als een schurk..'' Zei Amore met een druppelhoofd. Ayano grinnifelde en keek Riko aan. ''Nou, we gaan er wel uit en dan gaan we onze eigen terrein verkenning doen. En wat ik ga verkennen is het vuur met marsmallow's'' Zei Ayano met een lichte grijns waarna ze uit haar slaapzak kroop en zich in haar broek hijsde en vervolgens haar slaapzak oprolde en hem in een zak propte. Amore had ondertussen een borstel gepakt en Ayano pakte deze aan . Ze trok het lintje uit haar haren waardoor haar haren soepeltjes naar beneden vielen. Haar haren waren erg lang. Ze gingen nog net boven haar kont. Ze ging door haar nu warrige haren heen. Haar haren krulde nu maar doordat ze er met haar borstel door heen ging werd het weer styl. Ze keek Riko aan terwijl ze haar haren borstelde. Ze leken net van satijn. Haar haren waren dun maar glansde wel. Ze deed haar haren weer vast en keek Riko aan. ''Zullen we maar wat gaan eten dan?'' vroeg ze aan haar.

"Marshmallows?" sprak Riko. Nu pas werd ze echt wakker. "Waar?"
Yume hing nog steeds aan haar oor vast en Riko veegde haar weg als een vervelende vlieg. Riko rolde uit haar slaapzak en probeerde haar wilde haren glad te wrijven, maar dit werkte niet echt. In tegenstelling tot Ayano had Riko dik haar, die van zichzelf recht overeind stond. Het was een hel dat recht te krijgen. Echter, ze had geen kam van haarzelf. Ze had al weinig dingen. Bah.
"Mag ik je kam lenen?" vroeg Riko schuldig aan Ayano. Toen Ayano haar aanbod maar te gaan eten, klaarde Riko's gezicht op. Eten. "Zeker wel."

Ayano grinnikte toen ze het haar van Riko zag. Het stond recht overeind. Uiteindelijk moest ze lachen toen Riko het niet glad kreeg. Ayano ging zitten achter Riko en liet haar borstel door Riko's haren gaan. ''Als we terug zijn op Inferno, gaan we eens naar de stad om te shoppen voor spullen. Onder andere voor onze kamer want deze mag wel weer iets nieuws. Vind je niet?'' Zei Ayano met een grijnsje. ''Misschien kunnen we onze kamer verfen.. of zullen we hem paars laten?'' vroeg Ayano terwijl ze door Riko's haren ging. Riko's haar was dik en het was aardig lastig om er door heen te komen maar het lukte uiteindelijk wel. ''Waag het niet om te zeggen dat onze kamer roze moet want ik gooi je bij de libunnen..'' Zei Ayano met een lachje terwijl ze door Riko's haren ging. Na een tijdje stond ze weer op en haalde ze de haren uit haar borstel en stopte deze weer in haar tas waardoor Amore begon te tieren omdat de borstel op haar viel. Ayano grinnikte kort en trok haar vest aan aangezien het best fris was buiten. Ze kroop de tent uit en Amore vloog achter haar aan. ''Kom je?'' vroeg Ayano toen ze eenmaal buiten was.
Ayano liep al vast naar het kampvuur waar vele leerlingen zatten met een broodje. Ayano kreeg een papierenzak in haar handen gedrukt en ze keek er even in. Ze snoof even maar knikte uiteindelijk goedkeurend waarna ze ging zitten en het broodje uit de papierenzak halen en in haar mond stopte.
Ze keek rond en keek vervolgens terleurgesteld naar beneden. Isamu zat er niet bij. Hij was echt weg. Ze zuchte en nam een hap van haar broodje waarop ze zwijgzaam kauwde.
Ze voelde zich aan gekeken. Ze hoorde de mensen dingen over haar en Isamu fluisteren maar Ayano reageerde er niet op. Pas toen ze begonnen over dat zij had gezorgd dat Isamu de dood werd ingejaagd keek ze die gene nijdig aan. Ze pakte uit de papierenzak een lepel en gooide dat naar het hoofd van de roddelaar die vervolgens pijnlijk over zijn neus wreef. ''Nog een woord over Isamu en mij en ik gooi een mes in plaats van een lepel, begrijpen?'' snauwde ze waarna ze weer wat brood af scheurde en njdig op begon te kauwen.
Konden ze haar niet gewoon met rust laten!

Toen Ayano zo om haar moest lachen bij haar pogingen haar haren recht te strijken, stak Riko opnieuw haar tong naar haar uit. Puh.
Ayano was achter haar neergeploft en kamde haar haren. Riko was haar dankbaar hiervoor: in tegenstelling tot de grove bewegingen van haarzelf leek Ayano het veel zachter en voorzichtiger te doen. Een soort elegantie lag erin, wat eigenlijk best knap was aangezien het haar van Riko een hel was. Riko werd wat kalmer op deze manier in de vroege ochtend.
Ze luisterde naar de woorden van haar vriendin. De stad? Wat gaaf. Riko was slechts weinige keren in steden geweest. Echter, ondanks haar hyperactiviteit ervoor te tonen besloot Riko rustig erover te doen. "Ja, lijkt me gezellig," grijnsde ze breed, ook al wist ze niet zeker of Ayano het zag, "verven is ook cool. Ik weet zelf alleen nog niet hoe en wat." Toen Riko Ayano's opmerking over roze hoorde schoot ze in de lach. "Ik pas wel op dan. Geen roze."
Eenmaal klaar bedankte ze Ayano en kroop overeind om haarzelf fatsoenlijk aan te kleden. Broek. Ander T-shirt. Jack? Waar is jack?
Ze kroop door de tent op zoek naar haar jack en hoorde Amore naast haar een kreetje slaken. Ayano had de kam bijna op haar eigen Chara geparkeerd. Riko kroop lachend voorbij en vond haar jack in een hoekje, waar Yume opgenesteld lag.
"Ik kom al!" riep ze naar Ayano die al buiten stond. Ze pakte Yume, fluisterde de term 'eten' in diens oor (waardoor deze wild naar buiten vloog), trok haar jack aan en ging gauw de tent uit.
Riko hupste Ayano achterna die al naar het kampvuur was gelopen. Nog meer vuur. Riko zag ondertussen niets anders. Ze zakte gauw naast haar vriendin neer en kreeg ook een bruinpapieren zak in haar handen geworpen, met een broodje erin. Hm. Door Ayano's opmerking eerder had Riko zich verheugd op marshmallows. Ietwat stom van haar natuurlijk, maar ach.
Ondanks dat begon Riko toch gulzig aan het brood. Er had van haar vleesbeleg opgemogen maar in plaats daarvan leek er pasta op te zitten. In haar ooghoeken zag ze Ayano rondkijken en vervolgens teleurgesteld naar de grond staren. Iets brak in Riko en ze besefte dat dit heel goed om de jongen van gisteren kon gaan.
Waar was hij eigenlijk? Riko had ergens opgevangen dat hij Isamu heette. Ze tuitte haar lippen en keek nog eens rond, maar hij was er echt niet. Wat raar zeg.
Riko wist dat het iets met gisteren te maken had. Wat was er dan toch gebeurt? Ze kreeg het later op school van Ayano te horen, maar haar nieuwsgierigheid brandde een gat in haar geweten. Ze likte haar lippen en nam gauw een hap van haar brood voordat ze dat nog vergat.
Ook Riko hoorde de opmerking over Ayano die Isamu gedood zou hebben. Riko klakte afkeurend en spottend met haar tong. Laat haar niet lachen. Als zij, al die mensen om hen heen, wisten wat er gisteren had afgespeeld wisten ze beter. Er was iets tussen die twee, Ayano en Isamu. Die maakte elkaar echt niet af.
Toen Ayano een lepel tegen de jongens neus gooide die dit had gezegd, vormde er zich een glimlach op Riko's gezicht. Eigen schuld. "Mooie worp," zei ze tegen haar vriendin, en ze nam nog maar een hap van haar brood.

[[whoezeeeeeeee monsterpost D:]]

Ayano die Riko's haar kamde keek een beetje bedenkelijk. ''Misschien rood.. Rood en zwart. Uhm en misschien moeten we de vloer dan ook maar in de was doen...'' Ze bevochtigde haar lippen en staarde even naar Riko's haar. Ze zuchtte even. ''Uhm het paarsen vervangen voor rood..'' Ze aarzelde even. ''Misschien kunnen we 1 muur rood en de rest wit verven.'' Ze schudde haar hoofd. ''Nee helemaal rood. En dan de vensterbanken wit met rode,witte en zwarte kussentjes.'' Ze grinnikte even kort over haar ideën om de kamer op te knappen. ''Natuurlijk zwarte en rode rozen.. of wit?'' Ze borstelde het stugge haar door en kreeg het aardig glad alleen de onder kant krulde nog lichtjes. Ze haalde haar borstel uit haar haren en stond op.
''Hier bij verklaar ik u, klittenvrij..'' Zei Ayano plechtig en boog lichtjes waarna ze haar borstel weer terug in haar tas pletterde. Amore tierde maar Ayano negeerde dit echter. Ze ristste haar vest dicht voordat ze naar buiten ging en Riko riep.
Riko kwam na enige tijd ook naar buiten en ging naast haar zitten bij het vuur waar ze aan hun brood begonnen. Ayano had net als Riko, chocoladepasta op haar brood. Het was niet haar favorite beleg maar het kon er mee door.
Het geroddel begon weer en Ayano was het zat waardoor ze een lepel tegen het hoofd van de jongen gooide. Ze hoorde het compliment van Riko en greens. ''Dankje,'' Zei ze met een grijns.

Ayano eet vervolgens zwijgzaam haar brood op en keek het kamp door. Maar wat haar op viel was dat de meeste uit haar buurt bleven. En Ayano vond het niet eens erg. Ze vond het juist prettig dat ze alleen gelaten werd.
Ze was Riko nog een hoop uitleg verschuldigd en Ayano vond het tijd dat ze Riko iets ging vertellen zodat ze het in elk geval een beetje begreep. Maar ze wachten wel tot dat de mensen om hun heen weg waren en keek Riko aan waarna ze zuchtte.
''Die jongen van gisteren... Isamu. Dat is mijn beste vriend...'' Begon ze te vertellen. Niemand zou hun kunnen horen alleen Riko. ''Ik heb een aan varing met hem gehad...'' Zei Ayano eerlijk. ''Als Tadase er niet was dan zou ik nu met hem hebben.'' Zei ze eerlijk. Ze plukte wat aan haar brood. Ze beet even op haar onderlip. ''Isamu heeft gisteren besloten om weg te gaan. Misschien voor goed...'' Zei Ayano zacht. Ze bleef kijken naar haar brod. Ondanks ze had geleerd dat ze die gene altijd aan moest kijken als ze sprak. ''Hij gaat zijn familie helpen in de oorlog..'' Zei Ayano met een vaag glimlachje. Ze zuchtte en keek Riko even aan. ''Hij gaat strijden tegen Ilach en Gadara en ergens weet ik dat hij het niet gaat overleven. Elke keer hoop ik als ik op kijk dat ik hem zie. Dat hij van gedachten is veranderd..'' Ze keek voor zich uit. ''Ik zie hem overal waar ik kijk maar als ik denk dat het echt is en ik enkel met me ogen knipper is hij weg...'' Zei ze terwijl ze naar het knetterde vuur keek. ''Hij heeft me beloofd terug te komen naar Inferno. Ons thuis maar als hij terug komt is hij totaal veranderd. Dadelijk herkend hij me niet eens meer..'' Ze zuchte even. ''Ik heb hem op Zemfdu zelfs gebeten.. En ergens zou dat me moeten spijten dat ik hem heb gebeten. Maar als hij transformeerd dan kan hij niet worden vermoord door wapens. Enkel als ze de vampier uit hem drijven kan hij worden vermoord...'' ''Maar als hij een vampier is overkomt hem niets en helen al zijn wonden en komt hij terug naar Inferno..'' Zei Ayano zacht. ''Egoistisch van me, vind je niet?'' zei ze waarna ze Riko aan keek.

Riko had gegrijnsd toen ze Ayano hardop hun kamer met woorden al aan het designen was. Ze had smaak. "Dat klinkt geweldig," zei ze complimenterend tegen haar vriendin. Toen ze haar hoorde twijfelen over de rozen tuitte ze even haar lippen. "Of alledrie. Daar moeten we even goed overnadenken." Rozen waren mooi. Het maakte voor Riko niet uit wat voor kleur deze had.

Bij het kampvuur grijnsde Riko voor een tweede maal toen Ayano haar bedankte. "Geen punt," zei Riko terug, "ik wil je wel eens zien met dat mes waarover je had." Ze zag het spektakel al voor zich. "Heb je vaker van dat soort worpen? Want dan wil ik in hetzelfde team bij je met basket of volleybal."
Riko kauwde op een stuk brood toen Ayano haar begon te vertellen wat er nou ongeveer precies aan de hand was. Ze hield midden tijdens het kauwen op, slikte het grote stuk gewoon door en staarde loom naar de grond, totaal opgaand in Ayano's woorden.
Riko knipperde met haar ogen. Vanalles had ze zich voorgesteld, maar dit scenario was heviger dan dat alles wat ze had kunnen bedenken. Té hevig. Ze slikte hardop nog een keer door.
Ze keek haar vriendin vanuit haar ooghoeken aan. "O Ayano," fluisterde ze zachtjes, erop lettend dat niemand om hen heen hun gesprek opmerkte. Ze wist niet veel meer te zeggen. Toen Riko haar laatste vraag hoorde, likte ze over haar lippen. "Misschien," fluisterde Riko zacht. Ze had sowiezo niet veel woorden over wat Ayano was gebeurd, laat staan dat Riko nog meer wist te verzinnen. Er was alleen dat gevoel in haar dat kermde toen dit hoorde dat haar vriendin zo moest lijden.
"Ayano," fluisterde Riko haar toe, "weet dat ik er altijd voor je ben, wat er gebeurt." Ze keek een keer schiks om haar heen en volgens weer naar het meisje naast haar. Ze wist écht niets meer te zeggen. Het liefst was ze haar vriendin nu om de hals gevlogen na alles wat ze haar vertelt had, maar dit kon ze niet doen met al die mensen erbij. Dat... dat kon niet. Toch? Het zou opvallen. Het enige wat Riko kon doen, was nog twee centimeter naar Ayano toeschuiven, en dat was het.

[[[waargh moet mn nagels nog lakken D:]]

Ayano lachte stilletjes over haar opmerking. ''U-uhm, ooit komt er een moment in je leven dat je het ziet.'' Zei Ayano met een lichte grijns. ''Als we samen gym hebben en we doen een balsport dan wil ik je graag begeleiden..'' Zei Ayano met een grijnsje. ''Al hoewel, ik heb nooit echt gebasketball't. Dus dat moet ik eerst leren..'' Zei Ayano met een glimlachje. Ze keek even omhoog en glimlachtte kort. ''De vorige keer bij trefbal willen er gewonden. Gelukkig heb ik wel gewonnen..'' Haar glimlach verdween even toen ze er aan terug dacht. ''Isamu kon goed gooien met die ijzeren ballen.'' Zei Ayano iets wat sip maar glimlachtte uiteindelijk breed. ''Maarjah. Ik kijk uit naar de lessen van Master Hidan en Miss Mizuki natuurlijk..'' Zei Ayano met een glimlachje.
Al zouden deze lessen niet het zelfde zijn als voor heen. Ze zuchte even aan de gedachten daar aan. Zonder Isamu... Isamu zorgde toch voor de meeste lol op Inferno. Isamu had een aparte denk wijze. Een andere manier van leven. Een manier die haar wel aan stond. Ze zuchte even en keek omhoog. De eerste keer dat ze hem zag was in de velden. Zijn blonde haren voor zijn halve gezicht. Maar als ze in zijn ogen keek moest ze automatisch glimlachen. Ze sloot even haar ogen en genoot van de wind. Misschien had ze een verkeerde keuze gemaakt. Maar ze hield van Tadase. Maar ook van Isamu. Het was een verwarde situatie. Pas als iets er niet iets weet je hoe erg je het mist. Ze zuchte en keek om zich heen en vervolgens weer naar Riko. ''Wat nou als ik de verkeerde keuze heb gemaakt..'' Fluisterde ze zachtjes nadat ze alles zo'n beetje had uitgelegd. Ze zuchtte, ''Ik hou van Tadase maar ook van Isamu en nu hij weg is... Voel ik me leeg. Alsof hij voor goed weg is. Alsof ik hem echt de dood heb ingejaagd.'' Ze zuchte en keek naar boven. Ze beet op haar onderlip. ''Het is maf als je er over na denkt. Ik krijg alle liefde die ik wil van Tadase en toch mis ik Isamu...'' Ze zuchtte. ''Ik hoop echt dat je nooit in je leven meemaakt dat iemand die je lief heb voor goed weg gaat.'' Ze beet even op haar onderlip. ''Wat nou als ik wel voor Isamu had gekozen? Zou hij dan gebleven zijn?''

Yumiko was toen ze werd gewekt uit haar slaapzak gekropen en had haar rokje, blouse en schoenen aan getrokken. Ze was al eerder wakker geworden maar was blijven liggen. Ze dacht aan Lazlo. Gisteren was een rare dag. Ze besefte pas dat ze eigelijk iemand had gezoend die ze helemaal niet kende. Maar echt spijt had ze er niet van. Wat zouden haar ouders er van vinden dat ze met iemand had gezoend die ze niet eens kende? Ze beet even op haar onderlip. Ze had geen ouders meer dat wist ze dondersgoed. En ze wist ook waarom ze geen ouders meer had. Ze slikte, Lazlo was een Libuun. Nooit dat deze toe werd gestaan op Gadara. Ze zuchtte en streek haar kleren goed. Ze had haar Chara's gewekt en deze waren zwijgzaam haar gevolgd. Haar Chara's hadden gisteren wel door gehad wat ze had gedaan. Haar Chara's waren een deel van haar het was dus onmogelijk dat ze niet wisten wat er gaande was. Ze had zwijgzaam de papierenzak aan gepakt en was door gelopen. Ze voelde zich na gekeken door mensen. Het was als een lopend vuurtje gedaan wat ze had gedaan. Ze ging door haren heen en wierp deze naar achtere. Ze hoefde haar haren niet te borstelen. Ze was daarbij haar borstel vergeten. Ze keek een libunns meisje aan en trok haar wenkbrauw op toen deze haar woest aan keek. ''Wat?!'' ''Pff, wat moet Lazlo met een halfling als hij mij kan krijgen een volle Libuun.'' Yumiko slikte even, het raakte haar dat ze een halfling was maar keek het meisje uiteindelijk strak aan. Ze planten haar vingers op de voorhoofd van het meisje en duwde haar naar achteren. Het meisje viel van het bankje af aangezien ze dit niet verwacht had en Yumiko trok haar mondhoek even omhoog waarna ze verder liep. Ze ging haar woorden niet vuil maken aan haar. Toch voelde ze zich aangekeken. Iets wat Yumiko niet wou. Ze wou niet opvallen. Ze ging zitten op een rots een beetje afgelegen van de rest en keek recht voor zich uit. De wind tilde haar haren op. Ze snoof en keek naar haar Chara's die om haar heen zweefde. Ze opende de papierenzak en haalde er een broodje uit. Ze scheurde er 3 stukken af en gaf deze aan haar Chara's waarna ze een hap nam en de situatie nog eens door nam. Ze had gisteren iemand gezoend die ze amper kende maar toch wat voor voelde. Hoe kon ze iets voelen voor iemand die ze net kende. Was het misschien de zoen die haar van haar stuk had gebracht. Het was wel haar eerste zoen geweest en dat was altijd speciaal. Maar toch? Liefde op het eerste gezicht kwam toch alleen in sprookjes voor? Ze wist het niet zo goed. Sprookjes waren mooi en ze waren zo niet echt dat het leuk was om je er in te verdiepen. De prins op het witte paard. Dat moest ze eerst nog eens zien. Even dacht ze aan Lazlo en zijn woorden. Als hij een wit paard kon regelen en een kroon zou hij een prins zijn en zij zijn prinses. Ze grinnikte lichtjes. Ze zag het al voor zich. Een paar mensen in een paardenpak en Lazlo met een kartonnen kroon. Dan zou ze niet meer terug kunnen want ze had het gezegt dat zij dan zijn prinses zou zijn.

Riko slikte een keer luid. "Luister, Ayano," fluisterde ze zachtjes, "je denkt nu teveel na. Je mist hem. En dat is logisch." Ze dacht even aan wat Ayano haar vertelt had over Tadase en besefte nu pas dat Ayano en hij een stel waren. Dat was nieuw voor haar, maar Riko deed net alsof ze het allang wist. Bespaarde haar wat moeite.
"Maar blijf rationeel, Ayano," ging Riko verder, "blijf op deze wereld. Ik snap hoe je jezelf voelt. Ook ik meen verkeerde keuzes gemaakt te hebben en mis mensen waarvan ik hou. Maar je moet rustig blijven. Je hebt hem niet de dood ingejaagd," dramde Riko op de laatste zin, "dat heb je niet. Okée? Ik geloow, dat zelfs als je voor hem had gekozen, dan was hij nog gegaan. Zo'n gast lijkt het me wel. De ridder uithangen, zeg maar. Hij gaat nu zijn mensen beschermen, Ayano, en het enigste wat wij hier kunnen blijven doen is in hem geloven. Hij komt terug, Ayano. Hij is niet voorgoed weg," Riko slikte na al haar vele praten en zweeg even. Ze keek haar vriendin doordringend aan.
"Hoor je me? Had hij niet beloofd terug te komen?" fluisterde ze er nog zachter achteraan. Ze streek met een hand een pluk haren uit Ayano's gezicht. "Heb vertrouwen in hem. Hij is weer terug voordat je het weet."
Toegegeven, dit laatste vertelde Riko haar vriendin met alle zekerheid die ze in haar had. Maar werkelijkheid was, was dat ook Riko twijfelde. Maar ze mocht niets zeggen. Ze kenden Isamu niet goed. Wel dacht ze zijn naam een keer gehoord te hebben, iets in een trant van 'soldaat van Imporan', wat technisch gezien erg goed in haar hoofd kan blijven hangen, want Imporan had niet veel soldaten.
Ondanks haar twijfel bleef Riko haar vriendin dapper aankijken. "Hij komt terug," fluisterde ze erachteraan. "Geloof in hem."
Ze snoof nog een keer toen ze terugdacht wat Ayano zei over 'de verkeerde keuze' tussen Tadase en Isamu. Riko kneep haar lippen tegen elkaar. "Het punt is, is omdat Isamu nu weg is je pas doorziet wat je mist. Daardoor lijkt hij drie keer zoveel zwaarder op te wegen tegen Tadase. Je moet gebruik maken van de tijd die hij je nu gunt en goed nadenken van wie de twee je daadwerkelijk houd: Tadase of Isamu. Die keuze kan ik niet voor je maken, Ayano."

[[F*cking raar om met je eigen personages achter elkaar te posten. Is het niet zoiets als dubbelposten of zo? Daar moeten we echt iets aan doen. :/
KATO KOM TERUG D: Als we in school kunnen beginnen hoef ik niet meer dubbel te posten xd ]]

Lazlo's ogen schoten open en hij kreunde. Wat was dat voor gevoel in zijn maag? Het deed pijn. Messteken leken het, dwars door zijn buik naar zijn rug.
Kjell en Yentl. Kon niet anders.
"Van. Mijn. Buik. Af. NU." Lazlo gromde en gooide de twee op en neer springende Chara's de lucht in. Hij haatte het gewekt te worden door die twee. Gadverriedarrie zeg.
O nee. Hij had een veel beter idee. Een ochtendkus van Yumiko, dat zal het wel doen.
Maar ja. Die was er niet.
Lazlo kroop zuchtend uit bed en schoot in zijn kleren. "Mee," beval hij zijn twee rondstuiterende Chara's. Kjell weigerde ietwat. "Eten," zei Lazlo kortaf. Zo kreeg hij de Chara mee.
Met halfgesloten ogen slofte Lazlo langs andere tenten richting kampvuur. Honger. Erge honger.
Neerploffen. Eten. Lazlo at, halfslapend. Echter, toen zag hij iets.
Paars haar en groene ogen in de vroege morgen deden hem wakker worden. Yumiko! Lazlo sprong op en liep naar het meisje toe. Kjell en Yentl zoemden verbaast om hem heen.
Lazlo ging achter haar staan en boog zich voorover, over haar heen, en keek haar zo ondersteboven aan. "Goeiemorgen schoonheid," grijnsde hij. Iets wat Yumi waarschijnlijk niet over hem kon zeggen. Kleren in kreukels, ongekamde haren in ochtendkapsel, en slaperige ogen. Maar oh wat was hij blij haar te zien.
Zonder zorgen zakte hij naast haar neer. Nee, Lazlo zag geen problemen. Niets maakte het hem uit. Het maakte hem absoluut niet uit dat ze elkaar sinds gisteren pas kenden. Het maakte hem niets uit dat hij het was die haar een zoen gestolen had. Helemaal niets. Hij kon aan slechts een ding denken, en dat was dat hij over zijn oren verliefd was.
Ochtenden deden rare dingen met hem.

Yumiko at zwijgzaam haar broodje op. Elisabeth veegde haar mond af met een zakdoekje en veegde vervolgens Coddy's mond schoon die onder zat. Maar deze schudde wild zijn hoofd en probeerde Elisabeth weg te duwen. Yumiko schudde haar hoofd met een grijnsje toen ze de twee zag. ''Elisabeth..'' Zei ze zacht. Elisabeth stopte en keek Yumiko aan.
Elisabeth leek soms net uit een sprookje te komen. Zacht aardig, behulpzaam, verlegen, dromerig, emotioneel en Elisabeth geloofde echter in de ware al was Elisabeth wel erg snel verliefd en daarbij moest alles perfect zijn volgens Elisabeth.
''Zou jij me misschien kunnen helpen met me lijstje..'' Alle 3 de Chara's keken haar met grote ogen aan. De laatste keer dat Yumiko dat vroeg was 2 jaar geleden en toen was ze smoorverliefd op een jongen die haar helemaal niet zag zitten. Elisabeth glimlachtte breed en naast haar ontstond een rookwolkje waar een klein lijstje uit werd gehaald. Fhai en Coddy pakte elkaars handen vast en begonnen zo rondjes te draaien en luid te zingen. ''Yumi is verliefd! Yumi is verliefd!'' Elisabeth ging op Yumiko's schouder zitten die lichtjes bloosde. ''Jongens, alsjeblieft. Stiller graag ik wil niet dat La-...'' Ze hield haar mond en de Chara's keken haar aan. Fhai grijnsde breed. ''Ah, Yumiko ziet dus wat in de prins met een kartonnenkroontje..'' ''Fhai!'' Zei Elisabeth. Ze gaf Yumiko het lijstje en streepte wat aan. Enkel bij de laatste vraag bleef ze hangen. De chara's keken er nieuwsgierig naar. ''Die is toch makkelijk!'' Zei Fhai. Yumiko beet op haar onderlip. ''Zou je het erg vinden als hij met iemand anders zoende...'' Yumiko slikte en om cirkelde het antwoord met gesloten ogen. Fhai pakte het lijstje af en las alle antwoorden. ''Coddy wat denk jij?'' Ze hield het papiertje vast voor zijn neus. Coddy keek er naar. ''Ze heeft alles ja ingevult. Zo veel ja heb ik nog nooit gezien hoor..'' Elisabeth giechelde en keek Yumiko aan. ''Maar ik ken hem pas net, is dat niet gek?'' Zei ze zachtjes. Fhai en Coddy vlogen cirkeltjes om Yumiko heen terwijl Elisabeth nog steeds op yumiko's schouder zat. ''Nee eigelijk niet..'' Yumiko knikte uiteindelijk.
Fhai stopte met draaien en Coddy botste tegen haar op en viel naar beneden. ''Daar zul je hem hebben..'' Yumiko's ogen werden groter. Ze deed snel haar haren goed en Elisabeth haalde de pasta van haar mondhoeken af.
Elisabeth keek naar Fhai die met een gemeen grijnsje naar Lazlo keek. ''Als je het maar laat..'' Fhai grinnikte en ging er van door. Recht op één van Lazlo's chara's waar ze met een vaart tegen aan vloog. Coddy sloeg zichzelf op zijn voorhoofd en Elisabeth zuchtte en vloog naar Fhai toe.
Yumiko keek Lazlo aan toen hij over haar heen boog. Ze bloosde lichtjes. ''Good morning, sunshine..'' Zei Yumiko met een licht blosje op haar wangen. Ergens had ze de neiging hem een kus te geven maar dat deed ze maar niet. Dan zou ze zich misschien te veel opdringen. ''Heb je lekker geslapen?'' vroeg ze uiteindelijk maar toen hij naast haar ging zitten. Ze keek naar Coddy die Lazlo met een grootglas bekeek. Ergens moest Yumiko haar lach in houden. ''Kun je het vinden, sherlock holmes?'' Coddy keek op en daarna naar Lazlo. Fhai zoefde om Lazlo heen. ''En wat vind jij nou van Yumiko?'' ''Fhai?!'' ''Wat? Is toch een normale vraag?'' Zei Fhai tegen Yumiko. Elisabeth bekeek Lazlo ook en trok even aan zijn warige haar. ''Zit zijn haar altijd zo?'' Yumiko plukte Elisabeth, Fhai en Coddy bij Lazlo weg en hield ze vast. Ze bloosde flink meer van schaamte dan van verlegenheid want op zulke momenten kon ze wel door de grond zakken. ''S-sorry voor mijn Chara's... Ze zijn soms iets te nieuwsgierig...'' Fhai bevrijden zich uit Yumiko's greep en ging naar Kjell en klopte op zijn helm. ''Zit dat ding niet te strak??''

[[Ik wacht dan wel ff met Ayano xd. Btw ik zou echt gek worden als ik zulke Chara's had O.o'']]

Elisabeth keek naar Fhai die met een gemeen grijnsje naar Lazlo keek. ''Als je het maar laat..'' Fhai grinnikte en ging er van door. Recht op één van Lazlo's chara's waar ze met een vaart tegen aan vloog. Coddy sloeg zichzelf op zijn voorhoofd en Elisabeth zuchtte en vloog naar Fhai toe.
Yumiko keek Lazlo aan toen hij over haar heen boog. Ze bloosde lichtjes. ''Good morning, sunshine..'' Zei Yumiko met een licht blosje op haar wangen. Ergens had ze de neiging hem een kus te geven maar dat deed ze maar niet. Dan zou ze zich misschien te veel opdringen. ''Heb je lekker geslapen?'' vroeg ze uiteindelijk maar toen hij naast haar ging zitten. Ze keek naar Coddy die Lazlo met een grootglas bekeek. Ergens moest Yumiko haar lach in houden. ''Kun je het vinden, sherlock holmes?'' Coddy keek op en daarna naar Lazlo. Fhai zoefde om Lazlo heen. ''En wat vind jij nou van Yumiko?'' ''Fhai?!'' ''Wat? Is toch een normale vraag?'' Zei Fhai tegen Yumiko. Elisabeth bekeek Lazlo ook en trok even aan zijn warige haar. ''Zit zijn haar altijd zo?'' Yumiko plukte Elisabeth, Fhai en Coddy bij Lazlo weg en hield ze vast. Ze bloosde flink meer van schaamte dan van verlegenheid want op zulke momenten kon ze wel door de grond zakken. ''S-sorry voor mijn Chara's... Ze zijn soms iets te nieuwsgierig...'' Fhai bevrijden zich uit Yumiko's greep en ging naar Kjell en klopte op zijn helm. ''Zit dat ding niet te strak??''

"Ik heb wel lekker geslapen ja," antwoorde Lazlo, "jij?"
Hij schrok op toen Coddy met een vergrootglas dicht bij zijn neus kwam. "Ja, jij ook goedemorgen, speurneus."
Mee vloog Fhai naar hem toe en hij kreeg alweer de volgende vraag naar hem toegeworpen, "ehm, eh," begon Lazlo, maar Yumi riep er dwars doorheen, waarna hij ook nog eens wat trekjes aan zijn haren voelde en Elisabeth eraan hing. Of zijn haar altijd zo zat, "Nee!" mompelde Lazlo tegen haar in een opwelling. Nog voordat hij weer opnieuw kon nadenken wat er allemaal gebeurde, plukte Yumi ze alle uit de lucht en verontschuldigde ze voor hen.
Lazlo keek haar even zwijgend aan en schoot toen hard in de lach. "Wauw," zei hij nog nahikkend van het lachen, "je had gelijk gister. Ze praten écht veel."
Fhai was ondertussen uit Yumi's greep bevrijd en vloog naar Kjell, en tikte op diens helm. Nee, schudde Kjell hard zijn hoofd, de helm zat niet te strak! Hij droeg altijd die helm. Natuurlijk was hij niet te strak, anders had Kjell het toch nooit opgezet?
Lazlo keek grijnzend naar de twee Chara's en weer terug naar Yumi. Ze was mooi. Had hij het meisje maar veel eerder ontmoet, dan had hij misschien iets met haar kunnen hebben en had hij haar nu zonder twijfel een kus op haar lippen kunnen geven. Nu, nu zou het te vlug zijn. Dacht hij.
Wat maakte het uit? Het belangrijkste was dat hij zijn vroege morgen nu met het allersnoezigste meisje ter wereld kon delen. Hij dacht er glimlachend overna.

[[heerlijk hoe ik hier thuis onder druk wordt gezet dat ik nu moet gaan werken en stoppen met internet D: argh.]]

[[ kan het niet laten... ga gewoon dubbel posten XD & D: je mag me niet verlaten D:]]

Yumiko knikte, ''Ja, heerlijk. Alleen Fhai snurkte maar voor de rest. Ja heerlijk.'' Ze ging er maar niet bij zeggen dat ze de hele tijd an hem moest denken en af en toe zelfs nog haar vingers op haar lippen legde als ze aan de kus dacht.
Lazlo schrok van Coddy, dat was best begrijpelijk als er opeens een Chara je bekijkt met een vergrootglas. Fhai slingerde metteen een vraag naar zijn hoofd. Yumiko werd rood van schaamte toen Elisabeth ook nog aan zijn haren trok. Ze plukte ze alle 3 uit de lucht en hield ze vast. Wat ongemakkelijk begon ze te lachen en verontschuldigde ze voor hun gedrag. Gelukkig kon Lazlo er om lachen.
''Ik lieg daar nooit over.'' Zei Yumiko met een glimlachje. Ze bloosde lichtjes toen hij haar bekeek en keek weg. Een paar leerlingen staarde hun aan. Alsof ze op iets wachten. Ze beet even op haar onderlip en keek Lazlo weer aan met een glimlachje.
Fhai die uit haar armen was ontsnapt tikte op Kjell's helm. Kjell sprak niet dat merkte ze al weer. ''Kun je niets zeggen?'' ''Ook saai..'' Yumiko keek naar Fhai. ''Soms wou ik dat jullie niet konden praten..'' ''Hé dat is gemeen!'' Zei Fhai met gebolde wangen en keek vervolgens naar Kjell. ''Kan je wel zoenen met dat ding op?'' ''Fhai zo iets vraag je niet?!'' Coddy friemelde zich ook uit haar greep en pakte Fhai's haren beet en sleurde haar bij Kjell weg. Fhai stribbelde tegen en gilde waarna Coddy handboeien liet verschijnen en Fhai aan hem vast maken. Elisabeth zuchtte en Yumiko liet haar los. Elisabeth ging met haar vinger langs Fhai's mond en daar verscheen een doek met hartjes er op. Fhai's mond werd letterlijk dichtgeplakt. Elisabeth draaide zich naar Lazlo en Kjell om en boog. ''Excuses voor Fhai..'' zei ze waarna ze naar Kjell vloog en een klein kusje op zijn mond gaf en weer op Yumiko's schouder ging zitten.
Yumiko was geheel rood aangelopen van schaamte. Ze wreef ongemakkelijk over haar achterhoofd. ''Ze zijn soms nog erger...'' Gaf Yumiko eerlijk toe. En keek vervolgens naar Lazlo. ''Over gisteren.. u-uhmm...'' Zei ze iets wat ongemakkelijk. Elisabeth gaf haar een poor en Yumiko beet op haar onderlip. ''Laat maar..'' Zei ze uitindelijk waardoor Elisabeth en Coddy zich voor hun hoofd sloeg en Fhai naar boven keek. Yumiko was te zenuwachtig om te zeggen dat ze gisteren erg fijn en leuk had gevonden en al helemaal om te zeggen dat ze hem leuk vond. Ze moest maar niet zo hard van stapel lopen vond ze. Want wat betekende die kus nou??

Ayano keek naar Riko met een waterige glimlach. Iedereen zou ingestort zijn als ze zich in de situatie van haar verkeerde maar Ayano hield zich groot. Ergens vroeg ze zich af wat andere gedaan zouden hebben. Zouden ze hem achterna gaan. Haar ogen fonkelde bij het idee. Maar dit idee werd gelijk in de kop gedrukt toen ze er aan dacht wat haar vader dan wel niet zou doen. Hoogs waarschijnlijk zat ze dan thuis. Ze beet harder op haar onderlip en keek omhoog naar de rokerige lucht en ademde diep in. Misschien had Riko gelijk en dacht ze te veel na. Maar wat als Tadase weg zou gaan? Zou ze zich dan ook zo ellendig voelen als nu. Dat vroeg ze zich af. Ze beet op haar onderlip. Ja dan zou ze ook gebroken zijn, misschien zelfs nog erger. Want wie kende ze nou het best van de twee? Dat was Tadase. Op wie werd ze het eerst verliefd? Tadase. Met wie had ze in een auto geslapen? Tadase. Met wie had ze het meeste mee gemaakt? Tadase. Wie had zijn vader voor haar aan de kant gezet... Ayano zuchtte aan dat feit. Tadase had zijn familie voor haar opgeofferd en Isamu? Isamu ging ze helpen en liet haar hier alleen achter. De ridder uithangen... Tadase had dus meer voor haar over dan Isamu... En daarbij Isamu kwam misschien nooit meer terug. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en zuchtte. Ze glimlachtte toen Riko zei dat ze hem moest geloven en dat hij snel weer terug zou komen. ''Je heb gelijk...'' Zei Ayano met een zucht. Ze keek Riko aan. ''Dankje, Riko...'' Zei Ayano dankaar. Riko had ook gelijk, ze moest in hem geloven en deze tijd gebruiken om na te denken. Ze zuchtte, als Tadase zijn liefde voor haar meer zou laten zien zou dit een stuk makkelijker maken.

Het enige wat Riko nu nog kon doen was terugglimlachen naar haar vriendin, "als je me zoekt, Ayano," fluisterde ze zachtjes, "ik sta altijd achter je."
Verder verspilde Riko geen woorden meer. Ayano moest denken, en Riko wist dat zij dat beter kon doen dan dat Riko ooit zou kunnen voor haar. Alleen Ayano kende haar gevoelens, hoe verwarrend ze ook zijn.
Riko stopte haar laatste stuk brood in haar mond. Zonder veel te kauwen slikte ze het door. Ze had dorst.
Riko zuchtte vermoeid. Het deed haar pijn Ayano zo te zien. Als liefde echt zoveel pijn deed, waarom was het er dan? Welke mafketel heeft dat in hemelsnaam bedacht? Ziek. Dat was het. Liefde, houden van. Nee. Riko wenste dat dit niet was uitgevonden. Dat had Ayano pijn gespaard wegens Isamu, en Riko pijn gespaard wegens Ayano... Riko bedacht zich achteraf dat haar wensen niet altijd even praktisch waren, want om Ayano zou ze toch wel geven. En niets liever dan dat.
Pff.
Maar als 'houden van' er niet was geweest, had het haar dan bespaard van al haar ellende? Riko wist het zelf niet. Ze weet in ieder geval dat het minder pijn zou moeten gedaan hebben dan wat het nu deed, toen ze haar oude levenstijl abrupt moest achterlaten. Haar wereld, waar ze zich nu op bevond, maar niet voelde als de hare, moest verlaten.
Haar broer nooit meer zou kunnen zien.
Riko schudde hard haar hoofd. Niet aan denken! Ze was nu hier bij Ayano waar ze ervoor moest zijn, want degene met verwarring in haar hoofd was haar vriendin, niet zij. Vond Riko.

[[mijn nagels D: ze scheuren. NEEEEEHHH DX ]]
[[Ahum. Anywayzz.]]

Je kon de rode kleur van zijn wangen lichtjes door Kjells helmpje heen zien. Zo verlegen werd hij van het kusje van Elisabeth.
Lazlo keek naar Yumiko die ook rood was. Wat schattig, dacht hij. Hij wou zeggen tegen haar dat ze niet hoefde te schamen ervoor, maar het kwam er niet uit. Ergens vond hij het geweldig om te zien. Zo lief.
Toen Yumi hem recht in zijn ogen aankeek, leek het even of al het zuurstof om hem heen uit de lucht getrokken was. Ze wou iets zeggen. Over gister. Maar uiteindelijk bedacht ze zich.
Wat was er over gister? Paniek sloeg bij Lazlo toe. Vond ze het niet leuk? Wilde ze niet dat hij dat deed? Was ze bang voor hem, op wat hij haar zonder toestemming gedaan had? Was ze boos?
Of wou ze hem misschien lozen?
Lazlo keek haar ietwat paniekend aan.

[[rotkleinpostje. Inspi haat mij.]]

Ayano keek Riko aan. ''Zo beleef je ook nog eens wat..'' Zei ze met een zwak glimlachje. Ze keek om zich heen. Het enige wat hier te vinden was, was steen. Ze zuchtte, hoe konden die mensen hier leven? Gadara was dan misschien wel donker maar er stonden wel bomen. Bij Ayano thuis leek het net winter maar dan zonder sneeuw. één keer had het gesneeuwd op haar planeet. En dat was op de dag dat haar zusje werd geboren. Precies op dat moment begon het te sneeuwen.
Ze sloot haar ogen bij de gedachten aan haar kleine zusje Mimiyoko. Ze zou dat kleine glimlachje nooit vergeten. Mimiyoko leek altijd zo onschuldig maar echter was ze dat niet. Een lief, verlegen meisje. Zo zag ze er uit maar diep van binnen was ze achterbaks en vals. Net als Ayano werd ze panisch als ze bloed zag of iemand zag lijden. Die kick die het hun gaf.
Ayano had haar vader zou vaak gesmeekt om mee te gaan om iemand te overhoren. Één keer ging ze mee. Maar Ayano was zo door gedraaid dat zelfs haar vader haar eng vond. Ze had wel alles uit hem gekregen. Ze had zijn vingers afgehakt met een zeis. Ze grijnsde aan de gedachten er aan. Ayano was een echte sadist als het er op aan kwam. Tenminste als haar donkere zijde naar boven kwam.
Maar hier op school had niemand echt haar donkere zijde gezien. Het zou iedereen afschrikken en niemand zou meer bij haar in de buurt willen zijn. Ze keek naar Amore die stilletjes zat. Nadenkend net als Ayano.
Amore had haar ogen dicht en luisterde naar de gesprekken die de ronde gingen. Ze ving op dat ze zo vertrokken naar Inferno.
Ayano dacht even aan haar gedachten verandering. Één keer was het haar gelukt om samen met Amore te smelten. Ayano had toen zwarte vleugels, een zwarte jurk, een zwarte haarband met een roosen een zeis. Maar haar gedachten verandering hield ze maar 5 minuten vol. Net genoeg om zichzelf te bekijken. Ayano's en Amore's band moest nog hechter wilde het lukken.
Ze dwaalde weer af en dacht na over Isamu als haar vader hem te pakken kreeg was hij of dood of werd hij verhoord. Ze beet even op haar onderlip. Ze hoopte dat beide niet gebeurde en keek naar Riko. ''Waar denk je aan?'' vroeg Ayano aan haar en nam een laatste hap van haar brood waar ze zwijgzaam op kauwde terwijl ze Riko aan keek.

Elisabeth giechelde toen ze Kjell zag verkleuren en Coddy sloeg zichzelf nog eens. ''Het is weer eens zover..'' mompelde de Chara. Fhai mompelde en spuugde het doekje uiteindelijk uit. ''Hé! Dat wou ik doen!'' Tierde ze. Coddy sloeg Fhai op haar achterhoofd. Hij keek Lazlo aan. ''Meisjes...'' mompelde hij. Fhai stak haar tong uit naar Coddy en Elisabeth keek beschamend naar de grond. ''S-sorry...'' Zei ze zachtjes.
Yumiko schaamde zich een beetje voor haar Chara's. Nouja, een beetje? Heel erg. Ze maakte nou niet echt bepaald een goede indruk. Ergens was ze blij dat ze gisteren al sliepen anders was hij misschien wel weg gelopen aangezien haar Chara's iets te druk waren.
De rode kleur op haar gezicht nam wat af terwijl ze wat beschamend naar hem keek. Toen ze begon over gisteren en haar zin niet af maakte zag ze de paniek in Lazlo's ogen verschijnen en Yumiko keek hem met een schuin hoofd aan.
Ze boog zich naar voren en keek even op zij. Ze zag dat de meeste meisjes waaronder vele libunnen naar haar staarde. Ze werd daardoor nog roder maar drukte toch uiteindelijk een kusje op zijn wang. ''Het was geweldig..'' Zei ze met een duidelijke blos.
Elisabeth keek naar Kjell en giechelde luid. Fhai wist zich te bevrijden uit Coddy's val en zoefde om Lazlo heen. Fhai was de drukste van allemaal. ''Zeg? kan Yumiko een beetje zoen?'' ''Fhai!!'' Zei Yumiko met een rood hoofd.

Riko wierp een schuine blik naar Ayano. "Ehm, ik?" sprak ze quasi-onschuldig, "ik denk niet. Kan ik helemaal niet." Het klonk zo rampzalig, en Riko had het pas door toen ze het uitgesproken had. Ze sloeg haarzelf voor haar hoofd.
"Naja," verbeterde ze haarzelf, "ik kan dat wel natuurlijk." Ze klunsde. Riko zuchtte om haarzelf. Wat was ze toch een ramp af en toe. "Ik... ik heb zo mijn eigen dingen. Maar daar heb je niets aan om te weten, dus maak je er maar niet druk over. Okée? Niets bijzonders."
Misschien klonk dit ietwat snauwend. Misschien. Misschien klonk het afstandelijk of wegschuivend. Het was dan ook niet helemaal eerlijk wat Riko deed. Ayano die haar verhalen wel aan Riko toe durft te vertrouwen, maar Riko die dit niet andersom deed. Riko wist niet hoe ze haar problemen überhaupt moest voorleggen. Ze waren rot. Ze wist niet of ze het wel moest zeggen tegen Ayano. Zou het haar uitmaken, wat Riko werkelijk is? Een monster? Het zou mee kunnen vallen. Misschien zou het haar wel zeer kunnen doen als ze er later achterkwam, en Riko het haar niet verteld heeft en heeft verzwegen voor haar.
Bah. Het verwarde Riko. Logischerwijs zou ze het gewoon moeten zeggen, toch? Wat de ware reden was waarom ze op Inferno zat. Waarom kwam het dan niet over haar lippen?

Ayano hield haar hoofd schuin en keek haar vragend aan. Ze verborg iets voor haar dat was wel duidelijk. ''Je kunt me vertrouwen, Riko..'' Zei Ayano met een glimlachje waarna ze haar hoofd weer recht hield.
Ze trok haar wenkbrauw op toen ze ietswat snauwde en grinnikte even. ''Het is waar wat ze zeggen, ilachielen zijn echt heethoofden..'' Zei ze met een lachje en bleef Riko aan kijken.
''Je kunt het me gerust vertellen hoor Riko. Alles blijft tussen ons en deze stenen..'' Zei Ayano met een klein grijnsje.
Ergens verheugde ze er op dat ze dadelijk weer naar school ging want ze had Ilach wel gehad. Maar pas als alle tenten waren opgeruimd, wat Ayano niet ging doen. En iedereen klaar was met eten vertrokken ze weer naar Inferno.
Hoe lang zou het duren voordat ze Isamu weer zag. Ze beet op haar onderlip. Zodra ze op school was zou ze hem een brief sturen en hem aan Mysterie geven. Mysterie was een raaf en vroeger haar huisdier maar ze had hem vrijgelaten en nu zweefde hij vrij rond. Ze wist dat raven niet onder schept werden door Gadranen nog Ilachielen. Maar wel door Imporianen en dat was juist de bedoeling.

Lazlo knikte overdrijvend begrijpelijk met zijn hoofd toen Coddy hem aansprak over meisjes. "Ik weet het, grote vriend. Ze kunnen erg vermoeiend zijn." Hij knipoogde naar Yumi.
Toen Yumiko hem een kusje op zijn wang gaf, voelde hij een warme gloed over zijn huid tintelen. Het was een van de meest fantastische dingen die hij ooit had gevoeld. Zo prettig. Zo lief en zacht en schattig en mooi. Zo alles wat goed was.
Ze vond het wél leuk! Godzijdankgodzijdank. Lazlo voelde alle spanning wegglijden en werd gelukkig. "Ik vond het ook fantastisch," fluisterde hij haar toe.
Fhai keek hem brutaal aan en vroeg iets. Hij keek geamuseerd toe hoe Yumiko nog roder leek te worden. "Ja," gaf hij eerlijk toe, "ja dat kan ze. Erg goed zelf. Waarom probeer je haar zelf niet uit?" vroeg hij plagend aan de brutale Chara. Misschien dat ze dan wat minder zou praten.